Sport Nieuws woensdag 12 november, 2025 15:33
Rubiales steekt veel verder het conflict in dan slechts een boete
Eind februari van dit jaar stond Luis Rubiales in de rechtbank met een boekje van 10.800 euro. De reden? Die ongevraagd bekenste kus op Jenni Hermoso vlak nadat Spanje Engeland versloeg in de WK-finale van 2023.
Tot groot ongeloof van velen hield Rubiales in zijn verhoor vol dat hij niet de dader, maar het slachtoffer is. Volgens hem roert er zich een “plotse extreemlinkse beweging” die een “parallelle realiteit” creeërt waarin hij de slechterik is. Hij suggereert zelfs dat al die ophef vooral bestaat om een rookgordijn op te trekken voor premier Pedro Sánchez – alsof zijn kus één groot staaltje politieke afleidingsmanoeuvre zou zijn.
Alcaraz moet toch nog even wachten op halve finale-ticket
Spanje’s vedette Carlos Alcaraz heeft bij de ATP Finals in Turijn voor spektakel gezorgd. In een driesetter troefde hij Taylor Fritz af met 6-7 (2), 7-5, 6-3. Hierdoor staat hij op twee zeges in groep Jimmy Connors – maar een ticket voor de halve finales is, zo bleek later op de avond, nog nergens voor het oprapen.
Zo verliep het duel tussen Alcaraz en Fritz
De eerste set was badminton met snelle rallies én een wapenstilstand die eindigde in een tiebreak. Daarin trok de Amerikaanse met knappe serves aan het langste eind. De tweede set? Cats and dogs. De geslagen forehands van Alcaraz waren als nachtwakebussen: je zag ze aankomen, maar je stond er nog steeds. Bij 5-6 sloeg hij een beslissend breekpunt binnen waardoor er toch nog een derde set moest komen. Die derde set draaide uit op een donderslag in een glas water: Fritz gaf Alcaraz een handvol cadeautjes (wild winnerproberen, dubbele fout, lange backhand) en Alcaraz dankte netjes.
Musetti schudt De Minaur af
Omdat Alex de Minaur er later op de avond in dezelfde groep niet in slaagde Lorenzo Musetti te kloppen, blijft de rekenmachine nog even open staan. De Minaur verloor namelijk in drie sets: 5-7, 6-3, 5-7. Hij stond bij 5-3 in de derde set te serveren voor de wedstrijd, maar Musetti maaide er – letterlijk en figuurlijk – vandoor en pakte vier games achter elkaar.
Bonusassigneur van die partij: het punt van de avond. In de achtste game van de beslissende set had een rally alles: defense tussen de benen, een knappe smash én twee doodmoe gevechtende tennissers die daarna onder luid applaus bleven liggen na hun ontberingen.
Voor Alcaraz dus nog geen sigaar. Voor ons wel: tennis waarbij het dekbed van de spanning de kamer pas laat.
Als het minder gaat met Ajax, verschijnen de helden van ’18-’19 ineens weer op het toneel
Zodra het bij Ajax een beetje stormt, schiet de club stiekem toch terug naar dat seizoen. De halve finale Champions League 2019, het jaar waarin totdaal voetbal de halve wereld stil liet staan, staat nog precies zo in ieders hoofd geplakt. Zijn we niet allemaal een beetje verliefd op dat verhaal gebleven?
Gewoon houvast zoeken, of toch pure nostalgie?
De naam Erik ten Hag zweeft alweer rond als mogelijke redder nu John Heitinga ontslagen is. En Marc Overmars? Die kreeg plots een smeekbede om Alex Kroes’ stoeltje weer op te vullen. De club hoopt blijkbaar dat een flard van het oude geluk terug komt als dezelfde mensen neerzetten. Wetenschappers noemen dit niet eens een slim plan, eerder een reflex. Volgens emeritus hoogleraar Ad Vingerhoets (Universiteit Tilburg) zoekt een supporter in crisistijd angstvallig naar dé oplossing: “Dit is terugverlangen naar vroeger omdat toen alles beter leek. Het is meer emotioneel dan rationeel. Conservatief, zeg maar: staat niet open voor iets nieuws.” De druk op de borst komt vooral voort uit pure stress over het nu, waardoor men krampachtig naar herkenbare figuren grijpt. Maar dat biedt nul garanties voor de toekomst.
De hoofdpersonen zelf trekken hun neus er niet voor op
Zowel Overmars als Ten Hag is overigens niet warm van het idee.
Overmars in De Telegraaf: “Ik heb een zwak voor Ajax, maar voor mij is het een gepasseerd station.” Hij blijft in Antwerp waar zijn contract nog 1,5 jaar doorloopt. Ten Hag is ook resoluut: “Dank u, nee.” De onrust in Amsterdam doet hem nu geen goed. Dat terwijl ze ooit samen de hemelnaam Ajax op de wereldkaart zetten.
Het sprookje van 2019: een snelle reality-check
Bedenk even wat Ajax toen rond had staan: Tadic, Blind, Ziyech, Van de Beek, De Jong, De Ligt, Tagliafico… Nu zouden ze hoogstens op de tribune zitten in het huidige elftal. De avonturen bij Madrid en Juventus flitsen nog door je hoofd, maar die droomselectie is naar elders vertrokken of in blessurehel beland. Toen dacht men: zo gaat het altijd. Tja.
De mindere kant van de roze bril
Wat makkelijk vergeten wordt: Overmars moest vertrekken na grensoverschrijdend gedrag, slachtoffers werken er nog steeds, en Ten Hag kon zijn magie zowel bij Manchester United als bij Leverkusen (ontslagen na twee competitiewedstrijden) niet herhalen. Interdisciplinair hoofddocent Anouk Smeekes (Universiteit Utrecht) maakt een schepje doorzichtig mee: “Nostalgie betekent dat je de vette verhalen onthoudt en het vieze werk wuift. Je bekijkt het verleden door een roze bril, maar vraagt nooit: wat ging er toen ook echt mis?”
Kortom: romantiek is fijn, maar lost niets op
Juist in een crisis is nuance meestal het eerste slachtoffer. Ajax-fans zingen nog steeds die namen uit 2019, maar dat betekent niet dat diezelfde mensen nu opnieuw alles kunnen rechtbreien. Het verleden is een naslagwerk, geen handleiding voor morgen.
Twente treft oude kennis Benfica: “Bang? Echt niet!”
De bekentenis over Luik
De nachtmerrie van drie weken geleden, toen OH Leuven in blessuretijd toch nog langskwam? Weggepoetst. “We creëerden genoeg om er drie of vier in te knallen, dus eigen schuld, dikke bult,” relativeert Van Ginkel. “Benfica is een ander verhaal, maar je voelt natuurlijk dat je die lokale stunt had moeten afmaken.”
Geen angst, wel respect
Volgens aanvoerder Van Ginkel is het woord trauma te groot. “Zij zoeken nog naar hun eerste puntje, dán ligt de druk veel meer bij hun voeten. Dat geeft ons ruimte om lekker te voetballen.” De middenvelder knipoogt: “Het is aan ons om hun zwakke plekken te vinden en daar parels van te maken.”
Blik op morgen (en daarna)
Trainer Dekker wil niks weten van een programma-horrorronde met Atlético, Arsenal én Real Madrid achter de horizon. “Ik kijk één wedstrijd vooruit. Morgen in Lissabon is het al finale-ritme, daarna zien we wel weer.”
Hoog tijd: Max trekt na ruim tien jaar de deur van AZ achter zich dicht
Na elf seizoenen zwaait de Alkmaarders-directeur voetbalzaken eindelijk af. “Het voelt goed om nu al te melden dat ik op 1 juli 2026 stop,” vertelt de 54-jarige oud-speler. “Elf prachtige en intensieve jaren – het is mooi geweest. Even geen transfers, scoutingrapporten of deadlines meer, maar tijd voor m’n gezin.”
Waarom nu pas vertrekken?
“Ik wil de club met een gerust hart achterlaten,” legt hij uit. Door zijn vertrek ruim van tevoren bekend te maken, geeft AZ alle ruimte om rustig naar een waardige opvolger te zoeken. Continuïteit blijft zo gewaarborgd.
Een decennium Alkmaarse successen
Onder zijn leiding werden jonge talenten groot en daarna duur verkocht. Denk aan Tijjani Reijnders die naar AC Milan vertrok of Vangelis Pavlidis die het bij Benfica ging proberen. Die winstgevende strategie had Huiberts vaker een lucratief buitenlands avontuur kunnen opleveren, maar hij stond steeds het belang van AZ voorop.
Volgens Raad-van-Commissarissen-voorzitter René Neelissen heeft Huiberts bovendien meerdere keren bedankt voor aantrekkelijke aanbiedingen. “Max bleef trouw aan de lange termijn van onze club”, zegt hij tevreden.
De Ligt denkt anders: van faalangst naar maak-wat-moois
Matthijs de Ligt met weer een glimlach bij Oranje—“ik ben 26, topfit én in mijn mentale bloei”. De verdediger van Manchester United geeft meteen toe wat er veranderd is in zijn hoofd: pak ‘m beet vorig jaar keek hij elke wedstrijd met knikkende knieën vanuit het principe “wat als ik nou iets fout doe?”. Tegenwoordig is het simpelweg “wat kan ik zo veel mogelijk goed doen?”
Waar zat die switch in? Kort door de bocht: zijn lichaam begon meetewerken. Nadat hij in zijn eerste seizoen bij United constant liep te friemelen met blessures, heeft hij deze voorbereiding volledig meegedraaid. Gevolg: meer duelkracht, meer rust en dus meer lof in Engelse kranten. Ronald Koeman zag dat ook. De bondscoach zette de 51-voudig international in oktober nog naast zich neer (“hij oogde zoekend”), maar heeft De Ligt nu teruggevraagd voor de nationale – en misschien wel historische – WK-kwalificatieduels tegen Polen en Litouwen.
Een flinterdunne lijn tussen toptransfer en twijfel
Ajax-lover, 200 miljoen euro aan transfersommen later, maar toch altijd dat vraagteken. En last but not least: nul speelminuten tijdens het EK in eigen continent. Voor de buitenwereld betekende dat soms eeuwige vergelijkingen met Virgil van Dijk; voor De Ligt een onrustige spiegel. “Ik ben een denker”, knipoogt hij. “Soms bracht dat me verder, maar steeds vaker zat ik mezelf voor de voeten.”
Een dunne lijn, ja. Want de focus op zijn ‘rubuiste jaren’ (aka dat potje ‘Dikkie’-spot in de Ajax-jeugd stopte niet) sneed ook twee kanten. In 2022 oordeelde Van der Vaart: “Te opgepompt, te gespierd.” Daar ging-ie weer: twijfel, herrie, sportschool-twijfel. De Ligt lacht nu: “Een fabeltje. Ik pak de weights weer zoals vroeger, en ik word precies hierdoor sronger én leniger.”
Geen Europees voetbal = bonus hersteluren
De wet van Murphy: omdat United dit jaar niet meedoet in Europa, krijgt-ie twee keer zo veel slaapuren en herstel. De Ligt knijpt zichzelf regelmatig in de arm: “Ik krijg nu eindelijk ruimte om m’n lichaam én m’n brein rustig op te laden.”
Dat merkt hij meteen bij de trainingen in Zeist. “Koeman ziet gewoon de intentie die er eerst niet was”, stelt hij droog. Trappen, verdraaien, schoudernod. De stemming om zijn comeback: “Geen WK-deelname wordt geen soap meer. Ik wil nu vooral aantonen dat ik terug ben. Als je niet geselecteerd wordt, doet dat iets met je. Maar nu—yes, overwinning!”
