Sport Nieuws donderdag 20 november, 2025 23:24
Van necrologie tot granaatappels: een eeuwenoude cricketruzie krijgt weer nieuw leven
Een mini-beeldje met mega-historie
Stel je voor: je loopt door Lord’s Cricket Ground, het Walhalla van het cricket, en daar staat hij dan: een schattig terracotta potje van amper 10,5 cm hoog. Niets groots of meeslepends, maar toch geen museumstuk zo geladen met verhalen. Het dingetje is inmiddels 142 jaar oud en draagt de naam ‘The Ashes’. En ja, er komt weer een nieuw hoofdstuk aan, want morgen barst de nieuwe Ashes-serie los tussen Engeland en Australië.
De rouwadvertentie die alles ontketende
Het begint op 29 augustus 1882. De Australiërs hebben zojuist in Londen het Engelse team op eigen bodem verslagen. Het thuisland, trots grondlegger van de sport, gaat door het stof. Een paar dagen later verschijnt er in The Sporting Times een droevige necrologie: “Ter liefdevolle herinnering aan het Engelse cricket … Het lichaam zal worden gecremeerd en de as zal naar Australië worden gebracht.”
The Ashes is geboren.
Een geintje met een blijvend souvenir
Engeland reist in 1883 naar Australië om de smet uit te wissen. Ze winnen de serie en enkele Australische dames geven de Engelsen een klein urnetje cadeau – “met daarin de as van het Engelse cricket”. De grap wordt legende en de beker wordt het ultieme erfstuk. Sindsdien strijden beide landen om de vete in vijfdaagse duels, zogeheten Tests, afgewisseld op Britse en Australische grond.
Batshit-brilliante helden en diplomatieke relletjes
De Ashes levert onsterfelijke namen. Sir Donald Bradman wordt nog steeds beschouwd als de ultieme batsman; Ian Botham hakte in 1981 de Aussies klein. Maar de rivaliteit kan ook lelijk uit de hand lopen. In 1932-’33 proberen de Britten Bradman af te stoppen met ‘Bodyline’: ballen gericht op het lichaam. Het werkt, Engeland wint, maar de wereld is geschokt. Diplomatie, Kamervragen, regelwijzigingen: het komt allemaal voorbij.
Granaatappels, ‘convicts’ en andere scherpe tongen
Op de tribunes en in de pers vliegen de scheldwoorden. Australiërs noemen de Britten steevast ‘Pommie bastards’, een knipoog naar granaatappels (pomegranate): immigranten die na aankomst in de felle zon knalrood kleurden. Engelsen verwijten de Aussies erfgoed van misdadigers te zijn (‘bloody convicts’). Het blijft een fijne, venijnige familietwist.
Tijd voor een nieuw hoofdstuk
Die ruzie is hard nodig, want het klassieke Testcricket heeft concurrentie gekregen. Sinds de opkomst van het korte, spectaculaire T20-format aan het begin van deze eeuw zie je geldstromen en aandacht verschuiven. India domineert de wereld met korte matches, minder rijke landen kiezen massaal voor het lucratieve T20-circus. Engeland en Australië houden nog steeds stand – de stadions zitten straks weer ramvol – maar de druk is voelbaar. Toch zal over enkele weken de winnende captain weer juichend die felbegeerde replca-urn de lucht in steken. Het originele potje blijft veilig in Lord’s, klaar om ook de komende eeuw getuige te zijn van de meest bijtende cricketvete ter wereld.
NAC Breda trekt harde grens: aangifte na racistische lelijkheden
NAC Breda is het zat en zegt: genoeg is genoeg. De club stapt naar de politie na een reeks afzichtelijke haat- en discriminerende reacties online – onder meer vol met racistische taal – die de rondte deden na het verloren duel bij FC Volendam (2-1).
“Zulke uitspraken raken mensen diep”
Algemeen directeur Remco Oversier schaart zich volledig achter wie wordt getroffen:
“Iedere vorm van racisme, haat of bedreiging moet uitgebannen worden. Het beschadigt mensen en heeft enorme impact.”
Volgens hem is het intussen duidelijk dat achter zulke berichten niet alleen eigen supporters schuilen: sommige haat komt van helemaal buiten Brabant.
Deze keer met officiële stappen
Eerder waarschuwde NAC al, maar nu wordt de lijn definitief getrokken. De melding ligt bij justitie, de club wil daders uit de anonimiteit halen en ter verantwoording roepen.
Sociale media in de spotlights
Voor de wedstrijd thuis tegen PSV houdt NAC haar oren en ogen goed open. Elk verdwaald rotbericht op sociale media wordt – zoals gebruikelijk – gemonitord en via de juiste kanalen afgewikkeld.
Curaçao naar het WK 2026?! Hoe Dick Advocaat het onmogelijke mogelijk maakte – en niet eens het beslissende slotakkoord meemaakte
Kop dit nog maar eens na: Curaçao – winnaarsterrein grootte Amstelveen – naar het WK voetbal 2026. Een paar jaar geleden lachte je jezelf suf als je dat klaar stond te verkondigen. Maar de Droom is dus out to play, en de aanjager achter deze stunt heet niemand minder dan Dick Advocaat. Kleine disclaimer: de 78-jarige Hagenaar kon tijdens het feestje niet eens fysiek aanwezig zijn, maar zonder hem geen Blue Wave op ’t allerhoogste toneel.
Die eerste “nee, maar…”
In september 2023 belt iemand van de Curaçaose voetbalbond op. Ze zitten in zwaar weer: bestuurlijke crisis, FIFA-boetes, geen cent op de bank. Advocaat zegt – netjes – dat hij zich pas bezig gaat houden met coachen als er klaarheid is. Geen wonder dat hij niet meteen jubelt; eerst was het immers Van Marwijk, daarna Van Gaal, en zelfs Fred Rutten kreeg een “nee, dank je” sms’je. Tegelijkertijd knutselen de spelers met mini-toestelletjes richting uitwedstrijden en gaan ze al maanden op een hongerloon.
De wenkende sponzencentjes
Eind 2023 pingelen er een paar Curaçaose sponsoren de rekening dicht – et voilà: salarissen. In januari 2024 tikt Advocaat “ja” en barst het werk los. De nieuwe missie: schaaf deze ploeg bij elkaar – en snel. Zijn truc? Op huwelijksreis naar Nederlandse spelers met Antilliaans bloed. Gesprekken met Kluivert, Bazoer, Chong, Brenet… De meesten happen. Alleen Kluivert en St. Jago nemen pauze – zij durven nog op Oranje te gokken. Kluivert – vandaag landelijk icoon – blijkt een prima call te hebben gemaakt.
“Guys, mind the volume?” – “No sir, mind the rhythm”
Met de nieuwe jongens op zak rept de selectie zich in recordtempo naar een hoger niveau. O ja, en dan is er dit: pre-game reggaeton en dansjes waar Advocaat’s ‘Oostenrijkse Nachtmuziek’ tegenaan dendert. Eerst gilhard streng: bus afgesloten, geen public dinners, volume omlaag. Maar Dick checkt snel dat het Caribische hart zijn jongens sterker maakt in plaats van zwakker. Hij laat het los: bidden, muziek, passie – alles op volle kracht.
Een euforische landing op het WK 2026
En zo rollen we langzaam maar zeker in wonderlijke mode. Er vallen steeds meer ploegen om, de puntjes tikken binnen en – bingo – een legendarisch slotweekend. Smallest country ever op zo’n groot podium. Advocaat zelf heeft private shizzle en kan er niet bij zijn toen de beslissende knal klonk, maar het is zíjn verhaal. De man die een hele generatie weer trots maakte om in oranje-blauw te drijven. Vandaag weet elke voetballiefhebber waar Curaçao ligt – en lit.
Het kleinste WK-land ter wereld viert feest: Curaçao danst al een etmaal
Curaçao slingert sinds de vroege uurtjes in een eindeloze polonaise. Het nationale elftal heeft zich als allerkleinste land ooit gekwalificeerd voor het WK, en het hele eiland is een kleurrijke kermis geworden. Direct na het laatste fluitsignaal in Kingston (0-0 tegen Jamaica) gingen de telefons roodgloeiend en barstte overal confetti uit elkaar. Spelers dansten op hoteltafels, zongen in de kleedkamer en zwaaiden uit het raam van de teambus alsof ze al kampioen waren – terwijl het feit dat ze überhaupt meedoen aan het eindtoernooi al historisch is.
Luidtoeterend thuis: parade door Willemstad
Om 15.30 uur lokale tijd rolde het vliegtuig uit Jamaica over de landingsbaan van Hato. Wat volgde was een slow-motion-ticker-tape-parade: een open toeristenbus kronkelde van de luchthaven naar het stadscentrum, onder begeleiding van een kakofonie van claxons, steelbands en überluidde roadmixen van zowel het officiële teamsong. Vlaggen in felblauw, geel en wit wapperden uit pick-ups, brommers en zelfs uit de ramen van scholen die eerder hadden gesloten zodat niemand deze happening hoefde te missen.
Dick Advocaat mist de boel – maar geniet op afstand
De grote afwezige was bondscoach Dick Advocaat. De 78-jarige coach zat dinsdagavond met een groot glas thee in Nederland voor de buis. “Dit is zo bizar mooi,” zei hij tegen het AD. “Ik heb eindtoernooien gewonnen, maar dit is misschien wel het meest onwerkelijke succes in mijn carrière.” Zijn assistenten kregen na afloop een enorm bad schuim over zich heen in de catacomben van het National Stadium – het bewijs dat de afwezigheid van de ‘Kleine Generaal’ de pret niet drukt.
Wereldpers spreekt van een sportief sprookje
In het buitenland snapt men ook dat er iets unieks is gebeurd. De Italiaanse Gazzetta dello Sport kopte met een dikgedrukte “Curaçao doet ook mee!”, L’Équipe schreef lyrisch over “le miracle de Curaçao” en Spaanse Marca concludeerde dat “futbol-goden soms kleine eilandjes kiezen om grootse dromen uit te laten komen.” Genoeg klad om nog maanden op te teren; nu eerst doorfeesten tot de kater komt – of tot de loting op 5 december onthult wie Curaçao op het WK in de VS, Canada en Mexico partij geeft.
Van drama in Frankrijk tot goud in Frankrijk – Kimberly’s ongelooflijke comeback
Jeetje, wat moet je meemaken als je moeder op achtjarige leeftijd voor je ogen overlijdt bij een busongeluk en je zelf verliest je been geraakt. Dat verhaal legden Kimberly Alkemade uit Den Bosch vrij recent op tafel in haar boek ‘De sprint uit de schaduw’. Tijdens een kennismaking met de media vroeg de paralympisch kampioen zich hardop af waar ze haar openheid eigenlijk vandaan haalde. “Als ik het in één ruk teruglees, komt alles wel heel pittig binnen”, lachte ze. “Dan denk ik: ja, dat ís heftig.”
De brute crash gebeurt op een Franse snelweg. Het met vakantievierders beladen rijdende trajectbusje knalt tegen drie stilstaande collega-bussen en Kimberly wordt uit het raam geslingerd. Moeder keert het leven niet meer. Het meisje moet in coma vechten voor haar leven met een schedelbasisbreuk en een volledige beenamputatie onder haar linkerknie als blijvende herinnering.
Later, als tante Jolanda haar en haar zusjes oppikt en het gezin weer een beetje lucht krijgt, lijkt het leven herstellend. Maar je leven laat je niet zomaar los: in 2019 pleegt tante Jolanda zelfmoord. “Nog zo’n trap na”, zucht Kimberly nu. “Het verdriet om haar man kon ze niet meer dragen.”
Daartegenover staat het succes dat ze met hart en ziel in de sport vindt. Na een geslaagde dag op een paralympische talentmeet in 2017 schrijft ze zich een jaar later in bij de nationale ploeg, met één blade aan haar linkerbeen. 2019 begroet ze met WK-zilver op de 200 en brons op de 100 meter en dromerig kondigt ze het grote doel aan: “Paralympisch goud in Parijs.” Ze zwaait zelfs haar baan in de zorg uit om fulltime te trainen.
Het wordt een zeeën van wereldrecords, blessures en weer opkrabbel-momenten. De top voltrekt zich op donderdag de allerlaatste Paralympische race: ze snelt naar goud op de 200 meter in Parijs – Frankrijk dus, precies daar waar alles zo gruwelijk begon. “Ik had niet durven dromen dat ik daar nu op het hoogste podium zou staan”, glundert ze. Het blijkt meteen haar laatste wedstrijd. Het scharnier tussen piek en dip laat zich niet voortzetten met nog meer krankzinnige doelen. “Alles moet er dan weer voor wijken: trainen, eten, slapen, aan de gang blijven.”
Inmiddels is Kimberly over de helft van haar zwangerschap, werkt ze parttime als projectmedewerker bij Uniek Sporten, runt ze eigen stichting Moving for Growth en verzorgt inspirerende talks. Om fit te blijven, probeert ze van alles: snowboarden, roeien – beide teams hebben haar ondertussen al polshoogte laten nemen. “Het kriebelt weer een beetje”, grinnikt ze. “Ik ben niet vergeten hoe leuk topsport is, maar ik sluit niks uit.” Haar man knikt en lacht: “Bij Kimberly weet je nooit wat er morgen gebeurt; daarom ben ik met haar getrouwd.”
