Entertainment Nieuws zaterdag 08 november, 2025 19:33
Hoe vaderschap Benedict Cumberbatch emotioneler maakte
Benedict Cumberbatch, de man achter Sherlock Holmes en Dr. Strange, heeft het over iets wat je niet direct zou verwachten van zo’n stoere filmheld: zijn gevoelige kant. En dat komt volgens hem allemaal door het vaderschap.
De 49-jarige acteur is papa van drie zoontjes – 6, 8 en 10 jaar oud – en sinds hij vader is, voelt hij zich emotioneel veel kwetsbaarder. Hij omschrijft het mooi: zijn emoties zijn gewoon ‘flinterdun’ geworden. Wat hij daarmee bedoelt? Dat kleine momenten nu veel dieper aankomen dan voorheen.
Hij legt uit dat kinderen je op een unieke manier openbreken. Dingen die je vroeger amper zag, raken je nu vol in je hart. Denk aan een filmpje van Barbie dat ineens tranen doet opkomen of een onschuldig gesprekje met je kind dat je hele dag verandert. “Je wordt er bijna onbelemmerd emotioneel van,” zegt hij. En ja, zelfs een speelfilm over een plastic pop kan je nu laten huilen – geen schande, integendeel.
Cumberbatch vindt dat mannen maar weinig ruimte krijgen om écht emotioneel te zijn. Daarom raakte het hem ook zo toen hij onlangs een concert van Oasis in Londen bezocht. Het was een bijzonder moment: tienduizenden mensen – jong, oud, grootouders, kinderen, volwassenen in hun veertig – stonden daar samen, zongen mee, huilden zelfs. Vreemden sloegen arm in arm, bewogen mee op muziek van Richard Ashcroft en later Oasis.
“Dat soort collectieve emotie zie je tegenwoordig zelden nog,” zegt hij. “Het was echt uitzonderlijk. En het herinnerde me eraan hoe krachtig gevoelens kunnen zijn – vooral als je ze niet langer wegduwt, zoals vroeger.”
Voor Cumberbatch is het duidelijk: vaderschap heeft hem niet alleen een betere papa gemaakt, maar ook een gevoeliger mens.
Familie Wildeman zegt vaarwel tegen dochtertje Lilly: ‘Dag liefste, je bent zo ontzettend klein maar wij houden al zoveel van je’
Het is een pijn die bijna niet te bevatten is. De familie Wildeman, bekend van het programma Een huis vol, maakt op dit moment een verschrikkelijke tijd door. Afgelopen donderdag werd hun negende kindje geboren: een meisje dat ze Lilly noemden. Helaas had Lilly meerdere ernstige lichamelijke afwijkingen, waardoor ze helaas het leven niet kon ingaan.
Op Instagram deelt moeder Priscilla een hartverscheurende boodschap. Bij een foto van een minieme kist met daarin een schattig Winnie the Pooh-babypakje schrijft ze: “Jouw lichaam in het kistje is wat ik nu zie. Ik had het liefst gehoord dat jij ooit papa of mama riep.”
Ze vertelt over het immense verdriet dat ze voelt. Over de dromen die ze had voor haar dochter – zoals die eerste stapjes, het troosten bij verdriet, gewoon samen ouders en kind zijn. Maar in plaats van die mooie momenten, moet ze nu afscheid nemen.
“Wat heb ik een verdriet. Toen jij mijn buik verliet…”, schrijft Priscilla. En dan, met alle liefde die er maar kan zijn in zo’n moment: “Dag liefste Lilly.”
De tekst onder de post is een mengeling van verdriet, liefde en kracht. De familie bereidt zich voor op het officiële afscheid, dat aankomende dinsdag plaatsvindt. “Dinsdag nog een verdrietig moment, daarna langzaam gaan rouwen en uiteindelijk weer naar het positieve toe. Ook naar de leuke berichten. (…) Hoe klein je ook bent, wij zorgen voor een mooi afscheid”, laat ze weten.
Priscilla benadrukt dat de bevalling goed verliep en dat ze nu de ruimte nemen om te treuren. Eerder al had ze al laten weten dat de diagnose zwaar was. In een bericht van afgelopen zaterdag deelde ze foto’s, inclusief de echo, met daarbij een emotionele uitleg over de afwijkingen.
Lilly had onder meer geen neus, een gespleten gehemelte en lip, waarschijnlijk een gespleten schedel, bijna geen hersenen, veel vocht in het hoofd, een hart aan de verkeerde kant en ingewanden die buiten haar buik groeiden. “Helaas niet met het leven verenigbaar”, schreef Priscilla toen met gebroken hart.
Voordat dit trieste nieuws bekend werd gemaakt, sprak RTL Boulevard nog met de familie over de zwangerschap. Je kunt de video hieronder terugkijken voor een inkijkje in hoe ze er toen voor stonden.
Olivia Rodrigo kritisch op overheid vanwege gebruik haar muziek in deportatievideo
Olivia Rodrigo heeft duidelijk laten weten dat ze er helemaal niets van moet hebben dat haar nummer is gebruikt in een propagandavideo van de Amerikaanse overheid. In een reactie onder de video op Instagram schreef ze volgens Deadline: “Gebruik mijn liedjes nooit om jullie racistische, haatdragende propaganda te promoten.” Dat was haar boodschap aan de Department of Homeland Security (DHS), die het nummer had ingezet in een clip over deportaties.
Op het moment dat dit werd opgeschreven, was haar reactie al niet meer zichtbaar onder de video. Veel Instagram-gebruikers vonden dat verdacht en gingen ervan uit dat de DHS die expres had verwijderd. Daarom begonnen zij haar woorden opnieuw te delen in hun eigen berichten, om ervoor te zorgen dat haar boosheid toch gehoord wordt.
Het is lang niet de eerste keer dat artiesten zich verzetten tegen het gebruik van hun muziek in overheidsvideo’s met politieke doeleinden. Eerder had ook zangeres Jess Glynne genoeg van het Witte Huis, nadat zij haar hit Hold My Hand hoorde in een video waarin massadeportaties werden afgeschilderd als iets positiefs. Ook toen ging het weer om meeliften op een populaire trend – maar dan met een politieke lading die de artiest totaal niet zag zitten.
Regisseur Jon M. Chu: ‘Wicked heeft me opnieuw verliefd gemaakt op filmen’
Als je ooit twijfelt aan je passie, dan kan een project als Wicked precies zijn wat je nodig hebt. Voor regisseur Jon M. Chu was dat in elk geval het geval. Na ruim twee jaar volledig onder te duiken in de wereld van tovenaressen, groene huid en magische liedjes, kijkt hij met warme herinneringen terug op deze reis. En ja, het afscheid doet pijn – maar de impact die dit project op hem heeft gehad? Die blijft.
“Als ik nu terugkijk, voelt het alsof elke film die ik ooit maakte uiteindelijk naar deze twee films leidde,” vertelt Chu. Het tweede deel van de Wicked-film verschijnt over niet al te lange tijd in de bioscoop – op 20 november – en voor Chu is dat zowel een hoogtepunt als een emotioneel moment. “Het was lang, zwaar en intens… maar ook de meest bevredigende ervaring van mijn leven.”
Hij geeft toe: Wicked heeft hem veranderd. Niet alleen hoe hij tegen zichzelf aankijkt, maar ook hoe hij tegen filmmaken denkt. “Het geeft me hoop. Vertrouwen. Het laat zien wat mogelijk is, zeker in tijden waarin creativiteit vaak wordt ingeperkt.” En dat gevoel komt niet uit de lucht vallen. De reacties op alle kleine details in de eerste film waren overweldigend enthousiast – iets wat Chu niet gewend is. “Normaal werk ik jaren aan iets, en dan zie je dat niemand er echt om geeft. Maar hier? Mensen kijken écht. Ze voelen mee. Ze zijn er dol op. Dat is gewoon… ontzettend mooi.”
Toch is er ook weemoed. Het einde van zo’n groot avontuur voelt als een soort hartzeer. Toen hij onlangs actrice Cynthia Erivo tegenkwam op een evenement, moest hij erom lachen – maar ook om snikken. “Op de set was het mijn taak om voor haar te zorgen. En ineens was dat weg. Geen crew, geen camera’s, geen dagelijkse bezorgdheid meer. Het voelde echt alsof ik mijn ex tegen het lijf liep op een feestje.”
Maar hoewel de productie voorbij is, blijft de band. Chu beschouwt de hele cast – inclusief Ariana Grande en de rest van het talentvolle gezelschap – als familie. “En ik meen het. Zoals mensen dat vaak zeggen bij films? Bij ons is het echt waar. Zonder twijfel.”
Ondertussen zijn de hoofdrollen druk bezig met een wereldwijde tour voor de première, waarbij fans overal ter wereld al in extase zijn. RTL Boulevard sprak de cast in een videointerview – check het hieronder voor de laatste updates.
Jennifer Lawrence over regisseren: mannen zijn vaak ‘neurotisch’, vrouwen juist niet
Jennifer Lawrence heeft duidelijke meningen over het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke regisseurs. Volgens haar is er echt een scherp contrast in hoe ze beide aanpakken als het om het leiden van een filmset gaat.
Ze merkt op dat vrouwelijke regisseurs veel minder de neiging hebben om alles tot in de puntjes te controleren. “Zij laten je ruimte, ze vertrouwen je werk”, zegt ze. Maar bij sommige mannelijke collega’s was dat een heel ander verhaal.
Lawrence vertelt: “Ik heb meegemaakt dat mannelijke regisseurs continu moesten ingrijpen. Alsof ze per se moesten tonen dat zij de touwtjes in handen hadden. Dat hielp nergens bij – integendeel, het was gewoon irritant. Ze voelden de drang om alles te sturen, alsof de wereld zou instorten als ze even loslieten.” En dan noemt ze het felle woord: “Ze waren neurotisch!”
In tegenstelling daarmee werkt ze nu met Lynne Ramsay, een vrouwelijke regisseur die volgens Lawrence precies het tegenovergestelde is. “Lynne geeft je de ruimte om te ademen, om te ontdekken. Zij creëert een sfeer waarin je kunt groeien, niet waarin je wordt gemanipuleerd.”
De film waar ze samen aan werken heet Die My Love en is gebaseerd op het boek van Ariana Harwicz. In de film speelt Lawrence een vrouw die na de geboorte van haar kind in een psychose terechtkomt. Ook Robert Pattinson en LaKeith Stanfield zijn te zien in de hoofdrollen.
Vanaf 20 november kun je Die My Love gaan bekijken in de bioscoop.
De bekende James Bond-filmmaker Lee Tamahori is er niet meer
De Nieuw-Zeelandse filmregisseur Lee Tamahori is op 75-jarige leeftijd overleden. Hij was vooral bekend geworden vanwege zijn werk aan de populaire James Bond-film Die Another Day. De oorzaak van zijn overlijden was Parkinson, waaraan hij al geruime tijd leed.
Tamahori stapte voor het eerst achter de camera in 1994 met de veelbesproken film Once Were Warriors, die hem internationaal op de kaart zette. Daarna werkte hij aan verschillende internationale producties, waaronder de spannende thriller The Edge met Anthony Hopkins en Alec Baldwin in de hoofdrollen. Ook in de historische dramafilm Emperor liet hij zich gelden, waarin hij samenwerkte met Nederlandse acteurs zoals Rutger Hauer en Thom Hoffman.
Zijn grootste commerciële succes? Dat was zonder twijfel Die Another Day uit 2002. Die film leverde wereldwijd maar liefst 373 miljoen euro op, wat veruit het meest was van al zijn geregisseerde films. In deze Bond-avontuur speelde Pierce Brosnan zijn vierde en laatste rol als 007, terwijl Halle Berry een van de hoofdrolspeelsters was. Madonna had zelfs een kleine gastoptreden – zowel in de film als met de titelsong.
Volgens het entertainmentkanaal Variety werd Tamahori’s regie in Die Another Day weliswaar geprezen, maar de film kreeg gemengde recensies van critici en fans. Desondanks blijft hij een belangrijke naam in de Bond-geschiedenis.
In de laatste jaren van zijn carrière zag Tamahori minder internationaal succes, waardoor hij besloot terug te keren naar zijn geboorteland Nieuw-Zeeland. Daar regisseerde hij in 2023 nog één laatste film, waarmee hij een einde maakte aan een indrukwekkende loopbaan in de bioscoopwereld.
