Sport Nieuws donderdag 25 september, 2025 15:37
Moerenhout verwacht zware strijd op vermoeiende parcours bij WK in Rwanda
Bondscoach Moerenhout ziet een hele zware wegrit tegemoet bij het wereldkampioenschap in Rwanda. Hij verwacht dat het parcours flink gaat afgaan op de benen van de renners – en dat is precies wat hij voorziet: een echte uitputtingstocht.
Al in december had Moerenhout samen met Anna van der Breggen, één van de toppers in de vrouwenkoers, het traject bekeken. Woensdag was het dan eindelijk tijd voor de officiële verkenning, waarbij de deelnemers de wegen konden proefrijden terwijl ze afgesloten waren voor verkeer. En de boodschap kwam duidelijk over: dit wordt zwaar.
“Het is echt een slopende route”, vertelde Moerenhout telefonisch na een trainingssessie. Onder de deelnemers: Bauke Mollema, Wout Poels, Sam Oomen en Menno Huising. Thymen Arensman en Frank van den Broek focusten intussen op hun eigen intensieve trainingsblokken. “Niet alleen zijn er veel hoogtemeters, ook de omstandigheden spelen een rol. We rijden hier op zo’n 1500 meter hoogte, en de luchtkwaliteit is door de uitlaatgassen helaas niet optimaal.”
De mannen moeten zondag een enorme afstand afleggen: 267 kilometer. Het parcours bestaat uit een basislus van 15,1 kilometer, maar halverwege komt er een extra ronde van 42,5 kilometer. Daarin wachten twee grote hindernissen: de Mount Kigali, een klim van 6 kilometer, en de Muur van Kigali – kort maar steil als een muur.
Volgens Moerenhout is het moment van waarheid pas echt rond de top van die lange klim, op 104 kilometer van de finish. “Daar zal het serieus gaan sneuvelen. Dit parcours is zwaarder dan vorig jaar in Zürich, simpelweg door de 1000 extra hoogtemeters.” In de kleinere ronde liggen nog eens twee korte, pittige hellingen, die net dat beetje extra kracht zullen vergen.
“Het wordt een koers waarin uiteindelijk gewoon de sterksten overblijven”, zegt Moerenhout. “Tactiek speelt hier minder een rol dan je misschien zou denken. Het is vooral puur vermogen en uithoudingsvermogen.”
Vorig jaar ging de hoofdprijs naar Tadej Pogačar uit Slovenië, viervoudig Tourwinnaar. Maar dit jaar wordt het parcours wellicht de grootste tegenstander.
Moerenhout is zich bewust van de politieke context. Human Rights Watch waarschuwde deze week nog dat het WK gebruikt wordt als ‘te makkelijke dekmantel’ voor mensenrechtenschendingen in Rwanda. “We zien dat natuurlijk wel. Maar wij zijn hier om sport te doen. En wie weet, kunnen we daarmee ook iets positiefs laten zien.”
Van den Goorbergh keert terug naar Dakar: “Het avontuur trekt weer!”
De ene dag bezig met vastgoed in het zuiden van Spanje, de andere dag door de woestijn bonken in een buggy? Voor Jurgen van den Goorbergh (55) is dat binnenkort weer realiteit. De voormalige 500cc-coureur uit Breda maakt in januari 2026 zijn comeback op de Dakar Rally – voor het eerst in vijf jaar tijd. En ja, je leest het goed: die man blijft gewoon doorgaan met avonturen.
Samen met zakenman en rallyveteraan Kees Koolen stapt hij wéér in een buggy, en zo wordt het alweer zijn twaalfde keer dat hij zich inschrijft voor dit legendarische woestijnduel. “De Dakar is en blijft gewoon magisch”, zegt Van den Goorbergh. “Het is zwaar, dat staat buiten kijf. Maar juist die combinatie van uitdaging en avontuur? Dat trekt me nog steeds als een magneet.”
En waarom nu juist een buggy? “Omdat het veel leuker én minder belastend is dan bijvoorbeeld mee te rijden in een vrachtwagen. Op de motor was het ook altijd intensief, maar in een buggy vang je de klappen beter op. Dus fysiek gezien past het beter bij waar ik nu in mijn leven sta.”
Voorbereiding komt er aan: in oktober doen ze eerst mee aan een rally in Marokko. “Als dat goed verloopt, dan weten we dat we klaar zijn voor Saudi-Arabië.” Daar speelt de Dakar zich tegenwoordig af – niet meer in Afrika, maar evengoed is het nog altijd ruig, onvoorspelbaar en ontzettend zwaar.
Jurgen is trouwens niet alleen bekend vanwege zijn eigen raceloopbaan, maar ook als papa van Zonta van den Goorbergh (Breda, 2005), die dit seizoen in het Moto2 Wereldkampioenschap rijdt voor RW Racing GP. Lange tijd was Jurgen dag en nacht betrokken bij de carrière van zijn zoon. “Tot vorig jaar was ik bij vrijwel elke race aanwezig. Maar dat vergde echt véél tijd en energie.”
Inmiddels heeft een Italiaanse manager de dagelijkse begeleiding van Zonta overgenomen. “Mijn zoon is negentien en moet zijn eigen weg vinden. Ik ben nog steeds betrokken, maar niet meer bij elk detail. En dat geeft mij ruimte om dingen te doen die ik zelf graag wil – zoals terugkeren naar de Dakar.”
Dat maakte het voor Kees Koolen, die de buggy gaat besturen in de Challenger-categorie, relatief makkelijk om hem te overtuigen. “Eén telefoontje, en hij was erbij”, lacht Koolen. “Jurgen wilde niet meer in een vrachtwagen, maar die had ik al verkocht. En mijn oude navigator, Wouter de Graaff, kiest ervoor om weer in een auto te gaan rijden. Dus alles viel eigenlijk perfect op zijn plek.”
Ondanks zijn leeftijd voelt Van den Goorbergh zich prima in vorm. “Ik train bijna dagelijks. Motorrijden, fitness, of een potje padel – wat dan ook. Voor mijn leeftijd ben ik goed in balans.” Toch weet hij dat de dagen in de woestijn zwaar zullen worden. “We zijn allebei een dagje ouder, maar ervaring telt ook. En in de buggy heb je gelukkig wel wat bescherming tegen de harde klappen.”
Wie denkt dat hij alleen nog maar rondhangt bij motoren, heeft het mis. Jurgen woont inmiddels in Spanje, net onder Alicante, en werkt daar als makelaar. “Ik heb een mooi leven onder de zon. Vanaf daar kan ik Zonta’s races prima volgen via tv en laptop. En ondertussen heb ik genoeg tijd om me weer te richten op m’n eigen ding – zoals deze Dakar.”
Ambitie is er nog wel, maar het draait niet meer om winnen. “In 2021 werden we samen zesde in de T4/T3-klasse voor buggy’s”, vertelt Koolen. “Maar hé, ik ben zestig. Denk je nou echt dat ik de hele Dakar ga winnen? Haha, kans is klein. Maar je weet maar nooit…”
Voor Van den Goorbergh telt vooral dat ze de rally compleet maken. “Klasseringen zijn nice to have, maar niet het doel. Het gaat ons om de ervaring, het samenzijn en vooral de lol. Dat is waar het om draait: het avontuur.”
Met zoon Zonta (19) zelfstandig geworden: Jurgen van den Goorbergh pakt weer uit met Dakar-droom
Voormalig motorcoureur Jurgen van den Goorbergh (55) is er weer helemaal klaar voor: in januari 2026 stapt hij na een pauze van vijf jaar opnieuw in de bres voor de legendarische Dakar Rally. De man uit Breda, die in zijn jonge jaren nog flink tekeerging in de topklasse van de motorsport (de oude 500 cc), gaat dit keer samen met zakenman en rallyerfgoed Kees Koolen de woestijn in – maar dan niet op twee wielen, maar in een buggy.
Voor Jurgen is het alweer zijn twaalfde keer dat hij zich aanmeldt voor dit epische avontuur. “De Dakar blijft gewoon uniek”, vertelt hij enthousiast. “Het is zwaar, geen peulenschil, maar die combinatie van uitdaging, spanning en avontuur? Dat trekt me nog steeds als een magneet. En met een buggy is het ook veel gezelliger én minder belastend dan wanneer je in zo’n vrachtwagen zit.”
Het duo heeft alvast een belangrijke stap gezet in de voorbereiding: eind oktober doen ze mee aan een rally in Marokko. “Als dat goed verloopt, dan staan we straks volledig paraat voor Saudi-Arabië”, aldus Van den Goorbergh.
Je kent hem misschien niet alleen van zijn eigen racecarrière, maar ook als de trotse vader van Zonta van den Goorbergh (Breda, 2005). Die rijdt momenteel in het Moto2 Wereldkampioenschap voor RW Racing GP. Jarenlang was Jurgen dag en nacht betrokken bij de carrière van zijn zoon. “Tot vorig jaar was ik bij vrijwel elk weekend aanwezig”, geeft hij toe. “Maar dat vergde enorm veel tijd en energie.”
Inmiddels heeft een Italiaanse manager de dagelijkse begeleiding van Zonta overgenomen. “Mijn zoon is negentien en moet zijn eigen pad gaan. Ik blijf natuurlijk geïnteresseerd en betrokken, maar niet meer tot in alle details. Dat geeft mij ruimte om ook weer eens iets voor mezelf te doen – zoals deze Dakar-droom oppakken.”
En dus hoefde Kees Koolen, die de buggy in de Challenger-categorie gaat besturen, niet lang te slijpen om Jurgen te overtuigen als navigator. “Hij is druk, ja, maar eigenlijk was het één telefoontje en het zat erin”, lacht Koolen. “Jurgen wilde sowieso niet meer in een vrachtwagen, en die had ik trouwens al verkocht. Mijn vorige navigator, Wouter de Graaff, kiest er nu ook voor om weer in een auto te rijden. Dus het paste als een bus.”
Ondanks dat hij de zestig al in het vizier heeft, voelt Jurgen zich prima in zijn vel. “Ik train nog bijna elke dag. Motorrijden, fitness, of een potje padel – ik blijf actief. Voor mijn leeftijd ben ik echt goed in vorm.” Toch weet hij dat de dagen in de woestijn nooit makkelijk zijn. “We zijn niet meer de jongsten, maar ervaring telt ook. En in een buggy worden de klappen gelukkig véél beter opgevangen dan op een motor.”
Wie denkt dat Jurgen nu alleen nog maar met races bezig is, zit ernaast. Hij woont tegenwoordig in Spanje, net onder Alicante, en werkt daar als makelaar. “Ik heb een fijn leven onder de zon. Vanaf daar kan ik Zonta’s wedstrijden prima volgen via tv en laptop. En daarnaast heb ik gewoon weer tijd om me te focussen op mijn eigen dingen – zoals deze terugkeer naar de Dakar.”
Ambitie is er nog steeds, maar het draait niet meer om winnen. “In 2021 zijn we samen zesde geworden in de T4/T3-klasse voor buggy’s”, vertelt Kees Koolen. “Maar kom op, ik word binnenkort zestig… denk je nou echt dat ik de Dakar ga winnen? Haha, kans is klein. Maar je weet maar nooit!”
Voor Jurgen telt vooral dat ze er samen veilig doorheen komen. “Het doel is simpel: de rally afmaken. Klassement? Interesseert me minder. Het draait om de ervaring, het avontuur en vooral de lol die we samen hebben.”
Roeiers pakken eerste Nederlandse goudprijs op WK dankzij sterke prestatie in dubbelvier
Wat een race! De Nederlandse vrouwen in de roeiboot-dubbelvier hebben zomaar het eerste goud voor ons land bemachtigd op het huidige Wereldkampioenschap roeien. En wat voor overwinning was het – met stijl en zelfvertrouwen gescoord.
Deze boot, die vorig jaar nog zilver pakte bij de Olympische Spelen (maar dan met een andere samenstelling), was dit jaar al eens op het podium te vinden: brons tijdens het EK in Plovdiv. Maar nu dus de grote stap: goud. En dat met een verandering in de ploeg, want olympiër Dullemans nam de plek over van Lisanne van der Leij.
Vanaf de start gingen de dames in het oranje shirt vol vooruit. Al snel hadden ze een flinke voorsprong van een hele bootlengte. Hoewel de Britse ploeg op drie kwart van de 2000 meter lange baan dichterbij probeerde te komen, wist het Nederlandse kwarretje de druk goed af te weren. De voorsprong bleef stabiel – en het doelwit werd strak gehouden tot aan de finish.
Voor Nederland is dit pas de tweede keer dat de vrouwen in de dubbelvier wereldkampioen worden. De vorige keer was in 2017. Dus je kunt wel zeggen: er is geschiedenis geschreven.
“Voor drie van ons was dit de allereerste WK,” vertelde Leeuwenburgh, geciteerd door de wereldroeibond. “We hadden een droom, maar je weet natuurlijk nooit hoe het afloopt. Dat we dan gelijk goud pakken? Heel bijzonder. Halverwege dachten we al: dit zou echt kunnen gaan lukken. Daarna was het gewoon doorsprinten naar de eindstreep.”
Voor Dullemans is het extra mooi meegenomen. Zij maakte ook al deel uit van de ploeg die in 2023 zilver pakte op het WK, en een jaar later opnieuw zilver won tijdens de Spelen in Parijs. Beide keren moesten de Nederlandse vrouwen het net afleggen tegen Groot-Brittannië – zo dichtbij dat bij de Olympische finale zelfs een finishfoto nodig was om het verschil te zien.
Maar nu? Nu was er geen twijfel. Goud voor Oranje, duidelijk en overtuigend.
Beide Nederlandse achters door naar WK-finale
Wat een dag voor het Nederlandse roeien: zowel de mannen- als de vrouwenacht hebben zich geplaatst voor de finale op het WK! Bij de dames moest het team met Tinka Offereins, Ymkje Clevering, Ilse Kolkman, Hermijntje Drenth, Vera Sneijders, Lisanne van der Lelij, Nika Vos, Linn van Aanholt en stuurvrouw Dieuwke Fetter wel wat inleveren – in hun heat waren alleen de Roemeense vrouwen sneller. Maar geen nood: in de andere heat was Oranje weer de snelste ploeg.
Nu wachten alle ogen op zaterdag, want dan strijden beide achtsters om medailles in de grote finale.
