Recent Nieuws zondag 28 september, 2025 11:47
D66 en VVD willen aparte straf voor chantage met naaktbeelden: “Voelt als seksueel misdrijf”
Waarom een aparte straf voor sextortion nodig is
Het is een groeiend probleem: naaktfoto’s, webcamvideo’s of zelfs gemanipuleerde beelden die worden gebruikt om slachtoffers te chanteren. Het aantal meldingen van deze vorm van digitale afpersing is het afgelopen jaar verdubbeld. Volgens D66 en de VVD is de impact op slachtoffers enorm.
“Als je de verhalen hoort van mensen die dit overkomt: ze hebben zo’n gigantische psychische schade, zoveel schaamte. Dat duurt jaren voordat ze daar overheen komen”, zegt D66-Kamerlid Hanneke van der Werf. “Dat zou je eigenlijk mee moeten nemen in de manier waarop je de daders bestraft.”
Van afpersing naar zedenmisdrijf
Op dit moment wordt sextortion nog gezien als gewone afpersing, maar D66 en de VVD willen dat het een aparte overtreding wordt in de zedenwet. Als zedenmisdrijf kan sextortion mogelijk ook zwaarder bestraft worden.
“Voor slachtoffers voelt dit als een seksueel misdrijf. En wij vinden dus ook dat het zo bestraft moet worden”, benadrukt Van der Werf.
Bewustwording bij daders
Het apart benoemen van sextortion in de zedenwet is ook een belangrijk signaal, zegt VVD-Kamerlid Ingrid Michon. Ze benadrukt dat veel daders zich niet eens bewust zijn van de ernst van hun daden.
“Ik denk dat heel veel mensen die dit doen nog niet in de gaten hebben dat ze hiermee aan het afpersen zijn, dat het een strafbaar feit is. Want vaak begint het jolig of onschuldig, terwijl het gewoon niet mag. En daarom moeten we de slachtoffers beschermen.”
Vervolgstappen
De partijen vragen de minister om te onderzoeken hoe hoog de straf voor sextortion zou moeten worden. Het wordt steeds makkelijker om neppe naaktfoto’s van iemand te maken – en daarom zijn er ook steeds meer slachtoffers van.
Bekijk origineel artikel
“`html
Sterrenchef die zelf bij de voedselbank moest aankloppen: “Armoede treft iedereen”
Michiel Verbakel (58) was jarenlang een succesvolle chef-kok met drie restaurants en leidinggevende functies. Toch belandde hij op een gegeven moment in de rij bij de voedselbank om genoeg eten te hebben voor zijn gezin met drie kinderen. “Dit kan echt iedereen overkomen,” vertelt hij openhartig. “Ik ben allang voorbij de schaamte.”
In zijn keuken thuis zie je meteen dat koken zijn grote liefde is. Hij maakt met veel toewijding risotto voor zijn gezin en proeft regelmatig. “Dat hoort gewoon bij het vak,” vindt hij. Al veertig jaar werkt hij als kok en lange tijd ging het hartstikke goed. “Twee van mijn drie restaurants bestaan nog steeds. Het derde restaurant is overgenomen door een van mijn oud-leerlingen” – en niet de minste: sterrenchef Adrian Zarzo.
De omslag
Toch kwam Michiel uiteindelijk bij de voedselbank terecht. In 2007 nam hij het populaire restaurant Zuid aan de Geldropseweg in Eindhoven over. “Het was gewoon pech hebben en op het verkeerde moment beginnen. Ik neem de zaak over in 2007 en in 2008 barst de crisis los. Eén en één is twee. Het was een onzekere periode waarin veel mensen stopten met uit eten gaan. Je zit dan met een heel team personeel dat je moet doorbetalen en de huur loopt gewoon door. Die achterstand kon ik niet meer inhalen.”
85 euro per week
De schulden stapelden zich op. “Die kreeg ik niet meer weggewerkt. In 2017 moest ik mijn zaak sluiten. Dan kom je in een traject terecht dat een eeuwigheid lijkt te duren.” In 2019 had hij nog maar 85 euro per week voor zijn vrouw en drie kinderen. “Je bent volledig afhankelijk van anderen. Niet alleen van de voedselbank, maar ook van familie en vrienden. Je hebt gewoon niks meer.”
Hij kwam in aanmerking voor de voedselbank. “De eerste keer dat je hier komt, voel je je toch beschaamd. Daar sta je dan, in de rij in een donkere, koude ruimte. Je gaf je tassen af en kreeg je eten mee.” Tegenwoordig is er een winkel waar klanten gratis boodschappen kunnen doen.
Van sterrenrestaurant naar voedselbank
Het contrast kon bijna niet groter: de kok die ooit in een Michelinsterrestaurant werkte en zelf meerdere zaken had, kreeg nu zijn eten van de voedselbank. “Je staat echt onderaan de sociale en economische ladder en zo voelt het ook. Zeker als je hier komt en al die andere mensen ziet. Dan denk je: ‘En nu?’ Je voelt je zo hulpeloos. Instanties zitten op je nek, rekeningen hopen zich op, deurwaarders. Het is niet alleen de voedselbank, het is de hele situatie waarin je zit. Dat heeft veel impact gehad op mijn leven.”
Positief blijven
Michiel probeerde er het beste van te maken. Als kok bedacht hij lekkere gerechten met wat hij kreeg. “Ik dacht vaak aan een leuk kookboekje met ingrediënten van de voedselbank. Het is er niet van gekomen omdat ik de middelen niet had, maar het idee was er wel.”
De schaamte overwon hij uiteindelijk. “Ik stond in de rij te wachten en iemand zei: ‘Het is zoals het is, we staan hier allemaal voor hetzelfde.’ Die man had gelijk. Het duurt niet eeuwig. Bij mij duurde het maar een half jaar en toen waren we eruit.”
Teruggeven
Nu gaat het beter met Michiel. Hij werkt weer vier lange dagen per week als chef-kok in een restaurant in Eindhoven en is niet meer afhankelijk van de voedselbank. Toch komt hij er nog elke dinsdag – nu als coördinator. “Het is zo fijn om iets terug te kunnen doen voor de mensen die mij toen hielpen. Het geeft een voldaan gevoel als ik ’s middags klaar ben en iedereen blij is. Ik wil deze mensen een beetje hoop en menselijkheid meegeven. Je hoeft je er echt niet voor te schamen.”
Blootvoets hardlopen: een bevrijdende ervaring in de natuur
Waarom deze mannen liever zonder schoenen rennen
Wie aan hardlopen denkt, ziet meestal mensen met hippe hardloopschoenen voor zich. Maar wist je dat er ook mensen zijn die juist het liefst op blote voeten door de bossen rennen? René Maas uit Tilburg is zo iemand. Elke week gaat hij met een groepje op pad door de natuur, zonder enige schoen aan zijn voeten. “Het voelt zoveel vrijer,” vertelt hij.
René rent al sinds zijn zestiende. Eerst deed hij gewoon mee aan atletiekwedstrijden met normale hardloopschoenen, net zoals de meeste lopers. Maar in 2012 veranderde dat. Hij stapte over op minimalistische schoenen met minder demping, waardoor zijn voeten meer contact maakten met de grond. In 2018 ging hij nog een stap verder: de schoenen gingen helemaal uit. Zijn eerste blootvoetse ervaring was in de Loonse en Drunense Duinen. “Op het moment dat ik het deed, voelde het meteen als een bevrijding. Met schoenen aan merk je gewoon niet wat er om je heen gebeurt en wat er onder je voeten ligt.”
De switch naar schoenloos hardlopen
René ziet dat steeds meer mensen bewuster met hun gezondheid bezig zijn, en volgens hem hoort blootvoets lopen daar helemaal bij. “In schoenen zitten je tenen vaak over elkaar heen gedrukt, terwijl ze juist ruimte nodig hebben om natuurlijk te kunnen bewegen.”
Erik Spinhoven is een goed voorbeeld van iemand die recent de overstap heeft gemaakt. Hij rent nu niet alleen zonder schoenen, maar ook zonder hartslagmeter of telefoon die zijn route bijhoudt. “Vroeger was ik constant bezig met cijfers, grafieken en afstanden. Nu loop ik veel meer ontspannen en heb ik oog voor mijn omgeving. We lopen altijd in de natuur, en je wordt je veel bewuster van hoe mooi het hier eigenlijk is,” zegt hij terwijl er een bij rond zijn hoofd zoemt. “Kijk, dit is precies wat ik bedoel!”
Een kwestie van wennen
De overgang naar blootvoets hardlopen ging niet van de ene op de andere dag. Erik legt uit: “Je bent zo gewend aan schoenen en dat rubber onder je voeten. Zonder die bescherming kun je niet meteen kilometers maken – dat moet je rustig opbouwen.”
René vult aan: “Door schoenen hebben we veel afgeleerd. Je lichaam neemt een andere houding aan. Voor mij voelen schoenen een beetje als oorkappen voor mijn voeten. Het is vooral een kwestie van wennen.”
Niet zonder risico’s
Lopen zonder bescherming heeft natuurlijk ook z’n nadelen. Vooral in deze tijd van het jaar liggen er overal eikels en dennenappels. “Je probeert ze te ontwijken, maar dat lukt niet altijd. En dat doet best pijn, geloof me maar,” vertelt Erik. “Maar je slikt even door en gaat verder. Gelukkig ben ik nog nooit in hondenpoep gestapt – dat lijkt me niet prettig, een drol tussen je tenen,” zegt hij met een grimas.
René ziet het meer als een bewustzijnsoefening: “Je leert beter opletten. In plaats van dat je recht door banjert, ga je dingen ontwijken en wissel je veel meer af.”
Fatale aanrijding op de A59 bij Waalwijk
Op zaterdagavond is er een tragisch ongeluk gebeurd op de A59 tussen Waalwijk en Den Bosch. Een 29-jarige vrouw probeerde de snelweg over te steken en werd hierbij aangereden door een auto. Helaas overleed ze ter plekke.
Uit onderzoek blijkt dat het slachtoffer in een hotel voor arbeidsmigranten in Waalwijk woonde. Het ongeluk vond plaats rond negen uur ’s avonds. De vrouw kwam in de berm terecht, terwijl de auto ongeveer tweehonderd meter verderop tot stilstand kwam met flinke schade. Over de toestand van de bestuurder is nog niets bekend.
Eerder incident diezelfde dag
Diezelfde zaterdag was er nog een bijzonder voorval op de A59 bij Waalwijk. ’s Ochtends liep er een wandelaar op de vluchtstrook tegen het verkeer in. Hij vertelde onderweg te zijn naar zijn huis in Duitsland, waar hij volgens de politie in een asielzoekerscentrum verblijft.
Veel toeschouwers bij het ongeluk
Bij het fatale ongeluk ’s avonds kwam de brandweer in actie om een scherm te plaatsen, zodat het slachtoffer niet zichtbaar was voor omstanders. Desondanks verzamelden zich veel mensen op een nabijgelegen viaduct. Waarom de vrouw de snelweg wilde oversteken, is nog onduidelijk.
Automobiliste slingert gevaarlijk over A2 bij Liempde
Zaterdagavond was het flink raak op de A2 bij Liempde! Agenten moesten een automobiliste tot stoppen dwingen die alle kanten op slingerde. Het bleek om een 51-jarige vrouw te gaan die een psychose had. Ze dacht dat ze onderweg was van Venlo naar Helden, terwijl ze eigenlijk van de A67 in Limburg naar Den Bosch reed.
Andere weggebruikers zagen hoe gevaarlijk ze reed en belden rond half acht de politie. Toen de agenten haar spotten tussen Best en Liempde, slingerde ze tussen alle rijbanen. Ze probeerden haar veilig aan de kant te krijgen, maar dat was nog een hele klus. Ze negeerde namelijk alle aanwijzingen van de politie.
Uiteindelijk lukte het om haar auto klem te rijden, maar daarvoor moest wel het complete verkeer op de A2 even stilgezet worden. Naast dat haar rijbewijs werd ingenomen en overgedragen aan het CBR, gaan de agenten er ook voor zorgen dat ze de juiste psychische hulp krijgt.
De lekkerste friet ter wereld komt uit Utrecht en Leiden
Siem van Bruggen heeft met zijn friet de wereldtitel gewonnen! Eigenlijk was hij naar Frankrijk afgereisd om alleen maar toe te kijken bij de internationale wedstrijd, vertelt de trotse winnaar. Al twaalf jaar is Siem bezig in de frituurwereld en hij had een appartementje geboekt in Noord-Frankrijk om te leren van de allerbeste frietbakkers.
“In maart dacht ik: waarom doe ik niet gewoon mee? Op basis van mijn recept, motivatie en foto’s werd ik geselecteerd. Superblij dat ik mocht deelnemen, maar dat ik zou winnen had ik nooit gedacht!”
Toch gebeurde het wonder: van 32 deelnemers koos de jury zijn friet als de allerlekkerste. Siem heeft frietzaken in Utrecht en Leiden en rijdt ook rond met zijn Frietfiets. De jury was vooral onder de indruk van de smaak, textuur en dat zijn friet niet zwaar op de maag lag.
“Ze proefden mijn friet als laatste en ik zag dat ze bleven eten, terwijl bij anderen de portie soms na één frietje al aan de kant werd geschoven.”
Overwinning in het hol van de leeuw
Deze overwinning was extra speciaal voor Siem. “De sponsor is een bedrijf dat rundervet maakt. Ik ben niet tegen vlees, maar ik werk het liefst zo puur en eerlijk mogelijk. Ik gebruik biologische aardappelen en frituur in plantaardige olie. Ik was de enige deelnemer die in biologische olie bakte. Dus we hebben gewonnen in het hol van de leeuw!”
Siem houdt zijn winnende recept niet geheim. Sterker nog: “Ik hoop dat collega-frietbakkers hierdoor geïnspireerd raken en ook in plantaardige olie gaan bakken. Iedere frituur mag onze friet als voorbeeld nemen. Dat zou ik echt geweldig vinden.”
Wat nu?
Is er voor Siem nu nog iets te winnen? “We blijven onszelf ontwikkelen, zoals we al twaalf jaar doen. Ons recept nog verder verbeteren, zodat we nóg moeilijker te verslaan zijn. Want je kunt er zeker van zijn dat ik me volgend jaar weer opgeef!”
