Recent Nieuws zaterdag 02 augustus, 2025 18:29
Maarten werkt in de supermarkt, maar hij wordt astronaut: ‘Wat een droom’
Een jongensdroom die werkelijkheid wordt
Maarten Weijmans uit Breda had als kind al een wilde droom: astronaut worden. En nu, op zijn 38e, staat het er echt naar te kijken of dat sprookje uitkomt. In maart 2029 zou hij namelijk in de ruimte kunnen zweven – en dat terwijl hij elke dag gewoon werkt bij Albert Heijn.
“Ik zag die oproep online staan en dacht: wat heb ik te verliezen?” vertelt Maarten. “Ik stuurde wekenlang berichten en voorstellen. En ineens zat ik in het programma. Het is bizar, maar het gebeurt echt.”
Werk in de koeling, dromen over de ruimte
Als kwaliteitsmedewerker in de supermarkt houdt Maarten zich bezig met hygiëne, veiligheid en klantenservice. Tijdens een van zijn werkplekken – de vriesafdeling – laat hij lachend zien hoe hij de temperatuur checkt: “De raketjes zijn prima op temperatuur. Niks mis mee dit ijs!”
Maar ’s avonds en in zijn vrije tijd is zijn hoofd helemaal gericht op de sterren. Hij traint fanatiek en studeert veel, allemaal om klaar te zijn voor zijn grote kans.
Gewichtloos boven de aarde
Zijn eerste stap? Een commerciële ruimtevlucht in een speciaal ontworpen vliegtuig – een soort shuttle. Vijf uur lang, waarvan drie uur in volledige gewichtloosheid. “Het is toeristisch, maar wel met serieuze experimenten,” legt hij uit. “En wie weet komt daarna nog meer.”
Bijzonder aan Maarten is dat hij niet past in het klassieke astronautenprofiel. Geen ingenieur, geen piloot, en ook nog astma. Toch koos Titans Space Industries juist voor hem. “Ik was verbaasd dat ze me serieus namen. Maar ze kijken breder dan vroeger.”
Wetenschap én inspiratie
Maarten ziet zijn unieke positie ook als kans om iets terug te doen. Hij heeft zelfs een wetenschappelijk voorstel ingediend over astma en ruimtevaart. “Als ik kan laten zien dat astma geen belemmering hoeft te zijn, dan is dat waardevol. Voor mij en voor anderen.”
Voorbereiding is cruciaal. Maarten begon al met duiken, sport regelmatig en heeft onlangs een sterrenwacht bezocht. “Ik wil alles ervaren: gewichtloosheid, zonsopgangen vanuit de ruimte… Dat lijkt me magisch.”
Training, mentale kracht en sponsoringsgeld
Als alles goed gaat, start Maarten binnenkort aan een vierjarig trainingsprogramma. Denk aan onderwatertraining, parabolische vluchten en ritjes in de centrifuge. Daarna wordt bekeken of hij geschikt is voor een rol als onderzoeker of bemanningslid.
Naast de fysieke eisen speelt ook de mentale kant een grote rol. Veel astronauten veranderen volledig na het zien van de aarde vanuit de ruimte. Maarten kijkt er dan ook naar uit: “Ik wil los zijn van alles wat we hier kennen.”
Tot slot valt Maarten met zijn neus in de boter: zijn vlucht, verblijf en training worden volledig gesponsord door Titans Space Industries. “Dit is mijn kans. En ik ga er alles aan doen om te laten zien dat ik het in me heb.”
Hoe verwerk je wateroverlast in een grote stad? De Denen laten zien hoe het moet
Een stad die water opslaat als een spons
Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken, heeft zich aangepast aan de klimaatverandering door te veranderen in wat experts noemen: een “sponsstad”. In plaats van dat regenwater direct wordt afgevoerd via riolen, probeert de stad het juist vast te houden – en dat zo lang mogelijk. Met ondergrondse wolkbreuktunnels, waterbassins en multifunctionele parken probeert men de schade van extreme regenval zoveel mogelijk te beperken.
In de zomermaanden is Kopenhagens haven zelfs zo schoon dat mensen er gewoon kunnen zwemmen. Dat is tegenwoordig geen gekke gedachte meer, maar dat was niet altijd zo. Tot halverwege de jaren ’90 was de haven sterk vervuild doordat rioolwater, olie en industrieel afval er rechtstreeks naartoe liepen. Het vissen was er destijds verboden.
Maar sindsdien is er veel veranderd. Er zijn veertien ondergrondse waterbassins gebouwd die dienen als opvangreservoirs. Die zorgen ervoor dat het riool- en zuiveringssysteem tijdens hevige regenbuien niet overbelast raakt. En daarmee voorkomen ze ook dat onbehandeld afvalwater de haven instroomt.
Toch volstaan die bassins niet volledig. Ingenieur Jan Rasmussen legt uit: “We moeten nog beter voorbereid zijn om straten droog te houden én de haven geschikt blijft voor recreatie.” Daarom bouwt Kopenhagen nu ondergrondse “wolkbreuktunnels” die fungeren als reusachtige opslagtanks. Bij extreme regen wordt het overtollige water tijdelijk daar opgeslagen, totdat het veilig kan worden verwerkt.
Binnenkant van een wolkbreuktunnel
Een paar meter onder de grond, pal naast het bekende Islands Brygge, zie je precies hoe serieus de Denen dit nemen. Bouwvakkers zijn hard aan het werk rondom een gigantisch gat van twintig meter diep. Louise Grøndahl van Hofor, het drinkwatervoorzieningsbedrijf, laat zien waar de tunnel zich bevindt – ruim beneden het straatniveau. Het is één van de vijf tunnels die momenteel in gebruik of aanleg zijn.
“Dit is echt een soort buffer”, vertelt Grøndahl terwijl ze langs de stellage naar beneden loopt. “Als het heel hard regent, leiden we het water hierheen en houden we het even vast. Pas als de waterzuiveringsinstallaties weer tijd hebben om het te behandelen, komt het er weer uit.”
De aanleiding voor deze aanpak was de beroemde wolkbreuk van 2 juli 2011. Veel Denen herinneren zich die dag nog goed – en noemen het dan ook vaak de “één-in-duizend-jaar-wolkbreuk”. Putdeksels werden letterlijk weggeblazen, straten en woningen liepen vol met rioolwater, en dode ratten dreven door de straten. Er waren zelfs problemen met stroomuitval, waardoor een traumacentrum moest worden geëvacueerd en politie en medische hulpdiensten nauwelijks bereikbaar waren.
Uiteindelijk liep de schade op tot meer dan 700 miljoen euro. Een jaar later werd het wolkbreukplan officieel gelanceerd, met een prijskaartje van bijna 1,8 miljard euro. De kosten worden deels betaald uit belastinggeld en deels via een speciale toeslag op waterverbruik. Volgens Rasmussen is dat echter een logische investering: “Het is goedkoper dan niets doen.”
Multifunctionele parken als waterbuffer
Een eindje verderop ligt het Enghavepark, dat is omgebouwd tot het grootste waterbufferpark van Denemarken. Dit park is ontworpen om razendsnel te transformeren van een plek voor sport en recreatie naar een reusachtige opslagplaats voor regenwater. Er kan maar liefst 23.000 kubieke meter water in – dat is grofweg gelijk aan tien olympische zwembaden.
Grøndahl wijst naar de betonnen poortjes die driekwart van het park omringen: “Bij extreme regen komen deze automatisch omhoog en vormen een soort dijk. Zo blijft het water binnen het park.” Ook het hockey- en voetbalveld is drie meter onder het maaiveld gebouwd. Tijdens een storm verandert dit veld dus snel in een bassin.
Maar het park is natuurlijk niet alleen bedoeld voor waterbeheer. Het is ook een openluchttheater, een skateplek en een chillplek voor buurtbewoners. “Het is echt multifunctioneel,” zegt Grøndahl trots. “Sporten, feestvieren, chillen – alles kan hier.”
Toekomstplannen: beschermen van de lange Deense kust
De volgende stap voor Denemarken is het beschermen van de kustlijn. Met een lengte van bijna 9000 kilometer is dat een enorme uitdaging – bijna twintig keer de Nederlandse kust! Ze bewonderen de Nederlandse Deltawerken en willen iets vergelijkbaars realiseren. Maar volgens Rasmussen is het onmogelijk om alle kustgebiedden te beschermen.
“We moeten prioriteiten stellen,” zegt hij. “Plaatsen zoals het vliegveld van Kopenhagen en het wereldberoemde Kronborg kasteel staan bovenaan de lijst. De zomerhuisjes aan de kust? Die staan helaas lager op de ranglijst.”
Papegaai Oro: de ster van Raamsdonkveer met vliegverbod
Oro is geen onbekende in het dorpje Raamsdonkveer. De opvallend kleurrijke papegaai met zijn gele en blauwe veren fladdert al jaren door de buurt, waar hij een soort lokale beroemdheid is geworden. Maar sinds donderdag is het stil in de lucht – Oro heeft namelijk een tijdelijk vliegverbod gekregen vanwege klachten over agressief gedrag.
Eigenaar Chris Mallens is er nog steeds niet uit. “Oro zou nooit iemand aanvallen,” zegt hij verbijsterd. De ara woont al 6,5 jaar bij het gezin en is eigenlijk als een familielid. “Hij is bij ons opgegroeid, al sinds hij ongeveer acht maanden oud was. En al die tijd vliegt hij vrij door de wijk.”
Met zijn goed getrainde vleugels komt Oro altijd weer keurig terug op commando. Hij kent de omgeving als zijn broekzak en is een bekend gezicht in de straat. Kinderen roepen hem enthousiast als hij voorbijkomt, en bij de sportvelden is hij zelfs een soort vaste toeschouwer. “Ze noemen hem daar een trouwe supporter,” vertelt Chris met een glimlach.
Maar niet iedereen blijkt even fan. Donderdag werd Chris plots geconfronteerd met een waarschuwing van de politie. Er waren meldingen van overlast: Oro zou kinderen en vrouwen lastig hebben gevallen. “Dat geloof ik gewoon niet,” reageert Chris. “Ara’s zijn in het wild juist prooidieren. Ze zijn bang voor alles. Wel jaagt zo’n vogel met een spanwijdte van 75 centimeter respect af. Als hij op je afkomt, denk je misschien even ‘oh wow’, maar dat betekent nog niet dat hij je wil aanvallen.”
Hoewel het in Nederland niet verboden is om papegaaien vrij te laten vliegen, kan er wel ingegrepen worden als er sprake is van overlast. “Ik wil absoluut geen overlast veroorzaken,” benadrukt Chris. “Daarom heb ik zelfs een Facebookpagina gemaakt, zodat mensen me snel kunnen bereiken als er iets is. Ik ben er binnen tien minuten.”
De buurt is dan ook verrast door de klachten. Op sociale media delen bewoners hun spijt. “Elke keer dat ik Oro zag vliegen, voelde dat als magie,” schrijft één van hen. “Wat jammer dat dit zo moet eindigen. Hij hoorde gewoon bij de gemeenschap.” Een ander merkt op: “Ik heb Oro vaak gezien, maar nooit enige agressie ervaren. Kom alsjeblieft snel weer langs!”
Voor nu durft Chris Oro niet meer buiten te laten. “Hij mist het vliegen verschrikkelijk. Hij zit de hele dag voor het raam, knikt op en neer, vliegt door het huis en krijst de boel bij elkaar. Stel je voor dat hij zo zijn hele leven moet leven – tot wel 80 jaar oud!”
Mallens hoopt dat de gemeente Geertruidenberg bereid is mee te denken over een oplossing. “Bijna iedereen geniet van Oro. Laat hem alsjeblieft weer de lucht in. Liever vandaag dan morgen.”
De politie bevestigt dat er daadwerkelijk meldingen zijn binnengekomen over overlast. Ook de dierenpolitie, LID (Landelijke Inspectiedienst voor Dierenwelzijn) en de gemeente zijn betrokken bij de zaak.
Oekraïense soldaat ontsnapt met elektrische fiets uit omsingeling: ‘Unieke operatie’
Hoe een elektrische fiets het verschil maakte
Tijdens een zware strijd in de regio Donetsk raakte een Oekraïense soldaat vast achter de Russische linies. Zijn missie liep volledig uit de hand — zijn drie kameraden kwamen om, en hijzelf raakte lichtgewond aan zijn been. De jonge soldaat, Andriy Tkatsjoek, wist zichzelf in veiligheid te brengen op een plek waar hij even kon herademen, terwijl hij contact hield met zijn commandanten.
Hij zat ruim anderhalve kilometer van zijn dichtstbijzijnde kameraden vandaan en vertelt zelf dat hij “vijf dagen in m’n eentje vastzat en bijna omsingeld werd”. In die tijd probeerden zijn kameraden hardnekkig een manier te bedenken om hem daar weg te krijgen. Uiteindelijk kozen ze voor iets wat je eerder verwacht in een sciencefictionfilm dan op een slagveld: een elektrische fiets, afgeleverd via drone.
Van idee naar actie
Mykola Hrytsenko, een van Tkatsjoeks kameraden die op de commandopost zat, vertelt dat het niet eenvoudig was om tot een plan te komen. “We dachten lang na over hoe we hem daar konden evacueren,” zegt hij. Tot iemand het had: een elektrische fiets. De gedachte was simpel — hang de fiets onder een drone, stuur hem naar Tkatsjoek, en laat hem daarmee zo snel mogelijk terugrijden naar eigen linies.
Patrick Bolder, defensiedeskundige bij het Haags Centrum voor Strategische Studies, noemt het een logische stap verder in de toepassing van drones. “Bevoorrading uit de lucht hebben we al eerder gezien, vaak met voedsel. Maar dit is een volgende stap.”
Technische uitdagingen
De fiets woog behoorlijk wat — meer dan 40 kilo. En de meeste drones kunnen dat gewoon niet aan. Uiteindelijk koos men voor de Heavy Shot, een krachtige drone die normaal maximaal 20 kilo kan dragen. Maar ook hier was het geen garantie voor succes. De eerste poging mislukte doordat de drone werd neergeschoten. Bij de tweede poging gaf de motor het op, waardoor de fiets samen met de drone neerstortte.
Pas bij de derde poging lukte het. De fiets landde veilig bij Tkatsjoek, die er direct mee begon te rijden. Al duurde dat niet lang — na slechts 400 meter reed hij over een mijn, waardoor de fiets onmiddellijk onklaar raakte.
Lopen was de enige optie
Tkatsjoek viel en moest verder op eigen kracht. “Ik viel, en begon te lopen. Mijn been deed vreselijk pijn,” vertelt hij. Gelukkig bleven zijn kameraden via de radio bij hem. “Verder gaan, zo snel als je kan, niet stoppen, je kunt het,” moedigden ze hem aan.
Uiteindelijk haalde hij het — terug bij zijn eigen mensen. Militair journalist Joeri Boetoesov noemt het gebeuren “een unieke operatie”. Ook in Oekraïne wordt het verhaal breed verspreid en opgepikt als bewijs van vernuft en doorzettingsvermogen.
Complexer dan het lijkt
Volgens Bolder was het veel ingewikkelder dan het misschien leek. “Je moet de fiets laten zakken zonder dat hij kapotvalt. Je moet voorkomen dat kabels of de fiets in bomen blijven hangen. En je moet zorgen dat de omgeving veilig genoeg is om zo’n actie uit te voeren.” Met een fiets eraan, kan een drone namelijk niet snel vliegen — en dus is het risico groot dat het doelwit wordt van vijandelijke schutters.
“Als je het in een filmscenario zou zetten, zou het ongeloofwaardig lijken,” zegt Bolder. Hij benadrukt dat dit soort creatieve oplossingen belangrijk zijn voor Oekraïne. “Ze moeten innovatief zijn, want ze hebben te maken met een veel grotere vijand. Dit voorbeeld laat zien hoe belangrijk de Oekraïners het vinden om de levens van hun eigen mensen te redden.”
Drones als wapen van de toekomst
Boetoesov wijst er ook op dat deze actie laat zien hoe krachtig drones zijn in moderne oorlogvoering. “Met zo’n operatie bewijzen de Oekraïners ook dat drones de wapens van de toekomst zijn. Ze zijn nog lang niet uitontwikkeld, er is nog veel meer mogelijk dan we tot nu toe hebben gezien.”
Terwijl Tkatsjoek zich momenteel herstelt van zijn verwondingen, woedt de strijd rond Siversk onverminderd door. Het Russische leger probeerde begin augustus niets minder dan zes keer door de Oekraïense linies heen te breken — gelukkig zonder succes. Maar het toont wel aan dat Rusland op verschillende punten langs het front probeert op te rukken.
Brabantse partij stapt terug uit Kamerverkiezingen: “Komt te vroeg”
De regionale Brabantse partij Lokaal Brabant heeft besloten om toch niet mee te doen aan de Tweede Kamerverkiezingen van 29 oktober. De reden? Volgens de leden is de tijd om zich goed voor te bereiden gewoonweg te kort. Op een congres in Chaam stemden zij tegen het plan van het partijbestuur om alsnog een kans te maken op landelijk niveau.
Lokaal Brabant had al een tijdje zin om in Den Haag actief te worden. Volgens partijleider John van Gorp zijn er veel te weinig Kamerleden die echt iets doen voor Brabant. “Er wonen 2,6 miljoen mensen in Brabant en nu maar acht Kamerleden — dat is echt te weinig,” zei hij eerder. Maar de leden zien dat anders. Zij vinden dat de verkiezingen van oktober nog te snel komen. Volgende keer wil de partij wel meedoen aan de strijd in Den Haag.
Ondertussen gaat de Friese partij FNP wél door met de plannen om mee te doen aan de Kamerverkiezingen. Hun lijsttrekker Jelle Soepboer was tot vorige maand lid van NSC in de Tweede Kamer, maar gaf zijn zetel terug om zich volledig te kunnen focussen op de campagne voor de FNP. Die partij wil in heel Nederland stemmen winnen, niet alleen in Friesland.
Julien van Ostaaijen, docent aan de Hogeschool van Tilburg en Avans Hogeschool, doet onderzoek naar lokale partijen. Hij denkt dat deze partijen juist nu een kans zien om hun stem te laten horen. “Ze hebben gezien dat er ruimte is voor andere meningen, en daarmee ook voor meer stemmen.”
Lokaal Brabant bestaat sinds 2014 en telt ondertussen zo’n 25 lokale partijen. Met vier zetels in de Provinciale Staten speelt het een rol in de Brabantse coalitie. De FNP is ouder: sinds 1962 is die actief en vertegenwoordigd in waterschappen, gemeenten en regio’s. In mei 2024 besloot men om ook op nationaal niveau een plekje te pakken. Doel: minstens twee zetels. Daarvoor moeten ze echter veel meer stemmers werven dan ooit tevoren, en daarom rekenen ze ook op kiezers buiten Friesland, zoals in Twente of Limburg.
Over vier weken gaan de FNP-leden stemmen over of ze de aanmelding bij de Kiesraad definitief doorzetten. Eerdere lokale partijen, zoals Nederland Lokaal in 2012, haalden het niet. Veel mensen vonden toen dat lokale belangen niet thuishoorden in de landelijke politiek.
Van Ostaaijen vindt dat niet erg. “Een grote partij als de VVD doet ook geen recht aan heel Nederland, maar richt zich op een bepaalde groep. Of je nu kampt voor een regio of voor een generatie, het gaat altijd om een deelbelang. En sommige partijen denken gewoon dat dat belang ook goed is voor heel het land.”
Nieuwe partijen kunnen zich nog tot komende maandag aanmelden bij de Kiesraad. Als alles goed gaat, staan ze straks op het stembiljet. Tot nu toe hebben al een kleine tien nieuwe partijen zich gemeld. Denk aan Partij Beer, die het kiesstelsel wil veranderen, of Vrij Verbond, een rechts-progressieve nieuwkomer.
Pride Amsterdam: ‘krachtige boodschappen’ tijdens Canal Parade
Gisteren was het weer zover: de Canal Parade in Amsterdam, onderdeel van de Pride-activiteiten, bracht kleur, muziek én krachtige boodschappen naar voren. Met als thema dit jaar ‘Love’, was de sfeer door heel de stad voelbaar volgens een woordvoerder. “Iedereen die op de boten zat of langs de grachten stond, heeft vandaag liefde kunnen ervaren. Want laten we eerlijk zijn: liefde wint altijd.”
Hoewel er geen officiële cijfers zijn over het aantal bezoekers, was het volgens getuigen ‘gezellig druk’. De energie was er duidelijk, en dat zag je ook terug in de deelnemers. Zo won dezelfde vriendengroep uit Amsterdam als vorig jaar opnieuw de prijs voor de mooiste boot, dit keer met een creatieve samenwerking met OUTLOUD. Onder leiding van Tess van Zwol toonden zij hoe het is om samen op een wolk van liefde te zweven – dynamisch, energiek en puur feestelijk.
De jury, voorgezeten door Cornald Maas, sprak lovende woorden over de creatieve uitvoering: choreografie, styling en energie gingen perfect samen in wat hij noemt een ‘echte viering van liefde’. De boot van de Liefdessoldaten viel op met hun herkenbare boodschap ‘Make Love Not War’ – verpakt in humor en gein, maar tegelijkertijd ook relativerend.
Een van de meest indrukwekkende momenten kwam van het Aidsfonds, dat aandacht vroeg voor het beleid van Amerikaanse president Donald Trump dat invloed heeft op aidspreventie. Hun slogan ‘LOVE SAVES LIVES’ werd op een emotionele manier neergezet, met klassieke muziek en dans. Volgens Maas was dit een ontroerende vertolking van een belangrijk onderwerp.
Al met al merkte de jury dat de parade dit jaar nog beter was dan voorgaande edities. Meer inhoud, activisme en durf om echt iets te zeggen – dat is wat deze tijd vraagt. En dat maakt deze Canal Parade meer dan alleen maar een kleurrijke optocht: het is een statement geworden.
