Sport Nieuws donderdag 16 oktober, 2025 23:18
Wielerliefde in Etten-Leur: dromen groot, maar samen zijn we sterker
Etten-Leur is langzaam maar zeker dé plek om te zijn als je gek bent op wielrennen. Ja hoor, dat klinkt misschien wat hoogdravend, maar kijk eens naar wat er allemaal gebeurt in dit Brabantse dorpje. Elk jaar trekt de Profwielerronde toppers uit de wereld van het profwielrennen aan, en dat begint echt een vaste waarde te worden in de wielerwereld. En nu? Nu durft de organisatie zelfs te dromen van het grote werk: de start van een etappe van de Tour de France.
Ronnie Buiks, voorzitter van de Profronde, laat geen twijfel bestaan over de ambities: “Het zou gewoon fantastisch zijn als de Tour ooit hier van start zou gaan.” Maar meteen komt er ook een flinke realitycheck: “We kunnen dit niet alleen. Als we zo’n groot evenement willen binnenhalen, moeten we optrekken met de rest van West-Brabant.”
Zoals het nu ligt, is er niks concreets aan de hand. Volgend jaar gaat het sowieso niet gebeuren, geeft Buiks toe. Maar dromen? Daar is niets mis mee. Integendeel: die dromen zijn juist de motor achter alles wat ze doen. Want Etten-Leur bouwt hard aan haar imago als échte wielerstad. Naast de jaarlijkse Profronde wordt er volgend jaar zelfs een wielermuseum geopend – een mooi bewijs van de passie die er woont.
En dan was er deze week nog iets speciaals: samen met de gemeente organiseerde de Profronde een etappe van de Tour of Holland. Donderdag vond er een korte tijdrit van vijftien kilometer plaats, langs plekken die je kunt koppelen aan Vincent van Gogh – hij kwam hier regelmatig op familiebezoek. Een mooie combinatie van cultuur en sport, en wederom een stapje verder in de ambitie om groter te denken.
Maar laten we eerlijk zijn: zoiets organiseren is geen klein bier. Financieel en logistiek is het elk jaar weer een enorme klus. Toch blijft de ploeg standvastig. “Gelukkig hebben we een schat aan vrijwilligers die altijd klaarstaan,” zegt Buiks. “Als het lastig wordt, dan pakken we het gewoon aan. We geven niet op.”
De horizon wordt steeds breder. Internationale evenementen zijn het doel. De Renewi Tour heeft al interesse getoond en was zelfs op bezoek. Maar de grote droom blijft natuurlijk: de Tour de France, de Giro d’Italia of de Vuelta. Of wie weet zelfs een Europees kampioenschap.
En dat idee is niet zo gek als het klinkt. Koersdirecteur Roxane Knetemann van de Tour of Holland zag met eigen ogen hoe goed het publiek reageerde en hoe soepel alles liep. “In 2024 begon de vrouwelijke Tour de France in Rotterdam, Den Haag en Dordrecht – en dat sloeg super aan. Nu ik Etten-Leur heb gezien, denk ik: waarom zou het hier niet kunnen?”
Eén ding is duidelijk: de passie is er. De organisatiekracht ook. Maar om echt door te breken op wereldniveau? Dan moet West-Brabant samen optrekken. Want alleen, haalt zelfs een wielergek dorpje het niet.
PSV Vrouwen knokken zich door naar achtste finale Europa Cup
PSV Vrouwen hebben het gedaan: ze staan in de achtste finales van het hoofdtoernooi van de Europa Cup! En dat na een flinke uitdaging, want de wedstrijd vond plaats in Albanië, ver weg van huis, en voor amper wat toeschouwers. Toch lieten de meiden uit Eindhoven zien dat ze er klaar voor zijn.
In het House of Football-stadion in Tirana was FC Minsk uit Belarus de tegenstander. Geen makkelijke pui, zeker niet onder deze omstandigheden. Maar PSV pakte het met verve aan. Al snel na rust zorgde Lore Jacobs voor de openingstreffer met een scherpe kopbal – mooi geplaatst en onhoudbaar.
De rest van de wedstrijd bleef het spannend, maar pas in de blessuretijd maakte Liz Rijsbergen alles duidelijk. Met een individuele actie ploegde ze richting doel en schoot raak. 2-0, kassa!
Interessant detail: eigenlijk moest dit een dubbele ontmoeting worden in Eindhoven. Maar omdat de Belarussische selectie geen visum kreeg voor Nederland – vanwege de betrokkenheid van Belarus bij de oorlog in Oekraïne die Rusland is begonnen – werd het een eenmalig duel op neutraal terrein. Dus: alles of niets in Tirana. En PSV koos natuurlijk voor ‘alles’.
Deze Europa Cup is nog vrij nieuw, maar PSV laat zien dat ze serieus meedoen. Ajax is ook van de partij. Die spelen donderdag de return tegen GC Frauenfussball uit Zürich, thuis. De heenmatch eindigde op een mager 0-0.
Theo Bos stopt als BMX-coach: ‘Het baanwielrennen heeft me weer te pakken’
Theo Bos, de voormalige wereldkampioen op de baan, gaat na maar liefst één jaar alweer weg als bondscoach van de Nederlandse BMX-ploeg. De 42-jarige wielerspecialist stapte begin dit jaar pas in deze rol, maar geeft nu al toe dat zijn hart eigenlijk elders klopt: bij het baanwielrennen. “Dat is en blijft mijn grote passie,” vertelt hij zelf. Of hij daar straks daadwerkelijk weer een functie in opneemt? Dat laat hij nog in het midden.
Toch kijkt Bos met veel plezier terug op zijn tijd bij de BMX’ers. “Ik had echt een geweldig jaar,” zegt hij. “De BMX-wereld kende ik niet zo goed, maar vanbinnen voelt het toch vertrouwd. Ik heb enorm genoten van de energie en de scherpe drive van de atleten. Samenwerken, nieuwe mensen ontmoeten en proberen om BMX Nederland een stapje verder te brengen – dat was superleuk.” En ook qua resultaten viel er wat te vieren: onder leiding van Bos pakte Judy Baauw brons op het WK in augustus, terwijl Merel en Laura Smulders een maand eerder al zilver en brons wisten te bemachtigen op het EK.
Wilbert Broekhuizen, technisch directeur van de wielerunie, is vol lof over Bos’ korte maar impactvolle periode. “Hij heeft duidelijk zijn stempel gedrukt op het team. De resultaten spreken voor zich. Hartelijk dank voor alles wat je hebt gedaan, Theo – we wensen je alle succes bij je volgende avontuur.”
Bos hing in 2021 de racefiets aan de wilgen als actief baanwielrenner, waarna hij coach werd van de Chinese baanploeg en bleef hij betrokken bij wielerformatie BEAT. Eind 2024 maakte hij dan weer een sprong: hij werd bondscoach van de Nederlandse BMX’ers. Al in juni liet hij al doorschemeren dat hij na een jaar zou evalueren. “Mijn doel was om het programma van de nationale ploeg goed op poten te zetten, bouwen op bestaande structuren zonder te snel alles overhoop te gooien. Daarna samen kijken wat er beter kan.” Zijn grootste droom? “Over drie jaar het beste team op de Olympische Spelen in Los Angeles hebben. Dat leek me een mooie uitdaging.” Maar die puzzel gaat hij dus niet afmaken – Bos stapt op.
Hoe kan Indonesië zonder Nederlandse hulp ooit een WK halen?
Toen Frenkie de Jong een jaar of 12 was, stonden jeugdtrainers al in de rij om aan zijn talent te sleutelen. Maar toen Andi Faith – een jonge voetbalgrote van nu 17 – op die leeftijd zat, had hij alleen zijn opa. Samen trappen ze balletjes op een veldje in Jakarta, ver van de schijnwerpers en grote stadions. Nu is er een flinke knik in het Indonesische voetbal: de voetbalbond PSSI heeft besloten om na het mislopen van het WK 2026 een hele hoop Nederlandse invloed los te laten.
Bondscoach Patrick Kluivert? Weg. Zijn assistenten Alex Pastoor en Denny Landzaat? Ook vertrokken. En zelfs jeugdcoach Gerald Vanenburg is ontslagen. Hoewel er nog steeds veel spelers met Nederlandse roots in het team zitten, roept dit wel de vraag op: hoe bouwt Indonesië nou echt op eigen benen een sterke voetbalfuture op? En hoe krijgen lokale trainers en spelers meer ruimte?
Het verhaal van Andi Faith is daar een mooi voorbeeld van. Indonesië is fanatiek over voetbal, maar als het op jeugdopleiding aankomt, ontbreekt vaak de structuur. Edwin Klok, een Nederlander die al jaren in Indonesië werkt in het voetbal, legt uit dat het financieel vaak een ramp is. “Sommige jeugdacademies kunnen hun kosten amper dekken,” zegt hij. “Er zijn profclubs waar ouders moeten betalen om hun kinderen binnen te krijgen. Dat is precies wat je niet wilt.”
Recente ophef ontstond toen een jongetje bij Madura United werd toegelaten, maar de familie kon het inschrijfgeld niet betalen. Gelukkig is het bij voetbalschool Asiana in Jakarta anders. Daar speelt Faith nu, zonder dat er contributie betaald hoeft te worden. Op een goed onderhouden veld, vlakbij het imposante nationale stadion Gelora Bung Karno, heeft hij de kans om zich te ontwikkelen onder begeleiding van ervaren coaches.
Zijn trainer Astino Taufik droomt ervan om ooit lokale jongens naar het nationale elftal te brengen. En ja, er zijn al winstjes: het Indonesisch elftal onder 17 haalt straks inderdaad het WK. Maar volgens Taufik zijn er nog genoeg obstakels. “Veel jongens hier durven gewoon niet groot te denken. Ze zien zichzelf nooit op het hoogste niveau spelen.”
Daarnaast ontbreekt er een goed scoutingsnetwerk. “Hoe weet je wie consistent presteert? Wie verdient nou echt investering?” vraagt Taufik zich af. Hij is blij dat zijn eigen club wel fatsoenlijke middelen heeft. “Wij hebben geluk. Veel andere clubs liggen er financieel veel slechter bij.”
De afgelopen jaren is er wel geïnvesteerd in jeugdopleidingen, maar het is een zaak van lange adem. In een land zo groot als Indonesië – met honderd miljoen kinderen – is alles complexer. Klok benadrukt dat je het niet kunt vergelijken met Nederland. “Amateurvoetbal zoals wij dat kennen bestaat hier eigenlijk niet. Er worden lokaal toernooitjes gespeeld, maar geen echte piramide.”
En dat is het probleem. “Spelers die laat instromen missen de basis,” weet Klok. “Ik zie veel jongens die briljant kunnen dribbelen, maar geen idee hebben van looplijnen of tactiek.” Volgens hem is de sleutel simpel: talent eerder vinden, en opvoeden binnen clubs met een duidelijke visie. Dan heb je goud in handen.
Andi Faith zelf maakt zich daar niet druk om. Hij denkt niet terug aan alle hindernissen die hij overwon. Hij heeft twee doelen: één keer spelen voor Indonesië in het Gelora Bung Karno – en ooit voetballen in Europa, bij een mooie club. Of dat lukt zonder buitenlandse hulp? Daar moet de toekomst nog maar uit komen.
Wielerliefde in Etten-Leur: dromen groot, maar samen moet het kunnen
Etten-Leur is langzaam maar zeker aan het veranderen in een echte wielerhotspot. Jaar na jaar trekt de plaats toppers van het profpeloton met de bekende Profwielerronde, en nu wordt er zelfs gedroomd van iets gigantisch: de start van een etappe van de Tour de France in dit Brabantse dorp.
“Stel je voor: de Tour de France die hier van start gaat. Dat zou echt geweldig zijn”, zegt Ronnie Buiks, voorzitter van de Profwielerronde. Maar hij is ook realistisch: “We mogen niet denken dat we dat in ons eentje kunnen klaren. Als we echt zo hoog willen mikken, moeten we samenwerken met de rest van West-Brabant. Alleen dan kan zo’n droom ooit werkelijkheid worden.”
Voorlopig staat er niks concreets op papier. Volgend jaar gebeurt het sowieso niet, geeft Buiks toe. Maar dromen? Daar is niets mis mee. En bouwen aan de wieleridentiteit van Etten-Leur? Dat blijft doorgaan.
Het bewijs? Elk jaar weer lukt het de organisatie om toprenners naar de gemeente te lokken. De Profwielerronde is ondertussen een vaste waarde op de wielerkalender. En dit jaar gingen ze nog een stap verder: samen met de gemeente organiseerden ze een tijdritetappe van de Tour of Holland. Die vond donderdag plaats – een korte, intense rit van vijftien kilometer langs plekken met Van Gogh-verleden. Geen gekke keuze: de beroemde schilder was regelmatig te gast bij familie in Etten-Leur.
“Je merkt het steeds meer: Etten-Leur groeit uit tot écht wielerdorp”, zegt Buiks trots. “We hebben het criterium, volgend jaar opent er een wielermuseum… En met de Tour of Holland hebben we nu iets compleet nieuws neergezet.”
Maar zo’n evenement organiseren is nooit eenvoudig. Financieel en logistiek is het elk jaar weer een grote klus. Gelukkig staat er een trouwe ploeg vrijwilligers klaar. “Als het lastig wordt, dan gaan we gewoon door. We geven niet op.”
En de ambities? Die reiken nu ver over de Nederlandse grens. Naast de Profwielerronde hoopt de organisatie straks ook grote internationale koersen naar Etten-Leur te trekken. “De Renewi Tour heeft al interesse getoond en was vandaag zelfs langs komen kijken”, vertelt Buiks enthousiast. “Maar uiteindelijk dromen we natuurlijk van de grootste namen: de Tour de France, de Giro, de Vuelta… Of wie weet zelfs een Europees kampioenschap.”
Ook Roxane Knetemann, koersdirecteur van de Tour of Holland, ziet potentie. “Afgelopen jaar begon de vrouwelijke Tour de France in Rotterdam, Den Haag en Dordrecht. Dat sloeg superaan. Nu ik heb gezien hoe het hier in Etten-Leur loopt, geloof ik vast dat zoiets hier ook mogelijk is.”
Een droom? Zeker. Maar misschien, heel misschien, staat die droom een dag dichterbij dan we denken.
Zwemster Ariarne Titmus zet punt achter carrière
Het zwemwereldje staat op zijn kop: viervoudig olympisch kampioen Ariarne Titmus, pas 25 jaar oud, stopt definitief met topsport. Na een jaar afwezig te zijn geweest van het internationale circuit, maakt de Australische ster duidelijk dat ze niet meer terugkomt – en daarmee schudt ze de hele zwemscene wakker.
Titmus, bekend om haar intense duels met de Amerikaanse Katie Ledecky, is één van de meest succesvolle Australische atleten ooit. Acht olympische medailles en vier wereldtitels op zak – dat mag er zijn. Haar hoogtepunt? Goud op de 400 meter vrije slag individueel én met de 4×200 meter estafetteploeg tijdens de Olympische Spelen in Parijs. Daarna nam ze een pauze, met als doel zich voor te bereiden op Los Angeles 2028. Maar die comeback gaat dus niet door.
Dit jaar liet ze al het WK in Singapore links liggen, al was ze wel aanwezig – maar dan als tv-commentator. Nu maakt ze het officieel: ze hangt de badmuts voorgoed op. In een emotionele video op sociale media legt ze uit waarom: “Het was een moeilijk besluit, echt heel lastig. Maar ik ben er blij mee.”
Ze biekt open over haar liefde voor het zwemmen – “dat is er altijd geweest, sinds ik klein was” – maar vertelt ook dat de rust buiten het water haar duidelijk heeft gemaakt wat nu echt telt in haar leven. “Er zijn dingen die net iets belangrijker zijn dan zwemmen.”
Eén moment dat veel indruk maakte, was haar overwinning op de 400 meter vrije slag in Parijs. In een dramatische finale hield ze zowel Summer McIntosh als Ledecky achter zich – terwijl ze acht maanden eerder nog een zware operatie onderging. Tumoren werden verwijderd uit haar eierstokken, een ervaring die haar fundamenteel veranderde. “Die gezondheidskwestie heeft me doen nadenken. Zwemmen is alles voor me geweest, maar ik heb altijd andere dromen gehad. Nu kijk ik naar wat er voor me ligt.”
Geboren op Tasmanië, verhuisde Titmus als tiener naar Queensland om getraind te worden door Dean Boxall, een coach met een gouden hand. Op amper 18-jarige leeftijd pakte ze goud op de Gemenebest Spelen op zowel de 400 als 800 meter vrije slag – waardoor ze de bijnaam ‘Terminator’ kreeg, geïnspireerd op de beruchte filmheld van Arnold Schwarzenegger.
Een einde aan een briljante carrière. Maar voor Titmus begint er iets nieuws.
