Recent Nieuws maandag 22 september, 2025 20:25
Django Wagner schuift door naar grootse Carré-avond met woonwagen op het podium
Waar je hem normaal tegenkomt op gezellige pleinfeestjes of in de lokale bruine kroeg, schuift Django Wagner maandagavond flink door. De volkszanger uit Nuenen stapt namelijk voor het eerst het grote rode gordijn van Koninklijk Theater Carré in Amsterdam op. En ja hoor: zijn geliefde woonwagen staat er zelfs bij, midden op het podium. Zijn hits als Kali en Mooie blauwe ogen vullen voor het eerst de iconische zaal – een moment dat hij al jaren heeft zien aankomen.
“Wat een eer”, zegt Django trots in Brabant Vandaag. “Een Brabantse jongen die gewoon mag optreden in Carré? Dat voelt echt speciaal.” Voor hem is het theater het ultieme podium. “Het is het mooiste, meest iconische theater van heel Nederland. En dan ook nog eens met een miniatuur woonwagentje op het podium? Supergezellig allemaal!”
Hij staat sowieso niet te trillen op zijn benen. Integendeel: Django popelt om het podium te bestormen. Met zijn show Roots wil hij meer doen dan alleen nummers ten beste geven. Hij wil ook zijn achtergrond laten zien. “Ik hoop een beetje mijn cultuur te tonen. Mijn moeder en grootouders zijn hier geboren, dus het voelt goed dat ik hier nu sta.”
Daarom neemt hij het publiek mee in de Sinti-taal, die binnen de reizigersgemeenschap wordt gesproken. Een paar nummers zingt hij erin – passend bij de titel van de avond. “Als de show Roots heet, moet je die wortels toch ook laten horen?” lacht hij. Maar geen zorgen: de bekende knallers ontbreken zeker niet. Samen met het Rosenberg Trio belooft het een avond vol gypsyklanken, levensliederen en pure emotie.
Ondertussen rijst natuurlijk de vraag: wat komt er na Carré? Het Philips Stadion? De Ziggo Dome misschien? “Nou, als we het over theaters hebben… wie weet zie je me straks wel in het Parktheater in Eindhoven”, laat hij glimlachen.
De uitvaart van Charlie Kirk: religie, rouw en politiek in één krachtige scène
Een anderhalve week nadat Charlie Kirk op 31-jarige leeftijd werd doodgeschoten, vond zijn uitvaart plaats – en het was geen gewone afscheidsceremonie. Het sportstadion in Arizona waar duizenden mensen samenkwamen, voelde meer aan als een gigantische kerkdienst dan als een begrafenis. Afbeeldingen van Kirk die door Jezus wordt ontvangen, christelijke liederen die de lucht vulden, en zijn vrouw die tijdens haar speech de dader vergaf – met een knipoog naar de laatste woorden van Jezus aan het kruis: “Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.”
Het was een emotionele, intens religieuze bijeenkomst, met tienduizenden Amerikanen die waren gekomen om Kirk te eren. En ja, Kirk stond bekend als iemand met een diep christelijk geloof, dus dat dat ook zwaar aanwezig was tijdens zijn uitvaart, is misschien niet zo verrassend. Toch is dit moment volgens James Kennedy, historicus aan de Universiteit Utrecht, bijzonder. “Je ziet hier ineens alle gevoelens die breed leven in de Amerikaanse samenleving samenkomen in één krachtige uiting. Door deze dood komt duidelijk naar voren hoe veel Amerikanen hun land én hun geloof met elkaar verbinden.”
Een martelaar in de moderne tijd?
Tijdens de ceremonie haalde een vriend een uitspraak van Kirk aan die alles wellicht verklaart: “Charlie zei altijd: hoe kunnen we de Heilige Geest in een Trump-rally krijgen?” Die zin zegt al genoeg: de grens tussen religie, politiek en passie was flinterdun.
Op het podium stonden talloze politici en invloedrijke opinieleiders – waardoor de uitvaart soms meer weg had van een politieke bijeenkomst met een religieuze sfeer dan andersom. In de VS is het trouwens heel normaal dat geloof een grote rol speelt in het publieke leven. Zo sluit bijna elke president zijn toespraken af met “God bless America”, zoals correspondent Erik Mouthaan benadrukt. Bijbellezingen, gebeden en religieuze symboliek horen simpelweg bij dit soort evenementen.
Maar nu zien we iets extra’s: de regering-Trump lijkt Kirk bewust neer te zetten als een martelaar – iemand die voor zijn overtuiging is gestorven. En dat is geen neutrale term. Hoewel we in Nederland het woord vaak in andere contexten horen, gebruiken christenen het al eeuwen om mensen te herdenken die stierven voor hun geloof. Maar Kirk was niet alleen gelovig – hij was ook een politiek actieve figuur. En daar ligt precies de crux.
“Trump gebruikt het woord ‘martelaar’ in een dubbele betekenis”, legt Kennedy uit. “Hij presenteert Kirk niet alleen als christen, maar vooral als een Amerikaanse patriot die zijn leven gaf voor zijn land. Dat is minder christelijk dan nationalistisch.” Toch werkt het perfect bij de doelgroep: christelijke conservatieven die massaal achter Trump staan.
Trump en het geloof: een strategische band?
Terwijl hij op het podium stond tijdens de uitvaart, riep Trump: “We moeten religie terugbrengen naar Amerika. Want zonder onze grenzen, handhaving van de wet en religie, heb je eigenlijk geen land meer.” Krachtige woorden, gericht op zijn basis. Maar Kennedy wijst erop dat Trump zelf nooit echt bekendstond als een diep gelovig persoon. “Hij praat in abstracte termen over God, maar gaat nooit in op de kern van wat mensen echt ervaren in het christelijk geloof.”
Toch heeft Trump figuren als Kirk nodig. “Kirk wist een hele beweging op te zetten, hij mobiliseerde christelijke stemmen op een enorme schaal. Voor Trump was hij een van de belangrijkste bronnen van steun. Nu is die weg – en dat voelt als een groot verlies.”
Mouthaan ziet ook dat de regering-Trump bewust omringd is met invloedrijke gelovigen. “Ze roepen Gods naam aan om de dader na te jagen, alsof God aan hun kant staat. Het wordt een soort schild: wie mij aanvalt, valt God aan. De tegenpartij wordt automatisch het kwaad – en dat maakt het makkelijk om afstand te nemen.”
Naast Trump stonden tijdens de uitvaart ook vicepresident JD Vance, minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio en minister van Defensie Pete Hegseth. Allemaal gebruikten ze religieuze taal, en allemaal versterkten ze het idee dat Kirk een spirituele strijd voerde tegen het kwaad.
Christelijk nationalisme in opmars
Sinds de aanslag op zijn eigen leven, spreekt Trump opeens ook over God alsof Hij hem persoonlijk heeft gered. En die toon past perfect bij wat we zagen tijdens Kirks uitvaart: een mengeling van religie, nationalisme en politieke strijd.
Kennedy noemt het een typisch voorbeeld van wit christelijk nationalisme, een stroming die in de VS hard groeit. “Officieel is er een scheiding tussen kerk en staat, maar rechts hoor je steeds vaker: ‘Amerika is een christelijk land.'” En sommigen zien Trump zelfs als een soort Messias – iemand die door God gezonden is.
Die beeldtaal zie je terug in de MAGA-beweging, met iconen, slogans en video’s die Kirk vereeuwigen als held. “Het is er altijd geweest,” zegt Kennedy, “maar Kirk gaf het vorm. Die combinatie van strijdlust voor een conservatief Amerika én een hartstochtelijk geloof in Jezus – dat maakt dit tot een van de krachtigste uitingen van de afgelopen jaren.”
Wil je les in olijfolie? Dan zit je voortaan bij Wilma in Den Bosch
Je had al wijnsommeliers, maar wist je dat er ook zoiets bestaat als een olijfoliesommelier? En dan niet zomaar iemand die van olijfolie houdt, maar écht een diploma heeft én alles weet over de smaak, kwaliteit en herkomst van de olie. Nou, zo’n opleiding kun je nu ook volgen in Nederland – voor het eerst! En waar? In geen andere stad dan Den Bosch.
De vrouw achter deze initiatief is Wilma van Grinsven-Padberg, zelf gediplomeerd olijfoliesommelier na een opleiding in New York. Zij opende afgelopen maandag officieel haar eigen opleiding hier in Brabant. En dan hebben we het niet over een paar biertjes met broodjes olijf, nee: dit is een serieuze vijfdaagse cursus waar 21 enthousiaste deelnemers uit de hele wereld aan meedoen.
Tijdens de lessen duiken ze in van alles: hoe ruikt goede olijfolie? Wat zegt de kleur? En hoe proef je het juiste verschil tussen een topfles en iets wat beter weggegooid kan worden. Spoiler: een echte extra vierge olijfolie moet naar gras ruiken. Als je oude boter of ranzige noten ruikt, dan zit je waarschijnlijk met een slechte kwaliteit. En let op: veel supermarkten verkopen volgens Wilma vaak producten die lang niet zo goed zijn als ze beweren. “Consumenten weten gewoon niet hoe het hoort te ruiken of te smaken,” zegt ze.
Er zijn wereldwijd maar liefst drie plekken waar je deze opleiding kunt volgen: New York, Londen… en sinds maandag dus ook Den Bosch. Wereldwijd zijn er maar zo’n 500 erkende olijfoliesommeliers – dus je kunt wel zeggen dat het een behoorlijk exclusief beroep is.
Eén van de studenten is James Oh uit Zuid-Korea. Hij reisde speciaal af naar Nederland omdat er in zijn eigen land helemaal geen opleiding beschikbaar is. “Ik ben hier om écht te leren wat kwaliteit is,” vertelt hij in het Engels. Een andere deelnemer, Dick Vink, vindt het fascinerend: “Je leert waar het vandaan komt, hoe het geproduceerd wordt, hoe het smaakt… Iedereen hier is een beetje verslaafd aan de olie. En als je eenmaal begint, wil je altijd méér weten. Het is gewoon ontzettend gezond én lekker.”
Wilma’s doel? De kennis over echte, hoogwaardige olijfolie onder de Nederlandse bevolking brengen. Want laten we eerlijk zijn: veel mensen schenken het gewoon bij hun salade zonder er verder over na te denken. Maar nu kunnen ze terecht voor een echte masterclass – midden in Brabant.
Wilma is olijfoliesommelier en deelt nu haar expertise via lessen
Je had het misschien niet direct op je verlanglijstje staan, maar olijfoliesommelier zijn is echt een ding – en er zijn wereldwijd maar drie plekken waar je die opleiding kunt volgen. Denk aan New York, Londen… en sinds kort ook Den Bosch! Ja, echt waar: in de Brabantse hoofdstad kun je nu ook leren hoe je olijfolie als een echte pro beoordeelt.
Dat is te danken aan Wilma van Grinsven-Padberg, die zelf gediplomeerd olijfoliesommelier is én maandag de eerste editie van haar eigen opleiding opende. Voor wie het zich afvraagt: een olijfoliesommelier is iemand die net zoals een wijnspecialist de fijne kneepjes van het product onder de knie heeft. Denk aan herkomst, rijping, aroma, smaak en kwaliteit. En hoewel het misschien klinkt als iets wat alleen in films bestaat, zijn er wereldwijd maar zo’n 500 mensen die dit beroep daadwerkelijk uitoefenen.
Deze week zitten er 21 enthousiaste deelnemers uit alle windstreken van de wereld in de klas bij Wilma. Vijf dagen lang duiken ze in alles wat met olijfolie te maken heeft: geur, kleur, smaak, en natuurlijk… proeven. Want ja, dat hoort erbij. Tijdens haar eigen opleiding in New York kwam Wilma pas echt achter de feiten. Zo wist ze bijvoorbeeld niet dat olijfolie maximaal twee jaar houdbaar is, dat transparante flessen een slecht idee zijn, of dat veel supermarkten vaak middelmatige tot slechte olie verkopen. “Veel consumenten weten gewoon niet hoe goede olijfolie smaken en ruiken moet,” zegt ze.
Om die kennis te verspreiden, heeft Wilma haar eigen instituut opgericht. “Veel Nederlanders hebben er nog weinig verstand van,” vertelt ze. Maar goed nieuws: dat gaat veranderen.
Hoe herken je goede olijfolie?
Wilma legt uit dat een echte extra vierge olijfolie fris ruikt – denk aan gemaaid gras. Dat is een goed teken, want dan zit het vol gezonde antioxidanten. Een slechte olie? Die ruikt vaak naar oude boter of ranzige noten. En let op: als er op de fles staat ‘clasico’ of ‘milde olijfolie’, schiet het vaak tekort. “Het kan zelfs een beetje ruiken alsof je de frituur hebt laten stinken,” aldus Wilma.
Leerlingen over de hele wereld
Onder de studenten zit ook James Oh, een 21-jarige jongen uit Zuid-Korea. Hij is speciaal voor deze cursus naar Nederland gereisd. “In mijn land is er geen enkele opleiding over olijfolie,” vertelt hij in het Engels. “Dus hier ben ik.”
En dan heb je Dick Vink, een andere deelnemer, die gewoonweg gefascineerd is. “Ik vind het geweldig om te leren waar het vandaan komt, hoe het eruitziet, hoe het smaakt. Iedereen hier is een beetje verslaafd aan olijfolie,” lacht hij. “Als je er eenmaal interesse in krijgt, wil je steeds meer weten. Het is niet alleen lekker, maar ook nog eens ontzettend gezond.”
Duurzaak onder de pannen: dieven stelen voor 1000 euro aan machines bij bouwmarkt
Wat dacht je: gewoon even langs de bouwmarkt voor een zaag of een kraan? Nou, twee kerels hebben dat ook gedaan – maar dan met een heel andere bedoeling. Op woensdag 4 juni zijn ze niet gekomen om te kopen, maar om te stelen. En niet zomaar wat klusartikelen: nee, we hebben het over accumachines en kranen van dure merken, goed voor ruim duizend euro.
De plek? Een bouwmarkt aan de Wim Rotherlaan in Goirle. De methode? Koelbloedig en slinks. De politie heeft nu beelden vrijgegeven in het opsporingsprogramma Bureau Brabant, en daarop is duidelijk te zien hoe het allemaal ging.
Eerst zie je een oudere man met een grijze snor rustig door een gangpad lopen. Hij haalt producten uit de verpakking en propt ze stiekem in zijn jaszakken en broekzakken. Alsof hij thuis is. Dan wenkt hij zijn jongere maatje, die hetzelfde doet. Geen haast, geen paniek. Ze trekken hun trui en jas er netjes overheen, zodat niemand iets ziet. En dan? Lopen ze gewoon weg. Rustig, alsof er niks gebeurd is.
De politie is nog steeds op zoek naar de twee en hoopt dat mensen die deze beelden zien zich melden. Heb je ze gezien? Of weet je wie ze zijn? Laat het weten, want zo’n brutale actie hoort niet in een buurtwinkel.
Wanneer mag de politie nou eigenlijk schieten op een verdachte?
Het gebeurt gelukkig zelden, maar soms zie je het toch: beelden van een politieagent die schiet op een verdachte. Dat gebeurde onlangs weer – en het zorgde voor veel discussie. Op internet circuleren filmpjes waarop te zien is hoe een agent het vuur opent op een jongen die op de vlucht is. De jongen zou een wapen bij zich hebben gehad en was gezien tijdens een beroving met vuurwapen. Daarom werd er een speciale aanpak ingezet: een BTGP, oftewel een benaderingstechniek voor gevallen waarbij sprake is van een vuurwapengevaarlijke persoon.
De jongen ging er vandoor, kreeg meerdere waarschuwingen, maar bleef rennen. Uiteindelijk besloot de politie te schieten. Helaas overleed de jongen ter plekke.
Maar wanneer mag de politie dat nou eigenlijk? Wanneer is het oke om een dienstwapen te gebruiken – en wanneer niet?
Wettelijke regels: wanneer is schieten toegestaan?
Volgens politiewetenschapper Jaap Timmer zijn er duidelijke regels. Die staan in de politiewet én in wat ze noemen de ‘ambtsinstructie’. Simpel gezegd: een agent mag alleen schieten als er echt geen andere keuze is. Denk aan situaties waarin:
- een verdachte van een ernstig geweldsmisdrijf probeert te ontsnappen,
- er direct gevaar dreigt voor anderen,
- of wanneer de agent zelf in levensgevaar verkeert (dat heet noodweer).
Timmer benadrukt dat hij de details van dit incident rond de McDonald’s niet kent, maar wel dat de agenten wisten dat ze afkwamen op een melding van een gewapende beroving. Ze hadden dus tijd om na te denken over hun aanpak. En dat telt: het was een drukke plek, met mensen erbij. Dus het risico op slachtoffers onder toeschouwers was reëel.
Schieten is nooit makkelijk
“Geen enkele agent staat ’s ochtends op met de gedachte: vandaag ga ik iemand neerschieten”, zegt Timmer. Het gebruik van een vuurwapen is voor elke agent een zware, indringende ervaring. De beslissing om te schieten is nooit iets wat je lichtzinnig doet.
Agenten worden daarom goed getraind in het maken van die moeilijke afweging. Twee belangrijke begrippen spelen daarbij: proportioneel en subsidiair.
- Proportioneel betekent: het geweld moet passen bij de situatie. Je haalt niet meteen het pistool tevoorschijn als iemand een blikje fris steelt.
- Subsidiair betekent: je gebruikt eerst de minst ingrijpende middelen. Alleen als die niet werken, mag je esculeren naar zwaardere opties – zoals het trekken van het wapen.
Dus eerst waarschuwen, dan dreigen met het wapen, en uiteindelijk – als er echt geen andere optie is – schieten. Maar ook dan geldt: het moet strikt noodzakelijk zijn.
Waarop schieten agenten?
Je zou denken: “Richt dan op de benen of het onderlichaam, zodat het niet fataal is.” En ja, agenten worden inderdaad getraind om in zo’n geval op het onderlichaam of de benen te richten. Daarmee is de kans op overlijden kleiner.
Maar Timmer wijst erop: ook in je benen of buik zitten grote slagaders. Een kogel daar kan alsnog fataal zijn.
En dan komt de praktijk: schieten op een bewegend doel, onder stress, in een hectische straatsituatie – dat is véél lastiger dan oefenen op de schietbaan. “Op de baan drink je koffie, maak je grapjes, en dan ga je rustig schieten”, legt Timmer uit. “In het echt heb je adrenaline, spanning, en moet je in fracties van seconden handelen.”
Bovendien oefenen agenten meestal op stilstaande poppen. Maar een vluchtende verdachte? Die beweegt, draait, springt. En een 9mm-kogel die een paar centimeter misgaat, kan het verschil maken tussen leven en dood.
Grote impact op omstanders
Het incident raakte niet alleen de betrokken agenten, maar ook veel toeschouwers. Beelden gingen viral, reacties liepen hoog op. Terecht, want het gaat hier om een jong leven dat abrupt is beëindigd.
Maar één ding is duidelijk: elke schietincident wordt grondig onderzocht. Want hoewel de wet ruimte biedt voor het gebruik van vuurwapens, blijft het een extreme maatregel – en dus altijd onderwerp van controle.
