Recent Nieuws zondag 14 december, 2025 20:26
Joran van der Sloot raakt zwaargewond in Peruaanse cel
De voor moord en drugssmokkel veroordeelde Nederlander zou een zelfmoordpoging hebben gedaan, zo meldt de krant La República. Volgens een verklaring van het ministerie werd Van der Sloot (38) gevonden door beveiligingsmedewerkers in de beruchte Challapalca-gevangenis, terwijl het personeel bezig was met het uitdelen van het ontbijt. Medewerkers zijn meteen hulp gaan verlenen. Op dit moment zou zijn toestand stabiel zijn, maar hij staat nog wel onder medisch toezicht.
Let op: Maak je je zorgen om iemand of heb je zelf gedachten aan zelfdoding? Bel dan 24/7 met 113, gratis en anoniem, of chat op 113.nl.
Van der Sloot zit in Peru een celstraf van 28 jaar uit voor de moord op studente Stephany Flores in 2010. In oktober 2023 kreeg hij daar nog eens 20 jaar cel bij voor het afpersen van de moeder van de Amerikaanse tiener Natalee Holloway. Volgens de moeder heeft Van der Sloot tegen haar toegegeven Holloway te hebben gedood.
In juli werd bekend dat Van der Sloot mogelijk wordt overgeplaatst naar de beruchte CECOT-gevangenis in El Salvador. Peru zou de Nederlander, samen met andere ‘lastige gedetineerden’, naar dat Midden-Amerikaanse land willen sturen. In de CECOT-gevangenis zitten tienduizenden mensen vast, vooral bendeleden, die met tachtig man op een cel zitten.
Van der Sloot werd in 2005 wereldnieuws als hoofdverdachte bij de verdwijning van Holloway. Sindsdien ging het steeds verder bergafwaarts met hem.
Afschuw na gewelddadige aanslag tijdens Joods feest in Sydney
De eerste dag van Chanoeka, het Joodse ‘feest van de lichtjes’, werd gisteren in Sydney overschaduwd door een bloedige aanslag. Tijdens een viering op Bondi Beach openden schutters het vuur, waarbij minstens elf mensen om het leven kwamen. De autoriteiten bestempelen het als een terroristische aanval op de Joodse gemeenschap. Eén van de schutters is ook overleden, de ander ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis.
“Ontzet en geschokt” in Nederland en wereldwijd
Vanuit de hele wereld kwam er een geschokte reactie. Het Centraal Joods Overleg in Nederland liet weten “ontzet en geschokt” te zijn. Zij wijzen op het onaanvaardbare klimaat van angst dat wordt gecreëerd door aanhoudende aanvallen en demonstraties die geweld verheerlijken. Ook demissionair premier Schoof en de Franse president Macron betuigden hun steun en veroordeelden de aanslag en antisemitisme scherp.
Politieke verwijten en waarschuwingen
De Israëlische premier Netanyahu uitte felle kritiek. Hij stelde dat hij de Australische leiders maanden geleden al had gewaarschuwd voor de gevolgen van het niet aanpakken van antisemitisme. Hij verbond de aanslag direct aan de recente Australische erkenning van de Palestijnse staat.
Verhoogde alertheid in Nederland
In Nederland reageerde de Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid (NCTV) door te wijzen op het hoge dreigingsniveau (niveau 4) voor een terroristische aanslag. Verschillende gemeenten, zoals Den Haag, Amsterdam en Utrecht, zeggen “extra alert” te zijn, maar willen niet specifiek ingaan op extra maatregelen rond Chanoekavieringen. Zij benadrukken dat er rond Joodse instellingen al langere tijd veiligheidsmaatregelen zijn.
“We laten ons niet terroriseren”
Ondanks de schok en bezorgdheid gaan de vieringen in Nederland door. Rabbijn Aryeh Leib Heintz uit Utrecht zei dat de viering gewoon doorgaat: “Terroristen willen terroriseren, en wij willen niet dat dat de overhand krijgt.” De viering staat in het teken van samenkomst, het aansteken van lichtjes en samenzang.
Terug naar de roots: JW Roy en Frank Lammers opnieuw in de Kempen
JW Roy en Frank Lammers zijn weer op pad in de Kempen, en ze doen het op hun eigen, onnavolgbare manier. Met hun voorstelling Ach, Zalig Man bezoeken ze alle acht dorpen, vol liedjes, sterke verhalen en herkenning tot in de kleinste details. Het is een beetje rauw, met die typische zachte ‘g’ en ogen die gaan twinkelen zodra het publiek begint mee te doen.
Vijftien jaar na de eerste keer staat dezelfde voorstelling nog steeds als een huis. Iets meer rimpels en grijzer haar misschien, maar de chemie tussen de mannen is exact hetzelfde gebleven. Hun vriendschap is in al die jaren geen spatje veranderd.
Het hele avontuur begon bij het boek van JW’s ex-vrouw – met wie hij nog steeds goed contact heeft. Zij interviewde vijftien jaar geleden acht karakteristieke Kempenaars, uit elk dorp één. Singer-songwriter JW schreef er liedjes bij. “In ieder mens zit een mooi verhaal”, zei hij ooit. “En ik vertel verhalen met mijn liedjes. Sommige dingen moet je gewoon doen en laten zien.”
Toen woonden beide mannen nog in Amsterdam. “Onze dochters zaten in hetzelfde voetbalteam en zo spraken we elkaar wel eens”, vertelt Frank. Daar, langs de lijn, tussen het aanmoedigen door, besloten de vrienden er spontaan een voorstelling van te maken. “Voor mij is iedere reden om beneden de rivieren te komen er één, snap je”, grijnst Frank.
“Het was kneuterig maar fantastisch”, blikt JW terug. “Alles was strak uitverkocht.” En nu is het niet anders. Binnen de kortste keren waren alle kaarten weg en puilde het dorpshuis in Netersel uit. 266 stoelen gevuld met enthousiaste bezoekers, allemaal kijken ze reikhalzend uit naar een avond vol zoete tonen van Kempisch vermaak.
Helemaal vooraan, in de eerste rij, zat een bijzondere gast: Ed Beerens, een echte paradijsvogel die vereeuwigd is in het boek. Inmiddels 82 jaar, maar nog altijd scherp van geest. Hij woont recht tegenover het dorpshuis en stak, zonder jas, op zijn gemak de straat over om binnen te schuiven. Een kaartje had hij eigenlijk niet, zo snel was het uitverkocht. “Ik greep er gewoon naast,” zei hij. Maar JW en Frank zouden JW en Frank niet zijn als ze niet tóch een stoeltje voor hem hadden geregeld.
Een paar rijen verderop zat een moeder met haar twee dochters, duidelijk vaste klant. Bij de allereerste voorstelling waren ze er ook bij. “Frank was toen zo onder de indruk van mijn meiden dat hij mij meteen als schoonmoeder zag zitten,” grinnikt ze. De dochters schoten in de lach. Wat zij ervan vonden? “Ach nee joh, hij was toen al veel te oud.”
Waarom na vijftien jaar opnieuw de Kempen in, de planken op? “Dit is theater zoals het ooit bedoeld is”, legt Frank uit. “Gewoon, in een dorpshuis, omkleden tussen de bierfusten, in een zaal die overdag de gymzaal is. Mensen krijgen heel veel wat ze herkennen. Er is veel om te lachen, maar soms is het ook ontroerend. Ze worden er blij en gelukkig van, dan zijn wij de beroerdste niet om ze dat te geven.”
“Hier ben ik gewoon thuis,” zegt JW. “De mensen kennen me hier. En als ik een tijdje weg ben geweest en weer terugkom, dan voel ik meteen: dit is waar ik hoor.” Je kunt je schoenen overal neerzetten, weet hij. “Maar diep vanbinnen blijft altijd die ene plek zitten. De plek waar je vandaan komt.”
De schokkende gebeurtenissen in Moergestel: wat we weten over de vader en zijn gewonde kinderen
Het was een bizarre en angstige avond afgelopen zaterdag in Moergestel. Twee jonge kinderen zijn met steekwonden gevonden in een huis, terwijl hun vader eerder op de avond zwaargewond raakte na een ongeval als spookrijder op de A58. Dit is de stand van zaken.
Een angstaanjagende botsing op de snelweg
Twee vriendinnen kregen zaterdagavond rond zes uur de schrik van hun leven op de A58. Opeens kwam er een auto zonder verlichting hun richting uit rijden. De spookrijder knalde met volle vaart tegen hun auto aan. Bij het ongeluk raakten nog zes andere auto’s betrokken. Meerdere mensen liepen lichte verwondingen op, maar de bestuurder van de verkeerde kant op werd zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar wordt onderzocht of hij onder invloed was van alcohol of drugs. Die resultaten zijn er nog niet.
De zoektocht naar de kinderen
Een paar uur later ging de politie opnieuw uit in Moergestel. Familieleden van de spookrijder hadden namelijk getipt dat de 49-jarige man twee kinderen had die niet bij hem waren. Agenten gingen naar een huis in de Janus Rooijakkersstraat. Buurtbewoners zagen dat de politie er met een kettingzaag aan te pas moest komen om binnen te komen. Binnen troffen ze de twee kinderen van de man aan: een jongen en een meisje, beide jonger dan 10 jaar. Ze hadden steekwonden en werden met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig liet de politie zondagavond weten dat de kinderen buiten levensgevaar zijn.
Waar was de moeder?
De moeder van de kinderen was zaterdagavond niet thuis. De politie kon haar eerst niet bereiken, omdat ze in het buitenland bleek te zijn. Die contactpoging lukte wel de ochtend erna. Zondagavond meldde een politiewoordvoerder dat ze onderweg was naar Nederland.
Het onderzoek en de reacties
De politie kon zondag aan het einde van de dag eindelijk met de vader praten, omdat hij toen weer aanspreekbaar was. Buurtbewoners reageerden die dag geschokt. Het gezin woonde pas drie weken in de straat. “Het is onwerkelijk, we kenden ze niet”, zei een buurtbewoner. “Je kent dit soort verschrikkelijke verhalen uit het nieuws, maar je schrikt echt als het dan bij je in de straat gebeurt.” Ook burgemeester Hans Janssen was diep geschrokken: “Het was een heel heftige nacht. Eerst komt er heel slecht bericht vanaf de snelweg en twee uur later hoor je de toedracht en dat er kinderen in het spel zijn.”
De politie voert een groot onderzoek uit, want er zijn nog veel onbeantwoorde vragen. Waarom reed de vader tegen de richting in? En hoe komen zijn kinderen aan die steekwonden thuis? Heeft hij daar iets mee te maken? Op die antwoorden is het nog even wachten.
Zwaargewonde kinderen Moergestel buiten levensgevaar na steekpartij
De twee jonge kinderen die gisteren zwaargewond zijn aangetroffen in een woning in Moergestel, zijn inmiddels buiten levensgevaar. Dat is een opluchting na een nachtmerrie van een avond.
De vader van de kinderen was eerder diezelfde avond betrokken bij een ernstig ongeluk op de A58, waar hij als spookrijder reed. Hij raakte daarbij zwaargewond en ligt nog steeds in het ziekenhuis.
Later, rond half negen ’s avonds, gingen agenten naar het huis van het gezin aan de Janus Rooijakkersstraat. Daar vonden ze de twee kinderen, allebei jonger dan 10 jaar, met steekwonden. Ze zijn met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Het is onduidelijk of de kinderen zelf de hulpdiensten hebben kunnen bellen.
Voor luitenant Olena is opgeven van de Donbas onbespreekbaar: ‘Absoluut niet’
De weg naar Slovjansk in de Oekraïense Donbas ligt onder camouflage netten, als verdediging tegen Russische drones. In het centrum van het stadje staat luitenant Olena. Zij maakt deel uit van de troepen die de Donbas verdedigen. De Russen willen ook dit laatste stuk van de regio in Oost-Oekraïne veroveren. Dat gesprek wordt ook gevoerd in Berlijn, waar vandaag Europeanen, Amerikanen en Oekraïners praten over een mogelijk einde van de oorlog. Maar voor Olena, een officier van de 93ste Brigade, is het opgeven van wat er nog over is van de Donbas geen optie. “Natuurlijk is dat niet acceptabel. Oekraïne stond, staat en zal blijven staan. We zullen geen stap naar ze toe zetten, want als we dat doen, verliezen we alles en iedereen.”
Olena is niet groot en heeft een groene pet over haar lange blonde haar. Ze heeft zich opgemaakt voor het bezoek van de Nederlandse ploeg, om de sporen van bijna vier jaar oorlog in haar gezicht te verbergen. Toen we elkaar voor het eerst spraken, in het voorjaar van 2023, waren die sporen minder zichtbaar. Haar houding is onveranderd: Olena is nog even strijdvaardig. Ze wil niets weten van het idee dat het Oekraïense leger aan het einde van zijn krachten is: “Absoluut niet. Oekraïne zal de oorlog winnen. Zeker weten. Zolang we kunnen, vechten we tot de laatste druppel bloed.”
Olena komt zelf uit een stad die nu bezet is door Rusland. Haar grootste doel is simpel: haar thuis bevrijden.
Een front dat lijkt op een schaakbord
De wolken hangen laag boven de Donbas. Dat voelt iets veiliger, want Russische drones kunnen hierdoor minder goed zien. Veel militairen die de regio verdedigen, zitten in dorpen rond de steden Slovjansk en Kramatorsk. Olena rijdt voorop in haar zilverkleurige SUV naar een van de houten huisjes waar haar manschappen verblijven. De meeste oorspronkelijke bewoners zijn allang vertrokken vanwege het oprukkende Russische leger en het constante beschieten.
In diezelfde huisjes zijn ook drone-werkplaatsen. Mannen zitten achter lange tafels te solderen aan de kleine, vierarmige toestellen. Door het mistige weer zien ook de Oekraïense drones minder – en daar spelen de Russen op in. Onder dekking van de nevel proberen ze de Oekraïense linies binnen te dringen. Een Oekraïense dronepiloot van net 20 jaar legt uit: “Je kunt de vijand vinden op 5 kilometer afstand, maar ook op 500 meter en overal daartussenin. Ze proberen langs ons heen te glippen.”
Een klassieke frontlinie, met loopgraven tegenover elkaar, bestaat hier niet meer. Het huidige frontgebied lijkt meer op een potje schaak in de eindfase, met stukken verspreid over het hele bord. Olena zegt: “Op dit moment is het heel intens. Het kan zijn dat een positie wordt ingenomen, maar dat we die binnen een uur weer terugnemen. Posities worden verdedigd, ingenomen en weer heroverd. Wij doen dat ook. De situatie is nu erg onzeker en onvoorspelbaar.”
‘Angst en nog meer angst’
Een soldaat die aan het herstellen is van zijn verwondingen, vertelt: “Natuurlijk is de vijand actiever geworden, omdat onze drones niet overal kunnen komen. Daar dringt de vijand dan binnen en komt recht op onze posities af – dan gaat het man tegen man.” In dit soort zware gevechten zijn de Oekraïners vaak in de minderheid, zegt een andere soldaat die Russisch en Oekraïens door elkaar spreekt en een voortand mist: “Ze kunnen van alle kanten komen en proberen ons dan te omsingelen en te pakken te krijgen.”
Als het goed gaat, zijn de verdedigers dan al gewaarschuwd door hun eigen drones. Maar het wachten op een Russische aanval vindt een bedeesde soldaat met een lange baard het allerergst: “Angst en nog meer angst. Als de vijand dichterbij komt, begint je hoofd te bonzen en voel je je hart kloppen. Dat kan heel zwaar zijn. Ik wil rustig leven, want ik heb net een dochtertje gekregen.” Hij laat een filmpje van haar zien op zijn telefoon. Als hij over haar praat, wordt zijn stem nog zachter. De soldaat wil naar huis: “Ik weet niet wie er gaat winnen. Ik wil dat het vrede wordt.”
Het behoud van de Donbas en westerse veiligheidsgaranties zijn abstracte begrippen die deze militairen weinig bezighouden. Vanuit Slovjansk en Kramatorsk is het onderhandelende Berlijn heel ver weg.
Gewoon doorvechten
Dan is het interview met de Nederlandse televisieploeg voorbij, maakt Olena duidelijk. De soldaten zetten hun helmen weer op en stoppen hun magazijnen met patronen terug in hun vesten. De luitenant zwaait ze uit met een “God zij met jullie”. In de Donbas zit er voorlopig niets anders op dan gewoon doorvechten.
