Sport Nieuws vrijdag 03 oktober, 2025 23:21
Vader Meerdink hoopt dat Mexx hem meteen inhaalt in Oranje
Vrijdag 15:48 – Toen Martijn Meerdink op vrijdag rond kwart voor elf op zijn telefoon keek, pulkte hij meteen zijn bril op. “Ging het Telegram-tje van Mexx: ‘Ik zit erbij!’”, lacht hij ’s avonds bij Langs de Lijn En Omstreken. Tranen? Niet direct, maar kippenvel toen hij ’t doorkreeg, geeft hij meteen toe. Want ja, de vader scoorde zélf ooit nog een interland – 1 maart 2006, voor wie het vergeten is – maar zijn carrière in Oranje bleef bij die ene match. “Toen was Mexx pas drie”, rekent Martijn uit. “Hij heeft beelden weleens gespot en roept dan steevast: ‘Papa, jij speelde ook even!’ Maar eerlijk: hij heeft gewoon meer talent dan ik.”
Een frisse spits in wording
Bondscoach Koeman belde dinsdag – net voordat AZ het vliegtuig naar huis stapte na een 4-0 tik in Eindhoven – en tikte Mexx aan als extra topschutter. Memphis en Wout hobbelen nog wat mank, dus er is speelruimte voor een jonge nummer negen. “Dat snap ik wel”, vertelt Martijn. “Laatste weken was ’t bij AZ niet super, maar scherp in de zestien blijft hij.” Mits één invalbeurt in Malta of Finland pakt Mexx evenveel caps als pa – en hij kan de elfde ‘zoon-van’ worden die – net zoals vader – in Oranje speelt.
Vliegtuig al geboekt
Geen gezeur dus: direct tickets geregeld naar Malta, hopend dat hij erin springt. “Reëel blijven we: kan zijn dat hij moet toekijken. Maar als hij zondag in de Arena tegen Finland invalt… tjongejonge, wat wordt dat mooi.”
“Géén oranje-rood-wit vandaag,” vroeg Cambuur… en een deel van het legioen hoort het niet
Het was vrijdagavond – duel tegen FC Emmen – en SC Cambuur had nog even via de website een sappig verzoek de wereld in geslingerd: “Laat jullie Nederlandse vlaggen deze keer gewoon thuis.” De reden? Volgens de club krijgt dat stukje stof inmiddels een stevig politiek randje, vooral sinds alle ophef rond de dood van de 17-jarige Lisa en de demonstraties op het Malieveld. Kortom: het veld is er om te juichen, niet om te zwaaien met statements.
Maar goed, uit het oog springend veel rood-wit-blauw hing er toch weer tussen de groen-gele sjaals. De club kon het niet verbieden en dat wilde ze ook niet – “we zijn best trots op onze vlag hoor!” – maar het zorgde voor wrange gezichten in de bestuurskamer. Online was immers al dagen een oproep rond om vlaggen mee te nemen, en die actie sloeg dus aan.
Cambuur blijft bij het verzoek: politiek buiten de lijnen. “Ons stadion is er voor ontspanning, plezier en luid gezang. Laten we elkaar niet verdelen, maar verenigen achter ons team.”
Klinkt logisch, maar kennelijk is lang niet iedereen het daarmee eens…
Oeps… arbiter zegt sorry na omstreden afgekeurde goal tegen Aston Villa
Feyenoord-verlies met een bitter nasmaakje. De Rotterdammers verloren gisteren met 0-2 van Aston Villa in de Europa League, maar voor trainer Robin van Persie was er vooral ongeloof én frustratie over een beslissing van scheidsrechter Rade Obrenovic. In de eerste helft, bij een 0-0 stand, leek Ayase Ueda de score te openen tot groot jubel in De Kuip—totdat de vlag omhoogschoot wegens een vermeend blokfoutje van Tsuyoshi Watanabe.
“Een blok dat het niet was,” zuchtte Van Persie nadien. In de rust ging hij even tekeer op de gang, en tot zijn verassing bood de arbiter meteen zijn excuses aan. “Voelt als onrecht,” erkende Van Persie. “Ik was niet kwaad—gewoon teleurgesteld. Die beslissing sloeg echt door in het duel.”
Na rust klonk er tweemaal gegil bij de Engelse corner: 0-2 stond er uiteindelijk op het bord. Toch kon Van Persie ook een glimlach niet onderdrukken over het spel van zijn ploeg. “We kregen normaal nooit zoveel kansen tegen zo’n kwaliteitsploeg. Dat vind ik een dikke pluim waard.”
Hieronder hoor je wat Feyenoord-aanvoerder Sem Steijn en Villa-verdediger Lamare Bogarde ervan vonden:
Toch maar een glimpje hoop voor Oranje tijdens Motocross of Nations: “Wie weet flikt Brabant het kunstje”
Dit weekend barst in het Amerikaanse Crawfordsville de Motocross of Nations los – dat mega-feestelijke landen-WK – en Oranje reist af als underdog. Geen podiumplek in het vooruitzicht, zegt onze meest ervaren man Glenn Coldenhoff nuchter. “Maar in onze sport kan het ineens compleet anders lopen.”
Een puur Brabants drietal zonder Jeffrey Herlings
Voor het eerst in lange tijd staat er geen Jeffrey Herlings aan de start; geen vijfvoudig wereldkampioen die Oploo op de wereldkaart zette. In plaats daarvan staan drie Brabanders op het starthek:
– Glenn Coldenhoff (Best) – de oude rot met 34 lentjes
– Kay de Wolf (Eersel) – aanstormend talent
– Calvin Vlaanderen (Oss) – altijd razendsnel op harde bodem
De bondscoach vond dat Nederland genoeg andere wereldtop in huis heeft. Begrijpelijk, maar volgens Coldenhoff toch een gemis: “Met Jeffrey pak je op papier meteen meer punten. Maar we moeten het doen met de broekies die er staan – en dat is nog steeds een lekker sterk team.”
Hopelijk die ene superdag (en een beetje geluk)
Vorig jaar greep Oranje zonder problemen het brons, maar de concurrentie is dit jaar nóg feller. Volgens Glenn is een medaille “absoluut een day-dream”, al wil hij het sentiment graag relativeren:
“Motorcross blijft een sport waarin alles kan klappen of juist meevallen. Één soepele start, één lekkere bandenkeuze, één regenbui – en we staan opeens op het podium. Zolang we maar geen kapsones krijgen.”
Slimme revanche voor een ijzersterk seizoen
Coldenhoff reed het afgelopen MXGP-jaar als een tierelier: overal punten, amper dips en uiteindelijk een knappe derde plaats in het eindklassement. Die vorm wil hij graag meenemen naar Amerika. “Fysiek was het zwaar, mentaal ook, maar als je zo hoog eindigt mag je trots zijn. Nu wil ik laten zien dat ik nog lang niet met de brommer in de schuur ga hangen.”
Hij ziet de Nations bovendien als een soort etalage: “Hét moment om jezelf in de spotlight te zetten. Ik ben 34, dat geven ze je niet cadeau. Schenk me een paar goede heats en ik bewijs dat ik nog steeds meekan met de jonge wolven.”
En dan? Amerika lonkt
Ondanks al dat succes komt er nóg geen concreet aanbod uit de MXGP. Vreemd, vindt hij zelf ook. “Logisch dat de markt stroef is, maar voor iemand die derde wordt verwacht je toch een telefoontje. Misschien ligt het aan mijn leeftijd. Of aan de sponsorlogica – geen idee. Als het niet anders kan, zou ik buiten mijn comfortzone durven stappen en een outdoor-seizoen in de VS rijden. Dat sfeertje is echt te gek: dikke bakken modder, gillende menigtes, monster-energy alom. Voor mij is dat een droom die nog leeft.”
Van hartstilstand aan de kant, tot fresh start op de 5 oktober: Hans’ ongelooflijke comeback
Vorig jaar stond Hans Braat (56) helemaal klaar om de Bredase Singelloop te gebruiken als stevig voorproefje voor de marathon van New York. Alles voelde goed, het publiek stond te juichen en hij had zin in een lekkere lange duurloop. Totdat het ineens gedaan was: halverwege kreeg hij een hartinfarct, direct gevolgd door een hartstilstand. Ses minuten lang werd hij gereanimeerd en met een harde schok van een AED wist hij op miraculeuze wijze terug te komen.
Crash, maar geen einde verhaal
Op 6 oktober 2024 gebeurde het. Na zo’n 17 kilometer kreeg Hans een vreemd gevoel: “Ik wilde eigenlijk gaan liggen.” Een seconde later zakte hij in. Achter hem stond Bart – net z’n halve marathon af – en schoot direct in actie: flink op de borst, mond-op-mondbeademing, en uiteindelijk overgenomen door een toeschouwer. De sportdokters, een snelle oproep naar 112 én één forse AED-klap ramden Hans terug in de realiteit, compleet met de geur van een levensgevaarlijk moment. “Zo’n slechte film, dat rook ik letterlijk.”
Twee dicht, maar dicht erbij
In het Amphia in Breda bleek dat twee van de drie kransslagaders op slot zaten. Hans onderging een openhartoperatie met nieuwe vaatjes én een inwendige defibrillator als bonus-upgrade. Een maand ziekenhuis, maanden revalideren, veel zweten en nog méér knokken. Lichamelijk was het zwaar; mentaal had hij even een black-out gekregen. Maar met hulp van een superfijn revalidatieteam én zijn vrouw Danielle die alles op de rails hield, kroop hij stukje bij beetje terug naar zichzelf. “Als het dan moest gebeuren, beter op een druk evenement dan tijdens een eenzame training. Dan was ik er nu niet geweest.”
Training in de benen, vertrouwen terug in het hart
Triatlon is Hans’ grote liefde, dus hij begon weer voorzichtig met zwem-bike-run: vijf keer per week, telkens net ietsje verder. Die nieuwe “motor” zit stevig, dus de stap naar de 10 km tijdens de Singelloop op 5 oktober was logisch. Hij loopt samen met Danielle en hoopt volgend jaar Bart – zijn held van dienst – aan zijn zijde. “Mijn angst is bijna verdwenen; er zit nu een interne AED die me bijstuurt. En hoewel de plek waar ik viel een norse herinnering blijft, heb ik dat een plekje kunnen geven.” Gewoon doorlopen dus – nu met nog meer energie.
