Recent Nieuws vrijdag 07 november, 2025 11:44
D66 pakt het hardst uit: Kiesraad bevestigt verkiezingsuitslag met ruime voorsprong
De spanning is weg: de Kiesraad heeft gisteren tijdens een openbare zitting in de Tweede Kamer de officiële uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen vastgesteld. En jawel, D66 is de grote winnaar, met maar liefst 29.668 stemmen meer dan de PVV. Dat is zelfs flink meer dan de voorlopige ramingen die ANP eerder had gemaakt – dus er was nog net wat extra dramatiek.
Hoewel dat verschil behoorlijk groot is, verandert het niets aan de zetelverdeling. Zowel D66 als de PVV eindigen met 26 zetels. Daarna volgen de VVD met 22 stoelen, GroenLinks-PvdA met 20 en het CDA met 18. Wie wel écht blij mag zijn: vijf vrouwen die massaal hun plekje binnenhaalden dankzij voorkeurstemmen. Het gaat om Fatihya Abdi, Mikal Tseggai, Lisa Vliegenthart en Barbara Kathmann van GroenLinks-PvdA, en Marieke Vellinga-Beemsterboer van D66. Mooi meegenomen!
Wim Kuijken, de baas van de Kiesraad, liet weten dat de uitslag betrouwbaar is en dat er geen opvallende zaken zijn geweest die de geloofwaardigheid ondermijnen. Toch benadrukte hij dat tellen natuurlijk mensenwerk is – hier en daar zijn foutjes geslopen bij het optellen of invoeren. Maar goed nieuws: het aantal vergissingen is sterk gedaald vergeleken met 2021. Van ruim 14.000 toen naar ‘maar’ 7766 nu. Dat noemen we vooruitgang!
Onkruidvriendin krijgt van rechter: maai dat gras!
Een vrouw uit Zegge heeft een duidelijke boodschap gekregen van de rechter: haar tuin moet verzorgd blijven, of ze dat nou leuk vindt of niet. Ze staat al jaren bekend om haar liefde voor onkruid – ja, je leest het goed – en liet haar voortuin én achtertuin volledig overwoekeren. Voor haar zijn die plantjes geen last, maar levende wezens die je niet zomaar mag ‘vermoorden’. Maar helaas (voor haar) telt zo’n filosofie niet bij het huurcontract.
De woningstichting Thuisvester had er genoeg van en stapte naar de rechter. En terecht, oordeelde die. Huurders hebben nu eenmaal de plicht om hun tuin netjes te onderhouden, punt uit. Persoonlijke overtuigingen – hoe mooi of ecologisch ze ook klinken – doen daar niets aan af.
Rechter geeft kluslijstje
De uitspraak bevat zelfs een soort to-do-list voor de tuin:
– Onkruid tussen de tegels van de oprit, paden en terras verwijderen én schoonhouden.
– Gras maaien en gemaaid houden.
– Heggen, hagen en snelgroeiende bomen snoeien.
– Dode planten weghalen, zodat alles er verzorgd uitziet en geen overlast geeft aan de buren.
Binnen twee weken moet het allemaal gebeurd zijn. Als ze niks doet, mag Thuisvester ingrijpen – maar dan betaalt zij de rekening. En nee, er is geen dwangsom, maar wel een flinke psychologische druk.
Jarenlange spanning
Dit draait al jaren. Sinds januari 2021 was de verwaarlozing zichtbaar, maar de vrouw reageerde niet op herhaalde verzoeken. In 2022 stuurde ze zelfs een snoeiteam weg. De buren werden steeds gefrustreerder; sommigen kregen zelfs de schuld van ‘moord op levende wezens’ als ze hun eigen onkruid verwijderden.
Haar advocaat legde uit dat ze echt gelooft in het belang van onkruid: “Voor haar is wieden moord. Stoepplantjes zijn zoals frituur voor insecten.” Mooi gedachtegoed, maar volgens de stichting gaat het hier gewoon om regels die iedere huurder moet volgen.
Emotionele tol
Het proces heeft haar zwaar geraakt. Haar advocaat zegt dat ze veel stress ervaart, zich met alcohol probeert te verdoven en haar huis nauwelijks nog uitkomt. Een hulpverleenster waarschuwde dat een opname bij de GGZ dreigt als het zo doorgaat.
Toch blijft de rechter consequent: het onderhoud is geen eenmalige klus, maar een blijvende verplichting zolang ze huurt. En als klap op de vuurpijl: ze moet ook nog eens ruim 950 euro betalen voor de rechtskosten.
Werken voor Nederland vanuit Zuid-Afrika: een oplossing voor beide kanten
In een rustige wijk van Bloemfontein, ergens in het hart van Zuid-Afrika, begint Cornelius Lombard aan zijn werkdag. Maar hij pakt geen tas, stapt niet in de auto en hoeft zeker niet in de file te staan. Nee, hij blijft gewoon thuis – want zijn werkplek is zijn laptop. Cornelius, 46 jaar oud, is IT’er, maar werkt helemaal niet voor een lokaal bedrijf. Hij doet zijn job voor een Nederlandse werkgever, op afstand, en communiceert in het Engels.
Hij heeft zelfs zijn eigen schema gemaakt: van zes uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. Toch heeft hij tijd over voor familie én sport. “Geen reistijd, flexibiliteit, je kunt je leven eromheen bouwen,” vertelt hij met een glimlach. En eerlijk gezegd? “Dit is zonder twijfel de beste periode van mijn carrière.”
Cornelius is lang niet de enige. Inmiddels werken zo’n 270.000 Zuid-Afrikanen in de outsourcingsector – denk aan IT, klantenservice, marketing of accountancy – vaak voor bedrijven in Europa. En Nederland ontdekt steeds vaker dat Zuid-Afrika een interessante plek is om mensen aan te nemen, zonder dat ze ooit naar kantoor hoeven te komen.
Waarom Zuid-Afrika? Nou, er zijn een paar duidelijke redenen. Ten eerste: veel Zuid-Afrikanen zijn goed opgeleid en spreken uitstekend Engels. Daarnaast is het tijdsverschil met Nederland slechts één uur – ideaal voor samenwerking. En dan heb je nog het Afrikaans, een taal die qua klank en structuur behoorlijk lijkt op het Nederlands. Dat maakt communicatie makkelijker, zelfs al praat je in het Engels.
Maar misschien wel het grootste pluspunt: het is financieel aantrekkelijk. Matthijs Visscher, mede-eigenaar van Summit Global Hire, noemt het een ‘win-winsituatie’. Voor Nederlandse bedrijven kan het inhuren van Zuid-Afrikaanse medewerkers 20 tot 40 procent goedkoper zijn dan lokale krachten aannemen. Tegelijkertijd verdienen die medewerkers meer dan ze bij een Zuid-Afrikaans bedrijf zouden krijgen.
Voor jongeren is dat een levensredder. De jeugdwerkloosheid in Zuid-Afrika ligt namelijk boven de 60 procent. “Veel jongeren maken zich echt zorgen over hun toekomst,” zegt Jan Pienaar (26), recruiter in Kaapstad. Hij werkt op 9000 kilometer afstand voor een Brits bedrijf – en is er blij mee. “Werken op afstand geeft ons zoveel meer opties. Het voelt alsof de wereld ineens openligt.”
Ook Cornelius herkent dat gevoel. “De concurrentie hier is enorm, ook als je goed geschoold bent. Een tijdje dacht ik erover om te emigreren. Maar dit soort werk houdt me hier – bij mijn familie, mijn cultuur, alles wat belangrijk is.”
En de groei stopt niet. Sinds de coronacrisis zien steeds meer bedrijven thuiswerken als iets normaals. Karen Naidoo, personeelsmanager bij outsourcingbedrijf Sourcefit, ziet het aan den lijve: “Er zijn zoveel banen die gewoon op afstand kunnen. En Zuid-Afrikanen houden ervan. Je brengt je kinderen naar school, hoeft niet uren in de file – je hebt meer tijd voor het echte leven.”
Maar ja, er zijn ook vraagtekens. Wat betekent dit voor Nederlandse werknemers? Worden banen ‘weggehaald’? Ton Wilthagen, arbeidsmarkthoogleraar aan de Tilburg Universiteit, denkt van niet. “We hebben nu juist te weinig mensen voor te veel werk. Outsourcing helpt om dat tekort te vullen. Deze banen vervangen dus niet lokale jobs.”
Bovendien passen Zuid-Afrikanen goed in de Nederlandse werkcultuur, zegt Visscher. “Het arbeidsethos lijkt op dat van ons: betrouwbaar, hardwerkend, serieus.” Al is er wel een verschil: “Nederlanders zijn beroemd om hun directheid. Dat moeten sommige collega’s hier even wennen aan.”
Maar Jan Pienaar lacht daarom. “Jullie zijn inderdaad direct – geen geklets, meteen ter zake. Maar dat past best goed bij onze Afrikaner mentaliteit eigenlijk.”
Toch profiteren niet alle Zuid-Afrikanen. RTL Afrika-correspondent Sophie van Leeuwen wijst erop dat vooral hoogopgeleide mensen baat hebben bij deze trend. “Veel mensen kunnen zich studie simpelweg niet veroorloven. Zij blijven buiten beeld.”
Desondanks ziet ze grote potentie op het continent. Callcenters in landen als Madagaskar bedienen al de Franstalige markt. En ondanks uitdagingen zoals stroomuitval – opgelost met generatoren of zonnepanelen – groeit de infrastructuur.
Afrika is jong, enthousiast en klaar om mee te doen. En met landen als Kenia en Egypte die ook opkomende sterren zijn in de outsourcingwereld, lijkt de toekomst rooskleurig.
De Zuid-Afrikaanse overheid knikt instemmend. Werkgelegenheid is hard nodig, zeker met zo’n hoge jeugdwerkloosheid. Callcenters bieden zelfs kansen voor minder gespecialiseerde banen.
Kortom: werken voor Nederland vanuit Zuid-Afrika is meer dan alleen een baan. Het is een kans, een keuze, en voor velen een manier om te blijven waar je hoort – terwijl je toch de wereld bereikt.
Olifantenvader Sibu wisselt Amsterdam in voor Emmen na succesvolle kraamklus
Sibu, de olifantenbul van Artis, heeft zijn werk goed gedaan: hij heeft twee olifantenkalfjes op stapel gezet! Omdat hij daarmee zijn missie in Amsterdam heeft voltooid, is hij nu vertrokken naar dierentuin Wildlands in Emmen. Daar moet hij opnieuw zijn charmes laten gelden – dit keer om een jongere olifant een handje te helpen.
De verwachting is dat de twee drachtige vrouwtjes in Artis begin volgend jaar hun kalfjes zullen baren. “Het verloopt allemaal goed, we houden alles heel nauwlettend in de gaten,” vertelt Peter Bleesing van Artis tegen AT5. “Nu zie je er nog niet veel van, maar we kijken er écht naar uit wat de komende tijd gaat brengen.”
Sibu werd vorig jaar maart geïntroduceerd bij de kudde in Amsterdam, en blijkbaar heeft hij die taak met vlag en wimpel geklaard. “We zijn blij dat hij zijn bijdrage aan de groep heeft geleverd,” zegt Bleesing. “Nu hij weg is, kunnen we ons weer helemaal richten op de kudde zoals die nu is.”
Maar waarom juist Emmen? Daar ligt namelijk Yadanar, een 16-jarige olifant die tot nu toe nog niet echt indrukwekkend presteert als potentiële vader. Hij wordt bijna dagelijks bij de vrouwtjes geplaatst, maar paren gebeurt maar niet. En dat terwijl hij gezond is en er verder niets mis is met hem, zei de dierentuin vorige maand tegen RTV Drenthe.
Gisteren is Sibu aangekomen in Emmen, en de hoop is groot dat Yadanar iets kan leren van de ervaren bul. “Als Yadanar daar inspiratie uit haalt en uiteindelijk toch nakomelingen krijgt, zou dat fantastisch zijn,” zegt olifantenverzorger Jordy Huberts.
Yadanar heeft namelijk unieke genen die nog nauwelijks voorkomen in de Europese olifantenpopulatie. Zijn eventuele nageslacht zou dus een belangrijke bijdrage leveren aan het Europese fokprogramma. En wie weet leert hij precies dat van Sibu – de meester in de kunst van het ouderschap.
D66 pakt de meeste zetels, maar verandert niets aan de krachtenverhoudingen
De definitieve uitslag van de verkiezingen is binnen – en al lijkt er op het eerste gezicht weinig te zijn veranderd, toch zit er een behoorlijk drama tussen. D66 is officieel de grootste partij geworden met 22 zetels in de Tweede Kamer. Toch blijft de VVD net zo groot: ook zij houden 22 zetels. GroenLinks-PvdA komt uit op 20 stoelen, het CDA op 18.
Er zijn ook flinke verliezers. Nieuw Sociaal Contract verdwijnt volledig uit de Kamer, terwijl 50PLUS wél terugkeert – zij pakken 2 zetels. Andere partijen doen het als volgt: JA21 haalt 9 zetels, Forum voor Democratie 7, BBB 4, SP 3, ChristenUnie 3, SGP 3, Partij voor de Dieren 3, DENK 3 en Volt 1.
Rob Jetten, leider van D66, vierde de overwinning al eerder samen met zijn nieuwe fractie. En hoewel het aantal zetels niet verschilt van de voorlopige telling, is er wel iets bijzonders gebeurd achter de schermen: vijf kandidaten zijn toch in de Kamer beland dankzij voorkeursstemmen. Zij stonden eigenlijk te laag op de lijst om gekozen te worden, maar kregen zoveel persoonlijke stemmen dat ze toch doorknikten.
Het gaat om Fatihya Abdi, Mikal Tseggai, Lisa Vliegenthart en Barbara Kathmann van GroenLinks-PvdA, en Marieke Vellinga-Beemsterboer van D66. Die laatste greep dus net de laatste zetel van D66, wat voor bittere nasmaak zorgt bij sommigen. Wilmar Bolhuis, nummer 18 op de lijst van GroenLinks-PvdA, moest namelijk zijn plek prijsgeven – ondanks dat hij hoger stond dan degenen die via voorkeurstemmen binnenkwamen.
Op LinkedIn laat hij weten dat hij het lastig vindt: “Hier wringt echt wat qua gelijkheid en democratische representatie.” Een pijnlijke les in hoe het voorkeurstelsel kan doorslaan – en wie er soms buiten wordt geslingerd.
Leerfabriek Ecco zet definitief een punt achter Dongen-epiloog na verwoestende brand
De leerfabriek van Ecco in Dongen komt niet meer terug. Dat heeft wethouder Ankie de Hoon (CDA) donderdagavond tijdens een raadsvergadering duidelijk gemaakt. Na de enorme brand in mei, die de fabriek volledig vernietigde, hing er lange tijd onzekerheid in de lucht: zou het bedrijf ooit nog opbouwen in het Brabantse dorp? Maar nu is het zeker: Ecco trekt zich volledig terug. En daarmee komt er, helaas, een einde aan een eeuwenoude traditie – Dongen was al eeuwenlang het hart van de Nederlandse leerindustrie.
“Er zijn geruchten dat Ecco misschien weggaat uit Dongen,” begint Perry Wens, VVD-fractievoorzitter, tijdens de vergadering. “We vragen ons af of de gemeente hier al wat over weet, en of die berichten kunnen worden ontkracht.” Zijn zorgen resoneren bij anderen in de zaal. Dan neemt wethouder De Hoon het woord: “We hebben goed contact gehad met de directie van Ecco,” zegt ze. “En ze gaan zeker niet verder in de gemeente Dongen.” Het nieuws slaat in als een bom. “Dus het is echt helemaal afgelopen?”, vraagt Wens nog even. “Ja,” antwoordt De Hoon. “Helaas wel.”
Brand die alles vernietigde
Op 4 mei ging het mis. In de nacht brak er brand uit in de grote productiehal van Ecco Leather – de fabriek die leer produceerde voor eigen schoenen, maar ook voor bekende merken zoals Adidas en LGN Louis Gabriel Nouchi. Even voor tien uur ’s avonds laaiden de vlammen hoog op. Door de aanwezigheid van duizenden liters dierlijke oliën en chemicaliën werd het vuur snel onbeheersbaar. Dikke zwarte rookpluimen trokken over de omgeving, terwijl de brandweer wanhopig probeerde het inferno onder controle te krijgen.
Toen het dak instortte, was alle hoop verloren. De hal van 14.000 vierkante meter was binnen no-time totaal verwoest. De volgende ochtend lag alleen nog een zwartgeblakerde ruïne waar ooit de laatste actieve leerlooierij van Dongen stond. Een symbool van een industrietijdperk dat geleidelijk verdween – totdat deze fabriek de allerlaatste was.
Burgemeester Hans Slagboom reageerde destijds geschokt. “De ziel van Dongen gaat mee in vlammen op als dit bedrijf verdwijnt.” Hij hoopte nog op herbouw, want Dongen kent een rijke geschiedenis met tientallen leerlooierijen – die allemaal in de loop der jaren sloten. Ecco was de enige die overbleef.
Ook het museum De Looierij voelde de slag. Voorzitter Rinus Krijnen noemde de fabriek “de grootste leerlooier van Nederland”. “We verliezen hiermee een cruciale partner,” zei hij toen.
Geen heropbouw, wel een nette afsluiting
Lang bleef het stil over de toekomst. Hoofdkantoor Denemarken liet weten ‘diep bedroefd’ te zijn, maar richtte zich vooral op de medewerkers en het hervatten van productie elders. Over herbouwen in Dongen werd niet gesproken. De gemeente focuste intussen op ondersteuning van de 230 betrokken werknemers, in de hoop hen snel een nieuwe baan te bezorgen.
“Het is ontzettend triest,” zegt wethouder De Hoon. “Maar Ecco zorgt tenminste voor een ordentelijke afronding.”
Met dit vertrek sluit een hoofdstuk. De leerindustrie in Dongen, die eeuwenlang bloeide, verdwijnt nu voorgoed. Een nagel in de doodskist van een lokale legende.
