Recent Nieuws zaterdag 06 december, 2025 11:44
De architect met een leven vol wendingen: ontvoerd, gevangen, maar altijd aan het bouwen
Stel je voor: je vader ontvoert je als kind. En dan doet je eigen grootvader precies hetzelfde. Dat overkwam Theo Taen, de man achter een heleboel iconische gebouwen in Brabant. En dat is nog maar het begin van zijn bijzondere levensverhaal. Want na die twee ontvoeringen in zijn jeugd, moest hij later ook nog jarenlang vastzitten in een Jappenkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toch heeft hij nooit opgegeven. Zijn creativiteit leefde voort in prachtige stenen en houten bouwwerken – verspreid over heel Brabant.
Denk bijvoorbeeld aan het oude raadhuis in Valkenswaard uit 1927. Een echte blikvanger. Of het Sint Joriscollege en het Sint Catharinalyceum (nu Maerlantlyceum) in Eindhoven, het stadhuis van Goirle, het raadhuis in Cuyk of de Kruiskerk in Roosendaal. Al deze plekken hebben één ding gemeen: ze zijn ontworpen door Theo Taen. Een naam die misschien niet iedereen direct herkent, maar wiens werk wel overal om je heen staat – als je goed kijkt.
Zijn verhaal begint al bijna voor hij werd geboren. Zijn moeder, Mia Cuypers, verliefde zich tijdens de Wereldtentoonstelling in Amsterdam in 1883 op Frederic George Taen Err Toung. Hij was afkomstig uit China en vertegenwoordigde daar de Kamer van Koophandel. Met zijn oosterse uiterlijk viel hij op – en dat gold ook voor de relatie met Mia. In die tijd was een gemengde relatie helemaal niet normaal. Haar vader, niemand minder dan de beroemde bouwmeester Pierre Cuypers (ja, dé man achter het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam), vond het helemaal niks. Maar uiteindelijk gaf hij toch toestemming voor het huwelijk in 1886.
Het stel verhuisde naar Berlijn en kreeg vijf kinderen. Theo werd er in 1889 eentje van. Het geluk was van korte duur. Zijn vader, die handel dreef in Japanse en Chinese producten, kon zijn handen niet thuis houden. Zijn vele buitenechtelijke affaires werden Mia te veel. In 1897 besloot ze om te scheiden – iets wat in die tijd echt zelden voorkwam.
Frederic reageerde woedend. Hij ontvoerde zijn kinderen. Maar de familie Cuypers had connecties en haalde de kinderen terug. Als revanche liet Mia’s vader, Pierre, zijn eigen kleinkinderen ontvoeren en onderduiken in geheime internaten in de buurt van Valkenburg. Ja, je leest het goed: beide ouders lieten hun kleinkinderen ontvoeren. Wat een familiereünie.
In 1903 verhuisde de familie naar Aken, waar Theo het gymnasium volgde en daarna een opleiding in bouwtechniek deed. In 1918 ging hij stage bij zijn oom Eduard Cuypers in Amsterdam. Daar ontwierp hij al snel belangrijke gebouwen zoals het Sint Joriscollege in Eindhoven en het raadhuis van Valkenswaard.
Theo trouwde in 1919 en trok in 1921 met zijn gezin naar Nederlands-Indië (het huidige Indonesië), waar hij werkte voor familie. Daar tekende hij tientallen gebouwen: kerken, scholen, ziekenhuizen, internaten – allemaal kwamen ze van zijn tekeningentafel.
Maar toen in 1942 de Japanners binnenvielen, belandde Theo in een interneringskamp. Net als tienduizenden andere Nederlandse burgers moest hij onder erbarmelijke omstandigheden overleven. Pas in 1945 keerde het gezin terug naar Nederland.
Thuis begon hij een nieuw architectenbureau, samen met collega’s onder de naam Taen, Nix en van Hasselt. Ze woonden achtereenvolgens in Valkenburg, Nijmegen en Utrecht, tot ze in 1956 in De Bilt bleven hangen. In 1967 stopte Theo officieel met werken – hij was toen 78. Een jaar later verhuisde hij met zijn vrouw naar Boxtel.
Zelfs toen hij gepensioneerd was, bleef hij bouwen – in gedachten. “Hij bleef plannen bedenken voor huizen, verbouwingen, alles voor familie en vrienden,” vertelt zijn kleinzoon Robert. Tot hij op 30 oktober 1970 overleed. Hij werd begraven in Boxtel, na een lang, intens en ongelooflijk bewogen leven.
Meer over zijn unieke levensloop en indrukwekkende architectuur kun je lezen in de boeken Alweer een sieraad voor de stad en Architectuur met vlag en wimpel van Obbe Norbruis.
Twee levens verloren bij tragisch ongeval bij Ermelo
Helaas zijn er bij een ernstig verkeersongeluk in de buurt van Ermelo twee mensen om het leven gekomen. Het gebeurde toen een auto tegen een boom botste – een eenzijdig ongeval, wat betekent dat er geen andere voertuigen bij betrokken waren. De politie meldt dat het ongeluk zich afspeelde rond 20.50 uur op de Uddelermeerweg, die loopt tussen Ermelo en Elspeet.
Volgens Omroep Gelderland raakte de auto na de botsing in brand. Het voertuig is volledig uitgebrand. De bestuurder overleed ter plekke. De passagier, een 26-jarige man uit Nunspeet, werd uit de wagen geslingerd en met zware brandwonden naar het ziekenhuis gebracht. Helaas heeft ook hij het niet overleefd.
De oorzaak van het ongeluk is nog onduidelijk. De politie doet onderzoek om erachter te komen wat er precies is gebeurd. De identiteit van de bestuurder wordt nog niet bekendgemaakt.
De Uddelermeerweg is een smalle, bochtige weg door het buitengebied, met bomen dicht langs het wegdek. Daar geldt een maximumsnelheid van 60 km/u.
Beschadigde beschermkoepel boven Tsjernobyl na droneaanval
De gigantische stalen koepel die boven de rampreactor van Tsjernobyl hangt – bedoeld om radioactief afval veilig op te sluiten – werkt niet meer zoals het hoort. Dat blijkt uit een inspectie die vorige week plaatsvond, nadat er eind februari een drone-inslag was geweest. Het Internationaal Atoomenergieagentschap (IAEA) bevestigt dat de structuur daardoor beschadigd is geraakt en minder goed presteert dan voorzien.
De controle gebeurde samen met een groter onderzoek naar schade aan energie-infrastructuur in Oekraïne, als gevolg van de oorlog met Rusland. Hoewel er al wat reparaties zijn uitgevoerd, waarschuwt IAEA-baas Rafael Grossi dat er veel meer moet gebeuren: “We moeten de koepel echt helemaal herstellen om te voorkomen dat het alleen maar verder achteruitgaat. De nucleaire veiligheid op lange termijn staat hier op het spel.”
Op 14 februari meldden Oekraïense autoriteiten dat een gepantserde drone met een zware explosieve lading de centrale had geraakt. Daardoor brak er een brand uit en raakte de beschermende huls rond reactor 4 – de reactie die in 1986 explodeerde – beschadigd. Gelukkig bleven de stralingswaarden normaal, en er was geen sprake van lekkage, zo melden de Verenigde Naties.
Oekraïne wijst de schuld toe aan Rusland, maar Moskou ontkent elke betrokkenheid bij de aanval.
De huidige beschermhuls, ook wel de New Safe Confinement genoemd, werd pas in 2019 opgeleverd en kostte ongeveer 1,5 miljard euro. Ruim veertig landen hebben financieel bijgedragen. De kolossale constructie – 110 meter hoog, 260 meter lang en 165 meter breed – vervangt de oude betonnen ‘sarcófaag’ uit 1986, die in de loop der jaren steeds verder was gaan lekken.
Vanwege de extreem hoge straling is de huls naast de centrale gebouwd en later in één keer over de vernielde reactor geschoven. Binnenin zit nog altijd zo’n 200 ton verrijkt uranium vast – potentieel gevaarlijk spul dat goed opgesloten moet blijven.
De kernramp zelf dateert van 26 april 1986, toen reactor 4 explodeerde en grote delen van de centrale in brand vlogen. Het wordt nog altijd gezien als de ergste nucleaire ramp ooit. Hoewel het exacte dodental onduidelijk is, weten we wel dat tientallen mensen – vooral brandweerlieden en personeel ter plaatse – kort daarna stierven aan acute stralingsziekte.
Hoe lang wachten op tbs kan je duur komen te staan
Stel je voor: je bent veroordeeld en moet tbs krijgen, maar er is gewoon geen plekje vrij in de kliniek. Dan zit je maandenlang in een gewone cel, terwijl je eigenlijk al aan behandeling zou moeten beginnen. En dan komt het leuke pas: als die vertraging langer duurt dan vier maanden, heb je recht op geld terug. Ja, echt waar – honderden euro’s per persoon, simpelweg omdat de overheid te traag is.
En dat gebeurt steeds vaker. Want terwijl de wachtlijsten voor tbs-klinieken almaar groeien, puilt het systeem uit. In 2020 stonden er nog 49 mensen te wachten op een plek, in 2023 was dat al opgelopen tot 124. Nu zijn we alweer bij de 250 wachtenden. De oorzaak? Gewoonweg te weinig ruimte én personeel.
Het ministerie heeft het probleem inmiddels door en heeft een plan: tussen nu en 2030 willen ze 200 extra tbs-plekken creëren. Doel? Zorgen dat mensen sneller doorgeschoven worden van de gevangenis naar de juiste zorg. Maar of dat lukt? Dat hangt af van twee dingen: of er genoeg medewerkers zijn én of de gemeenten mee willen werken met vergunningen voor nieuwe locaties.
Kortom: iedere dag vertraging kost de overheid meer geld aan schadevergoedingen, terwijl de oplossing eigenlijk al op papier staat. Het wordt alleen tijd dat het ook echt gebeurt.
Regeercrisis in Israël: strijd over dienstplicht voor streng religieuze joden
De regering-Netanyahu staat momenteel flink onder druk, en het heeft alles te maken met een kwestie die al jaren smeult: de militaire dienstplicht voor ultraorthodoxe joden, ook wel haredim genoemd. Deze groep was sinds de oprichting van Israël in 1948 vrijgesteld van het leger – een uitzondering die tot vorige zomer standhield. Toen gooide het Israëlische Hooggerechtshof roet in het eten door die speciale status af te schaffen. En dat ging niet bepaald goed bij de haredim aan.
Voor hen is het dagelijks bidden en studeren van de joodse geschriften al een vorm van bescherming van het volk Israël. Militaire dienst zien ze dan ook niet als hun taak. Integendeel: veel jonge mannen uit deze gemeenschap komen gewoon niet opdagen wanneer ze worden opgeroepen. Sommigen vluchten zelfs naar het buitenland om eronderuit te komen. En laatst gingen duizenden massaal de straat op om te protesteren – zo heftig dat één politicus fysiek werd aangevallen en zijn auto vernield werd.
Dit soort acties irriteert veel andere Israëli’s mateloos. Zeker sinds de Hamas-aanslagen op 7 oktober 2023, toen talloze reservisten herhaaldelijk werden opgeroepen – terwijl de haredim vaak gewoon doorgaan met hun studie, betaald door de overheid. “Het zit typisch in elkaar,” legt Peter Malcontent, expert op het Israëlisch-Palestijns conflict aan de Universiteit Utrecht, uit. “Je zegt dat je de hele dag studeert, en de staat betaalt ervoor. Maar niemand controleert of dat ook echt gebeurt. Zo ontduik je eigenlijk de plicht, op kosten van de belastingbetaler. Dat smaakt veel mensen bitter.”
En het aantal haredim neemt alleen maar toe. Van een kleine minderheid zijn ze in decennia tijd gegroeid tot ruim 1,4 miljoen mensen – 14% van de bevolking. Dat komt omdat haredi-gezinnen vaak veel kinderen hebben. Nu betreft de dienstplicht zo’n 80.000 jonge mannen tussen 18 en 24 jaar. Het Israëlische leger zou ze hard kunnen gebruiken. Met een tekort van 12.000 man door de oorlog tegen Hamas én andere dreigingen, is elk paar handen nodig.
Toch zijn er ook haredim die wél willen dienen. Die worden opgevangen in speciale eenheden zonder vrouwen, waar ze tijd krijgen om te bidden en te studeren. Maar dat zijn er slechts een paar duizend.
Ondertussen worstelt premier Netanyahu met een politieke spagaat. Het Hooggerechtshof eist een nieuwe wet die de vrijstelling definitief afschaft. Maar zijn coalitie steunt op twee ultraorthodoxe partijen. Die stapten weliswaar dit jaar uit de regering vanwege deze zaak, maar blijven wel gedoogsteun geven. Hoe lang dat nog duurt? Onzeker.
“Aan de ene kant heeft Netanyahu die steun hard nodig, vooral met verkiezingen in het vooruitzicht,” zegt Malcontent. “Maar aan de andere kant zitten er ook extreemrechtse ministers in zijn kabinet die juist wél een strenge dienstplicht willen. Dus hij moet nu snel iets verzinnen – en dat wordt lastig.”
Ook de oppositie houdt hem scherp in de gaten. Ze zijn furieus dat het kabinet toch pogingen doet om de haredim grotendeels buiten de plicht te houden, terwijl er zoveel mankracht nodig is. De spanning stijgt. Netanyahu lijkt vooral tijd te winnen: vlak voordat hij een belangrijke toespraak zou geven over het onderwerp, annuleerde hij die plotseling.
Sommige critici denken zelfs dat zijn recente verzoek om gratie in zijn corruptiezaak bedoeld is om de aandacht af te leiden. Want als dit niet wordt opgelost, kan zijn kabinet instorten. Dan komt er mogelijk een minderheidsregering – en dan heeft de oppositie genoeg steun om nieuwe verkiezingen te forceren.
Kortom: de situatie is gespannen, emotioneel geladen, en politiek explosief.
Zat Corné H. echt op de juiste plek in de gevangenis van Vught?
Laatst maakte een heftige gijzeling in de gevangenis van Vught weer veel los – en terecht. Corné H. (29), de man die vrijdag drie medewerkers vasthield onder bedreiging van een mes, had volgens het oorspronkelijke strafrechtelijke plan daar helemaal niet moeten zitten. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij allang overgeplaatst zou zijn naar een tbs-kliniek met specifieke behandeling en extra beveiliging. Maar helaas: er was gewoon geen plek voor hem. Dus moest hij in afwachting blijven verblijven in Unit 3 van het Penitentiair Psychiatrisch Centrum (PPC) in Vught.
En dat is precies waar het mis kan gaan.
Vrijdagmiddag sloeg de schrik toe op het grote terrein van de PI Vught. In Unit 3 nam Corné H. drie mensen gegijzeld. Eén persoon kon al snel worden vrijgelaten, maar twee anderen moesten urenlang onder bedreiging blijven. Vanaf dat moment ging alles op slot: alle protocolmatige veiligheidsmaatregelen werden ingeschakeld. Gevangenen uit andere afdelingen moesten terug naar hun cellen, en ook bouwvakkers, bezoekers en vrijwilligers konden niet meer weg. Ze zaten letterlijk vast op het complex tot de situatie onder controle was.
Unit 3 van het PPC is geen gewone gevangenisafdeling. Hier verblijven patiënten die psychisch zorg nodig hebben, vaak na een ernstige of gewelddadige daad. De afdeling heeft twaalf cellen, maar ook gezamenlijke ruimtes zoals een woonkamer met bank, tv, pooltafel of tafeltennis. Er is een keuken waar patiënten zelf mogen koken – en dat laatste speelt mogelijk een rol in wat er vrijdag gebeurde. Het mes dat H. gebruikte, zou wel eens een aardappelschilmesje kunnen zijn geweest dat uit de keuken kwam.
Corné H. staat niet voor het eerst in het nieuws. Toen hij vorig jaar in maart vier mensen gijzelde in een café in Ede – onder dreiging van een explosie en met een mes – werd het landelijk nieuws. Tijdens dat drama bleek hij ernstige psychische problemen te hebben. Hij was net van medicatie afgestapt en was niet teruggeweest naar zijn begeleide woning. De rechtbank oordeelde in december 2024 dat hij verminderd toerekeningsvatbaar was en gaf hem negen maanden cel én tbs met dwangverpleging. De rechter benadrukte destijds: “Je kunt de verdachte zijn daden maar beperkt verwijten vanwege zijn geestesziekte.” En dus: geen gewone gevangenisstraf, maar direct doorverwijzing naar een gespecialiseerde tbs-kliniek.
Alleen… die plek is er blijkbaar nog steeds niet. Niet eentje die voldoet aan de strenge veiligheidseisen én de juiste behandeling biedt. Daarom zat Corné H. nog steeds in Vught – in een psychiatrisch centrum dat bedoeld is voor tijdelijke stabilisatie, niet voor langdurige tbs-behandeling.
Het PPC telt zo’n 270 patiënten, verdeeld over twee hoofdunits. Unit 2 is meer gericht op kortdurende opnames, Unit 3 is voor mensen die langer behandeld moeten worden. Gemiddeld verblijven patiënten hier zo’n vier maanden. Het doel? Stabiliseren na een traumatische of gewelddadige episode, bijvoorbeeld iemand uit een psychose halen met medicatie. Daarna gaat men verder naar een tbs-kliniek of terug naar de gemeenschap – afhankelijk van de uitspraak van de rechter.
Maar bij Corné H. loopt dat proces duidelijk vast. En misschien is dat ook precies wat hij probeerde te laten zien. Net als in Ede leek zijn actie vrijdag geen puur gewelddadige daad, maar eerder een wanhopige oproep om hulp. Iets ging fout, hij was blijkbaar niet stabiel – en in plaats van rustig hulp te krijgen, eindigde het in een gijzeling.
Wat er nu met hem gaat gebeuren, is nog onduidelijk. Maar één ding staat wel vast: dit incident werpt opnieuw vragen op over de capaciteit van tbs-klinieken en of mensen met psychische aandoeningen wel op de juiste plek belanden – vooral als ze een risico vormen voor zichzelf of anderen.
