Recent Nieuws zaterdag 08 november, 2025 11:44
Steeds Meer Drang Tot Feest op de Elfde van de Elfde
Het begon allemaal heel bescheiden: een klein groepje carnavalsliefhebbers dat op 11 november – oftewel de Elfde van de Elfde – symbolisch het carnavalsseizoen aftrapte. Maar wat toen nog een soort intern feestje was voor verenigingen, is inmiddels uitgegroeid tot een massale happening in Brabant. Vooral in grote steden als Tilburg, Breda en Eindhoven zie je steeds meer mensen de straat op gaan om alvast in carnavalsstemming te komen.
In Den Bosch is het al jaren superdruk op 11-11, zo druk zelfs dat er vaak méér mensen op straat staan dan tijdens de officiële carnavalsoptochten in februari. “We zitten echt op slot”, zegt Otto van den Groenendaal van Koninklijke Horeca Nederland in Den Bosch. “Oeteldonk is vol. Er is gewoon geen ruimte meer om groter te worden.” Toch zien andere steden die drang om juist wél groter te worden.
Tilburg kent ook een flinke opmars. Tien jaar geleden vond de opening nog plaats in een theater met plek voor 750 man. Nu staat de hele binnenstad bol van de feestgangers. “We hadden opeens 7500 mensen op ons eigen feest op de Heuvel, terwijl de horeca er toen nog niks extra’s aan deed”, vertelt Tim van Ham van Carnavalsstichting Tilburg. Inmiddels schaart ook de horeca zich groot achter het gebeuren, met optochten, muziekpodia en feestpleinen verspreid over de stad.
Eindhoven wil dit jaar nog verder gaan. Wat begon op het Stratumseind, is nu uitgegroeid tot een groot festival op de Markt. “Vorig jaar stonden er tussen de drie- en vijfduizend mensen. Dit jaar hopen we op tienduizend”, zegt Siegobert Jansen van KHN Eindhoven enthousiast. “Na corona had iedereen behoefte aan verbinding. Dat heeft zeker bijgedragen aan de groei.”
Niet iedereen is even fan van deze explosieve groei. Ad Koopman, voorzitter van de Brabantse Carnaval Federatie, vindt dat traditie belangrijker is dan massa. “Je wilt vooral jouw eigen cultuur en tradities tonen. Daar heb je niet per se duizenden toeristen voor nodig.” Toch laat hij er geen twijfel over bestaan: “Iedereen is welkom. Het moet laagdrempelig blijven. Alleen: doe het met respect voor wat carnaval écht betekent.”
Terwijl sommige plekken zoals Uden dit jaar voor het eerst een officieel 11-11-feest organiseren, blijft de discussie lopen: hoeveel is te veel? De horeca juicht de drukte toe, maar de authenticiteit van het feest staat onder druk. Eén ding is zeker: de Elfde van de Elfde wordt steeds minder een knipoog naar insiders en steeds meer een volksfeest voor iedereen. En volgens de meeste organisatoren: dit jaar weer drukker dan ooit.
VVD kampt met geldnood en overweegt verplichte bijdrage van eigen politici
De VVD zit momenteel met een strak budget en zoekt naar manieren om de kas weer wat voller te maken. En daarbij denken ze nu juist aan iets wat vrij onliberaal overkomt: een verplichte afdracht van hun eigen politici.
In een interne mail aan leden wordt gesproken over een voorstel waarbij iedereen die een functie vervult namens de partij – denk aan ministers, staatssecretarissen, Kamerleden, wethouders, burgemeesters, provinciebestuurders en raadsleden – 3,5 procent van hun inkomen uit die functie moet afstaan aan de partij.
Het hoofdbestuur beseft dat dit niet helemaal past binnen de liberale waarden van vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid. “Dat wat we voorstellen, past eigenlijk niet binnen het liberale uitgangspunt,” staat letterlijk in de mail. Maar goed, nood breekt wet, zo is de redenering. Sinds 2021 zijn er bij Tweede Kamerverkiezingen flink wat zetels verloren gegaan, en daardoor ook subsidiegeld van de overheid. Tegelijkertijd kosten campagnes en het draaiende houden van het partijapparaat steeds meer.
Er is al fors ingekrompen – ruim 800.000 euro bespaard dit jaar – maar toch dreigt er voor 2025 een tekort van bijna een miljoen euro.
Terwijl de VVD hierover nadenkt, doen andere partijen dit soort dingen al jaren. De SP bijvoorbeeld heeft een regeling waarbij het volledige salaris van ambtsdragers rechtstreeks naar de partijkas gaat. Daarna krijgen ze een modaal inkomen terug van de partij. Dat scheelt incassokosten en zorgt voor een stabiele inkomstenstroom. Ook GroenLinks-PvdA, CDA en D66 hanteren vergelijkbare systemen. Het CDA vraagt 3 procent, D66 zelfs 6 procent, en GroenLinks-PvdA werkt met een progressieve schaal die op kan lopen tot 10 procent van het politieke inkomen.
Als het plan bij de VVD doorgaat, moeten Tweede Kamerleden maandelijks 411,25 euro bruto afdragen. Ministers zitten aan de bovenkant met 511,86 euro bruto. Omdat het om een gift gaat, is dat aftrekbaar van de belasting, dus netto is het bedrag lager. Bovendien telt dit in plaats van de gewone contributie, niet erbovenop.
Het voorstel komt tijdens een ledenvergadering op 13 december formeel aan bod. Het bestuur hoopt op een “stevige discussie” over dit zogenaamde ‘dilemma-stuk’. Maar die discussie is al begonnen, vooral onder lokale politici zoals wethouders en raadsleden. Op sociale media duiken kritische reacties op, waarbij wordt verwezen naar de bekende verkiezingsslogan van de VVD: ‘Rust in de portemonnee’. Ironisch genoeg lijkt die rust alleen voor leden te gelden – niet voor wie actief is in gemeenten of provincies.
Bestuursmalaise bij Ajax: waarom Heitinga én het hele systeem onder vuur liggen
Terug naar donderdag. Dat was de dag dat Ajax trainer John Heitinga en zijn rechterhand Marcel Keizer de laan uit werden gestuurd. Niet bepaald een feestelijke aankondiging. Technisch directeur Alex Kroes noemde het ‘een pijnlijke beslissing’, maar zag simpelweg te weinig vooruitgang. Te veel punten verspeeld, te weinig groei – kortom, het moest anders.
Wat opviel? Kroes stond zelf voor de camera’s, alsof hij de baas is in deze show. Maar wacht even: dat is-ie formeel eigenlijk niet. Kroes is wat je noemt een titulair directeur, geen statutair directeur. Dat betekent dat de echte touwtjes in handen liggen van algemeen directeur Menno Geelen en financieel directeur Shashi Baboeram Panday. Zij zijn degenen die knopen moeten doorhakken over wie er wel of niet blijft – dus ook over trainers en bestuurders.
Toch was Geelen nergens te bekennen tijdens de mededeling. In plaats daarvan sprak Kroes namens het bestuur. Journalist Engbers vindt dat vreemd: waarom staat degene met minder formele macht zo prominent in beeld?
En dan hebben we nog de raad van commissarissen (rvc). Die moet toezicht houden op de directie. Maar ook daar zit het niet lekker. Sinds september stapten al drie leden op: Hermine Voûte, Carolien Gehrels en Danny Blind. De laatste bleef nog even zitten omwille van de wet – een rvc moet minimaal uit drie mensen bestaan. Nu zitten ze nét aan het minimum. En eerlijk gezegd: het lijkt daar meer op een stoelendans dan op een stabiele controlekamer.
Eind vorig jaar en begin dit jaar vertrokken er alweer vijf andere commissarissen. Sommige opvolgers zijn nu alweer weg. Kortom: wie wil er nou lid worden van een rvc die voelt als een draaiende molen?
Engbers benadrukt dat een goede rvc divers moet zijn: mensen met voetbalkennis, financiële expertise, bestuurlijke ervaring, cultuurinzicht. Maar met zo’n uitgedund team is dat lastig. En zonder goede mix kun je geen strategische keuzes fatsoenlijk controleren.
Laatst waren het technisch directeuren en trainers die als puzzelstukjes werden verschoven. Sinds het vertrek van Marc Overmars in 2022 is er een trage kettingreactie van ontslagen, tijdelijke aanstellingen en teleurstellingen. Ajax lijkt inmiddels een soort moeras geworden: veel talenten verzwolgen, weinig structuur.
En dan is er nog de dubbele identiteit van de club. Ajax is namelijk tegelijkertijd een beursgenoteerd bedrijf én een ledenvereniging. De vereniging AFC Ajax bezit 73 procent van de aandelen en wordt vertegenwoordigd door een bestuursraad van ruim 700 leden. De rest zit bij grote banken zoals Goldman Sachs en Citigroup.
Dit maakt het beheer extra complex. Als beursgenoteerd bedrijf moet je voldoen aan strenge regels. Maar tegelijk speel je in een wereld waar emotie, sportieve druk en ledeninvloed alles kunnen beïnvloeden. Engbers vindt dat ambitieus – misschien wel té ambitieus.
RTL Z vroeg hoe het nu verder moet. De zoektocht naar een nieuwe hoofdtrainer is begonnen. Logischerwijs krijgen de twee voetbaldirecteuren in de vijfkoppige directie de leiding – dus ook Kroes. Maar: de rvc moet mee instemmen. Zonder hen geen nieuwe trainer. Dezelfde samenwerking geldt voor de vervanging van de technisch directeur.
Is het tijd om van de beurs af te stappen? Dat wordt regelmatig gesuggereerd, maar het kost flink wat geld (aandelen terugkopen) en is technisch ingewikkeld. Gerben Everts van de Vereniging van Effectenbezitters (VEB) denkt dat Ajax juist nú kan profiteren van de beursnotering. Bijvoorbeeld door extra aandelen uit te geven – dan spreid je de macht en haal je geld binnen.
De VEB heeft de club in september een brief gestuurd met 14 symbolische vragen. Er volgde een constructief gesprek. De club erkent dat er iets moet veranderen. Volgens Everts ligt het probleem niet per se in de structuur, maar in de invulling. Iedereen moet weten wat zijn of haar rol is.
Engbers benadrukt dat ook de bestuursraad zich niet overal moet mengen. “Commissarissen onderschatten vaak hoe zwaar het is. Dit is geen leuke bijbaan.” En de aandeelhouders? Die mogen toezicht houden, via de rvc, maar niet gaan besturen. “De keeper gaat toch ook niet in de spits spelen?” retorisch vraag zij.
Haar grootste zorg? Door al deze chaos wordt het steeds lastiger om goede mensen te vinden voor belangrijke functies. En wie straks de plek van Heitinga inneemt, zal dat meteen voelen. Want wat er in de bestuurskamer gebeurt, komt uiteindelijk op het veld terug. En andersom.
Ajax-fans? Die staan er overigens positief in. Veel supporters zijn allesbehalve rouwig om het vertrek van Heitinga.
Elfde van de Elfde: Carnaval al in november?
Wie dacht dat het pas in februari echt losbarst met carnaval, heeft misschien nog geen 11 november meegemaakt. Want die ‘elfde van de elfde’ – oftewel 11/11 om 11:11 uur – is tegenwoordig vaak net zo’n drukke brij als het hoogseizoen zelf. Komende dinsdag wordt in Den Bosch bijvoorbeeld rond de 100.000 bezoekers verwacht. Dat is evenveel als tijdens carnavalszondag en -maandag volgend jaar. En Den Bosch staat er niet alleen voor: ook in Breda, Tilburg, Roermond en Maastricht stromen de straten vol op die ochtend.
De traditie bestaat al jaren, maar de drukte neemt toe – vooral sinds corona. “We zitten gewoon op de top”, zegt Otto van den Groenendaal van Koninklijke Horeca Nederland in Den Bosch. “Oeteldonk is helemaal vol. Er is geen ruimte meer om groter te worden.” In Breda kenden ze vorig jaar zelfs het punt waarop de gemeente mensen via omroep vroeg om niet meer naar de binnenstad te komen – het was simpelweg te vol.
Wat is er gebeurd? Nou, na twee jaar pandemie had iedereen behoefte aan feest, vertelt Tim van Ham van de Carnavalsstichting in Tilburg. “Maar in dat eerste jaar na corona deed de horeca nog weinig speciaals. Toen stonden er ineens 7500 mensen op ons feest. Nu doen ook cafés en kroegen mee, en bouwen ze grote programma’s op verschillende pleinen.”
Ook in Eindhoven zie je die groei. Waar ‘Elluf Elluf’ ooit vooral een Stratumseind-dingetje was, is het nu een groot marktfeest geworden. “Vorig jaar waren er tussen de 3000 en 5000 mensen. Dit jaar hopen we op 10.000”, zegt Siegobert Jansen van KHN Eindhoven. “Na corona was er duidelijk behoefte aan verbinding. Dat heeft het feest een flinke boost gegeven.”
Toch is niet iedereen fan van deze groei. Ad Koopman, voorzitter van de Brabantse Carnaval Federatie, twijfelt of groots beter is. “Ik weet niet of het wenselijk is. Het gaat om traditie, om jouw buurt, jouw vereniging, jouw stad. Daar hoef je geen toeristen voor te hebben.” Maar hij benadrukt: “Iedereen is welkom! Het moet laagdrempelig blijven. Alleen… doe het dan met respect voor wat carnaval écht is.”
Bewijs maar eens dat je in je eigen huis woont
Gudule Martens woont al sinds 1989 op hetzelfde adres in Eindhoven. Drieëndertig jaar lang, geen verhuizing, alles rustig. Maar begin vorige maand komt er ineens een brief op de deurmat die alles op zijn kop zet: de gemeente doet onderzoek naar haar adres. Ze moet nu bewijzen dat ze daar écht woont – terwijl ze er al bijna 36 jaar achter elkaar heeft gewoond.
Op de website van de gemeente leest ze dat tijdens zo’n onderzoek haar DigiD wordt geblokkeerd. En dat is niet niks. Zonder DigiD kun je nergens meer inloggen: niet bij de gemeente, niet bij de Belastingdienst, niet bij UWV en zelfs niet bij je ziekenhuis. De boodschap is duidelijk: “U kunt uw adres niet via DigiD wijzigen omdat er al een onderzoek loopt.” En: “Zo lang iemands adresregistratie wordt onderzocht, is zijn of haar DigiD geblokkeerd.”
Dat laat Gudule huiveren. “Als je de site leest met het idee dat fraude voorkomen moet worden, snap je het nog wel. Maar als je denkt: stel dat iemand dit gebruikt om een buurman een hak te zetten… dan klinkt het ineens heel anders.” En ja, ze heeft wel een vermoeden wie er achter de melding zit. Maar bewijs? Nee, dat heeft ze niet. “Ik had nooit gedacht dat wij aangegeven waren. Maar kennelijk is dat gebeurd.”
Ze is trouwens helemaal niet tegen het idee van een adresonderzoek. “Stel dat iemand allang vertrokken is, maar nog steeds uitkeringen trekt op dat adres – dan is zo’n controle terecht.” Alleen: zij is niet diegene. Zij woont er gewoon. Maar omdat ze de laatste tijd minder vaak thuis is geweest, is er blijkbaar twijfel gerezen.
Waarom is ze minder thuis? Twee redenen. Ten eerste: drukte met het werk. Zij en haar partner hebben een eigen bedrijf en zijn vaak onderweg. Ten tweede: twee ouders zijn overleden. De administratieve rompslomp daarvan neemt veel tijd in beslag – en speelt zich grotendeels af buiten huis.
Toch vraagt de gemeente per mail door over haar privéleven. “Waar ben je dan?” “Hoe vaak ben je thuis?” Vragen die Gudule pijnlijk vinden. “Ik vind dit een enorme inbreuk op mijn privacy. Waarom vragen ze niet gewoon om de energierekening of iets wat ik makkelijk kan tonen?”
Een e-mail uitleg was niet genoeg. Nu zit ze in een onzekere periode, zonder DigiD, zonder duidelijkheid. En dan krijgt ze ook nog een antwoordmail vol taalfouten. Wanneer Omroep Brabant navraagt, blijkt: ja, die mail komt echt van de gemeente.
“Hoe kan een ambtenaar zomaar zulke persoonlijke vragen stellen?” vraagt Gudule zich af. “Geef me een simpel formulier, vraag om een bewijsstuk – klaar. In plaats daarvan word ik behandeld alsof ik iets te verbergen heb.”
Inmiddels heeft ze een klacht ingediend: bij de gemeente én bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Maar reactie? Nog steeds niets. “Het is kwalijk dat ze mij zo in het ongewisse laten.”
Goed nieuws: de gemeente Eindhoven heeft ondertussen de tekst op de website aangepast. Sinds kort staat er dat je DigiD tijdens een adresonderzoek niet automatisch wordt geblokkeerd. Maar voor Gudule komt die update te laat. Het vertrouwen is geschaad.
Doodstraf voor Palestijnse ’terroristen’ komt dichterbij: ‘Een dieptepunt in de rechtstaat’
Er hangt een zware sfeer boven Israël, nu een wetsvoorstel voor de doodstraf op tafel ligt – specifiek gericht op Palestijnen die worden veroordeeld voor aanslagen. Het idee komt van de ultrarechtse partij van minister Itamar Ben Gvir, een figuur die geen gelegenheid laat liggen om zijn harde standpunten te benadrukken. Vorige week liet hij al iets doorschemeren tijdens een bezoek aan een gevangenis, waar Palestijnse gedetineerden met handboeien op hun rug op de grond lagen. Terwijl de camera draaide, zei hij: “Er is nog één ding dat we moeten doen: de doodstraf voor terroristen.”
Het wetsvoorstel geeft rechters formeel de mogelijkheid om de doodstraf op te leggen aan mensen die een burger van Israël hebben vermoord uit nationalistische motieven. Denk aan de daders van de schietpartij twee maanden geleden bij een bushalte in Jeruzalem, waarbij zes mensen om het leven kwamen. Ofwel: precies het soort gevallen waarop dit voorstel zich richt.
Hoeveel speelruimte rechters daadwerkelijk krijgen, is nog onduidelijk. De details ontbreken nog grotendeels. Maar Ben Gvir heeft duidelijk gemaakt wat hij wil: elke veroordeelde terrorist moet automatisch de doodstraf krijgen. “Wie eropuit gaat om te moorden, moet weten dat hij zal worden terechtgesteld.”
Deze wet is niet helemaal nieuw. Twee jaar geleden werd een vergelijkbaar voorstel zelfs al eens aangenomen – maar toen plots ingetrokken. Veel weerstand binnen de regering en vooral bij veiligheidsdiensten zorgde ervoor dat het plan op de schop ging. Er was angst dat het de veiligheid van gegijzelde Israëli’s zou schaden. Nu, vlak na de vrijlating van alle levende gijzelaars vorige maand, komt het idee toch weer boven water.
Voorstanders geloven dat de doodstraf afschrikt. Als terroristen weten dat ze gefusilleerd of opgehangen kunnen worden, durven ze misschien minder snel toe te slaan. Premier Netanyahu en zijn Likudpartij steunen het plan – maar volgens Midden-Oosten-correspondent Pepijn Nagtzaam zit Netanyahu eigenlijk in de val. “De extreemrechtse coalitiepartners houden hem onder druk. Zonder hun steun valt de regering uit elkaar. En Ben Gvir heeft daar al mee gedreigd.”
Het wetsvoorstel is ingediend door een parlementslid uit Ben Gvirs partij. Een persoonlijke drijfveer? Haar man werd in 2003 vermoord tijdens een aanslag op de Westelijke Jordaanoever. Zelf raakte ze zwaargewond. Eén van de daders kreeg zeven keer levenslang, maar werd acht jaar later vrijgelaten in ruil voor gevangenen. Hij sloot zich later aan bij Hamas en sneuvelde tijdens de oorlog in Gaza. “Een dode terrorist slaat niet nog een keer toe,” verklaarde zij deze week – een uitspraak die veel zegt over de logica achter de wet.
Maar de kritiek is fel. Want de wet geldt alleen voor Palestijnen. Als een Israëli een Palestijn vermoordt, ook al is er sprake van terrorisme, dan komt de doodstraf niet in aanmerking. Dat maakt de wet volgens experts ronduit discriminerend.
“De doodstraf moeten we altijd afwijzen, in elk scenario,” zegt hoogleraar internationaal strafrecht Göran Sluiter. “Maar dit is erger: het is een wet die bewust één groep treft. Dat is volstrekt onacceptabel en een zwaar dieptepunt.” Volgens hem is hij niet verbaasd: “Voor deze extremisten is niets meer te extreem.”
Ook Amnesty International reageert scherp. In een officiële reactie benadrukt de organisatie dat zij “altijd en overal tegen de doodstraf” is. Ze wachten de stemming in het parlement af, omdat de precieze inhoud van het wetsvoorstel nog vaag blijft.
De Israëlische Labourpartij is eveneens tegen. Zij waarschuwt dat de doodstraf “geen einde maakt aan gewelddadig terrorisme, maar juist kan leiden tot meer haat en escalatie.”
Interessant detail: de doodstraf is in Israël technisch gezien nooit afgeschaft. Toch wordt hij in de praktijk vrijwel nooit gebruikt. “Israël houdt de doodstraf open voor daden die het Joodse volk bedreigen, zoals genocide,” legt correspondent Nagtzaam uit. In de geschiedenis is de straf maar twee keer uitgesproken – en slechts één keer voltrokken: in 1962, toen nazi-beul Adolf Eichmann werd opgehangen voor zijn rol in de Holocaust.
“Toch lijkt het alsof de doodstraf voor Palestijnen al lang bestaat – alleen dan zonder proces,” zegt Nagtzaam. “Als iemand in Gaza of op de Westbank verdacht gedraagt of een grens overschrijdt, wordt hij soms zonder pardon neergeschoten door soldaten of kolonisten.”
Sluiter voegt eraan toe: “We zien al jaren structurele discriminatie tegen Palestijnen. Als deze wet nu wordt ingevoerd onder deze omstandigheden, dan is dat geen juridisch keerpunt – maar onderdeel van misdrijven tegen de menselijkheid.”
Volgens The Times of Israel zou er mogelijk zondag al over het wetsvoorstel gestemd kunnen worden. In Israël moet een wet meerdere malen worden goedgekeurd door het parlement voordat het echt van kracht wordt. Tussendoor kan het voorstel nog worden aangepast – dus de strijd is nog niet afgelopen.
