Sport Nieuws woensdag 03 december, 2025 15:35
De ondergang van McLaren: van topfavoriet naar chaos in slow motion
104 punten. Dat was het gat tussen Max Verstappen en Oscar Piastri acht races geleden, toen de wereld er nog van overtuigd was dat McLaren dit jaar de Formule 1 op zijn kop zou zetten. Nu? Verstappen zit nog maar 12 punten achter Lando Norris, die komend weekend in Abu Dhabi de wereldtitel binnen handbereik heeft. Maar of ze bij McLaren dat hoofd koel kunnen houden in de laatste race van het seizoen? Daar ligt precies het probleem.
Want sinds Zandvoort lijkt het alsof er een vloek rust over de Britse renstal. Uitvallen, crashes, dubieuze keuzes en strategische blunders – het ene na het andere drama. Het begon allemaal daar, in de duinen van Zandvoort, waar Piastri glansrijk won… terwijl Norris met mechanische pech uitviel. Tot dan toe was het pas de tweede keer dat een McLaren de finish niet haalde. De eerste keer? In Montreal, waar Norris zichzelf uitschakelde door tegen zijn eigen teamgenoot aan te rijden. Ironisch genoeg.
Een week later in Italië ging het weer mis. Norris kreeg een sloom pitstop, waardoor Piastri voor hem terechtkwam. McLaren probeerde het goed te maken met een omstreden teamorder – ja, die ‘Papaya rules’ (zo genoemd naar de kleur van hun auto) waarin coureurs mogen vechten, zolang ze elkaar maar niet raken. Piastri voelde zich gepasseerd, maar speelde mee. Verstappen won en kreeg 94 punten terug, maar niemand dacht nog dat hij de titel kon pakken. Of toch?
Dan Azerbeidzjan: Piastri crasht tijdens kwalificatie én in de race. Norris start zevende, eindigt ook zevende – wéér door een matige pitstop. Het gaat bergafwaarts: Piastri’s voorsprong op Verstappen krimpt tot 69 punten.
In Singapore wordt het gekkenhuis compleet. Norris raakt Piastri tijdens een inhaalactie, wat strijdig is met die heilige Papaya rules. Piastri is woest, maar de pitmuur laat het gewoon gebeuren. Norris wordt derde, Piastri vierde – en dus verliest de kopman drie cruciale punten.
Begin oktober in Austin breekt het einde van de illusie aan. Beide McLarens botsen met Nico Hülkenberg en vliegen de baan af – tijdens de sprintrace nog wel. Verstappen pakt beide overwinningen. Zijn achterstand? Nu nog maar 40 punten.
En dan de grote wending: Norris wint in Mexico, Piastri knalt alles eraf. Slechte start, terugval naar plek negen, kostbare punten weg. Norris wordt nieuwe WK-leider, Verstappen zit nu 36 achter.
Norris blijft rollen: dubbele overwinning in Brazilië. Piastri? Die glijdt uit in de sprintrace en eindigt vijfde in de hoofdrace. Chaos blijft.
Vegas? Een nachtmerrie. McLaren stelt de auto’s zo laag af dat de houten bodemplaten iets te veel slijten. Resultaat? Diskwalificatie. Tweede en vierde plaats kwijt. 18 en 12 punten gone. Verstappen profiteert – zijn achterstand is nu 24.
Maar het ergste komt nog: in de voorlaatste race besluit McLaren om buiten te blijven tijdens een safetycar-fase, terwijl iedereen andersom pitt. Verstappen krijgt de zege cadeau. Norris redt nog net de vierde plek.
Van een comfortabele voorsprong is niks meer over. Alleen 12 punten. Als Verstappen zondag wint, heeft Norris al genoeg aan een derde plaats om hem van de troon te stoten. Maar gezien hoe McLaren de tweede helft van het seizoen heeft gespeeld… is dat nou echt realistisch?
Marrit Steenbergen pakt twee halve finales op EK kortebaan
Zwemster Marrit Steenbergen heeft gisteren flink indruk gemaakt op het EK kortebaan in Lublin, Polen. Ze is met een knal start geweest en heeft zich overtuigend geplaatst voor de halve finales van zowel de 100 meter wisselslag als de 200 meter vrije slag.
Op de 100 meter wisselslag was Steenbergen echt de snelste van de rest. Met een tijd van 57,99 seconden was zij de enige vrouw die onder de 58 seconden bleef. Dat is best indrukwekkend! Ze was maar liefst 0,60 seconden sneller dan de Belgische Roos Vanotterdijk, die op de tweede plek eindigde. Ook Tessa Giele haalde de laatste zestien met een tijd van 59,27. Helaas moesten Britta Koehorst (1.00,05) en Mare Schallenberg (1.00,44) genoegen nemen met een uitgespeeld toernooi.
Ook op de 200 meter vrije slag zag je Steenbergen weer sterk presteren. Haar tijd van 1.54,24 was goed voor de derde beste prestatie van de series. De Hongaarse zwemsters Minna Abraham (1.53,51) en Nikolett Padar (1.54,18) waren net iets sneller, maar Steenbergen – kampioene van 2021 – blijft dus heel dichtbij. Imani de Jong plaatste zich ook: met 1.55,55 werd ze negende en mag meedoen aan de halve finale. Yara van Kalmthout (23ste in 1.57,27) en Milou van Wijk (30ste in 1.59,47) helaas niet.
Bij de mannen was het wat rustiger, maar er was wel één opvallende prestatie. Brandon van den Berg pakte een bescheiden succesje door zich te plaatsen voor de halve finale van de 100 meter wisselslag. Hij zwom in de series de zestiende tijd met 53,10, wat net genoeg was om verder te gaan.
Zijn broer Jason speelde intussen een rol in de gemengde 4×50 meter wisselslag estafette. Samen met Maaike de Waard (rugslag), Sean Niewold (vlinderslag) en Valerie van Roon (vrije slag) zorgden ze ervoor dat Nederland als snelste doorkwam naar de eindstrijd. Jason nam over na de rugslagslag van De Waard, waarbij hij als schoolslagspecialist perfect insprong. De ploeg finishte in 1.37,40, ruim 0,13 seconden sneller dan Denemarken.
Twee jaar terug pakte Nederland brons op deze afstand in Otopeni, met onder anderen Kira Toussaint en Caspar Corbeau. Maar dit keer was er minder geluk bij de mannen op de 200 meter vrije slag. Thomas Jansen (1.44,87), Tiago Fonseca Gomes (1.45,00) en Marlin Belmon (1.45,26) kwamen niet in de buurt van de halve finales. Ze eindigden respectievelijk op plek 42, 44 en 48.
Doelman Vaessen van FC Groningen vrijgesproken in hoger beroep
Het ziet ernaar uit dat doelman Vaessen van FC Groningen een flinke zorg van zich af heeft kunnen schudden. De tuchtcommissie heeft namelijk besloten hem te vrijspreken in hoger beroep – en dat is goed nieuws voor de keeper.
De reden? De commissie kon gewoon niet met zekerheid vaststellen dat er daadwerkelijk sprake was van het ontnemen van een duidelijke scoringskans. Hoewel ze erkent dat Vaessen strafbaar hands heeft gemaakt (lees: hij heeft de bal met zijn hand geraakt buiten de strafschopzone), is volgens hen niet aangetoond dat dit leidde tot het wegnemen van een echte goalkans voor de tegenstander.
Bij hun oordeel heeft de beroepscommissie vooral gekeken naar hoe snel de bal ging, in welke richting die bewoog, en waar precies de spelers op het veld stonden op dat moment. Die factoren speelden een grote rol in de uiteindelijke beslissing.
Deze bokser zoekt geen roem: ‘Ik doe het voor de kick, niet voor de fans’
Boksen kent in Nederland de laatste jaren een mooie opmars, en dat heeft zeker te maken met namen als Gradus Kraus uit Oss, die onlangs de Europese titel binnenhaalde. Maar er is ook een jonge ster aan het opkomen uit Heerle: Bjarne Machielse, pas 18 jaar oud, al meervoudig jeugdkampioen en gezien als het grootste bokstalent van het land. Toch is dit geen sporter die droomt van spotlights, interviews en rijkelijk inkomen. Integendeel. “Ik boks gewoon omdat ik het leuk vind. Rijk en beroemd worden? Nee hoor, daar gaat het mij niet om.”
Afgelopen weekend pakte Bjarne opnieuw glorie, door voor de tweede keer op rij te winnen in de hoogste jeugdcategorie. Vorig jaar was zijn overwinning al een verrassing, toen hij Geraldo Holzken – zoon van bekende vechtsporter Nieky Holzken – versloeg. “Dat had niemand zien aankomen, dus dat maakte het extra gaaf”, vertelt hij met een glimlach.
Zijn liefde voor de ring begon al op zijn achtste, toen hij bij zijn opa thuis toevallig een paar bokshandschoenen zag liggen. Hij begon te spelen met een bokszak, vond het vet cool – en zo begon het avontuur. Niet lang daarna zocht zijn familie een club op, en werd het serieuzer. “In het begin was het gewoon spelletje, ik dacht nog helemaal niet aan wedstrijden. Eerst deed ik nog voetbal naast boksen, maar uiteindelijk heb ik dat laten varen. Boksen sprak me gewoon meer aan, en ik merkte dat ik er steeds beter in werd.”
Nu is Bjarne onderdeel van TeamNL en reist hij regelmatig af naar buitenlandse toernooien. Denemarken, Litouwen, Zweden, Duitsland, Tsjechië – de afgelopen tijd stond zijn agenda behoorlijk vol. En dat combineert hij gewoon met zijn baan bij een staalconstructiebedrijf. “Geen probleem hoor, ik red het prima.”
Wat hem zo aantrekt in boksen? “Het is gewoon een mooi spel. Je wilt allebei winnen, probeert slimmer te zijn dan de ander. En het leuke is: iedereen begint gelijk. Twee handen, twee voeten, nul punten. Dat zei de bondscoach ooit tegen ons, en dat blijft me bij.” En ja, klappen opvangen – daar heeft hij geen last van. “Voel ik eigenlijk niet eens.”
Vanaf volgend jaar stapt hij over naar de eliteklasse, waar hij het op gaat nemen tegen volwassen boksers. Zijn grote droom? De Olympische Spelen. “In 2028 ben ik nog relatief jong, dus wie weet? Ik geef alles om er te komen. Voor amateurboksers is dat het allerhoogste wat er is. Zou geweldig zijn om daar te staan.”
Maar één ding wil hij graag duidelijk maken: al wil hij wel de top bereiken, de publiciteit eromheen hoeft niet. “Ik ben bescheiden, hou er niet van om in de schijnwerpers te staan. Laat mij maar lekker boksen. Dat is wat ik het liefst doe.”
Hoe een vondst bij opa leidde tot Brabants grootste bokstalent
Boksen begint steeds meer te groeien in Nederland, en dat is niet alleen te danken aan bekende namen als Gradus Kraus, die onlangs de Europese titel pakte. Er breekt ook een nieuwe ster aan: Bjarne Machielse uit Heerle. De 18-jarige jongen staat al sinds jaar en dag bovenaan in de jeugdcategorieën en wordt nu gezien als het grootste bokstalent van het hele land.
Maar wat drijft zo’n talent? Geld? Roem? Bij Bjarne absoluut niet. “Ik boks gewoon omdat ik het leuk vind”, zegt hij ronklaag. “Niet om rijk of beroemd te worden.” En dat meent hij serieus. Afgelopen weekend pakte hij voor de tweede keer op rij de titel in de hoogste jeugdcategorie. Vorig jaar was dat al een verrassing, toen hij Geraldo Holzken – zoon van vechtlegende Nieky Holzken – versloeg. “Tegen alle verwachtingen in, ja. Dat maakte het extra gaaf.”
Zijn liefde voor de sport begon op jonge leeftijd. Toen hij acht was, vond hij toevallig een paar oude bokshandschoenen liggen bij zijn opa. Hij begon er even mee te spelen op een bokszak – en vond het meteen vet. Niet lang daarna zochten hij en zijn ouders een club op. “In het begin was het gewoon spelenderwijs. Wedstrijden? Daar dacht ik nog niet aan.” Eerst combineerde hij boksen met voetballen, maar uiteindelijk liet hij dat los. “Boksen vond ik mooier, en ik werd er steeds beter in.”
Nu is Bjarne onderdeel van TeamNL en reist hij regelmatig af naar wedstrijden in binnen- en buitenland. Denemarken, Litouwen, Zweden, Duitsland, Tsjechië – hij kent ze allemaal. Tussen al die trainingen en toernooien door werkt hij gewoon bij een staalconstructiebedrijf. “Het boksen is mooi omdat je altijd kunt winnen, wie er ook tegenover je staat. Je hebt allebei twee handen, twee voeten. Je begint op nul. Dat zei de bondscoach ooit, en het klopt gewoon”, vertelt hij enthousiast.
En klappen? Die voelt hij nauwelijks. “Bang om geraakt te worden? Nee hoor, dat merk ik eigenlijk niet eens.” Vanaf volgend jaar stapt hij over naar de elite, waar hij zich kan meten met de echte mannen. Zijn grote doel? De Olympische Spelen. “In 2028 ben ik nog relatief jong. Ik wil er alles aan doen om erbij te zijn. Als amateurbokser is dat het allerhoogste wat je kunt halen. Geweldig zou dat zijn.”
Bjarne traint onder leiding van Harold Verhoekx van The Punch Boxing in Tilburg. Hoewel hij topambities heeft, blijft hij bescheiden. “Ik hoef geen aandacht. Laat mij lekker boksen. Dat is wat ik het liefst doe.”
