Recent Nieuws maandag 04 augustus, 2025 20:23
Hoe ziekenhuismedewerkers huiselijk geweld proberen plukken voor het te laat is
In zeven dagen tijd verloor Brabant twee vrouwen; Joeweela († 39) en Jessica († 38). Beiden stierven door huiselijk geweld – het ziekenhuis lag letterlijk een straat verder dan waar de slachtoffers woonden, maar nu heeft ziekenhuis Amphia in Breda een team dat precies hiervoor bedoeld is.
Wat het SIP-team doet
Sinds 2008 loopt er bij Amphia een speciaal groepje onder de naam SIP: Signaleren, Inventarisatie en Preventie. Het team zit onder andere coördinator Yvon van Gastel. Zij checkt als artsen, verpleegkundigen of andere medewerkers iets geks opmerken: bloed blaadjes? Verhalen die niet kloppen? Of een patiënt die gewoon té bang lijkt? Dan staat SIP klaar om snel in contact te komen – óf met het slachtoffer, óf juist met de dader als die in beeld is.
Dit signaal zeur als net-niet
Ook al kom je binnen met een gebroken arm ‘door vallen van de trap’, het team schotelt het kleinste blauwe plekje niet meteen af. En je hoeft echt niet uit hoe het zit; het team kijkt gewoon of het verhaal klopt én of je partner of ex-partner er ook is. Mocht je niet durven praten, kun je simpel met één hand gebaar geven: duim in je vlakke hand en je vingers eroverheen sluiten. Iemand van SIP ziet het, neemt je apart en bespreekt nadien wat verder kan.
Waarom het ontzettend lastig blijft
Soms is het slachtoffer al zo kapot gemaakt dat zelfs een routine-bloedtest angst oplevert, merkt Van Gastel. Vandaar dat het team blijft letten op álle signalen – van een bezorgde verpleegkundige tot een angstige blik in de ogen van een patiënt. De missie is simpel: gooi je net dat beetje extra aandacht in de strijd, zodat huiselijk geweld de kans niet krijgt om te escaleren.
COA schiet flink te kort: slechts 800 van de 2650 gevraagde noodopvangplekken geregeld
Hey, het COA had grootse plannen om 2650 extra bedden voor noodopvang bij elkaar te schrapen, maar uiteindelijk zijn er maar 800 plekken uit de bus gekomen. De teller blijft daarom flink onder het gewenste aantal.
De acht provincies die nog aan de bak moeten
De spreidingswet is nog niet nageleefd door Gelderland, Limburg, Noord-Brabant, Noord-Holland, Overijssel, Utrecht, Zeeland én Zuid-Holland. Die provincies kregen voorde wind opdracht om per direct nog 325 noodbedden te regelen. Met die 800 plekken die nu binnen zijn gehaald, komt het COA nu dus op nog geen derde van wat het eigenlijk wil.
Waar staan die 800 bedden eigenlijk?
Lekker mysterieus houdt het COA zich op de vlakte. “We vertellen niet precies waar ze liggen, dat is aan de provincies,” meldt een woordvoerder. Ze durft ook niet met zekerheid te zeggen dat die plekken zijn toegevoegd dankzij de brief van het COA. Misschien hielp het als duwtje in de rug, maar zeker is dat niet.
Genoeg plekken de komende maanden?
Of iedereen straks inderdaad een bed heeft tijdens de gebruikelijke zomerpiek (die gewoon tot het najaar aanhoudt) hangt af van twee dingen: hoeveel mensen de komende maanden een asielaanvraag indienen én of die 325 extra plekken er nog bijkomen. Het COA hoort het liefst dat alle provincies nog snel een tandje bijzetten, én zoekt ondertussen naar “extra mogelijkheden”.
Druk, drukker, drukst
Voor nu heeft nog iedereen een bed, maar sinds mensenheugenis zit zowel de reguliere als de noodopvang bomvol. Dat levert flink wat spanning en onrust op. Ook in Ter Apel was het vorig jaar vaak stampend vol sinds het aanmeldcentrum daar regelmatig over de kop ging. Sinds november wordt strenger gelet op het maximum van 2000 mensen, dus daar is de druk (net) niet meer onhoudbaar.
Stadje, zon één seconde: zo ging Donna’s vakantie volledig op zijn kop
Vorig jaar pakte Donna (25) er gewoon even tussenuit met haar zes beste vriendinnen. Bestemming: Valencia. Vier dagen slenteren, tapas happen, bootjes kijken, fietsen en vooral veel lachen. Maar op dag twee sloeg het noodlot keihard toe – en in luttele seconden sloeg haar hele leven 180 graden om.
Van vertier tot angst: één duik had meer impact dan ooit gedacht
’s Avonds kreeg het groepje toegang tot een rustig plekje bij het water. Het was kokend heet, dus natureel eerst een beetje pootje baden. Toen brak het beslissende moment: ze wilde écht het water in. Donna sprong één seconde later. “Op dat korte moment hoorde ik een soort klap in mijn hoofd. Ik lag onder water en wist: dit gaat niet goed.” Ze kon zich niet omdraaien, rook haar eigen paniek en dacht meteen dat ze zou verdrinken.
Haar vriendinnen redde haar – letterlijk
Gelukkig grepen de meiden direct in. Ze draaiden haar voorzichtig op haar rug, hielden haar nek ondersteund en schreeuwden dat alles goed kwam – typisch die vriendschap vanaf groep vier havo. Hoofdregel: niet bewegen, stil blijven. Het eerste dat Donna zei? “Ik denk dat ik een dwarslaesie heb.” Confrontatierijk, maar nuchter gezegd – precies zoals ze is. Nog geen twintig minuten later reden sirenes het terrein op.
Eén dag later: een ijzeren kooi en een toenemend aantal ‘hoe moet het nu verder?’-vragen
Uit de operatie kwam Donna met een stevige metalen constructie in haar nek – een paar wervels moesten weg en daar moest stevigheid tegenover staan. Vervolgens drie maanden een nekkraag die elke beweging blokkeerde. “Walgenerator 2.0”, lacht ze nu. Maar dat was één van de weinige lichtpuntjes, want haar lijf maakte duidelijk: armen gaan nog, maar vingers, polsen en alles vanaf borsthoogte werkt niet meer. Volledige hulp, altijd.
Van onzekerheid naar initiatief: Club Dwarsop is geboren
Donna mistte één ding ontzettend: geluidskwaliteit van mensen die écht snappen wat er gebeurt. Artsen vertelden haar wel dat veel lotgenoten prima leven na een paar jaar, maar dat wilde ze van hen zelf horen. Die stekel aan informatie en ervaring krijgt nu een plek in Club Dwarsop: een door Donna én haar vader ontwikkelde stichting die informatie, hulp én ervaring samenbrengt. Denk een website vol praktische tips én een buddysysteem om lotgenoten snel te koppelen.
De rekening achteraf: WEIRD hoeveel alles kost
Een rolstoelstoel, aangepaste auto, verbouwde wc, gekartelde handschoenset om iets vast te pakken – alles op de bankrekening zetten is geen optie. Via crowdfunding wordt stilletjes nog geld ingezameld. Het streefbedrag van € 250.000 staat op scheuren, maar Donna is vooral overdonderd door de daadwerkelijkeazone lieve berichten. “Ik wil zó graag iedereen persoonlijk bellen. Maar door die aandoening lukt rammen nog lastig”, grapt ze schaapachtig.
Het leven gaat verder – anders, maar nog steeds één groot avontuur
Donna’s dagen zien er nu compleet anders uit: zorgaupair in huis, iemand die haar tanden poetst, iemand die haar aankleedt. Maar het clubje van zes hecht nog steeds zo hard als destijds in Valencia. En stiekem werkt ze ondertussen hard aan de volgende stap: een community waar mensen met een dwarslaesie precies vinden wat Donna destijds zocht. Rust, aanpak, én een paar flessen knipoog.
Nederland schrijft een half miljard euro uit voor ‘Made in USA’ wapenpakket
Eerste NAVO-lid dat Amerikaans wapenpakket aanschaft
Nederland schaft voor 500 miljoen euro een wapenpakket aan dat rechtstreeks van Amerika naar Oekraïne wordt gestuurd. Het pakket bevat onder meer Patriot- en HAWK-onderdelen, munitie en andere spullen die bovenaan Oekraïnes verlanglijstje staan. Hiermee is ons land de eerste NAVO-partner die gebruikmaakt van het door Trump en NAVO-baas Rutte bedachte PURL-plan, een soort online bestellijst waar Oekraïne precies aangeeft wat het nodig heeft.
Nederland pakt koppositie; meer pakketten volgen snel
Terwijl veel bondgenoten zelf door hun voorraad heen zijn, mag Nederland nu voor een half miljard euro Amerikaanse luchtverdediging en munitie ‘afnemen’ en doorsturen. Het plan is dat deze maand nog twee van dit soort pakketten onderweg zijn naar Kiev. Duitsland kondigde onlangs aan twee eigen Patriot-systemen weg te geven; Amerika schiet Duitsland daar meteen met nieuwe exemplaren te hulp. Oekraïne zit ondertussen te popelen om die extra raketten en radars in te zetten tegen de steeds intensiever wordende Russische luchtaanvallen.
Hoe Rini tweeweken lang bossen redde in Spanje
Geen zwembad-ontbijt of zonne-therras-maaltijd: brandweerman Rini Pijnen uit Ossendrecht stapte voor zijn Spaanse trip liever meteen in zijn bluspak. Samen met een ploeg collega’s gunden ze hun vakantiedagen nog net geen kans en gingen vier natuurbranden in Galicië (het basketbaluggetje linksboven op de Spaanse landkaart) met vereende kracht te lijf. De missie: snoeihard meelopen, kijken en snuiven hoe Spanjaars vuurwerk écht geblust wordt.
Les 1: 12 uur per dag knallen, ook zonder waterkraan
“Je ruikt nog net geen gegrilde dennenappels in je slaap, zo intens was het,” zegt Rini.
– Vroege ochtend: theorie-klassen en scenario-overleg
– 14:00 uur: vertrek naar de brandhaard, pomp aan, slangen uitleggen
– 22:00 uur: zaklam eraf, vlammen eronder – dag klaar, hoofd vol
Bijna grappig: Spanjaarden pakken brand soms aan zónder water. Ze trommelen een ‘handcrew’ op, steekt een soort bos-groot kapmes (McLeod, heet zo’n ding echt) in de grond en schoffelt brandbare snoei net weg voordat het vuur eraan kan komen. Een luxe die Nederland nóg maar twee teams lang van kan genieten.
Les 2: Een hele divisie voor “alleen bos”
Voor ons is het simpel: alles knalt door elkaar – huisbrand, papiercontainer, uilenkast in brand. Spaanse brandweer: “Urban-finisher? Dat regelen wij. Bosbrand? Daar hebben we een zuivere bosbrandbrandweer voor.” Scherpe scheidslijn, minder kans op tunnelvisie, vond Rini.
En dan de luchtsteun: voor we hier ons ‘brandwachttorenblik’ richting rookpluim hebben gedraaid, landt in Galicië alweer een Canadair met duizenden liters water. Een helikopter vliegt de windrichting in tweehonderd meter nauwkeurig na en planners peilen live-data van dijendikke camera’s, scherper dan je ooit met eigen ogen kunt zien. Perfect om te checken: “Rookt die boer gewoon z’n veld om, of worden we straks varkens gewaar?”
Les 3: Koekjeshuisje of kettingzaag?
Nederland zet vaak alles op alles om “elke vierkante meter te redden”. Spanjaarden tekenen grof in de lucht: bulldozer dozerd een metersbrede kloof, vuur komt niet verder. “Bij ons janken boseigenaren nog voordat de rupsband het blad raakt,” grinnikt Rini. Iets meer ruimte voor grove middelen kan dus wél, mits we de “kerngroep” handcrew goed achter de lijn laten babysitten.
Wordt het herhaling?
Vandaag vertrok al een tweede shift van twintig Nederlanders opnieuw richting Galicië – dus komende twee weken bewijst zich of we onderweg zijn naar een jaarlijkse “stage in de vlammen”. Tot die tijd tellen Rini en co de pleisters, blinken de helmen en wacht thuis één uitgesproken les: “We hoeven echt niet alles zelf uit te vinden.”
Blij met een halve pot pindakaas op 2500 meter? Doe normaal!
Scrollend door Instagram denk je: “Wauw, dat wil ik ook!” Maar het Instagram-effect kan sneeuw en rots verbergen. De Nederlandse Klim-en Bergsportvereniging (NKBV) schudt vandaag met z’n hoofd: bergtoppen en TikTok blijken een killer-combinatie.
Snel verkocht
Robin Baks, kampioen klimmen én directeur bij de NKBV, heeft geen goed nieuws: “Wij redden sinds corona zo’n paar honderd Nederlanders per jaar van een berg. Vijf jaar geleden waren dat er veel minder.” De spike zit vooral in de 18-plus-35ers die dalen en klimmen voor de ‘gram. “Ze zien adembenemende foto’s, maar ze vergeten dat goede voorbereiding net zo adembenemend moet zijn,” zegt hij.
Op eigen risico
Recente voorbeelden:
• In Noorwegen verdween een hiker 50 uur lang – hij werd slapend wakker met niks meer dan een pot pindakaas meenemen.
• In het Spaanse Navarra kregen Maaike en Nadia sneeuw in plaats van zon en moest een helikopter-piet ze van een 2400 m klif plukken. Nóg erger: ze bleken klimroutes op te lopen die alleen openstaan voor mensen met een geldige klimlicentie.
• Zuidelijker, in de Italiaanse Dolomieten, stond de teller alleen al afgelopen maand op 83 sterfgevallen.
• En ja, de Pyreneeën zoeken nog steeds actively naar een vermiste Amerikaan die alleen in Nederland woont.
Wanneer 112 bellen?
Volgens de NKBV komt het gros van de ongelukken doordat mensen in sneakers met gladde zolen proberen te boulderen of denken dat regen én zon tegelijkertijd onmogelijk is.
Schoenen met profiel zijn het halve werk. En als het 30⁰C is, stop dan toch handschoenen, muts én regenpak in je tas, want “een piek is nog steeds geen strand.”
Wanneer betaal jíj de helikopter?
Je kunt wel magisch denken, maar hulpdiensten kei-hard factureren. Vlieg je masseur per helikopter naar beneden zonder verzekering? Reken af met “paar duizend euro”. Check dus van tevoren of je dekking hebt – en doe het sowieso zonder de halve pot pindakaas als voeding.
