Recent Nieuws woensdag 27 augustus, 2025 20:26
Keiharde mishandeling van homoseksuele vluchteling in Budels asielzoekerscentrum
In de nacht van woensdag op donderdagnacht vorige week werd een homoseksuele asielzoeker, amper een maand in Nederland, zwaar mishandeld door een groepje van zeven medebewoners in het azc van Budel. Hij werd onder meer uitgescholden omdat hij er “te gay” uitzag, kreeg klappen in zijn gezicht en werd op de grond gegooid.
Wat er gebeurde – stap voor stap:
De man lag te slapen toen hij opeens door een groep van zeven medebewoners werd achtervolgd. Ze trokken aan zijn kleren, gooiden hem omver en sloegen hem meerdere keren in zijn hoofd, nek en gezicht. Met een bebloed gezicht rende hij naar de receptie om hulp te vragen. In plaats van rustig op te nemen wat hij meemaakte, werd hij – aldus de beveiligers – mee naar buiten genomen om te laten zien wie hem hadden aangepakt. Pas twee dagen later kon hij verhuizen naar een veiliger locatie.
Dit is blijkbaar geen eenmalig voorval
Belangenorganisatie LGBT Asylum Support zegt dat het dit jaar al 547 soortgelijke meldingen heeft gekregen. De situatie in Budel kwam deze maand ook op scherp toen een lesbisch vluchtelingenpaar uit Georgië dood werd bedreigd met de woorden “Je wordt levend begraven”. Het koppel moest drie weken wachten op verplaatsing – drie weken waarin extra beledigingen en bedreigingen volgden.
Tijdens een gesprek met beheer van het azc kregen de vrouwen te horen dat ze beter geen regenboogkleurtjes of lhbti-armbanden konden dragen en niet hand in hand moesten lopen. “Bescherm jezelf maar door je af te schermen van wie je bent”, zo voelde het voor het stel.
Een omgekeerde wereld volgens Sandro Kortekaas
Voorzitter Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support vindt het surrealistisch: mensen die Nederland als veilig land zoeken, krijgen daarna opdracht om hun identiteit te verbergen. Nog erger: na bedreigingen worden zij verplaatst, niet de daders. “Zo raken slachtoffers hun vrienden in azc én misschien de daders nog weer tegen, op een andere locatie.”
De organisatie heeft de landelijke politiek opgeroepen om lhbtiq+ asielzoekers sowieso op te vangen in aparte, veilige ruimtes.
De politie bevestigt dat onderzoek is gestart en benadrukt dat zowel klacht als motief in deze zaak heel concreet zijn. De homoseksuele asielzoeker heeft aangifte gedaan.
Geen prijslijst in de Koffiebus: “Betaal gewoon wat je kunt missen”
In 2017 zei Harm Messink “ef zo’n dag” tegen het idee dat iedereen maar voor zichzelf moet zorgen. Hij stond op, ging een oude Amerikaanse kampeerbus pimpen en rolde de Koffiebus Amersfoort in. Niet om snel rijk te worden, maar om buurtgenoten een kop koffie én een luisterend oor te geven zonder dat er een torenhoge rekening volgt.
Geen klanten, alleen gasten
De formule is eenvoudiger dan een koffiepad: geen vaste prijs, geen bonnetjes, géén verplichtingen. Je krijgt een bak koffie (of soep, of versgebakken brood) en bepaalt zelf of en hoeveel je achterlaat. „Soms ploft er een eurootje in het bakkie, soms een tientje en soms een week lang nul komma nul. Prima zo”, lacht Harm. De ‘omzet’ wordt dus nooit toegevoegd aan een spreadsheet. Iedereen betaalt – of helpt – gewoon wat hij of zij kan missen.
Als jij komt, dan gaan wij ervoor staan
Achter de bar staan 160 vrijwilligers: mensen die brood bakken, soep roeren, chauffeurs die de bus verplaatsen en koffiegasten die collega’s worden. Kerken, zorginstellingen én lokale ondernemers doen een duit in het zakdoekje en soms huurt een bedrijf de bus voor een vergader-breakfest. Zo houden ze al zeven jaar lang het voordeurtje open.
Psycholoog: “Werkt vooral als mensen niet weten wat ‘normaal’ is”
Consumentenpsycholoog Tom van Bommel knikt instemmend én waarschuwend. Pay-what-you-want werkt fantastisch bij dingen waar geen standaardprijs-breinprikkel is – denk museumtoegang. „Bij koffie denken mensen vèèl sneller ‘een euro zeventig’, dus schatten ze standaard laag in.” Toch ziet hij brood in het Mexicaanse restaurant Masala y Maíz en onze eigen Koffiebus. „Het is géén foefje om meer jattende yuppen binnen te halen; het geeft mensen met een taaie maand gewoon toegang tot lekkere dingen. En wie het wat ruimer heeft, betaalt met plezier iets extra’s. Zo creëer je automatisch een sociaal vangnet én de gunfactor. Die combinatie kan best economisch gezond zijn.”
Opschalen? Pas op, niet overdrijven
Van Bommel waarschuwt: dit principe werkt niet voor elk pitstopstation langs de snelweg. „Je moet het experimenteren bij ervaringen: horeca, cultuur, vrije tijd. En flinke fooicultuurlandjes als de VS zouden zuigen op dit idee. In Nederland zie ik het vooral werken in kleine, intieme plekken. De kans dat je binnenkort bij een tankstation ‘Betaal maar wat je wilt’ ziet staan, houdt echt nul komma nullen.”
De Koffiebus staat van dinsdag tot en met vrijdag op zijn vaste plek in Amersfoort, tien meter lang en altijd open. Kom koffie halen, praat één minuut langer met degen tegenover je en laat (als je wil) iets leuks achter. Harm en z’n crew zullen je in elk geval niet tergen met rekeningen – behalve eentje: geef alsjeblieft niet meer dan je lief is.
Van Gogh Museum hangt op slot-teken boven de deur
Het laatste wat ze wil doen
Museumbaas Emilie Gordenker zegt in een interview met The New York Times dat hij echt niet het hek wil dichtdoen. Toch komt dat er wel aan, waarschuwt ze, als er geen geld komt voor onderhoud. En dat geld zit nu flink muurvast.
Gebouw na vijftig jaar vol mensen op slot?
Miljoenen bezoekers per jaar – fijn voor de zaak, maar ruk voor het gebouw, zo valt te lezen op de site van het museum. Al die voetjes slijten nou eenmaal. Resultaat: pand, klimaat en techniek zijn aan het einde van hun Latijn, zegt het museum. Overheid, dat sinds 1962 eigenaar is, had beloofd het in stand te houden in ruil voor de complete nalatenschap van neef Van Gogh. Tja, zo werkt een deal.
Het verschil in miljoenen
Voor een flinke beurt is 104 miljoen euro nodig. Het rijk stopt er nu 8,5 miljoen per jaar in, maar volgens het museum heb je er 11 miljoen voor nodig om écht alles te fixen. De overheid zegt: “8,5 is ruim voldoende.” Het Van Gogh Museum zegt: “Nope, dat rekent niet uit.”
Procedures aan de lopende band
Gordenker heeft zich inmiddels in het juridische harnas gehesen. Het ministerie van Onderwijs wijst naar een ‘uitgebreid onderzoek van deskundigen’ en blijft bij de huidige subsidie, schrijft RTL Z. Het museum had in 2023 bezwaar aangetekend en ligt nu bij de rechtbank. Daarin wordt het laatste woord nog niet gezegd – voorlopig dus meer geslijd papier dan geschilderde bloemen.
Geweld tegen homoseksuele asielzoeker in Budel: ‘Dit moet nu écht stoppen’
Plotse klappen en scheldkanonnades
Het overkwam vorige week een jonge homoseksuele asielzoeker in het azc van Budel: op weg naar bed werd hij plots omringd door zeven medebewoners. Ze scholden hem uit („te gay!”), trokken aan zijn kleren, smeten hem op de grond en ramden flink tegen zijn gezicht, hoofd en nek. Net op tijd kon hij zich naar de receptie worstelen – met een bebloed gezicht en zwaar geshockeerd.
‘Ze lieten me de daders aanwijzen’
Wat er daarna gebeurde, maakt LGBT Asylum Support heel kwaad. Beveiligers haalden de man mee naar buiten om de groep te identificeren. „Een gevaarlijke situatie: hij stond er dagenlang alleen voor,” reageert voorzitter Sandro Kortekaas. Pas twee dagen later vond de organisatie een andere azc-locatie die hem veilig kon opvangen.
Geen ‘eenmalig incidentje’
De mishandeling vond woensdag-nacht-to-donderdag plaats, al heeft het slachtoffer slechts vier weken in Nederland rondgelopen. En helaas: het is niet de eerste keer in Budel. Begin deze maand werd een lesbisch vluchtelingenstel uit Georgië nog openlijk met de dood bedreigd: „Je wordt levend begraven.” Beide vrouwen hebben aangifte en melding bij het COA gedaan, maar moesten drie weken op dezelfde gang blijven slapen – mét nieuwe bedreigingen en beledigingen.
De regenboog-mopjes zijn huismeester-taal
In een gesprek met het COA voelden de vrouwen zich nog een tikje erger: ga geen regenboogvlaggen meedragen, geen lhbti-armbandjes en écht niet hand-in-hand lopen. „Vernederend”, vindt Kortekaas. „Vluchtelingen die hier veiligheid zoeken, moeten dan ineens kap van hun identiteit?”
547 meldingen één jaar lang
Vanaf vorig jaar tot nu al 547 keer een belediging, bedreiging of pak slaag gericht op queer asielzoekers in azc’s. LGBT Asylum Support pleit voor aparte, veilige opvang. „Dan hoeft Verplaatsing niet meer de enige oplossing te zijn en verliezen mensen hun vrienden en bekende omgeving ook steeds.” De politie bevestigt dat er een zaak loopt en dat het onderzoek draait om een lgbti-gerelateerde aanleiding.
Van ellendig flatje naar eigen plekje: Wim eindelijk aan de beurt
“Zit je daar als duiven op je balkon”
Vind je het erg als we even klagen, vraagt Wim Florack (35). “We zaten met ons vijven in dat appartement. Balkon vol, alsof we in een duiventil stonden te roekoeën. Niks voor mij.” Hij kijkt er niet meer van op; van zijn lieve flatje in Made is geen traan meer geplakt. Volkszanger op papier, maar bovenal woonwagenjongen. Daar wil hij zijn eigen caravan neerzetten, samen met zijn vrouw en hun drie kids. Dichter bij thuis kan hij niet komen dan op het kamp in Made-Dorp.
Acht jaar lang sleutelhanger in zak, maar geen deur
Er staan maar vijf wagens op het terrein; meer is al sinds jaar en dag taboe. Wim moet noodgedwongen op stal bij vrienden, bij schoonmama en uiteindelijk zelfs met drie andere gezinnen in één enkele woonwagen. “Tweeenhalf jaar bij m’n schoonmoeder, man…” Onbegrip en irritatie sluimeren al sinds 2016. Elke vrijkomende plek werd door het uitsterfbeleid stilgelegd: dood of vertrekretour betekende leegruimen.
Eindelijk schot in de zaak
De Woonwagenwet (2018) komt als een geschenk uit de hemel. Gemeente Drimmelen en Woonvizier leggen samen een plan klaar: een nieuw stukje grond, iets hogerop. De provincie meldt zich met het dikke “maar…” Wonen buiten het lint? Moeilijk. Voorlopig stokt alles.
Spandoek ‘Genoeg is genoeg’ langs provinciale weg
April 2021. De temperatuur stijgt en niet het weer bedoelen we. De Floracks gaan actievoeren: spandoeken aan lantaarnpalen, brieven als pijlen richting Provinciehuis. Het gevoel van discriminatie brandt. “Onze cultuur moet blijven voortleven. Zo niet, dan vinden we het gat zelf wel dicht.”
Asbest, teer of steenpuin? Even naslikken, maar niet onoverkomelijk
Oktober 2022 knikt de provincie instemmend. Alleen: de locatie blijkt jaren geleden een oude vuilnisbelt te zijn geweest. Inspectie na inspectie, grondboring na boring. Gelukkig vooral steenpuin, nauwelijks chemisch spul. Sinds begin dit jaar: eerste graafmachines. Wim is dagelijks present: “Rechts van m’n ouders, hoekplekje. Verdiend na acht jaar knokken.”
Sleutel in het vizier
Komende winter parkeren de eerste zes nieuwe woonwagens aan de Tuinbouwweg. Allemaal familie, dus over burenruzies is Wim niet in z’n minst bezorgd. “Eindelijk mijn eigen nummers hard kunnen draaien zonder dat iemand zegt dat het hard is.” Vreugdedansje in aantocht, want dan valt de last van zijn schouders en klinkt het officieel: “Welkom thuis, Wim!”
Dure cacao, toch geen bittere aftertaste dankzij de liefde voor chocola
Worstel jij ook met de prijskaartjes in de supermarkt? Dan ben je niet de enige. De chocoladekoekjes, reepjes en truffels zijn namelijk flink duurder geworden: in vijf jaar tijd is de cacao met maar liefst tweehonderd procent gestegen. Toch loopt bij chocolatier Rudolf Vermeulen in Waalre de productie van de bekende chocoladeletters weer op. Want hoewel de marges op zijn ambachtelijke lekkernijen kleiner zijn geworden, kopen mensen nog steeds gretig zijn chocolade cadeau – en niet zelden “voor zichzelf, omdat ze zichzelf af en toe verwennen”, zegt hij met een glimlach.
Jarenlange familierecepten scoren nog steeds
Ze noemen hem soms ook wel ‘Sjakie’ – verwijzend naar Willy Wonka en zijn chocoladefabriek – en zelfs dat nickname vind hij vooral geinig. In het monumentale pand dat ooit een sigarenfabriek was, ruik je de cacao al door de open schuurdeur. Warm of koud, de geur blijft hangen. Vermeulen twijfelt soms over een moderner pand op een industrieterrein, maar de historie – “mijn opa begon hier in 1939, ik én mijn oudste zoon zijn boven de winkel geboren” – weegt zwaar.
Geen dure hype-repen, gewoon vertrouwde smaken in nieuwe vorm
In de winkel vind je amper ingewikkelde smaken of bajeterige trendproducten. Volgens Vermeulen “is de hit meestal allang over als je erbij bent”. In plaats daarvan houdt hij vast aan de oude familierecepten: chocoladeletters die nog helemaal met de hand ingepakt worden of kleine praalogen met rozen die één voor één gedipt worden. “Dat mensen daar nog steeds voor terugkomen, bewijst dat echt goeie chocola ons niet snel verlaat.”
Toekomstige chocoladeprins leert vak al op de bakkersschool
De grootste zoon van Vermeulen is trouwens al bezig met zijn “opvolgstage”. Hij kiest de bakkersopleiding om straks het stokje over te nemen. Dat geeft hoop, vertelt zijn trotse vader. “Zelfs als de cacao ooit terugstuift naar de piekprijs uit 2024, geloof ik dat chocolade geen luxe is die mensen snel opgeven. Ze geven dan gewoon iets anders op en houden de koek.” En dus blijft de chocoladestream stromen – en blijft de winkelruimte óók gezellig bruin van chocola.
