Recent Nieuws maandag 08 september, 2025 20:26
Populaire Stripbeurs in Breda stopt na 15 jaar: ‘Geen toekomst meer’
Strips blijven een hit, dat staat als een paal boven water. En als er één plek was waar stripliefhebbers zich elk jaar massaal verzamelden, dan was dat wel het Stripfestival in het Chassé Theater in Breda. Maar helaas is het zover: na 15 jaar trekt het festival de stekker eruit. Geen toekomst meer, zegt organisator Rob van Bavel.
Voor wie graag tussen de stapels stripboeken wilde duiken en tekenaars live aan het werk wilde zien, was het Stripfestival in Breda een vastum in de agenda. Het evenement groeide uit tot een begrip in de Nederlandse stripwereld, maar organisatorische knelpunten maken een vervolg onmogelijk.
Laatste editie wordt grandioos
De laatste editie van het Stripfestival wordt gehouden op 20 en 21 september. En hoewel het hart van Rob van Bavel zwaar is, wil hij het publiek nog één keer een onvergetelijke ervaring bieden. “We pakken enorm uit”, belooft hij. Denk aan een prachtig boekje met foto’s en herinneringen van de afgelopen jaren. Ook deelnemers aan het NK Striptekenen, winnaars van de Stripcultuurbeurs en internationale striptalenten krijgen nog één keer het podium.
Vorig jaar trok het festival ruim 5500 bezoekers, en dat is geen slecht cijfer. Toch is de beslissing om te stoppen niet licht genomen. Het Chassé Theater moet elk jaar drie dagen lang zijn normale programmering stilleggen, en dat wordt volgens Rob met de tijd steeds lastiger. “Dit kunnen we niet blijven doen. We vragen veel van het theater.”
Geen toekomst zonder Chassé
Een verhuizing naar een andere locatie is volgens Rob geen optie. “Het Chassé en het Stripfestival zijn één geheel. Als je dat losmaakt, dan verlies je een stukje magie.” Dat magische gevoel dat jarenlang het festival uniek maakte, is volgens hem nergens anders te vinden. Ook de Stripdagen in Oosterhout, die hij eerder organiseerde, zijn volgens Rob iets heel anders. “Dat is geen Stripfestival, maar iets kleiners en gericht op Eppo alleen.”
Geschiedenis van het festival
De wortels van het Stripfestival liggen in de jaren 80, toen Rob van Bavel de eerste Stripdagen organiseerde in het Turfschip in Breda. Daar ontmoette hij onder andere Don Lawrence, de maker van de beroemde strip Storm. Later zou Rob juist die strip zelf gaan uitgeven. De Stripdagen verhuisden in 1986 naar Den Haag, maar een poging om het festival terug te brengen naar Breda leidde slechts tot één editie.
In 2009 gaf Rob het stripblad Eppo een comeback, na twintig jaar afwezigheid. En uit die ene jaargang ontstond het idee voor een stripbeurs in Breda. Wat als eenmalig evenement begon, groeide uit tot een jaarlijks terugkerende happening. “Het is nooit de bedoeling geweest om vijftien edities te maken”, lacht Rob. “Maar het groeide gewoon mee met het succes van het blad.”
Emotionele slotakkoord
Met een mengeling van trots en verdriet kijkt Rob van Bavel uit naar de laatste editie van het Stripfestival. “Ik ben trots dat we de strip mochten vertegenwoordigen.” Voor bezoekers is het een laatste kans om te genieten van het unieke evenement in de Bredase cultuursfeer.
De laatste onafhankelijke media in Servië onder druk: “Zonder ons is het alleen nog propaganda”
De afgelopen maanden zijn zwaar geweest voor de journalisten van N1, een van de laatste onafhankelijke nieuwszenders in Servië. “We merken echt dat de situatie escaleert”, zegt Dušan Mladenović, medewerker van N1. “De politie gebruikt steeds vaker excessieve macht, zowel tegen demonstranten als tegen journalisten.”
De protesten in Servië zijn nu al tien maanden aan de gang. Het begon na een tragedie: het instorten van het dak van een treinstation, waarbij 16 mensen omkwamen. Vele burgers geven de overheid de schuld en verdenken die van corruptie, omdat het station pas geleden was gerenoveerd. Omdat de overheid weigert om de nodige documenten vrij te geven, blijven mensen de straat op gaan.
President Aleksandar Vučić zet ondertussen de schroeven steeds verder aan. Hij probeert de laatste vrije media het zwijgen op te leggen. N1 wordt al lange tijd lastiggevallen – de zender is in veel huishoudens niet eens meer via de tv te ontvangen. Bovendien mogen hun journalisten niet meer naar persconferenties van de president.
Maar nu is het nog erger geworden. Afgelopen week lekte een telefoongesprek uit waarin duidelijk wordt dat Vučić persoonlijk heeft geëist dat de directeur van N1 ontslagen moet worden. De CEO van het moederbedrijf United Group, gevestigd in Nederland, zou hiermee akkoord zijn gegaan, maar om meer tijd vragen.
“Als N1 verdwijnt, dan heeft Vučić volledige controle over de media in Servië”, zegt Mladenović. “Wij zijn de enigen die vragen stellen die niemand anders durft te stellen. Wij laten zien wat er echt gebeurt.”
OCCRP, een internationaal netwerk van onderzoeksjournalisten, bracht het verhaal over het uitgelekte telefoongesprek. Volgens Ingrid Gercama van OCCRP is N1 een van de weinige media die nog kritisch verslag doet van de protesten. “Zonder N1 blijft er eigenlijk alleen nog maar propaganda over. In de staatsmedia worden studenten afgeschilderd als terroristen die een revolutie proberen te starten met hulp van het buitenland.”
Gercama volgt de protesten al vanaf het begin en ziet hoe Vučić steeds brutaler wordt. “Hij heeft macht over het parlement, de politie, het leger en vrijwel alle mediakanalen. Maar hij verliest populariteit bij de bevolking, en de protesten stoppen niet. Hij zit dus in de knel en reageert daar steeds harder op.”
Ondertussen is ook Nederland ineens in het nieuws. Het hoofdkantoor van United Group ligt namelijk in Hoofddorp. Afgelopen vrijdag protesteerden Serviërs daar tegen de houding van het bedrijf. Het protest was live te zien op N1. “We zijn geschokt dat een Nederlands bedrijf zich laat gebruiken om vrije media in Servië te onderdrukken”, zegt een van de demonstranten.
De Europese Unie krijgt ook kritiek over zich heen. Servië is al jaren een kandidaat-lidstaat, maar de EU lijkt volgens veel Serviërs weinig druk uit te oefenen op Vučić om democratische waarden te verbeteren. “We zien alleen maar dat Ursula von der Leyen vriendelijk met hem schudt”, zegt Mladenović. “Mensen vragen zich af: waar is de EU?”
Thijs Reuten, een Europarlementariër, deelt die mening. “Door Vučić geen grenzen te stellen, maakt de EU zichzelf belachelijk – zowel in Servië als binnen de EU.”
Een woordvoerder van Vučić ontkent dat de president invloed heeft op de media. Volgens hem zijn de demonstranten zelf verantwoordelijk voor het geweld en moet de overheid ingrijpen. Volgens studenten en ngo’s zit het echter anders: hooligans zouden tussen de demonstranten zitten om onrust te zaaien, een tactiek die in Servië eerder is gebruikt.
“De mensen zijn de straat op gegaan omdat ze een einde willen aan de corruptie”, zegt Mladenović. “Ze willen een einde aan dit systeem waarin iedereen die een andere mening heeft onder druk gezet wordt.”
Bij het afscheid laat Mladenović een beetje cynisch weten: “Misschien is dit wel je laatste kans om deze redactie te zien.” Maar ondertussen blijven de journalisten gewoon hun werk doen – zolang dat nog mogelijk is.
Franse premier Bayrou verliest vertrouwensstemming: Macron moet opnieuw een vervanger zoeken
Frankrijk zit al een tijdje met een groot probleem: een gigantische staatsschuld die steeds verder aanzwelt. Premier François Bayrou, die nog geen jaar geleden aantrad, probeerde daar afgelopen zomer iets aan te doen. Hij stelde een streng bezuinigingsplan voor waarin maar liefst 43 miljard euro moest worden uitgespaard. Denk aan het schrappen van feestdagen, verhoging van belastingen en een langere werkweek.
Maar die maatregelen gingen bij veel Fransen en de politieke oppositie niet in goede aarde. Er volgden protesten, onrust en uiteindelijk een vertrouwensstemming in het parlement. Die stemming was bedoeld om Bayrou toch nog een kans te geven, maar hij verloor die meteen. Dat betekende meteen het einde van zijn premierschap – en dus weer een nieuw zoektocht voor president Macron naar een geschikte vervanger.
De druk op Frankrijk is namelijk gigantisch. De staatsschuld ligt boven de 5 procent van het bruto binnenlands product (bbp), terwijl de Europese norm op 3 procent staat. Brussel en de internationale financiële markten willen dat Parijs snel met een oplossing komt. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wijst er ook op dat Frankrijk een van de grootste besteders is binnen de EU, met overheidsuitgaven van bijna 57 procent van het bbp.
De staatsschuld van Frankrijk was vorig jaar zelfs 113 procent van het bbp – ver boven de toegestane 60 procent – en in het eerste kwartaal van dit jaar is die schuld nog verder toegenomen. Inmiddels praat men over een schuld van ruim 3000 miljard euro.
Frankrijk zit dus in een lastige situatie. Economisten waarschuwen dat er op de korte termijn misschien nog geen groot probleem is, maar als er op de lange termijn niets gebeurt, kunnen de rentekosten fors oplopen. En dat zorgt op zijn beurt weer voor nog meer schuld. ING-econoom Michiel Tukker benadrukt dat je zo in een vicieuze cirkel terecht kunt komen.
Rabobank-econoom Maartje Wijffelaars voegt daaraan toe dat bezuinigingen pijn doen, maar dat het niet doen ervan de economie juist schaadt. De hoge uitgaven komen onder andere door maatregelen tijdens de coronapandemie en de energiecrisis, maar ook het uitgebreide sociale stelsel speelt een rol. Denk aan pensioenen, zorg en uitkeringen.
Als er niets verandert, kan Frankrijk volgens haar in financiële problemen komen zoals ooit in Italië en Griekenland gebeurde – en dat kan dan weer negatieve gevolgen hebben voor andere landen in de EU.
Lidwina reed 14-jarige Esmee dood met vuilniswagen: cel en tbs geëist
De ergste nachtmerrie wordt werkelijkheid
Dé nachtmerrie voor elke ouder werd op 19 december werkelijkheid: de 14-jarige Esmee uit Sint Anthonis kwam nooit aan op school. Ze werd onderweg overreden door een vuilniswagen. De 41-jarige chauffeur, Lidwina S. uit Nijmegen, merkte er niks van en reed gewoon door, maar werd even later aangehouden. Het meisje overleed ter plekke.
De officier van justitie eiste tijdens de rechtszaak in Den Bosch twee jaar cel én tbs met voorwaarden tegen Lidwina S.
Emotionele zitting in de rechtbank
Lidwina S. is een kleine, frêle vrouw met stroachtig blond haar. Ze was duidelijk stiknerveus tijdens de zitting van deze maandag en sprak vaak met een trillende stem. Achter haar was de zaal bomvol met familie en vrienden van de overleden tiener.
Dat Lidwina achter het stuur zat tijdens het ongeluk, staat buiten kijf. Maar hoe ze daar terechtgekomen is, is juist wel een discussiepunt. Ze verklaarde namelijk dat ze op het moment van het ongeluk onder invloed was van drugs, maar dat ze die niet zelf had ingenomen.
Drugs in de koffie?
Bij een bloedtest, acht uur na het ongeluk, werd aangetoond dat Lidwina meer speed in haar bloed had dan toegestaan. Volgens haar was dat niet haar eigen keuze: “Bij het afvalbedrijf waar ik werkte, werd in drugs gedeald en gebruikt door de chauffeurs. Ik heb dat gemeld en daarom wilden ze me terugpakken en hebben ze speed in m’n koffie gedaan ‘s morgens.”
Maar die uitleg kreeg tijdens de zitting weinig bijval. De officier van justitie stelde dat Lidwina zichzelf verantwoordelijk moet houden, omdat zij de keuze maakte om onder invloed achter het stuur te kruipen.
Wat gebeurde er precies?
Op die donkere ochtend in december reed Lidwina rond half acht op het Rondveld in het buitengebied van Sint Anthonis. Getuigen zagen hoe Esmee stilstond op de T-splitsing met de Stevensbeekseweg, wachtend tot ze veilig kon oversteken. De vuilniswagen stond even stil naast haar en reed vervolgens rechtsaf. Daarbij werd Esmee meegesleurd, tussen de wielen geklemd en uiteindelijk overreden. Het meisje overleed ter plekke.
Lidwina verklaarde bij de politie dat ze Esmee nooit heeft gezien en ook niet merkte dat ze over haar heen reed. Tijdens de rechtszaak ontkende ze opnieuw dat ze zelf speed had gebruikt, terwijl ze eerder had gezegd dat ze de avond ervoor “een lijntje speed had gepakt”.
De officier stelde hierover dat Lidwina’s verklaringen elkaar tegenspreken en dat haar gebruik van drugs de oorzaak moet zijn van het niet zien van het meisje.
Emotionele getuigenis van de moeder
De moeder van Esmee vertelde tijdens de zitting hoe diep de dood van haar dochter de familie had geraakt. “En dat komt door jou,” zei ze tegen Lidwina. “Door jou is mijn andere dochter haar grote zus kwijt.”
De officier van justitie nam Lidwina vooral kwalijk dat ze onder invloed achter het stuur zat en tijdens de rechtszaak haar verantwoordelijkheid niet wilde dragen, maar juist anderen de schuld gaf.
Verleden met drugs en verkeer
Het was niet de eerste keer dat Lidwina problemen had in het verkeer. Bij eerdere incidenten speelden ook drugs een rol of had ze simpelweg geen geldig rijbewijs. De officier stelde dat ze zichzelf en anderen in gevaar bracht door drugsgebruik en onverantwoord rijgedrag.
Het verweer van Lidwina dat haar werkgever medeschuldig was aan het ongeluk, werd door de officier direct van tafel geveegd. “Ze is zelf in de wagen gestapt en gegaan rijden,” oordeelde de officier. “Ze had niet met drugs op en slaaptekort in die vuilniswagen mogen stappen.”
Deskundigen waarschuwen
Deskundigen constateerden bij Lidwina een persoonlijkheidsstoornis en ernstige problemen met drugs. Hun advies was dan ook om naast een celstraf tbs met voorwaarden op te leggen.
Als Lidwina haar celstraf heeft uitgezeten, komt ze onder streng toezicht te staan. Ze moet dan verplichte behandelingen volgen en wordt streng gecontroleerd op drugs- en alcoholgebruik. Als de tbs met voorwaarden niet werkt, kan ze in aanmerking komen voor tbs met dwang.
Verlangen naar verandering
Hoewel er grote meningsverschillen waren over wat precies tot het ongeluk leidde, waren de officier en Lidwina het over één ding eens: Lidwina wil dit nooit meer meemaken. De officier zag een kantelpunt bij haar en merkte op dat ze beter wil worden. Lidwina knikte instemmend.
De uitspraak in deze zaak is op 22 september.
Herseninfarct houdt Henny en Marjon niet tegen: ‘We doen weer mee’
Ze staan er helemaal klaar voor: Henny van der Heijden (58) en Marjon Vennix (57). Zondag lopen ze tijdens de tweede editie van de MERAS NeuroRun in Eersel weer mee. Dit evenement is speciaal voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel, en de deelnemers leggen samen 750 meter af.
Voor Henny en Marjon is die afstand veel meer dan alleen maar een wandeling. Beiden zijn getroffen door een herseninfarct en weten precies wat het betekent om opnieuw leren lopen. De afgelopen tijd hebben ze hard getraind om op tijd in vorm te zijn voor de run. Dat ze zondag mee kunnen doen voelt dan ook als een echte overwinning.
Twee vrouwen, één strijd
Marjon kreeg in 2017 haar herseninfarct. Lichamelijk zie je er bijna niets van, maar mentaal maakt het wel veel los. “Ik kan bijvoorbeeld niet goed tegen drukte, omdat ik daar te veel prikkels van krijg,” vertelt ze. “Het voelt soms alsof je buiten de wereld staat.”
Henny werd in 2019 getroffen door hetzelfde probleem. “Ik kon niks meer met mijn linkerzijde en zat in een rolstoel. In het begin denk je dat het wel weer goedkomt, maar later merk je dat dat niet zo is,” zegt ze. Beiden worstelen nog steeds met de gevolgen. Henny heeft moeite met lopen, en Marjon moest uiteindelijk stoppen met werken.
Niet opgeven
Opgeven was echter geen optie. Ze volgden samen een revalidatieprogramma en leerden elkaar daar goed kennen. Het klikte meteen. “We kunnen goed praten over wat we meemaken, want we zitten in hetzelfde schuitje,” zegt Marjon. Ze blijven elkaar ook buiten de revalidatie zien.
Voor Marjon was het lastig om haar nieuwe realiteit een plek te geven. “Je voelt je soms buitengesloten en dat doet pijn.” Een gevoel dat Henny ook herkent.
Deelname is wat telt
De MERAS NeuroRun is bedoeld voor mensen met hersenletsel, zoals na een herseninfarct, MS of Parkinson. Het maakt niet uit hoe je de afstand aflegt: rennen, lopen, wandelen of zelfs zitten – meedoen is het allerbelangrijkste.
Een jaar lang hebben de dames zich voorbereid. Henny trainde drie keer per week en heeft ondertussen ook haar sportkleding klaarliggen. Alles is nu bijna op orde, op het startnummer na.
Terug in de wedstrijd
“Vorig jaar deden we dit ook al, en dat voelde als een grote prestatie,” zegt Henny. Marjon rende de route af, terwijl Henny rustig liep met haar wandelstok. “Ik had tranen in mijn ogen toen ik de finish haalde,” vertelt Henny. “Dan voel je je gewoon trots.”
Marjon: “Voor mensen met een beperking zijn er vaak weinig evenementen waar je echt bij kunt horen. Dit is er eentje. Wij doen weer mee.” En Henny vult aan: “Ik zit niet meer in de rolstoel en dat is echt fantastisch. Je kunt weer dingen doen.”
Het einde van een strip-erfenis: Stripfestival in Breda stopt na 15 jaar
Strips zijn al jaren een geliefd medium in Nederland, en het Stripfestival in Breda was daar een van de mooiste voorbeelden van. Elke editie trok duizenden fans naar het Chassé Theater, waar het theater elke keer werd omgetoverd tot een levendige stripbeurs. Maar na vijftien jaar is het nu zover: het festival stopt ermee. Niet vanwege een gebrek aan interesse, maar simpelweg omdat de organisatie er niet meer omheen kan.
Rob van Bavel, organisator en uitgever, laat weten dat het festival na deze laatste editie geen toekomst meer heeft. “Er is gewoon geen ruimte meer voor. We vragen veel van het theater, zoals het leeghalen van de zaal en het annuleren van voorstellingen. Dat wordt met de jaren steeds lastiger.” Ook het budget speelt een rol. “We hebben niet oneindig veel middelen, en na dit jaar is het gewoon tijd om te stoppen.”
Toch is het afscheid niet zonder emotie. “Dit doet wel iets met de stripwereld,” zegt Rob. Het festival was een unieke plek waar fans en makers elkaar konden ontmoeten. En hoewel er al eerder een soortgelijk evenement werd georganiseerd in Oosterhout, voelt dat volgens hem niet hetzelfde. “Dat is compleet anders dan wat we in Breda hadden. Het Stripfestival was echt iets speciaals.”
De geschiedenis van het festival gaat verder terug dan alleen de afgelopen 15 jaar. In de jaren 80 werden al Stripdagen gehouden in Breda, in het toen populaire Turfschip. Daar ontmoette Rob zelfs Don Lawrence, de bekende tekenaar van Storm. Die ontmoeting leidde uiteindelijk tot de herlancering van het stripblad Eppo in 2009, na twintig jaar afwezigheid. Wat begon als een idee om een strip te publiceren, groeide al snel uit tot een blad én een festival.
“Het was nooit de bedoeling om vijftien edities te organiseren,” lacht Rob. “Maar het groeide gewoon mee met het succes van het blad. Wat je in Eppo zag, zag je ook terug in het festival.” En die groei was duidelijk zichtbaar.
De laatste editie van het Stripfestival vindt plaats op 20 en 21 september. Daar krijgen striptekenaars, zowel binnen- als buitenlandse, nog één keer de kans om hun werk te tonen. Onder andere deelnemers aan het NK Striptekenen en winnaars van de Stripcultuurbeurs zullen hun werk presenteren.
Rob kijkt er met gemengde gevoelens naar uit. “Met een lach en een traan tegelijk.” Maar trots is hij wel. “We mochten de stripwereld vertegenwoordigen, en dat is iets waar ik echt waarde aan hecht.”
