Recent Nieuws vrijdag 07 november, 2025 18:27
Bewijs maar eens dat je in je eigen huis woont: Eindhoven start onderzoek bij vrouw die al 36 jaar op hetzelfde adres woont
Stel je voor: je woont sinds 1989 op hetzelfde adres in Eindhoven, doet alles netjes volgens de regels, en dan krijg je opeens een brief van de gemeente waarin staat dat er een adresonderzoek naar jou wordt gestart. Dat is precies wat Gudule Martens overkomen is.
Begin vorige maand lag er ineens een officiële brief op de deurmat. De boodschap? De gemeente wil controleren of ze écht op haar geregistreerde adres woont. In de brief staat duidelijk vermeld: “We willen contoleren of u daadwerkelijk woont op het adres waar u in de Basisregistratie Personen (BRP) staat ingeschreven.” Tot zover klinkt het misschien nog logisch – maar dan komt het vervolg.
Tijdens dit onderzoek kan Gudule haar DigiD niet meer gebruiken. En dat is dus best serieus. Geen DigiD betekent geen toegang tot belangrijke diensten zoals de gemeente, Belastingdienst, UWV of zelfs het ziekenhuis. Op de website van de gemeente las ze dat haar DigiD tijdens het onderzoek geblokkeerd is: “Zo lang iemands adresregistratie wordt onderzocht, is zijn of haar DigiD geblokkeerd.”
Gudule schrikt hier behoorlijk van. Ze begrijpt dat het adresonderzoek bedoeld is om fraude te voorkomen – bijvoorbeeld als iemand zich ergens heeft ingeschreven waar hij of zij allang niet meer woont, maar wel uitkeringen op blijft trekken. Maar in haar geval? Die is heel anders. Zij woont al jaren op hetzelfde adres en heeft niets te verbergen.
Toch heeft ze een donkerbruin vermoeden wie er achter de melding zit. Iedereen kan immers een tip geven als er twijfel is over wie waar woont. “Ik dacht er helemaal niet aan dat wij misschien aangegeven waren door iemand anders,” zegt ze. “Ik kan het niet bewijzen, maar dat is dus wel gebeurd.”
Gudule reageert snel: ze legt per mail uit waarom ze de laatste tijd minder vaak thuis is geweest. Ze heeft namelijk veel werk – zij en haar partner runnen samen een eigen bedrijf. Daarnaast heeft ze de afgelopen tijd twee ouders verloren. De administratieve rompslomp daarvan neemt veel tijd in beslag, ook buiten het huis.
Maar de gemeente is blijkbaar niet tevreden met deze uitleg. Er volgt een nieuwe mail – met taalfouten – waarin wordt gevraagd naar details over haar privésituatie. Vragen als: “Waar ben je dan?” vinden Gudule buitensporig. “Ik vind dit een ontzettende inbreuk op mijn privacy. Zo’n ambtenaar gaat doodleuk privévragen stellen. Ik vind het vreemd dat je niet gewoon om bewijs vraagt, zoals een energierekening. Dan ben je gelijk klaar.”
Het wachten is nu op antwoord. Gudule heeft inmiddels een klacht ingediend bij de gemeente én bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Maar tot op heden hoort ze niets terug. “Het is kwalijk dat ze mij nu in onzekerheid laten.”
Wel goed nieuws: de gemeente Eindhoven heeft ondertussen de tekst op de website aangepast. Nu staat er dat de DigiD tijdens een adresonderzoek niet automatisch wordt geblokkeerd. Maar voor Gudule komt die correctie te laat – de schade zit er al in.
11 jaar cel en tbs geëist tegen pleegouders van mishandelde Vlaardingse meid
Het is een zaak die je nauwelijks kunt geloven, zelfs als je de details hoort. Tegen Daisy W. en Johnny van den B., de pleegouders van een zwaar mishandelde meid uit Vlaardingen, is tijdens de rechtszaak een strafeis uitgesproken van elk 11 jaar cel én dwangverpleging. De officier van justitie spreekt over een situatie die ‘uniek in zijn gruwelijkheid’ is – en dat zegt genoeg.
Volgens het Openbaar Ministerie hadden de twee in 2015 geen slechte bedoelingen toen ze aanmeldde als pleegouder. In 2016 werd er zelfs een jongetje bij hen geplaatst, en dat zou goed zijn gegaan. Maar het begon fout te lopen toen kinderen bij hen kwamen wonen die meer aandacht, steun en liefde nodig hadden. Hoe het zo ver kon komen, noemt de officier ‘triest en nauwelijks voorstelbaar’. “Hoe kun je een kind dat juist hulp nodig heeft, op zo’n manier vernederen?” vraagt hij zich hardop af.
Bij het meisje – destijds 10 jaar oud – werden door artsen ernstige letsels vastgesteld: gebroken bovenbenen, ribben, wervels. Volgens justitie is er geen twijfel: deze verwondingen zijn veroorzaakt door de pleegouders. En het gaat niet alleen om lichamelijk geweld. Uit appjes tussen Daisy en Johnny blijkt dat mishandeling bewust en systematisch plaatsvond. “Geweld was een normaal onderdeel van hun dagelijks gedrag richting het meisje”, aldus de officier. Ze werkten nauw samen om haar pijn te bezorgen – met volledige kennis van zaken.
Geketend, vastgebonden en opgesloten
Op beelden van telefoons is te zien hoe het meisje op verschillende manieren werd vastgehouden. Soms zat ze vast aan een klimrek in haar kamer, met handboeien of kettingen. Later werd ze opgesloten in een zelfgemaakte kooi – waarvan het lijkt alsof die onder stroom stond. Op veel filmpjes is ze naakt of alleen in een luier te zien.
Ook in een vuilcontainer zijn bewijzen gevonden: duct tape en plastic handboeien (tie wraps) met bloedsporen van het meisje. Haar eigen zusje verklaarde dat ze het vaak vastgebonden zag in haar kamer. De manier waarop ze werd vastgehouden, noemt justitie ronduit marteling. “Foltering gaat niet alleen over lichamelijke pijn, maar ook psychische. Denk aan het doen alsof de kooi onder stroom staat – dat breekt een kind mentaal af.”
Geen eten, geen drinken, geen wc
Het meisje kreeg amper te eten of te drinken – vooral als straf. Dat gebeurde niet alleen in de laatste maanden, maar zou al jaren aan de gang zijn geweest. Toen ze vorig jaar zwaargewond in het ziekenhuis belandde, woog ze slechts 19,5 kilo. Voor een meisje van die leeftijd is dat extreem laag; het gemiddelde ligt rond de 34 kilo.
Ze mocht vrijwel nooit naar de wc. In plaats daarvan kreeg ze een luier om of moest ze haar behoefte doen in een lekbak die in de kooi stond. Deze extreme controle en verwaarlozing hebben geleid tot wat justitie noemt: brengen van iemand in een hulpeloze toestand.
Nacht van 20 op 21 mei: alles komt aan het licht
In de nacht van 20 op 21 mei 2024 wordt het meisje zwaargewond naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft ernstig hersenletsel en meerdere botbreuken. Vanaf dat moment komt de hele verschrikkelijke waarheid langzaam boven tafel. Het OM beschuldigt de pleegouders van zwaar lichamelijk letsel, vrijheidsberoving en het in een hulpeloze toestand brengen van het kind.
Het meisje verbleef sinds maart 2022 bij het stel. In die tijd werd ze herhaaldelijk vastgebonden, opgesloten en verwaarloosd. Maar zij is niet de enige slachtoffer.
Ook andere kinderen mishandeld
Naast het 10-jarige meisje zijn ook haar jongere zusje en twee Syrische pleegbroertjes slachtoffer geworden. Het zusje werd mishandeld, verwaarloosd en zelfs kaalgeschoren. De officier las tijdens de zitting schokkende appgesprekken voor waarin dit duidelijk werd.
De twee pleegzoons – die maar zeven weken bij het gezin verbleven – werden volgens getuigenissen geslagen en geschopt. Als straf moesten ze in het hondenhok staan. Het jongste broertje, pas 4 jaar oud, kreeg zulke harde klappen op zijn billen dat hij omviel.
Geen eerlijk verleden
En dan is er nog iets wat de zaak extra zorgwekkend maakt: Daisy W. en Johnny van den B. zouden belangrijke informatie hebben verzwegen tijdens het selectietraject om pleegouder te worden. Denk aan financiële problemen en psychische issues uit hun verleden. Justitie vindt dat ze daar bewust niet open over waren – waardoor ze uiteindelijk kinderen kregen toegewezen die juist extra bescherming nodig hadden.
De officier benadrukt dat dit soort verschrikkingen nooit meer mogen gebeuren. “Iedereen zal het erover eens zijn: dit mag absoluut niet opnieuw.” De eis van 11 jaar cel plus tbs moet zowel vergelding zijn als een signaal voor de toekomst.
De dodelijke steekpartij tussen twee zussen: een zaak die nog lang niet af is
Het klinkt als iets uit een nachtmerrie: op een avond in oktober 2021 steekt Bouchra haar eigen halfzus Anouk dood – maar dan niet zomaar. Ze doet het tijdens een live-uitzending op Instagram, waarbij ze maar liefst 88 keer toestoot. Het gebeurt in hun gezamenlijke woning in Den Bosch. Anouk overleeft de gruwelijke aanval helaas niet.
Toen de rechter uiteindelijk moest beslissen wat er met Bouchra moest gebeuren, viel de keuze niet op een gevangenisstraf. In plaats daarvan kreeg ze tbs met voorwaarden. Dat betekent dat ze wel onder toezicht staat, maar niet automatisch in een kliniek hoeft te verblijven. Het Openbaar Ministerie vindt dat veel te zacht en eist nu tbs met dwangverpleging. Dat zou inhouden dat Bouchra wél verplicht wordt opgenomen in een gesloten kliniek.
Nu, vier jaar na dato, gaat de zaak verder in hoger beroep. Maar veel vragen blijven hangen. Wat speelde zich precies af die bewuste avond? Waarom haalde Bouchra zo extreem uit tegen haar zus? En vooral: waarom wordt er gekozen voor tbs in plaats van straf?
Alle antwoorden en achtergronden staan centraal in een nieuwe aflevering van Misdaad Uitgelegd, waarin de zaak stap voor stap wordt ontward.
Kremlin ontkent geruchten over val van buitenlandminister Lavrov
Het Kremlin laat weten dat de geruchten rond een mogelijke val van minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov compleet uit de lucht gegrepen zijn. Volgens woordvoerder Dmitri Peskov kloppen die verhalen “helemaal niet” en is Lavrov nog steeds gewoon aan het werk. De speculaties laaiden op nadat bleek dat Poetin tijdens de G20-top in Zuid-Afrika later deze maand niet door Lavrov zal worden vergezeld, maar door iemand uit zijn eigen presidentiële staf. Vorige jaren was Lavrov nog degene die Rusland vertegenwoordigde op zo’n top.
Poetin zelf reist amper nog internationaal, uit angst voor een arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof. Maar dat betekent blijkbaar niet automatisch dat Lavrov ook uit beeld verdwijnt. Toch leidde zijn afwezigheid bij een vergadering van de nationale veiligheidsraad woensdag tot extra vragen. Hij was het enige vaste lid dat er niet bij was. Volgens bronnen binnen het Kremlin zou dat allemaal in goed overleg zijn gegaan – al werd er verder niets toegelicht.
Ook hier in het buitenland wordt er flink over gespeculeerd. Zo zouden Kremlinwatchers denken dat Lavrovs positie onder druk staat vanwege een mislukte poging om een nieuwe ontmoeting tussen Trump en Poetin te regelen. Die top moest oorspronkelijk plaatsvinden in Boedapest, maar werd minder dan een week nadat Trump er enthousiast over had gedaan, toch afgeblazen.
De Financial Times suggereerde onlangs dat Lavrov daarbij een sleutelrol speelde – en niet bepaald een positieve. Volgens de krant zou hij de VS een memo hebben gestuurd waarin Rusland hardnekkig vasthield aan zijn eisen: Oekraïens grondgebied moet naar Rusland, het Oekraïense leger moet kleiner en NAVO-lidmaatschap is een no-go. Dat soort taal zou volgens de Britse krant geleid hebben tot een gespannen telefoongesprek met Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rubio. En daarna? Ja, toen liet Trump de top ineens vallen.
Nu fluistert men in Moskou dat Lavrov daarvoor de schuld krijgt. Maar dat weet zijn eigen woordvoerster Maria Zacharova wel heel anders te vertellen. Zij noemt het hele verhaal “onzin” en vergelijkt het met een spannende thriller van Agatha Christie. Volgens haar probeert de Financial Times juist spanning te creëren tussen Rusland en de VS. “De Britse elite en hun inlichtingendiensten willen de situatie rond Oekraïne escaleren. Daarom publiceren ze zulke dingen – puur om verwarring te zaaien.” Over de rol van Rusland in de oorlog hield ze zich stil.
Lavrov is al jaren een trouwe steunpilaar van Poetin. Als minister van Buitenlandse Zaken is hij dé gezichtsfiguur van het Russische buitenlandbeleid en verdedigt hij standvastig elk besluit van het Kremlin. In september was hij nog de belangrijkste vertegenwoordiger van Rusland bij de Algemene Vergadering van de VN. Een maand daarvoor vergezelde hij Poetin zelf tijdens de topontmoeting met Trump in Alaska.
Zijn carrière als diplomaat begon al tijdens de Koude Oorlog. In 1994 werd hij benoemd tot Russisch vertegenwoordiger bij de VN, en tien jaar later haalde Poetin hem terug om minister van Buitenlandse Zaken te worden. Met ruim 20 jaar in functie is hij nu de langstzittende minister in het huidige Russische kabinet.
Ruzie in de Eerste Kamer: Wie zit er nu eigenlijk nog bij de PvdD-fractie?
Er hangt een flinke onweersbui boven de Partij voor de Dieren in de Senaat. Wat begon als een meningsverschil over de koers van de partij, is uitgegroeid tot een volleerd machtsstrijdje binnen de driekoppige fractie in de Eerste Kamer. En iedereen lijkt ineens te weten wie er wel of niet bij hoort — alleen zijn die versies totaal verschillend.
Twee kampen, één fractie (of toch niet?)
Vandaag staat de fractie letterlijk op twee benen – of eigenlijk: in twee kampen. Aan de ene kant Nico Koffeman, medeoprichter van de Partij voor de Dieren, samen met senator Peter Nicolaï. Aan de andere kant fractievoorzitter Ingrid Visseren-Hamakers. De breuk is duidelijk: Koffeman heeft inmiddels aangekondigd dat hij geen lid meer is van de PvdD, maar beweert samen met Nicolaï nog steeds de fractie in de Eerste Kamer te leiden.
Toch is het beeld verre van helder. Nicolaï ontkent dat ze zich officieel afsplitsen, maar stuurde tegelijkertijd een brief naar Kamervoorzitter Jan Anthonie Vos waarin hij stelt dat Visseren-Hamakers de fractie heeft verlaten en een eigen clubje moet vormen. Dat roept natuurlijk vragen op: wie zit er dan nog in de fractie?
Partijbestuur zegt: Koffeman en Nicolaï zijn eruit
Het landelijke bestuur van de Partij voor de Dieren gooit roet in het eten. Volgens hen is Koffeman vrijwillig uit de partij gestapt, en heeft Nicolaï zich daarbij aangesloten. En zonder lidmaatschap van de partij, kunnen ze ook niet deel uitmaken van de fractie in de Eerste Kamer. In hun optiek is Visseren-Hamakers dus het enige echte overgebleven lid.
Bovendien is Nicolaï inmiddels ook formeel geroyeerd door de partij. Geen klein ding, gezien de impact dat heeft op zijn positie in de Senaat.
Waar gaat het eigenlijk om?
De kern van de ruzie ligt bij de richting die de PvdD onder leider Esther Ouwehand sinds kort inslaat. Zo steunt de partij nu extra geld voor Defensie én neemt een duidelijkere positie in het Gaza-debat. Voor Koffeman en Nicolaï is dat een stap te ver. Zij vinden dat de partij zo afdwaalt van haar oorspronkelijke doel: het bestrijden van dierenleed.
Die onvrede heeft al eerder geleid tot de oprichting van een nieuwe groepering: Vrede voor Dieren. Op hun kandidatenlijst staan onder anderen ex-PvdD’er Ewald Engelen en oud-partijvoorzitter Ruud van der Velden. Een duidelijk signaal dat er meer mensen zijn die twijfelen aan de huidige koers.
Leiding toont steun aan Visseren
Ouwehand laat in elk geval geen ruimte voor twijfel: zij steunt Visseren-Hamakers volledig. “Zij zal in de Eerste Kamer onze unieke en krachtige stem zijn voor de dieren, natuur en klimaat”, verklaart ze.
Nicolaï daarentegen zegt dat hij zijn royement niet zomaar accepteert. Hij wil het juridisch aanvechten en blijft volhouden dat hij en Koffeman de echte fractieleiding hebben.
Wat nu?
Een woordvoerder van de Eerste Kamer noemt de situatie “een uitzonderlijke kwestie”. Maandag wordt er verder over gesproken — hopelijk met een beetje minder onweer.
Universiteit Twente stopt met cum laude: vrouwen blijken systematisch benadeeld
De Universiteit Twente heeft een behoorlijk besluit genomen – en dat roept flink wat reacties op. Vanaf 1 januari 2026 verdwijnt het predicaat cum laude bij zowel het promoveren als afstuderen. Waarom? Omdat vrouwen structureel minder vaak deze erkenning krijgen dan mannen, en de universiteit wil daar nu een streep doorzetten.
Op hun eigen website legt de instelling uit waarom ze voor deze stap kiezen. Hoewel ongeveer vijf procent van alle promovendi in Nederland cum laude wordt, hebben mannen daar twee keer zoveel kans op vergeleken met vrouwen. En dat is volgens de UT niet eerlijk – dus niks meer lof, zelfs al was het ‘met’.
Het predicaat cum laude, wat letterlijk ‘met lof’ betekent, wordt traditioneel toegekend aan mensen die echt iets bijzonders presteren in hun wetenschappelijk werk. Bij promoveren gaat het om onderzoek van uitzonderlijke kwaliteit; bij afstuderen moet je al je tentamens in één keer halen met een gemiddelde van minstens een 8. Voor veel studenten en onderzoekers is het de kroon op hun jarenlange inspanning.
Maar de Universiteit Twente denkt al sinds 2021 serieus na over het schrappen van deze titel. Ze baseerden zich onder andere op onderzoek van Thijs Bol, die data analyseerde van ruim 5000 mensen die tussen 2011 en 2021 cum laude afstudeerden. Zijn conclusie? Duidelijke genderongelijkheid, ook al zijn docenten niet per se bewust sexistisch.
“Het ligt niet aan slechte bedoelingen,” zegt Bol tegen RTL Nieuws. “Maar we groeien allemaal op met het beeld van een typische wetenschapper: een witte man. Dat beeld speelt subtiel mee bij beoordelingen.” Volgens hem is het afschaffen van cum laude geen oplossing voor het diepere probleem, maar vindt hij het wel een krachtig statement. “Eigenlijk slaat het predicaat nergens op. Het dient geen echte functie.”
Toch zijn niet alle ervaren wetenschappers enthousiast. Anke Christenhusz, zelf cum laude gepromoveerd voor haar onderzoek naar verbeterde borstkankerchirurgie, vindt het jammer. “Ik was verbaasd toen ik hoorde dat het eraf gaat. Het is de kers op de taart na vijf jaar hard werken. Mijn promotor was ontzettend emotioneel – pas later besef je hoe bijzonder het is.” Ze geeft toe dat het nooit haar motivatie was, maar erkent wel dat zo’n titel op je cv wél meewegt, vooral bij het solliciteren voor onderzoeksbeurzen.
Hanneke Kip, ook cum laude gepromoveerd (voor onderzoek naar technologie in de forensische psychiatrie), ziet het als ‘symptoombestrijding’. “Je pakt het probleem niet bij de wortel. Moet je nou echt stoppen met belonen van kwaliteit? En straks staan onze promovendi zwakker dan die van andere universiteiten, als alleen wij dit doen?”
Christenhusz benadrukt dat ze het proces zelf nooit oneerlijk vond, maar als de cijfers toch duiden op ongelijkheid, moet er wel actie komen. “Maar dan liever via scherpere procedures, niet door alles gewoon af te schaffen. Er zit een groot verschil tussen oplettend zijn voor bias en de beloning helemaal wegdoen.”
De UT noemt het een belangrijke stap richting gelijkheid en transparantie. Of het ook daadwerkelijk leidt tot eerlijkere beoordelingen, of juist talent demotiveert, zal de toekomst moeten uitwijzen.
