Recent Nieuws zaterdag 02 augustus, 2025 11:51
Reisje naar de Efteling? Vroeger ging je via een spoorlijn betaald met koloniale miljoenen
Kom je tegenwoordig vanaf station Tilburg bij De Efteling aan, dan is dat met de bus of de fiets. Maar ooit had de Langstraat een eigen spoorweg – de Halvezolenlijn – die rechttoe-rechtaan van Lage Zwaluwe naar Den Bosch reed, dwars door Waalwijk. En elk stukje rail was gefinancierd met geld dat we in Nederlands-Indië verdienden; bloedgeld dus.
In 4 jaar tijd kregen dorpen een echt station
Tussen 1886 en 1890 werd de lijn stukje bij beetje opengegooid. In Waspik, Waalwijk en andere gehuchten verschenen mooie stations waar dagelijks duizenden mensen op en af sprongen: naar werk, familie of gewoon even de stad in. De leerfabrieken in de Langstraat gebruikten het spoor massaal – vandaar de liefkozende naam ‘Halvezolenlijn’.
Een feestje in 1940 en een snelle kater daarna
In 1940 vierde de lijn trots zijn vijftigste verjaardag: locomotief versierd met bloemen, grote vijftig op de neus, iedereen blij. Maar na de oorlog ging het hard bergafwaarts. De NS keken op hun inkomstenbriefje en trokken begin jaren vijftig de stekker uit het reizigersvervoer. Té weinig kaartjes, té weinig zin – en dat terwijl alleen al in Waalwijk 1450 forensen dagelijks op cruciaal vervoer zitten te wachten.
De Kamer van Koophandel stuurde in 1959 een stevige brandbrief mee met bezoekende Kamerleden: “We transporteren hier mensen onder omstandigheden die voor vee verboden zouden zijn!” Dat mocht geen boodschap heten.
Laatste wagon in 1972
Toen de leerindustrie instortte, zakte ook het goederenvervoer in elkaar. In 1972 reed de laatste wagon over de Halvezolenlijn. Wat overbleef waren verweeste bruggen, stukken roestende rail en steeds meer onkruid.
De Efteling als reddingsplan
In 1980 deed het Stadsgewest Tilburg nog een vergeefse poging: heropen de lijn, dat trekt bedrijven én toeristen – gewoon rechtstreeks met de trein naar de Efteling! Helaas: de rails werden in de jaren tachtig opgebroken. Nu is een oude spoorbrug hier of daar het enige tastbare bewijs dat je hier ooit rechts van de deur nog instapte voor een echt damspoor.
Trump geeft banencijfer-baas de boot én krijgt meer speelruimte bij de FED
Oei, dat wordt een drukke week in Amerika. Gisteren gooide Donald Trump namelijk even de knuppel in het statistische hoenderhok: hij ontsloeg directeur Erika McEntarfer van het Amerikaanse banenstatistiekbureau. Reden? Volgens Trump kloppen de cijfers niet en zouden ze slecht zijn voor zijn imago.
Het Bureau of Labor Statistics had net bekendgemaakt dat de werkgelegenheid in juli lang niet zo hard is gegroeid als iedereen hoopte. Bovendien werden de cijfers van mei en juni omlaag bijgesteld. Trump zag het helemaal zitten om op zijn eigen sociale kanaal Truth Social te bazuinen dat het “een politieke benoeming van Biden” betreft en dat er meteen iemand “veel bekwamer én gekwalificeerder” voorin de plaats komt. Hij vergeet even dat hij McEntarfers voorganger (William Beach) zélf had aangesteld tijdens zijn eerste termijn; die noemde het ontslag nu juist “totaal ongefundeerd” en een “gevaarlijk precedent”.
Geen bewijs, maar wél felle beweringen
Tegelijk goot Trump olie op het vuur door te beweren dat de banencijfers speciaal zo zijn gemanipuleerd om hem en de Republikeinen zwart te maken. Bewijs had-ie niet, maar de boodschap was duidelijk: hij gelooft er zelf niet in, dus weg met de cijferaar.
Plots ontslag bij de centrale bank zorgt voor extra kansen
Later diezelfde avond nam de Federal Reserve (de Amerikaanse centrale bank) nog een bommetje mee: bestuurder Adriana Kugler gooit het roer om en stapt per direct op. Haar termijn liep eigenlijk nog door tot eind januari 2026, maar nu ligt er ineens extra plek vrij. En als er iemand plekken vrij wil hebben om mensen met de “juiste” instelling aan te stellen, is het Trump wel — die Jerome Powell, de huidige FED-baas, al maanden volop bekritiseert en roept dat hij “met pensioen zou moeten”. Hoewel hij heeft gezegd Powell niet persoonlijk ontslaan wil, kan hij nu al via Kuglers stoeltje een opvolger klaarzetten die dezelfde rentekijk deelt als hij.
Volgens Reuters doen er al geluiden de ronde dat Trump deze opening meteen gebruikt om een kandidaat te installeren die later zelf de FED-boel kan leiden. Twee vliegen in één klap dus: een nieuwe banencijfer-baas en mogelijk ook een FED-voorzitter die in hetzelfde ritme tikt.
Sudan’s stille ramp: waarom(door) sterven er dagelijks kinderen zonder dat iemand het ziet?
Elke maand krijgt een kamp midden in Darfur het trieste nieuws dat er weer kinderen zijn overleden aan honger. Thirteen doden vorige maand, alleen al daar. En dat is slechts een tipje van de ijsberg, want het kamp telt maar 7.000 mensen. Stel je voor dat je een stad bezoekt waar elke twee uur een kind sterft – dat gebeurde vorig jaar in het veel grotere kamp Zamzam. De cijfers zijn rauw: ruim dertig miljoen Sudanezen hebben hulp nodig, een half miljoen mensen leven momenteel in acuut levensgevaar. Op sommige plekken is het aantal ondervoede kinderen zelfs verdubbeld.
Geen beelden, geen hashtags
Kijk rond op sociale media en zie talloze foto’s van andere conflicten. Maar Sudan? Geen trending topics, geen massaprotesten, geen wereldleiders die extra persconferenties beleggen. Journalisten komen er nauwelijks in, internet valt uit als sneeuw in de zomer en wie al wél ter plekke is, denkt drie keer na voordat hij of zij iets online zet – uit angst om als partijdig te worden bestempeld. De Verenigde Naties spreken over dé meest verwoestende crisis ter wereld, maar omdat er geen shockerende beelden circuleren, lijken we overspoeld door andere prikkelbepalers.
Hulp die nooit aankomt
In Darfur, waar de paramilitaire RSF de lakens uitdeelt, lopen hulpkonvooien steevast vast. Wat er wél binnenkomt, wordt geplunderd of met opzet tegen burgers ingezet. In sommige steden is voedsel al dagen niet meer verkrijgbaar, medicijnen zijn uitgeput en waterputten zijn al lang drooggestaan. Voor wie vastzit in zo’n belegerde stad is een voiceberichtje sturen soms de enige link met de buitenwereld – een schorre stem die via een wazige verbinding vertelt hoe ze vissen pogen te vangen in modderige slootjes terwijl hun kinderen honger hebben.
“We zijn ziek van selectieve empathie”
Op X lees je wanhopige kreten van Sudanezen die het gevoel krijgen dat huidkleur en geografische ligging bepalen of de wereld jouw leed serieus neemt. Terecht of niet, het gevoel van onbegrip overheerst. Terwijl een ander conflict krantkoppen beheerst, sterven gelijktijdig en zichtbaar minder spectaculair kinderen aan een leeggeplunderde supermarkt van een kamp ergens in Darfur.
Wil je in één minuut begrijpen waarom deze oorlog zo makkelijk over het hoofd wordt gezien – en wat je nog wél kunt doen?
Paniek in klein Montanastadje na fatale schietpartij
Waarom zoeken ze die oud-militair?
Gisterochtend barstte er chaos los in de lokale kroeg van Anaconda – een plaatsje met amper 9500 inwoners – toen plots vier harde knallen klonken. Achteraf bleek dat alleen de uitbater en nog drie stamgasten aanwezig waren. De dader, een 45-jarige buurman die veteraan heet Michael Paul Brown, verdween daarna spoorloos in het ruige achterland.
De café-eigenaar, nog steeds van slag, zegt hardop wat veel dorpelingen denken: “Die kerel kende zijn slachtoffers goed, hij stond hier altijd aan de bar. Er was geen ruzie of wat dan ook – Snap jij het? Ik niet.” Volgens de politie is Brown in het bezit van een vuurwapen en bergt hij zich waarschijnlijk op in de bergen rondom Anaconda. Daarom is nu iedere route het stadje in- of uitwerden afgesloten.
Winkel dicht, kinderen binnen
Het nieuws verspreidde zich rap. Winkeliers draaiden de deur op slot en lieten klanten binnenblijven. Zelfs bij het kinderdagverblijf aan de overkant bleven de kleintjes binnen zitten – spijtig van het mooie weer, maar liever veilig.
Militair verleden en taboe op motief
Zwijgzaam blijft men over het waarom. Wel is duidelijk dat Brown tussen 2001 en 2005 in het Amerikaanse leger diende en in 2004 naar Irak werd uitgezonden. Nadien zat hij nog een paar jaar bij de Nationale Garde in Montana. Maar wat hem precies deed doorslaan, houdt iedereen gissen. De hoofdcommissaris wilde hierover niks kwijt, op “onderzoek loopt” na.
Vaker vier doden in één klap
Opvallend genoeg is dit al de tweede keer deze week dat vier mensen het leven laten in een schietpartij. Dinsdag gebeurde iets soortgelijks op een kantoor in New York. Als je daar meer over wil weten, check de onderstaande link.
Van kassa naar kosmos: Maarten uit Breda gaat naar de ruimte!
Supermarktmedewerker op weg naar de sterren
Stel je voor: je hebt net de koelingstemperatuur gecheckt, staat even bij de plaatselijke Albert Heijn te plakken en een paar maanden later mag je astronaut worden. Klinkt te mooi om waar te zijn? Voor Maarten Weijmans (38) uit Breda is het precies wat er gebeurt.
“Ik zag de oproep en dacht: nu of nooit”
Titan Space Industries zocht mensen voor een commerciële ruimtemissie. Maarten, brood-mede(pun)-medewerker én verwoed ruimte-fan sinds zijn jeugd, besloot: ik gooi er toch mijn beste pitch in. Na wekenlang berichten, filmpjes en een stevige selectie kreeg hij ineens dat magische telefoontje. “Ik dacht eerst dat iemand me voor de gek hield,” lacht hij nog steeds.
Geen piloot, wel een pilootnodulike missie
Wie denkt dat je als ex-testpiloot nodig hebt, heeft het mis. Titan kijkt bewust breder. Maarten heeft zelfs astma en dat was juist interessant om te onderzoeken. Zijn idee: laat zien dat astma onder controle écht geen hindernis hoeft te zijn. De plannen? Een commerciële “mini-shuttle”, vijf uur de lucht in waarvan drie uur zwaartekrachtloos; een soort space-coaster mét serieuze experimenten.
Eerst de boterhammen, dan de botsingen
Naast het passen van prijsstickers staat Maarten nu bijna dagelijks in de sportschool of onder het wateroppervlak te duiken. Hij traint voor de zware vierjarige astronauten-cursus: twee jaar basistraining met onderwatersessies, spinnende centrifuges en paraboolvluchten, en daarna pas de aanvullende rollen. Alles om straks echt mee te kunnen draaien in de crew, niet alleen als blije passagier.
De ultieme bucketlist-item
Wat hij het meest ziet zitten? “Toy Story uitspelen, maar dan echt – zweven terwijl twee keer per dag de zon opkomt en ondergaat. Gewoon even alles loslaten en die gigantische blauwe bol vanuit het zwarte schouwspel zien zweven.” Kost een vermogen bij andere clubs, maar Maarten mag mee dankzij een volledige sponsor-deal. “Dus het enige wat ik hoeft te geven, is alles wat ik in me heb,” besluit hij glimlachend. Sommigen noemen het gek, maar hij knipoogt: hij werkt nu eenmaal bij de supermarkt – de rest doet hij daarbuiten.
We zijn weer onderweg tussen Duisburg en Düsseldorf 🚂
Goed nieuws voor iedereen die de afgelopen dagen met de trein van of naar Düsseldorf wilde: de spoorlijn is eindelijk weer open! Het Duitse nieuwsplatform Die Zeit meldt dat de reparaties klaar zijn en dat de eerste treinen vanochtend al weer over het spoor reden.
Waarom lag het spoor eruit?
• Donderdag: Eerste brand in een kabelgoot
• Gisteren: Nog een brandschade op een ander stuk van het traject
De politie denkt dat beide brandjes donderdag zijn aangestoken. Beetje shady allemaal…
Vervangend vervoer = drama
Duizenden reizigers zaten vast en moesten het doen met bussen, maar dat ging volgens WDR dus niet bepaald vlot. Snap je wel, want deze lijn is één van de belangrijkste spoorverbindingen van Duitsland. Honderden treinen per dag dus…
En wie doet er dan zo gek?
Op het linkse platform Indymedia doet een groep die zich ‘Angry Birds Commando’ noemt stoer over de sabotage. Hun quote: “Veel zaken zouden oneindig veel beter werken zonder het industriële systeem.” De politie kijkt nog even hoe serieus ze die claim moeten nemen.
