Recent Nieuws zaterdag 25 oktober, 2025 18:28
Wie betaalt het Amerikaanse leger nu de overheid op slot zit?
Je weet hoe het gaat tijdens een shutdown in de VS: de overheid draait op laag pitje, veel ambtenaren blijven thuis, maar mensen in cruciale functies – zoals militairen – moeten gewoon doorgaan met hun werk. Alleen: ze krijgen hun salaris niet uitbetaald. Dat zit natuurlijk niet lekker.
Donald Trump liet weten dat hij ervoor zou zorgen dat die militairen wél betaald zouden worden, ook al kon de overheid zelf geen geld meer uitgeven. Maar waar zou dat geld dan vandaan komen? Eerst was dat een groot vraagteken. Gisteren kwam Trump er al mee voor de dag dat het om een donatie ging van een rijke donor – iemand die bewust uit de schijnwerpers wil blijven. “Hij wil geen publiciteit”, aldus Trump.
Nu is die geheimzinnige weldoener alsnog bij naam genoemd. Volgens twee anonieme bronnen die aan The New York Times spraken, gaat het om een zekere Mellon: een vermogende bankier en spoorwegmagnaat, en tevens kleinzoon van de voormalige minister van Financiën Andrew W. Mellon. De familie staat bekend als één van de rijkste families van Amerika, met een geschat vermogen van zo’n 14,1 miljard dollar.
Interessant detail: Mellon heeft eerder al flink ingezet op politiek, onder meer met miljoenen aan de campagne van Robert F. Kennedy Jr., die vorig jaar ook meedeed aan de strijd om het presidentschap.
Het Pentagon bevestigde dat ze de donatie hebben geaccepteerd, op basis van hun algemene bevoegdheid om geschenken aan te nemen. “De donatie is gedaan met de voorwaarde dat het wordt gebruikt om de kosten van de militaire salarissen te dekken”, staat in een officiële verklaring.
De hele situatie speelt zich af terwijl de Amerikaanse overheid ‘op slot’ zit door een impasse tussen Republikeinen en Democraten over de begroting. Gevolg: geen gelduitgaven, en dus ook geen loonbetalingen via normale kanalen. Bij de eerste ontslagronde vielen al 4.000 ambtenaren het slachtoffer. Wat de volledige impact is van deze shutdown, legt correspondent Erik Mouthaan duidelijk uit in deze video:
Toerist overleden na val bij Romeins monument
In Rome heeft zich een dramatisch ongeluk voltrokken bij één van de meest iconische plekken van de stad: het Pantheon. Een 70-jarige toerist uit Japan is er helaas overleden nadat hij vanaf een muurtje in een gracht beneden viel – een afstand van zo’n 7 meter. Het incident vond plaats net voor 22.00 uur, midden in het drukke toeristische hart van de oude stad.
Volgens de lokale autoriteiten is de kans groot dat de man probeerde een foto te maken toen hij zijn evenwicht verloor. Helaas was de plek waar hij terechtkwam niet direct bereikbaar. De hulpdiensten moesten een gesloten toegangspoort forceren om bij hem te kunnen komen, maar tegen die tijd was er al niets meer aan te doen.
Het Pantheon zelf is een overblijfsel uit de 2e eeuw en behoort tot de best bewaarde Romeinse bouwwerken. Met zijn indrukwekkende koepel en het beroemde open gat (de oculus) in het dak, trekt het jaarlijks ontelbare bezoekers. Maar zoals dit tragische geval laat zien, kan de combinatie van drukte, oude stenen en wat onoplettendheid fataal zijn.
Brand bij compostbedrijf op industrieterrein Moerdijk veroorzaakt dikke rookwolk
Gisteren laaide er flink wat vuur uit bij een compostbedrijf op het industrieterrein in Moerdijk. Het ging om CNC Grondstoffen aan de Orionweg, een bedrijf dat mest van paarden en kippen verwerkt tot compost voor champignonkwekers. Rond kwart over één begon het gedoe in een grote hal waar een transportband loopt – en waar normaal gesproken niemand werkt.
De brandwoede zich vooral op de bovenste verdieping van de hal, die maar liefst 150 bij 100 meter groot is. Gelukkig waren de medewerkers op dat moment beneden bezig. Toen het vuur uitbrak, zijn alle twintig mensen op het terrein meteen veilig weggehaald. Niemand raakte gewond, en iedereen is daarna naar huis gestuurd.
De brandweer was razendsnel ter plaatse – toeval of geen toeval: de manschappen van de kazerne op het industrieterrein waren toevallig aan het oefenen toen ze zelf al zwarte rook uit het dak zagen komen. Ze hoefden de melding dus niet eens af te wachten.
Er werd met veel materieel ingezet: brandweerwagens vanuit de hele regio kwamen eraan, niet alleen om te blussen, maar ook om voldoende water aan te kunnen leveren. De naastgelegen goederenspoorlijn stond tijdelijk stil, en in eerste instantie werd er gevraagd om ramen en deuren dicht te houden en de mechanische ventilatie uit te zetten. Maar goed nieuws: rond kwart voor drie was er al veel minder rook te zien.
Volgens Marieke van Wijk van Veiligheidsregio Midden- en West-Brabant kon de rook door de harde wind wel snel verspreiden, maar de gevolgen voor de omgeving blijven beperkt. Inmiddels wordt het gebouw geventileerd en controleert de brandweer of er nog restanten van vuurhaarden zijn. Die oproep om ramen dicht te houden geldt dus niet meer.
Johan Heesterbeek, hoofd productie bij CNC, laat weten dat ze net bezig waren met de afronding van de productie. “We waren nog aan het draaien, maar liepen op slot.” Nu wachten ze op nader onderzoek naar de oorzaak van de brand.
Juwelen van het Louvre in nachtelijke kluisactie verplaatst
Het Louvre heeft stilletjes een flink deel van zijn overgebleven juwelen laten verdwijnen – maar niet omdat er opnieuw is ingebroken. Nee, deze keer ging het om een geheime operatie: gisteren zijn kostbare stukken in alle stilte doorgesluisd naar de superbeveiligde kluis van de Banque de France.
Hoewel noch het museum noch de nationale bank officieel iets kwijt wil over wat er precies is gebeurd, bevestigen anonieme bronnen aan Franse media dat de overbrenging onder strengste bewaking plaatsvond. De sieraden zijn voorlopig nergens meer te bezichtigen. Pas als het Louvre zijn beveiliging flink heeft opgekrikt, zouden ze weer terugkeren.
De meeste verplaatste stukken komen uit de Apollogalerie, waar eerdere dieven toesloegen, maar ook andere waardevolle exemplaren van elders in het museum zijn tijdelijk ‘in opslag’ gegaan. Die diefstal vond afgelopen zondag plaats en liet heel Frankrijk met de mond vol tanden staan. In amper vier minuten sloegen de daders toe, kraakten vitrines en verdwenen met topstukken ter waarde van 88 miljoen euro. Denk aan een saffieren diadeem, smaragden colliers, diamanten broches en oorbellen – allemaal afkomstig uit de collectie van de voormalige keizersfamilie.
Tijdens hun vlucht lieten de inbrekers zelfs nog een kroon achter: die van keizerin Eugénie, echtgenote van Napoleon III. Helaas is dat prachtige stuk tijdens de chaos blijkbaar beschadigd geraakt.
Wat veel mensen verbaasde? Dat de daders zo makkelijk konden ontsnappen. Het raam waardoor ze binnenkwamen stond buiten bereik van de bewakingscamera’s – een groot risico dat nu duidelijk tot gevolg had. Om zeker te weten dat de resterende schatten veilig zijn, koos het Louvre dus voor de snelweg naar de nationale bank. En ja, het is maar een klein stukje: minder dan 500 meter scheiden het museum van de kluis waar ook het Franse goud ligt opgeslagen.
Terwijl rechercheurs nog steeds jagen op de daders, wordt er online toch ook even gelachen. De fabrikant van de bouwlift die de inbrekers gebruikten – ja, serieus – speelt slim in op de publiciteit. Alexander Böcker, woordvoerder van het bedrijf, geeft toe dat ze eerst geschokt waren dat hun materieel werd misbruikt. Maar al snel won de zwarte humor het.
Zo verscheen er een satirische reclame waarin hun lift trots wordt getoond op de plek delict, met de slogan “als het snel moet” – want dit model vervoert je schatten “fluisterzacht”. Böcker benadrukt wel dat de lift nooit bedoeld was voor mensenvervoer… laat staan voor een roof.
Nederland pleit voor Europees verbod op gas- en alarmpistolen: te vaak omgebouwd tot dodelijk wapen
“Die dingetjes die je buiten de grens zo kunt kopen als ‘veilig’ alarmpistool of gaswapen? Die worden veel te vaak omgetoverd tot echte vuurwapens. En dat is een groot probleem voor onze veiligheid”, zegt minister Foort van Oosten (Justitie en Veiligheid) in gesprek met RTL Nieuws. Hij wil nu actie zien bij onze buurlanden, vooral België en Duitsland.
Zijn boodschap is duidelijk: “In Nederland heb je al jaren een vergunning nodig om zo’n wapen te bezitten. Dat zou ook in andere landen zo moeten zijn. Ik ga met mijn collega’s daar praten over de risico’s. Want als je ze makkelijk kan kopen zonder controle, dan eindigen ze al snel in criminele handen – of bij jongeren die geen idee hebben met wat voor gevaar ze spelen.”
Er is trouwens niet veel voor nodig om zo’n alarmpistool ineens geschikt te maken voor echte kogels. Een paar simpele aanpassingen – zoals een andere loop erin zetten, vastgelijmd of geklemd – en het ding schiet echt. En dat zie je steeds vaker.
De politie is momenteel bezig met een lijst samen te stellen van precies welke modellen gas- en alarmpistolen het makkelijkst om te bouwen zijn. De hoop? Dat België, Duitsland en misschien zelfs meer Europese landen die specifieke types gaan aanpakken met strengere regels – net zoals hier.
Het wordt namelijk serieus. Zo werd in september een 15-jarige jongen in Capelle aan den IJssel doodgeschoten door de politie, nadat hij probeerde iemand te beroven met een omgebouwd gaspistool. Later die maand werden in Rotterdam drie tieners aangehouden, ook met zo’n omgebouwd wapen bij zich.
Jaarlijks pakt de politie ongeveer 4000 handvuurwapens in. Hoeveel daarvan precies omgebouwde gas- of alarmpistolen zijn, weet men niet exact – maar de schatting ligt tussen de 40 en 50 procent. En onder jongeren van 12 tot 18 jaar gaat het aantal in beslag genomen vuurwapens alleen maar omhoog: van 258 keer in 2020 naar 358 keer in 2024.
Dat het percentage omgebouwde wapens in deze leeftijdsgroep nog hoger ligt, vermoedt de politie. Waarom? Ze zijn relatief goedkoop en gemakkelijk te bemachtigen – zeker over de grens.
Richard Martens van het team Illegale Vuurwapens bij de Nationale Politie is duidelijk: “Dit soort geweld moet stoppen. We kunnen gewoon niet toestaan dat dit blijft gebeuren. In Nederland regelen we het al via vergunningplicht. Waarom zouden we dat niet proberen uit te breiden naar heel Europa?”
Ook het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) ziet de trend. Benno Jacobs, wapendeskundige bij het NFI: “Bijna de helft van de vuurwapens die wij binnenkrijgen, zijn omgebouwde gas- of alarmpistolen. Ze passen er een andere loop in, klampen of lijmen het vast – en klaar is Kees. Daarmee kun je gewoon echte kogels afvuren.”
Een huwelijk dat op stilte stond, hoe Peggy haar eigen ik kwijtraakte
Iedereen dacht: wat een leuk gezin. Vader, moeder, twee jongens, een trampoline in de tuin, een konijn als huisdier en ‘s avonds samen op de bank voor een serie. Van buitenaf leek alles perfect. Maar achter die glanzende schijn zat veel pijn verborgen — pijn die jarenlang werd weggedrukt, tot het gewoon niet meer ging.
Peggy van Straaten uit Helmond was pas 25 toen ze trouwde met René*. Het was een groot feest: rijstkorrels, een glinsterende ring, dromen over een gezin. Alleen… twijfelde ze ook. Ze kenden elkaar nog niet zo lang en iets voelde niet goed. René was enthousiast, ja, maar emotioneel afstandelijk. Als Peggy verdrietig was of zich rot voelde, wist hij er geen raad mee. “Hij kon er gewoon niet bij zijn. Geen knuffel, geen luisterend oor. Alsof emotie hem overstelpte.”
Ze gingen zelfs even uit elkaar. Maar later verscheen René ineens weer, zachter, betrokken – en Peggy begon te denken: misschien heb ik me vergist? Na een paar maanden waren ze weer samen. Ze trouwden. Kinderen volgden. En daarmee ook de echte test.
Want hun zoontjes bleken allebei flinke huilbaby’s. Vanaf dag één schreeuwden ze, maandenlang. Alleen bij de fles was het eventjes stil. Contact maken? Bijna onmogelijk. “Het was kapotmoe en frustrerend”, vertelt Peggy. “En mijn man? Die kon er emotioneel niks mee. Mijn zorgen veegde hij weg. ‘Stel je niet aan’, zei hij. ‘Je ziet spoken.’ Ik begon écht aan mezelf te twijfelen. Waarom voelde ik me dan zo alleen?”
Ook op school ging het stroef. Jeroen*, de oudste, luisterde niet, keek dwars door de juf heen, speelde niet met andere kinderen. Hij leefde in zijn eigen wereld. Totdat een juf in groep 7 tegen Peggy zei: “Hij is speciaal.”
“Man, ik kon haar wel zoenen”, zegt Peggy met tranen in haar ogen. “Eindelijk iemand die zag wat ik al jaren voelde.” Via school kwam er begeleiding, tests – en uiteindelijk de diagnose: autisme en ADHD bij Jeroen.
Maar daar bleef het niet bij. Ook René onderging tests – en ook hij kreeg de diagnose autisme. “Toen vielen er puzzelstukjes op hun plek”, zegt Peggy. “Alles wat ik altijd vreemd vond, had nu een naam. Maar tegelijkertijd besefte ik: ik heb hier jarenlang alles gedragen.”
Ze was de huishoudster, de administratie, de moeder, de zorgverantwoordelijke, de arts, de therapeut – alles. Maar wie was zij? Dat mens, dat meisje, dat vrouw? Die was verdwenen.
Toen gebeurden er twee enorme klappen: haar vader, haar grote steun, overleed. En kort daarna kreeg ze een miskraam. Haar verdriet? Daar had René geen ruimte voor. “Hij zei: ‘Je moet blij zijn dat de natuur de keuze heeft gemaakt. Dan hoef jij het niet te doen.'”
Opnieuw stond ze er helemaal alleen in. En toen – knapte er iets. Op haar 32ste stortte ze in.
Ze belandde in een instelling voor geestelijk herstel. Drie maanden werkte ze aan zichzelf, probeerde sterker te worden. En in die tijd dacht ze na over haar huwelijk. “Ik besefte dat René me nooit had kunnen geven wat ik nodig had. Niet uit slechtheid, maar gewoon: hij kon het niet.”
Toen het moment kwam om terug naar huis te gaan, voelde ze alleen weerstand. “Eigenlijk wilde ik niet terug. Alle afspraken, verwachtingen, rollen – het viel als een kaartenhuis in elkaar.”
Wat volgde was een jaar worstelen. Proberen. Nieuwe hoop. Maar uiteindelijk hield het op. “Ik kon niet langer leven met iemand die zich afsloot en telkens zei: ‘Ik ben ziek, ik snap het niet, jij zult het moeten doen.’ Ik wilde dat huwelijk niet meer.”
Er was nog een extra laag: hun oudste zoon zat op dat moment ergens tussen wal en schip. De hulpverleners waarschuwden: “Scheiding is zwaar genoeg. Trek hem niet mee naar een nieuw huis, een nieuwe school. Houd hem in zijn vertrouwde omgeving.”
Dus nam Peggy een hartgrondige keuze: zij vertrok. René kon financieel het oude huis behouden. Zij stapte weg met één koffer kleren. De kinderen bleven bij hun vader.
“Een beslissing die mijn hart brak”, zegt ze. “Maar het was het beste voor mijn zoon. En ik weet dat René een goede vader was. Hij heeft ze opgevoed. Ik heb ze regelmatig gezien. De band is nooit verbroken.”
Toch werd ze veroordeeld. “Moeders laten hun kinderen niet in de steek”, zeiden mensen. “Dat kun je niet doen.”
Peggy dacht dan: ga eens in mijn schoenen staan. Dat kostte haar vrienden. Echte vriendschappen.
Maar uiteindelijk – bijna twintig jaar later – gaat het goed. Ze heeft zichzelf teruggevonden. En op haar schouder draagt ze een tattoo: een sankofa. Een symbool dat je moet kijken naar je verleden om je toekomst te bouwen.
“De meeste mensen zeggen: kijk niet achterom. Maar ik kijk wél. Want alleen als je leert van het verleden, kun je het nu anders doen.”
* Vanwege privacy gebruiken we niet de echte naam van René en de kinderen.
