Recent Nieuws zaterdag 27 september, 2025 20:25
Zaterdag in Brabant: tiener verongelukt bij crash, Leandro’s afscheid en een hardvochtige verkrachter
Vandaag gebeurde er weer veel in onze provincie. Van een fatale crash met een 17-jarige bestuurder tot een zwaardere straf voor een verkrachting en een onvergetelijk afscheid van Leandro. Hieronder staan vijf verhalen die je dag compleet maken.
Jongen (17) uit Reusel sterft ondanks hulpverleners bij crash in Bladel
Een 17-jarige jongen zonder rijbewijs verloor zaterdagavond de macht over het stuur in Bladel en knalde tegen een boom. Al schoten alarm geslagen voorbijgangers meteen te hulp, de hulpdiensten konden niets meer voor hem doen. Het is een rauw verlies dat heel Reusel raakt.
Bekijk origineel artikel
Leandro (22) uit Veghel: met zijn iconische lach in het diepe ingeslapen
Leandro werd dinsdag zachtjes ingeslapen, een week nadat 145 liefhebbers hem een laatste eer bewezen tijdens een bewegende afscheidstocht. Sinds zijn zware ongeluk in 2021 kon hij niet meer spreken, maar zijn brede grijns sprak boekdelen. Heel Veghel voelt het gemis.
Bekijk origineel artikel
6 jaar en 9 maanden cel voor man (41) die zijn ex verkrachtte
Het gerechtshof tilde de straf flink op: van 3 jaar naar bijna 7 jaar plus tbs-met-dwangverpleging. De Liempdenaar had het allemaal aangekondigd en vertoonde geen greintje spijt, oordeelden de rechters. Een ingrijpend statement voor het slachtoffer.
Bekijk origineel artikel
Miljoenen chocoladerepen rollen in Veghel over de lopende band
In de grootste Mars-fabriek ter wereld werden we zaterdag even binnengebracht. Aartie en Hans lieten zien hoe Snickers, Marsen en Milky Ways met militaire precisie en hels tempo worden gevuld, gegoten en verpakt – nog voordat ze jouw snoekbakje bereiken.
Bekijk origineel artikel
En meer op zaterdag
Van onrust in het korps tot bijzondere initiatieven in de dorpen: dit waren de verhalen die Brabant vandaag bezighielden. Met dank voor alle lezers die konden delen, steunen en meeleven.
Bekijk origineel artikel
“De welpjes van 235 meter” worden zijn buur ‑ verslag uit Oosterhouts geliefde polder
Nog voor het kerstdiner wordt zijn mailbox vast gevuld met de officiëke handhaving, maar zolang de vroege-winterzon over de klaprozen weerkaatst, stapt Gijs van Buitenen gewoon nog even door “zíjn” Oranjepolder. Alsof niets aan de hand is:
“Over een paar jaar rijst zo’n monster van 235 meter op dat stuk gras. Vijf kerktorens bovenop elkaar, echt zot!”
Petities, bier en bierkaai
Provincie, gemeente, Eneco, Raad van State – allemaal kennen ze inmiddels Gijs’ naam dankzij een berg aan bezwaarschriften, pop-up-informatiedagen en flyers. Hij leek een rots te verzetten, samen met zijn ondertekenaars uit Oranjepolder en Milieuvereniging Oosterhout. Soms letterlijk: tijdens een actiewandeling met de burgemeester werden de imposante contouren van de windturbines in stoepkrijt op het fietspad getekend. “Zo werd het grootteprobleem voor iedere passerende fietser meteen tastbaar.”
Advocaat, korter, rechtbank
De belangenvereniging schakelde een advocaat in – met succes. Een derde turbine verdween uit het plan, plus stapels extra stikstof- en geluid-onderzoek. Buurgemeente Geertruidenberg raadde het bestuur zelfs af om de vergunning af te geven. Maar in april 2023 viel het doek: Oosterhout verleende toestemming aan Eneco. Binnen tien dagen lag er een hoger beroep bij de Raad van State. Begin deze week bleek dat ook die laatste stuiptrekking de wind niet kon keren.
“Kan niet meer tegen”
De slagschaduw van wieken, constant geluid én een afstand van amper 850 meter tot grootste wijk Dommelbergen – het baart Gijs nog steeds zorgen. In Duitsland zou deze afstand er tien keer de tiphoogte moeten zijn; dat zou hier bijna de hele stad Oosterhout onbewoonbaar maken. Een stukje Duitse logica in ons eigen Brabant? Vergeet het. “Het duurzaamheidsfonds van Eneco helpt ons van het kastje naar de muur. We moeten nou eenmaal 49 procent minder CO2 in 2030 en energieneutraal in 2050. Punt.”
Voor nu blijft hij nog even dromen van de oude uitzichten over bramenstruiken en grutto’s. Over een paar maanden turen alleen nog de “joekels” terug. “Ik deponeer mijn petitietas nu officieel in de papierbak. Strikt genomen hebben we pech, het grote belang wint, zo werkt dat. Maar het voelt als nul op rekest.”
‘Kom gerust binnen!’: bewoners azc Grave laten zich van hun fijnste kant zien
Zaterdagmiddag in Grave: soep dampt in papieren bekers, kinderen dribbelen achter een doorgezakte bal en binnen op het terrein klinkt nieuwsgierige “oohs” en “aahs”. Terwijl elders in het land azc’s de gordijnen dicht hielden uit angst voor protest, trapte Grave de hekken juist wijd open. De reden? Tijdens de jaarlijkse open dag wil iedereen laten zien dat een asielzoekerscentrum níet per definitie een broeinest van ellende is.
“Is het hier altijd zo gezellig?”
De poortwachters krijgen de vragen vandaag in rap tempo. De één wil weten hoe een dag eruit ziet voor een bewoner, de ander snuffelt in de wasruimte alsof het een museum is. Een oudere mevrouw schuift aan bij de koffietafel: “Als dit me bevalt, meld ik me aan als vrijwilliger.” Twee straten verderop liep het vorig jaar anders; toen besloot het COA de open dag te cancelen nadat een groep jongeren het azc opzocht om ruzie te zoeken. Nu blijft het rustig, en dat is precies wat wethouder Willy Hendriks-van Haren hoort: “Extra bewaking? Niet nodig. We zijn een voorbeeld van hoe het wél kan.”
Contract verlengd tot 2055
De gemeente Grave gelooft zo sterk in de opvang dat het COA-contract onlangs werd doorgetrokken tot 2055. Sinds 1997 zit het azc er al; intussen kent half Grave de vrijwilligers bij voornaam. “Je merkt dat mensen hier aan elkaar gewend zijn,” zegt Joery Stadhouders, die begeleider is van alleenstaande jongeren. Hij krijgt de scherpste vragen over zich heen − van “krijgen jullie wel genoeg les?” tot “waarom mogen ze nu niet werken?” − maar draait niet weg. “Op social media liggen we onder een vergrootglas. Vandaag kunnen bezoekers zelf zien dat we die jongens mentoren geven en concrete doelen stellen. Als er iets misgaat, zoeken we samen een oplossing, niet de schuld.”
“Niet iedereen hier is slecht”
Bewoner Momadu Mame lacht zich een kriek terwijl hij toeristen rondleidt door ‘zijn’ huisje. “Ik wil dat mensen weten dat de meesten van ons gewoon veiligheid zoeken,” zegt hij. Samen met zijn zoontje vluchtte hij voor onrust in zijn thuisland; nu droomt hij van een baan in de thuiszorg. Zijn zoon schiet intussen tussen de bezoekers door op een scheefhangend goalnetje. “Voelt u zich wel veilig hier?” vraagt iemand. Mame knikt: “Absoluut. Een dag als vandaag helpt om die angst weg te nemen − aan beide kanten.”
Toekomstplannen en ontbijtgranen
De sfeer is ontspannen, maar de meningen blijven uiteenlopen. “Laat ze lekker aan het werk,” vindt een voorbijlopend echtpaar. “Zonde dat ze hier zitten terwijl ze zóveel kunnen bijdragen.” Anderen tonen zich vooral nieuwsgierig naar de dagelijkse routine: hoe laarzen in de gang staan, hoe ontbijtgranen in keukenkastjes verdwijnen, hoe de wasdroger altijd bezet lijkt. Kleine dingen die een menselijk beeld tekenen, ver weg van de politieke hashtags.
Voordeur open, vooroordelen dicht
Aan het eind van de middag stromen de laatste bezoekers naar buiten met flyers over vrijwilligerswerk en twee wraps extra in de hand. De voetbal steekt nog één keer tegen de schutting voordat de kinderen naar binnen worden geroepen. In de verte zwaait een buurman: “Tot volgend jaar!” Of de landelijke onrust snel bedaart valt te bezien, maar in Grave hebben ze vandaag in ieder geval een stapje gezet: voordeur open, vooroordelen dicht.
Timmermans en Klaver nemen Wilders op de korrel tijdens partijcongres
Het was flink aanpakken geblazen tijdens het partijcongres van GroenLinks-PvdA in Rotterdam. Frans Timmermans liet er geen gras over groeien en lanceerde een flinke sneer richting Geert Wilders. Hij vergeleek de PVV-leider met “die dronken oom” die op verjaardagen alle remmen losgooit en dingen roept die echt niet kunnen. “Maar dit is geen dronken oom, het is de baas van de grootste fractie in de Tweede Kamer,” benadrukte Timmermans. Volgens hem heeft Wilders de afgelopen jaren veel te weinig tegenwind gekregen, waardoor hij alleen maar verder kon groeien.
Angst voor tweederangsburgerschap
Timmermans sloeg ook alarm over de ‘rechtse retoriek’ van de PVV. Hij merkte op dat veel mensen bang zijn dat ze door hun afkomst of geloof opeens als minder worden gezien. “Dat laten wij niet gebeuren,” zei hij stellig. Hij wees erop dat iedereen – ongeacht achtergrond – met dezelfde dingen worstelt, zoals hoge huur of dure boodschappen. “Mensen met dezelfde zorgen moeten niet tegen elkaar worden uitgespeeld.”
Klaver: ‘CDA gaat door waar de VVD stopt’
Ook Jesse Klaver greep zijn microfoon om duidelijk te maken wat hij ervan vindt. Hij ging niet alleen in op Wilders, maar richtte zijn pijlen ook op het CDA onder leiding van Henri Bontenbal. Die partij maakt volgens Klaver een opmars en kruipt – zegt hij – precies in het gat dat de VVD achterlaat. “Meer bezuinigen, hogere huren en duurdere boodschappen: dat is het CDA-recept,” aldus Klaver. Volgens de peilingen gaat het CDA momenteel nek-aan-nek met GroenLinks-PvdA, dus Bontenbal is een serieuze kandidaat om het op te nemen tegen de huidige coalitie.
Wilders beloofde gouden bergen, maar…
Timmermans schudde nog even zijn hoofd over de verkiezingsoverwinning van Wilders twee jaar geleden. Hoewel de PVV toen glorieus binnenkwam en zelfs meeregeerde, stapte de partij er begin dit jaar ineens uit. En van al die mooie beloftes – denk aan lagere lasten, minder immigratie – is volgens Timmermans bitter weinig terechtgekomen. Toch blijft Wilders in de peilingen bovenaan drijven. “Populisten beloven de hemel en wijzen daarna naar een ander als het niet lukt,” legde Timmermans uit. Zijn boodschap was helder: GroenLinks-PvdA is “het enige alternatief” als Nederland echt een andere weg wil inslaan. De partij wil volgens hem opkomen voor “de sociale meerderheid” die nog wel bereid is om iets voor elkaar over te hebben.
Open dag in Grave: snuffelen bij je buren van het azc
Terwijl elders in Nederland de gordijnen dicht blijven, stonden zaterdag in Grave de poorten juist wijd open voor iedereen die wilde binnenlopen. Het azc hield gewoon de jaarlijkse open dag en het werd een relaxte middag vol voetballende kinderen, soepele gesprekken en een heleboel nieuwsgierige gezichten.
“Hier is het altijd rustig”
Ondanks alle onrust van de afgelopen week rond andere opvanglocaties, hoefde Grave geen extra beveiliging aan te trekken. Wethouder Willy Hendriks-van Haren kijkt tevreden rond: “Geen dreiging, geen gedoe. Gewoon een fijne sfeer.”
Voor de gemeente is dit azc inmiddels vanzelfsprekend; het staat er al sinds 1997 en is qua uiterlijk tiptop in orde. De overeenkomst met het COA is onlangs zelfs verlengd tot 2055, dus de buren blijven nog wel even.
Een rondje over het plein: meningen genoeg
Ouderen, gezinnen, studenten – ze dompelden zich zaterdag allemaal onder in de wereld achter het hek. De een overweegt meteen een paar uurtje vrijwilligerswerk, een ander schudt het hoofd: “Zonde dat mensen hier nét niet aan het werk mogen. Zoveel handen, zoveel energie.”
Eigenlijk is dat precies het idee van zo’n open dag: zien, horen en zelf bepalen wat je ervan vindt.
Een blik in het leven van Momadu
Bewoner Momadu Mame glundert terwijl hij bezoekers door “zijn” huis loodst. “Superleuk dat jullie even binnen kijken,” zegt hij, waarna zijn zoontje weer snel naar buiten holt om verder te voetballen.
Momadu vertelt openhartig: hij vluchtte met zijn kind op zoek naar veiligheid en wil straks in de thuiszorg werken. “Niet iedereen hier is slecht, hè. Gewoon mensen zoals jij en ik. Ik wil alleen dat mensen ons ontmoeten en zien wie we zijn.”
De begeleiding achter de schermen
Joery Stadhouders werkt met de alleenstaande jongeren in het azc en krijgt op zo’n dag bakken vol vragen. Sommige zijn confronterend, maar hij blijft kalm.
“Ja, er staan volwassen jongemannen hier, maar ze krijgen bij ons een mentor, een leerplan én een kans om hun gedrag om te buigen,” legt hij uit. “Die hulp en liefde verdienen ze net zo goed als ieder ander.”
En dus sloot Grave de poort zaterdagavond met een tevreden gevoel: geen incidenten, alleen verhalen, ontmoetingen en een hoop nieuwkomers die nu weten hoe het azc in Grave daadwerkelijk in elkaar steekt.
Eindelijk eer voor vergeten Molukse KNIL-helden – ruim 70 jaar later
Een grote glimlach op een zonnige zaterdag
Voor de Molukse gemeenschap in Breda voelde zaterdag als één groot feestje. Maar liefst 62 oud-militairen van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) kregen alsnog hun welverdiende lintjes – alleen wel postuum. Eindelijk kreeg deze “vergeten groep” het eerbetoon dat ze al zolang verdienden.
Hoe konden er zoveel namen ineens op tafel komen?
Het gebeurt vaker dat een KNIL’er postuum wordt geëerd, maar dat het er in één klap 62 zijn, was nieuw. Het hele project kwam er doordat de Initiatiefgroep Eerbetoon Molukse KNIL-Militairen Breda zich de afgelopen tijd flink in de strijd gooide. De leden van deze club zijn kinderen en kleinkinderen van Molukse soldaten die in 1950 noodgedwongen Nederland binnenstoften. Nederland had net de onafhankelijkheid van Indonesië erkend en plots stond het leger van de Molukken met lege handen.
“Hij had dit zo graag zelf nog meegemaakt”
Een van de mensen die vandaag een onderscheiding in ontvangst mocht nemen, was Panoes Salampessy. Hij nam het lintje voor zijn vader aan, die vroeger in het Molukse leger vocht. Panoes zag zelf het levenslicht in een Nederlands concentratiekamp nadat zijn familie hier was aangekomen.
Zijn vader praatte weinig over de oorlog, maar de vernederingen bleven hangen als een dolksteek – letterlijk zo vertelde Panoes eerder tegen Omroep Brabant. Het lintje dat hij zaterdagmiddag kreeg, is het Ereteken voor Orde en Vrede. Panoes straalde: “Hij wordt nu officieel erkend als militair oorlogsveteraan – precies waar hij altijd naar snakte.” Jammer genoeg kan zijn vader het zelf niet meer meemaken, aldus Panoes. “Maar beter laat dan nooit.”
Een monument én erkenning
Vorig jaar nam de gemeente Breda al een eerste stap: de grafrechten van KNIL-militairen werden overgenomen, er kwamen nieuwe naamborden en in Park Valkenburg prijkt sindsdien een monument met een tekst over de gebroken belofte om ooit weer terug te keren. Daarnaast ging de initiatiefgroep vol aan de slag om alsnog eerherstel te regelen. Samen met het ministerie van Defensie wisten ze voor 62 militairen de dossiers van hun diensttijd compleet te maken – zodat de heren eindelijk hun lintje konden krijgen.
