Recent Nieuws maandag 11 augustus, 2025 18:29
Weer journalisten gedood in Gaza: ‘Bewust aangevallen vanwege hun werk’
Het verhaal van Anas al-Sharif
Anas al-Sharif, een 28-jarige verslaggever van Al Jazeera, was voor miljoenen kijkers in de Arabische wereld hét gezicht van de oorlog in Gaza. Terwijl de meeste journalisten al lang waren gevlucht, bleef hij ruim 22 maanden verslag doen vanuit het noorden van Gaza – zelfs onder zware bombardementen. Hij was bijna dagelijks op tv te zien met schokkende beelden van het conflict.
Ondanks herhaalde bedreigingen van het Israëlische leger en het verlies van zijn 90-jarige vader bij een luchtaanval, weigerde hij te vertrekken. Zijn werk werd internationaal erkend: in december 2024 kreeg hij een mensenrechtenprijs van Amnesty International en maakte hij deel uit van een Reuters-team dat de Pulitzerprijs won.
Beschuldigingen en bedreigingen
Volgens Al Jazeera had Israël het specifiek op Al-Sharif gemunt. Hij zou wekenlang openlijk zijn bedreigd. Israël beschuldigde hem ervan een Hamas-cel te leiden en betrokken te zijn bij raketaanvallen – beweringen die niet onafhankelijk zijn geverifieerd. De VN noemde de aantijgingen ongegrond en een poging om kritische journalisten het zwijgen op te leggen.
Dodelijke aanval op journalisten
Op [datum van incident] werd Al-Sharif gedood bij een luchtaanval op een tent naast het Shifa-ziekenhuis in Gaza-Stad. Met hem kwamen vijf andere journalisten om, waaronder zijn hele Al Jazeera-team. Minuten voor zijn dood postte hij nog op X over zware bombardementen in de stad.
‘Meest gevaarlijke plek voor journalisten’
Volgens de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) is Gaza op dit moment de gevaarlijkste plek ter wereld voor journalisten. Sinds 7 oktober 2023 zijn er meer dan 230 journalisten omgekomen – een recordaantal. “Dit was geen toeval,” zegt NVJ-secretaris Thomas Bruning. “Israël geeft steeds openlijker toe dat ze journalisten doelbewust aanvallen.”
Gevolgen voor de berichtgeving
Met het wegvallen van lokale verslaggevers komt er steeds minder informatie uit Gaza, vooral uit het noorden, waar het Israëlische leger nu een groot offensief voorbereidt. “Hoe minder journalisten overblijven, hoe stiller het wordt over wat er echt gebeurt,” waarschuwt Bruning.
Oproep tot actie
De NVJ vindt dat Nederland en de EU harder moeten optreden. “Vriendelijke adviezen helpen niet,” zegt Bruning. “Er moet politieke druk komen om dit te stoppen.”
In Brabant is een frietje nooit ver weg – en dit is waarom
Overal friet in Brabant
Loop je door Brabant, dan ruik je ’m vaak al van ver: de geur van versgebakken friet. Of je nu in een grootstad zoals Eindhoven bent of in een klein dorpje zoals Geertruidenberg, binnen no-time sta je voor een friettent. Volgens frietjournalist Ubel Zuiderveld hoort friet gewoon bij de Brabantse cultuur. “Patat? Nee, dat bestel ik niet meer. Friet is iets van het Zuiden,” zegt hij.
Waarom zijn er zoveel friettenten in Brabant?
Natuurlijk kun je in heel Nederland wel een snackbar vinden, maar nergens zo vaak als in Brabant en Limburg. Zuiderveld legt uit waarom: “Het zit ’m in onze bourgondische levensstijl. Eigenlijk is friet zelfs een beetje katholiek.” De aardappel kwam eeuwen geleden via de Spanjaarden naar Nederland, maar mensen durfden ’m eerst niet te eten. De kerk hielp een handje en zette de pieper op de kaart. Toen de Belgen rond 1840 friet uitvonden, waren het de Bredanaars die als eerste meededen. “Al in 1868 had Breda z’n eerste friettent. In de rest van Nederland, vooral in het calvinistische noorden, duurde dat veel langer.”
Brabant blijft een echte ‘vette’ frietprovincie
Sommige Brabantse frietzaken draaien al bijna een eeuw, zoals Cafetaria Schraven in Breda. En Brabanders gaan graag uit eten. “Op zondagmiddag zitten de cafés hier nog vol,” zegt Zuiderveld. Die bourgondische cultuur verspreidt zich wel langzaam over Nederland, maar het begon hier. Een horeca-ondernemer vertelde hem zelfs: “In Brabant is ondernemen het makkelijkst.”
Geen schuldgevoel over friet
In het noorden is snacken soms een ‘guilty pleasure’, maar in Brabant hoort het er gewoon bij. Veel gezinnen hebben zelfs een vaste frietdag in de week. En de smaken verschillen ook: in het Zuiden eet je stoofvlees of zuurvlees bij je friet, terwijl dat in de Randstad minder populair is. “Hier komen snacks vaak uit slagerijen, dus je krijgt kroketten met echt draadjesvlees. In de Randstad komen ze vaker uit bakkerijen, met keurige porties.”
Friettent, snackbar of cafetaria?
In Brabant zeggen we gewoon ‘friettent’, maar in de rest van het land hoor je vaker ‘snackbar’ of ‘cafetaria’. Hoewel Nederlanders steeds meer op elkaar gaan lijken, blijft het Zuiden volgens Zuiderveld toch een eigen frietcultuur houden. Met een lach haalt hij een uitspraak van de bekende Oisterwijkse kok Cas Spijkers aan: “Dunne koks zijn niet te vertrouwen.” En dat zegt eigenlijk alles over het bourgondische Brabant.
Waarom je in Brabant nooit ver hoeft te lopen voor een frietje
Overal friet in Brabant
Of je nu in een grote stad als Eindhoven bent of in een klein dorpje zoals Geertruidenberg, overal in Brabant kom je wel een friettent tegen. Soms sta je binnen een paar minuten lopen al aan de toonbank. Volgens frietkenner Ubel Zuiderveld hoort friet gewoon bij de Brabantse cultuur. “Patat bestel ik niet meer, dat past niet bij het Zuiden,” zegt hij. “Friet verdient hier de eer.”
Waarom zijn er zoveel friettenten in Brabant?
Natuurlijk kun je in heel Nederland wel een snackbar vinden, maar nergens zo dichtbij als in Brabant en Limburg. Zuiderveld heeft daar een verklaring voor: “Het komt door onze bourgondische levensstijl. Je kunt bijna zeggen dat friet iets katholieks is.” De aardappel kwam eeuwen geleden via de Spanjaarden naar Nederland, maar mensen durfden ‘m eerst niet te eten. De katholieke kerk gaf ‘m een duwtje in de rug, en toen de Belgen in de 19e eeuw friet uitvonden, waren Brabanders er als de kippen bij. Al in 1868 had Breda z’n eerste friettent – iets wat je in andere delen van Nederland toen nog niet zag.
Brabant: het land van de vette hap
In Brabant eten mensen vaker buiten de deur dan in andere provincies. “Op zondagmiddag zitten de cafés hier nog vol,” zegt Zuiderveld. Die bourgondische mentaliteit verspreidt zich langzaam over het land, maar het begon hier. Een horeca-ondernemer vertelde hem: “In Brabant is ondernemen het makkelijkst.” En waar mensen in het noorden soms schuldgevoel hebben over een frietje, zien Brabanders het gewoon als onderdeel van het leven.
Smaakverschillen: zuurvlees vs. stoofvlees
Niet alleen het aantal friettenten verschilt, ook wat je er eet. In Brabant en Limburg is zuurvlees populair, terwijl je dat in de Randstad bijna niet tegenkomt. “Veel snackfabrieken hier begonnen als slagerijen, dus je krijgt kroketten met echt draadjesvlees,” legt Zuiderveld uit. “In het westen komen ze vaak uit bakkerijen, met keurige blokjes vlees.” En dan de naam: hier heet het gewoon een friettent, terwijl anderen het vaker snackbar noemen.
De frietcultuur blijft
Hoewel Nederland steeds meer op één geheel begint te lijken, houdt het Zuiden z’n eigen frietcultuur. Zuiderveld grapt met een uitspraak van de bekende Oisterwijkse kok Cas Spijkers: “Dunne koks zijn niet te vertrouwen.” “Dat zegt eigenlijk alles over het bourgondische Zuiden,” lacht hij.
Bekijk origineel artikel
“`html
Helmplicht in het boksen? ‘Schijnveiligheid’, zeggen experts
Moeten boksers verplicht een helm dragen voor meer veiligheid? Volgens ex-kickbokskampioen Remy Bonjasky is dat geen oplossing. “Een helm geeft alleen maar schijnveiligheid,” zegt hij. “Zelf kreeg ik juist meer hoofdpijn tijdens trainingen met een helm.” Ook neuroloog Erik Matser, gespecialiseerd in hersenschade bij sporters, ziet er weinig heil in. “Tegen een harde hoekslag met een draaiende beweging doet zo’n helm niets.”
Twee jonge boksers overleden na toernooi
De discussie laait op na het tragische overlijden van twee Japanse boksers, Shigetoshi Kotari en Hiromasa Urakawa, beiden 28 jaar. Ze stierven kort na hun wedstrijden aan een hersenbloeding. Opvallend: Kotari’s tegenstander belandde ook in het ziekenhuis en ligt nog steeds in coma. Eerder dit jaar overleed ook de Ierse bokser John Cooney (28) na een gevecht.
Hoe ontstaat een dodelijke hersenbloeding?
Neuroloog Bas Bloem (Radboudumc) legt uit: “Een fatale bloeding ontstaat vaak door een scheurtje in een slagader, waardoor bloed zich ophoopt tussen hersenen en schedel. Omdat het bloed nergens heen kan, loopt de druk zo hoog op dat het dodelijk wordt.” Gevaarlijk is ook het zogenaamde lucide interval: een bokser die na een knock-out even bij kennis lijkt, terwijl er intern al bloedingen ontstaan. “Dan denkt men: hij is oké, terwijl het juist levensgevaarlijk is.”
Langetermijnschade: 1 op de 5 boksers krijgt ermee te maken
Hoewel directe dodelijke slachtoffers relatief zeldzaam zijn (5-6 per jaar wereldwijd), kampt volgens neuroloog Matser 20% van de boksers later met blijvende hersenschade. “Hersenen zijn niet gemaakt om te schudden in de schedel, zeker niet als er al eerder letsel was. Elke nieuwe klap vergroot het risico.” Met name de oogkasregio is kwetsbaar – daar zitten scherpe botranden die kleine bloedingen veroorzaken in gebieden die beweging, spraak en denkvermogen aansturen.
“Mijn hersenen konden het later nog wel bedenken, maar niet meer zorgen dat mijn lichaam het uitvoerde.”
— Muhammad Ali over zijn hersenschade
Waarom nemen vechters het risico?
Bonjasky, zelf beginnend met geheugenklachten, begrijpt de keuze: “We weten dat het gevaarlijk is, maar onze passie en ambitie winnen. Net als bergbeklimmers die risico’s nemen voor de top.” Als coach probeert hij jonge vechters nu wel te beschermen. “Een helm helpt niet. Het enige dat werkt? Goed verdedigen.”
Leeftijdsgrenzen en preventie
In het boksen mag je vanaf 16 jaar zonder helm vechten. Kickboksers moeten nu tot hun 18e wachten, maar er zijn plannen om dat naar 16 jaar te verlagen voor talenten. Bonjasky twijfelt: “Meer ervaring is goed, maar jongere hersenen zijn extra kwetsbaar.”
Sportarts Ed van Wijk, met 42 jaar ervaring als ringarts, benadrukt dat goede controles cruciaal zijn. “Na een knock-out volgt een vechtverbod van 4 weken tot 3 maanden. Bij twijfel sturen we ze direct naar het ziekenhuis.”
Conclusie: verbieden of niet?
Geen van de experts pleit voor een verbod. Matser: “Het is een filosofische vraag. We kunnen alleen waarschuwen.” Bloem voegt toe: “Bewegen is juist gezond, ook boksen kan helpen bij bijvoorbeeld Parkinson. Maar jonge hersenen moeten extra beschermd worden.”
Hongerstaking Giel is ‘nobel’, maar is dit wel het juiste moment?
Wat een hongerstaking met je lichaam doet
Een hongerstaking, zoals Giel uit Eindhoven van plan is, is geen grap. Het is zwaar, gevaarlijk en kan blijvende schade veroorzaken. Maar als je het volhoudt, kan het wel een krachtig middel zijn om je doel te bereiken. Internist Fransje Snijders, expert op dit gebied, legt uit: “Je laat hiermee pure wanhoop zien.” Volgens haar draait het vooral om doorzettingsvermogen – stop je te vroeg, dan verlies je je impact.
Zonder water hou je het maar een paar dagen uit, zonder eten kun je wel een maand overleven. Vitaminen helpen om schade te beperken, maar het blijft risicovol. Snijders waarschuwt: “Na een paar dagen begint je lichaam aan je spieren en organen te knabbelen – en ja, je hart is ook een spier.” Lage bloeddruk, concentratieproblemen en zelfs de dood kunnen het gevolg zijn.
Waarom Giel in hongerstaking gaat
Giel, klimaatburgemeester van Eindhoven, wil deze week in hongerstaking gaan om geld in te zamelen voor nieuwe bomen. Pas als hij 25.000 euro heeft, stopt hij. Hoewel zijn actie bewondering oproept, zijn er ook kritische geluiden. Snijders vindt het nobel, maar vraagt zich af of dit wel het juiste moment is. “In een tijd van oorlog en honger voelt een hongerstaking misschien wat vreemd.”
Ze benadrukt dat een hongerstaking pas echt krachtig is als laatste redmiddel. “Je speelt met je gezondheid, dus doe het alleen als je doel het waard is.” En, zo voegt ze toe, het werkt alleen als de tegenpartij gevoelig is voor menselijk leed. “Tegen iemand als Poetin heeft het geen zin.”
Media-aandacht vs. ‘hongerstakingsmoeheid’
Hongerstakingen trekken vaak veel media-aandacht – hoe extremer, hoe meer nieuwswaarde. Snijders noemt het voorbeeld van een Vietnamese monnik die zichzelf in brand stak. Maar ze waarschuwt ook voor een mogelijk effect: “Mensen kunnen er moe van worden. In het begin is het krachtig, maar als te veel mensen het gaan doen, verliest het snel zijn impact.”
Dus ja, Giels actie is dapper, maar of het slim is? Dat hangt ervan af.
Dronken overbuurjongen rijdt met auto tegen huis aan
Chaos in Riethoven
Zondagnacht ging het flink mis in de Tonterstraat in Riethoven. Een 25-jarige man reed met zijn auto tegen de voorgevel van een huis aan. En het gekke? Het bleek de overbuurjongen van de bewoners te zijn. Hij was dronken en verloor de controle over het stuur.
“Ik was meteen bang voor instorten”
De buurvrouw lag net in bed toen ze ineens glas hoorde breken. “Normaal ben ik best snel bang, maar ik móést wel kijken,” vertelt ze. Toen ze voorzichtig om het hoekje keek, zag ze de ravage: twee diepe bandensporen door de tuin, eindigend tegen haar huis.
“Het was een enorme opluchting dat ik hem herkende, maar ik werd ook ontzettend kwaad,” zegt ze. Boven de woonkamer sliep haar dochtertje, en ze was meteen bang dat het plafond zou instorten. “Waarom doe je zoiets? Hoe kun je zo stom zijn?”
Rijbewijs ingevorderd
De politie nam de jongen mee, en hij bracht de nacht door op het bureau. Zijn rijbewijs is afgepakt, en hij wacht nog op zijn straf. “Hij heeft meteen sorry gezegd,” vertelt de buurvrouw. “Maar hopelijk leert hij hier echt van. Nu was het ‘alleen’ materiële schade, maar hier lopen veel kinderen rond. Het had veel erger kunnen aflopen.”
