Sport Nieuws woensdag 19 november, 2025 23:19
Yannick gooit ‘campingsport’ omhoog, maar kampioen met menings is de realiteit
Toen hij 5 was, begon zijn lichaam hem beetje bij beetje in de steek te laten
Op vijfjarige leeftijd kreeg Yannick Paredis uit Budel te horen dat hij de zeldzame bewegingsstoornis dystonie heeft. Een verstandig en sportief jongetje, dacht veel ouders wel, maar Yannick voelde al snel dat zijn armen en benen niet altijd deden wat hij wilde. Toen hij acht was, legde het U Medisch Centrum Groningen een apparaatje in zijn hoofd dat kleine elektrische pulsen stuurt; een soort ‘hersenstroom’ die de krampaanvallen minder zwaar maakt. Het helpt – zijn spraak blijft wat onrustig, maar hij kan weer volop bewegen. Vanaf groep vier gaat hij daarom naar een mytylschool, waar hij voetbalend en ravottend zijn dagen vult.
Van ‘campingsport’ tot fulltime leventje in Arnhem
Via zijn vader komt Yannick in aanraking met tafeltennis. “Eerst vond ik dat echt een campingsport,” lacht hij. Maar toen hij zelf een batje vastpakte, was hij verkocht: hij had aanleg en vooral heel veel zin om te winnen. Rond zijn zestiende verhuist hij naar Papendal in Arnhem – hartje trainingskathedral van Nederland – om daar de opleiding Sportkunde te combineren met dagelijkse trainingen in de nationale para-selectie. In het weekend reist hij af naar Boxtel om met Taverbo gewoon in de reguliere competitie mee te knallen. “Ik mis m’n ouders natuurlijk, maar Papendal voelde al gauw als thuis.”
Kramp, vermoeidheid én een flinke portie doorzettingsvermogen
De laatste jaren is het fysiek vrij stabiel: minder verkrampingen in zijn rechterarm, maar wel iets minder bewegingsruimte rond de tafel. Valsspelen moet hij dus slim inhalen. “Als ik echt moe word, duurt het ogenblik langer voordat mijn hersenen zeggen ‘arm, doe dit’. Frustrerend, maar als je niks eraan kan veranderen: focus op wat wél kan,” zegt hij nuchter. Een instelling die hem inmiddels naar plek 15 op de wereldranglijst in zijn klasse katapulteerde.
Terug naar het EK – kwartfinale or bust
Deze donderdag begint in het Zweedse Helsingborg het EK para-tafeltennis. Vorige editie keek hij nog wat verbaasd rond; nu hoopt hij als nummer 9 geplaatst op minimaal halve finale-gehalte via de kwartfinale. Naast het enkelspel doet hij ook mee in het herendubbel en het gemengd dubbel. Electrische spanningsmomenten gegarandeerd, en niet alleen in die hersens.
Einddoel: zonnen én schitteren in Los Angeles 2028
Een ticket voor de Paralympische Spelen van Los Angeles 2028 glimt op zijn moodboard. “Ik krijg steun van de bond, maar het volledige verhaal moet nog groeien,” vertelt hij. Sponsors zijn dus meer dan welkom, want para-tafeltennis scoort nu eenmaal minder clicks dan voetbal. Iedere euro is er één die dichter bij Los Angeles brengt – en dichtbij dromen die geen tinteling geven, zijn geen echte dromen.
Bosschenaar Marc: “Schotland is mijn team, dus ik ga in kilt naar het WK in Amerika”
Dinsdagavond ontplofte Hampden Park in Glasgow. Schotland had zich eindelijk weer eens voor een WK gekwalificeerd – voor het eerst sinds 1998 – en meer dan 50.000 Tartan Army-leden vierden een gigantisch feest. Midden op die mensenzee stond een uitzinnige Brabander in een kilt: Marc Hurkens uit Den Bosch. “Ik ben hier vijf jaar geleden ingestapt en nu ga ik dus mee naar Amerika. Wat een waanzin!”
Ontbijt op z’n Schots en meteen doorfeesten
De dag na de thriller tegen Denemarken begon voor Marc met een stevig Schots ontbijt: eieren met spek en een stevige kop thee. “Het is laat geworden”, lacht hij. “We hebben het goed gevierd.” Met een 4-2-overwinning op de Deense buurman is het ticket voor het WK van 2026 binnen. De toernooien in de VS, Mexico en Canada staan nu officieel op zijn planning.
Al jaren elk thuisduel in Glasgow
Samen met vriendin Linda heeft Marc al vijf jaar lang een clubcard van de Scottish FA. “We gaan vier à vijf keer per jaar naar Glasgow. Elke thuiswedstrijd eigenlijk.” Zijn liefde voor Schotland begon veertig jaar jaar geleden met een reis per duimtrekker. “Ik was meteen verkocht: de natuur, de mensen, de sfeer. Het voelde als thuis.”
EK, WK – overal is hij erbij
Vorige zomer zat hij al in Duitsland tijdens het EK. En de tickets voor 2026? Die liggen al klaar. Maar wat als Schotland Nederland treft? “Dan kies ik toch voor Schotland. Kan er niks aan doen. Bij Oranje weet je vaak hoe het afloopt; bij Schotland gebeurt altijd iets onverwachts. Niet altijd mooi, maar wel spannend.”
Eén grote Schotse familie
Volgens Marc is de beleving rond de wedstrijden minstens zo mooi als het voetbal zelf. “Wildvreemden knuffelden elkaar gisteren. Het leek wel alsof ze wereldkampioen waren geworden.” Nederlandse supporters heeft hij in Glasgow nog nooit gezien. “Ik denk dat ik de enige ben die zó ver doorslaat.” Inmiddels draagt hij standaard een kilt en is hij zelfs doedelbak aan het leren spelen. “Schotland is gewoon mijn land.”
Bizarre kwalificatie
Marc noemt de plaatsing “bizar”. “Ze hebben best wat geluk gehad. Gisteren was een achtbaan: een omhaal vroeg in de wedstrijd, een afstandsschot in blessuretijd. De Denen speelden beter, maar Schotland vecht tot het eind.” Hoe ver het team komt in 2026 weet hij nog niet. “Maar ik sta daar in mijn kilt. Dat staat vast.”
Onderwerp
De groeistuipen van FC Twente in de Champions League
Spelen op het hoogste Europese podium is geen wandelingetje, weet spits Jaimy Ravensbergen van FC Twente. Morgen staat Atlético Madrid op de mat, een match waar de koplant in de eredivisie best trots kan zijn dat-ie mee mag doen.
“In één seconde lig je eruit”
Ravensbergen lacht er niet om. “Bijna iedereen denkt: dat lukt toch wel? Maar de Champions League is gewoon een andere wereld.” Met twee punten uit drie groepswedstrijden (1-1 tegen Chelsea, 1-1 tegen Benfica en 2-1 verlies in de slotfase tegen OH Leuven) bungelt Twente op dertiende plek. Net buiten de play-offs, maar de ogen knipperen niet.
Corina Dekker, de coach, benadrukt wat onschatbaar is bij dit niveau: “Een flater kost je de klap. In Leuven zagen we de bal in de blessuretijd nog in ons net rollen, na één momentje van onrust.” Vooral het verschil in speelstijl is groot. “In de Eredivisie durf ik mijn linies hoger te leggen, maar hier moet je soms gewoon een blok overeind houden.”
Minder tijd, groter effect
Voor Ravensbergen verandert ook álles op het veld. “Normaal krijg ik aanlopen, nu staat er elke keer een gespierde verdediger in mn nekadem-hals. Krijg ik eindelijk vrij, moet ik meteen knallen, want de volgende voorzet duurt een eeuwigheid.” De 24-jarige aanvalster moet leren scherper zijn in de kleine ruimtes.
De komende tegenstanders klinken als een dodelijke rap-reeks: Atlético Madrid, titelhouder Arsenal én Real Madrid. Dé kans om lik-op-stuk te laten zien dus.
Doel voorbij de eindstreep?
Toch is de play-offs van rechtswege nog geen obsessie. Dekker stelt: “Onze hoofdprijs: aantrekkelijk meedoen, nooit weggespeeld worden. Nou, dat lukt tot nu toe tof.”
Ravensbergen knikt: “We hebben sinds vorig jaar al stappen gemaakt. Beukend tegen Chelsea? Netjes gelijkgespeeld. Elke opdracht hier is een gratis masterclass.” Ze glimlacht bij het idee van Atlético. “Die moeten winnen, dus hopelijk stormen ze helemaal naar voren. Als wij ze dan in de rug kunnen prikken, zit er nog wat in.”
Fingers crossed voor een stuntje, maar een fout? Die mogen we nog steeds niet maken.
Federer opgewacht door hele tenniselite: HOF-inductie 2026 gaat officieel door!
Het was natuurlijk niet if maar when, maar Roger Federer schrok toch even van verbazing. Tijdens een videogesprek op het hoofdkwartier van de Zwitserse tennisbond sprong de bom: hij is officieel opgenomen in de Tennis Hall of Fame. Kim Clijsters, die als erevoorzitter van de ITHF nu de aankondiging mocht doen, stond Federer verrast met een videoboodschap vol grote namen.
“De plek waar ik ben opgegroeid”
Terwijl Federer tussen een groepje jonge Zwitserse talenten zat, begon het scherm langzaam vol te lopen. Daar verscheen Rod Laver, Billie Jean King, Martina Navratilova, Stefan Edberg, Boris Becker én landgenote Martina Hingis – stuk voor stuk tennis-iconen die even kwamen feliciteren. “Dit is de plek waar je bent opgegroeid,” klonk het volgens Clijsters. Federer knikte zichtbaar aangedaan; de tennisbaan is immers nooit ver weg geweest sinds zijn kindertijd in Basel.
Even wachten tot 2026
De 44-jarige Maestro moet nog bijna twee jaar extra geduld oefenen: de officiële ceremonie vindt eind augustus 2026 plaats in Newport, de oude bakermat van het Amerikaanse grandslamspektakel (US Open 1881). Pas dan krijgt hij écht die eervolle plek tussen de allerbesten.
20 majors, 237 weken op 1
Ondanks dat Djokovic (24) en Nadal (22) hem in de ‘prijzenkast’ allang hebben ingehaald, blijft Roger’s record van 237 weken op rij de nummer 1 van de wereld ongeslagen. In totaal draaide hij 310 weken mee op de troon – een cijfer dat voorlopig blijft glanzen.
Lorena Wiebes aangereden in Heerlen: “Mijn wiel brak onder me uit”
Een klap, een kapotte fiets en een flinke schrik – dat overkwam sprintkanon Lorena Wiebes dinsdagavond in haar eigen woonplaats Heerlen. Op weg naar huis werd de 26-jarige Nederlandse kampioene op haar e-bike geraakt door een auto die daarna zonder omkijken doorreed.
Licht gewond, maar woest
Wiebes houdt er een stijve nek en rug aan over, wat blauwe plekken en opgezwollen knieën. “Mijn fiets werd onder me uitgeslagen, het wiel brak en de band vloog eraf. Het was best een klap,” vertelt ze een dag later. De topsportster heeft direct aangifte gedaan. “Je moet gewoon stoppen na een aanrijding. Ik ben nog achter die auto aangerend, maar zag geen kenteken. De omstanders dachten alleen aan mij, dus niemand lette op de wagen.”
Fietsers zijn kwetsbaar – ook zonder koerspak
De aanrijding gebeurde op een gewone avondrit, niet tijdens een training: “Ik was gewoon op een elektrische fiets, dicht bij huis. Dan ben je net zo kwetsbaar als elke andere fietser.” Ze maakt zich zorgen over de veiligheid op de weg. “Je hoort steeds vaker dat fietsers het niet overleven. Snap best dat mensen wel eens geïrriteerd zijn op wielrenners, maar nu had ik geen helm of pak aan. Gewoon even opletten helpt al.”
Programma blijft staan – Monaco lonkt
Sportief lijkt het incident nauwelijks gevolgen te hebben. Zondag hoopt Wiebes gewoon te starten in een criterium in Monaco, daarna staan de NK baanwielrennen in december op de planning. De schouder die ze vorige maand bezeerde tijdens de koppelkoers op het WK in Chili, speelt nauwelijks meer. “Af en toe een licht gevoel, verder alleen een oude kneuzing. Oud letsel, niets ergs.”
Gouden jaar ondanks de smet
Want ondanks deze domper blikt ze terug op een topseizoen: Nederlands kampioene op de weg, twee etappes én de groene trui in de Tour de France Femmes, precies hetzelfde in de Giro d’Italia, plus overwinningen in Milaan-Sanremo Donne en Gent-Wevelgem. In oktober kroonde ze zich zelfs tot wereldkampioene gravel. “Alles bij elkaar een jaar om trots op te zijn – nu alleen nog even extra uitkijken in het verkeer.”
Lukebakio uitgeschakeld: Benfica moet minstens twee maanden zonder snelkopper
Ziezo, komt-ie niet in actie tegen Ajax. Dodi Lukebakio moet op korte termijn onder het mes. Benfica meldt dat zijn operator al geregeld is, maar een precieze datum houdt de club nog even voor zich. Feit is wel dat trainer José Mourinho ‘m zo’n acht weken kan vergeten. Voordeel voor Ajax? Nou, beide ploegen staan onderaan poule C en hebben na vier wedstrijden nog altijd nul punten. De Portugese nummer-last en de Amsterdammers mogen dus allebei dringend gaan nadenken hoe ze nog uit het moeras klimmen.
