Sport Nieuws woensdag 19 november, 2025 15:37
Schotse voetbalgekte: magische goals bezorgen eerste WK-ticket sinds 1998
De Schotse voetbalgeschiedenis kreeg gisteren een gouden randje. In een uit z’n voegen barstend Hampden Park, waar de regen met bakken uit de lucht kwam, schopten de Schotten zich in absolute sprookjestaferelen naar het WK 2026. En ze deden het op een manier die fans nog jaren na zullen praten.
Bij de BBC ging oud-speler James McFinnen volledig: “We hebben met z’n allen de drie mooiste treffers ooit in één wedstrijd gezien, serieus.” En inderdaad: Scott McTominay troefde met een omhaal alles af, Kieran Tierney wrong de bal met een elegante krul knalhard binnen (3-2) en Kenny McLean besliste het feest met een knaller vanaf de middellijn. Kippenvel.
De emoties lagen er na afloop dik bovenop. Kersverse aanvoerder Andy Robertson huilde zich bij de camera’s een ongeluk: “Vandaag was ik compleet gesloopt. Diogo Jota, mijn Liverpool-maatje die vorige zomer tragisch om het leven kwam, bleef in m’n hoofd spoken. Hij is er vandaag zeker bij geweest.”
Oud-international Neil McCann zweefde eveneens op een roze wolk: “Beste pot ooit, punt.” Zijn collega Billy Dodds vulde aan: “Van peuter tot pensionado – zulke nachten krijg je één keer in je leven.” Opgetogen supporters joelden mee met The Proclaimers’ klassieker Letter From America, een knipoog naar de Verenigde Staten waar over twee jaar het WK wordt gehouden.
De Britse kranten haalden meteen de grootste woordspelingen boven. The Telegraph grapt dat het voortaan dikke prima is om Schots te zijn, The Sun spint met “Tiers of joy” rond held Tierney, en de Schotse Daily Mail spreekt simpelweg van de ultieme American Dream. Met zulke magische goals is dat ook geenszins overdreven.
McClaren stapt op: “We misten één simpel doelpunt”
Nog geen feest in Kingston. Jamaica speelde gisteren met Curaçao gelijk (0-0) en liet zo de directe WK-ontsnijding liggen. Kort nadien nam bondscoach Steve McClaren direct ontslag.
Eén goal was het verschil
In de slotwedstrijd van de kwalificatiegreep stond alles op het spel: winst betekende het ticket naar het toernooi en een gelijkspel een deceptie. De Reggae Boyz kregen kansen genoeg, maar de bal wilde er niet in. Het gevolg? De groepszege ging naar een andere stal, en Jamaica moet nu via de intercontinentale play-offs zien te overleven.
“Ik neem mijn verantwoordelijkheid”
Op de persconferentie was McClaren openhartig.
“Ik heb alles gegeven wat ik had”, vertelde hij.
“Deze ploeg leiden was een hele eer, maar voetbal draait om resultaten. We komen één doelpunt tekort, dus stap ik op. De leider moet de juiste beslissingen nemen om het team verder te helpen.”
Nog één kans via de play-offs
Voor Jamaica is het nog niet helemaal voorbij. In de intercontinentale play-offs nemen zes landen het tegen elkaar op, met nog twee WK-plekken als beloning. Suriname hoort ook bij dat gezelschap, dus er wacht nog een ware marathon.
Hoe Wout Poels ineens bij de Pizza-Tourfee belandde
Wout Poels dacht echt dat hij klaar was met koersen. Negen jaar Monaco, heel wat ritzeges áchter de kiezen, en dan zou hij rustig worden afgetekend op zijn fietsje door IJsselstad. Maar nee: in plaats van tramlijn 41 maakt hij nu rondjes door Utrechtse weilanden en hij hangt out met een andere generatie. Reden? Hij tekende bij Unibet Rose Rockets, de ploeg waarmee YouTuber Bas Tietema de wielerwereld op z’n kop zet.
Van bakje pizza tot heus contract
Hij geeft het eerlijk toe: “Ik had ze alleen van die pizza’s in de Tour gezien.” De eerste keer dat Poels Tietema spotte, stond de Haagse vlogger aan de Champs-Élysées met kartonnen dozen. Die stunt mondde al snel uit in iets groters: Bas samen met vrienden Devin van der Wiel en Josse Wester begon een ploeg, en in sneltreinvaart klommen ze in drie jaar van nul naar het op één na hoogste niveau. Er kwamen Engelse vlogs, Express-tapes van contractgesprekken én een hoop speelse chaos. Poels lacht: “Ze spelen slim in op YouTube en dat soort nieuwe kanalen. Daarnaast is het knap dat ze prof wielerploeg én kassa op orde houden. Gezien de salarissen wonen en werken er nu best veel mensen van.”
Nog één jaartje, mét een beetje geluk de Tour
Dat Tietema in oktober trots meldde dat hij nu drie Tour-ritwinnaars te pakken heeft (Poels, Dylan Groenewegen én Victor Lafay), geeft precies aan hoe gek de sprong is geweest. Als de ASO ja knikt, mogen de Rockets al volgend jaar in koers langs de Arc. Tietema zweeft nog steeds een beetje: “We behoren tot de kanshebbers krijgen weer een enorme eer toegeworpen.” Dat wil niet zeggen dat ze blind op een uitnodiging wachten. Hun strategie moet kloppen, benadrukt Eelco Meenhorst, de nieuwe sportief directeur. De tweevoudig Coach van het Jaar schakelde na het roeisucces in Parijs rechtstreeks naar asfaltgebonden duizendpoten, want “het moét snel.” Hij kan joinen met ervaring van ex-renner Rob Harmeling én Poels’ 18 jaar koerskennis: hoe ploegdynamiek werkt, hoe je slim koerst zonder clichémacht.
Poels: “Even normaal worden”
Zelf twijfelde Poels langer: “Soms vraag je je af: waarom stop ik niet? Ik leefde superlang voor de fiets en nu is daar mijn zoontje die graag papa ziet.” Toch wil hij één jaar extra proberen. Lekker fietsen, kennis doorspelen aan jonge rakkers en afsluiten met een goed gevoel. Als dat tóch in La Grande Boucle gebeurt, grijnst hij: “Dat zou een hele mooie bonus zijn!”
“Campingsport” of topsport? Yannick (21) laat zien dat tafeltennis keihard kan zijn
Yannick Paredis uit Budel is 21, heeft een hersenaandoening én een droom: de Paralympische Spelen in Los Angeles. Vanaf donderdag probeert hij zijn eerste grote internationale medaille te veroveren op het EK para-tafeltennis in Zweden. “Mijn kwartfinale halen, daarna kijken we gewoon verder.”
De eerste slag
Al vijfjarige krijgt Yannick te horen dat hij dystonie heeft. Zijn spieren doen wat ze zelf willen, zijn spraak klinkt anders en het ziekenhuis wordt zijn tweede thuis. Op zijn achtste krijgt hij een “batterij in z’n hoofd”: diepe hersenstimulatie die elektrische pulsen naar z’n hersenen stuurt. “Dan krijg je net even wat minder trillingen en krampen,” zegt hij laconiek.
Van voetbalveld naar tafel
Eerst voetbalt hij er op los, maar via z’n vader belandt hij bij tafeltennis. “Ik dacht: een campingsport, leuk voor op vakantie. Toen ik zelf een bat vasthield, dacht ik: dit is vet, dit kan ik én dit wil ik.” Vijf jaar later trekt hij in op Papendal, studeert Sportkunde en traint elke dag met de Nederlandse selectie. “In het weekend zie ik m’n ouders, doordeweeks ben ik gewoon bezig met m’n eigen leven. Bevalt best goed.”
Kramp, frustratie en knallen
Yannick heeft nog steeds te maken met verkrampingen in z’n rechterarm. “Dan moet ik midden in een rally omschakelen naar links, best frustrerend.” Toch staat hij wereldwijd op plek vijftien in z’n klassement en is op het EK als negende geplaatst. “Vorige keer keek ik vooral z’n ogen uit. Nu wil ik laten zien dat ik wél mee kan doen.”
Sponsorjacht en Los Angeles
Naast het enkelspel, dubbelt hij ook in het mannen- en gemengd dubbel. Zijn grote doel: Paralympics 2028. “De bond helpt, maar een volledig pakket is het nog niet. Daarom zoek ik bedrijven die het me gunnen,” grijnst hij. “Mijn sport is klein, dus elke euro telt. Maar mét die steun ga ik vol voor m’n sportieve droom.”
“Gelukkig redelijk oké”: Wiebes schrikt zich rot na klap van achteren
“Aan de bestuurder die me raakte en gewoon doorgas: ik lig nog net goed, maar dit had echt een drama kunnen zijn”, laat Lorena Wiebes weten op haar Instagram. Ze was zojuist van achteren aangereden door een auto die er vervolgens vandoor ging.
De renster van SD Worx-Protime is vooral dankbaar dat er twee voorbijgangers wel halt hielden om te checken of alles goed met haar was. Zelf baalt ze extra omdat ze weet hoe vaak soortgelijke ongevallen fataal aflopen voor fietsers.
Wiebes (26) had dit jaar sowieso al haar draai gevonden: 25 zege’s op de weg, de winst in Milaan-Sanremo, twee etappes in de Tour de France Femmes én wereldtitels zowel op de baan in Chili als in het gravel. Een lelijk slotakkoord op zo’n topjaar wil ze dus niet.
Koning LeBron: 23 jaar lang elke nacht op de vloer!
Los Angeles – De NBA heeft weer een nieuw tijdperk. Geen nieuw team of technische regel, maar een 40-jarige gozer die al sinds voor de millenniumwissel non-stop door de speakers wordt aangekondigd. LeBron James checkte vannacht in tegen Utah Jazz – zijn allereerste wedstrijd van dit seizoen – en tikte meteen het langstlopende carrière-in-cijfers ooit aan: 23 seizoenen achter elkaar in actie. Records zijn er om geslagen te worden, en James lijkt er een oneindige lading van te hebben.
Een korte rentree met langdurige impact
Rug- en heupzenuwen dwarsboomden LeBron’s zomer en de eerste veertien duels van de Lakers, maar vanavond was er geen houden meer aan. Binnen dertig minuten serveerde hij 11 punten én 12 assists op, terwijl Luka Doncic (37 punten) de Jazz met bommen en passes kapot speelde. Eindstand: 140-126, alweer een overwinning waarin James zelf minder schoot dan ooit, maar minstens even belangrijk bleek. “Tempo? Verraderlijk. Gelukkig werd ik niet voor gek gezet en kon ik bijtanken tijdens de ’time-outs'”, lachte hij in de catacomben van Staples Center, waar hij direct werd gevraagd naar z ’n 23ste seizoen.
Vince Carter passeert zichzelf, LeBron hem weer
Met zijn eerste minuten passeerde hij meteen Vince Carter, die de vorige teller op 22 opeenvolgende seizoenen hield (1998-2020). De veteranenclub met 21 jaar dienst – onder meer Kevin Garnett, Dirk Nowitzki en Robert Parish – mag nu voorzichtig gaan oppassen. James lijkt gegarandeerd op de kalenders van 2026, 2027 of zelfs later te prijken. Al heeft hij al andere klinkende records bij z’n naam: de meeste duels (regulier + play-offs) ooit gespeld én de lengste speeltijd, bij elkaar 1.855 wedstrijden en honderden vlieguren aan tunnels tussen arenas.
