Recent Nieuws zondag 02 november, 2025 11:44
Rusland bombardeert weer stroomnet in Oekraïne, tanker in brand na Oekraïens tegenoffensief
Er is opnieuw een zware nacht geweest voor bewoners in delen van Oekraïne. Bijna 60.000 mensen in de regio Zaporizja zitten zonder stroom nadat Rusland gisteravond en vannacht flink heeft aangevallen op de elektriciteitsinfrastructuur. De aanvallen met drones en raketten deden hun werk: veel woningen en openbare voorzieningen zijn nu donker. Ook in de kustregio Odesa werd ingeslagen – daar vielen helaas twee doden en drie gewonden. In Zaporizja raakten twee mensen gewond bij de aanval.
De situatie blijft gespannen, want deze regio wordt haast dagelijks getroffen door Russische luchtaanvallen. Gouverneur Ivan Fedorov meldt dat reparatieploegen klaarstaan om zo snel mogelijk te gaan werken, maar alleen als het veilig is. “Zodra het kan, gaan ze eraan hangen om de stroom terug te brengen”, schrijft hij op Telegram, waar hij ook foto’s deelde van de verwoesting.
Ook Oekraïne laat zich niet onbetuigd. Gisternacht voerden ze een tegenaanval uit op de Russische energiesector. In de havenstad Toeapse aan de Zwarte Zee werd een olietanker vol geraakt – het schip vatte vuur en staat sindsdien in brand. Ook installaties voor olieverwerking in de haven raakten beschadigd. Eerder al werden doelen in de regio Moskou aangevallen met drones; onder meer een oliepijpleiding liep schade op.
Felle gevechten rond Pokrovsk
Op het slagveld gaat de strijd om de stad Pokrovsk onverminderd door. Het is een strategisch belangrijke plek, vaak ‘de poort naar Donjetsk’ genoemd, en cruciaal voor de logistiek van beide partijen. De Oekraïense commandant liet gisteren weten dat troepen het nog steeds volhouden en dat posities in sommige buurten zelfs zijn verstevigd. Kyiv probeert de militaire aanwezigheid in het gebied op te krikken, maar een Oekraïens korps waarschuwt: “De situatie is moeilijk en blijft snel veranderen.”
Vanuit de Russische hoek komt claim dat ze al het grootste deel van Pokrovsk bezetten. Denis Poesjilin, de pro-Russische leider van Donetsk, maakte die mededeling, maar onafhankelijke bevestiging ontbreekt. Al meer dan een jaar wordt er hevig gevochten om de stad, die voor de oorlog zo’n 60.000 inwoners telde – de meeste zijn inmiddels gevlucht.
Sinds eind oktober wisten Russische troepen langzaam terrein te winnen en proberen ze de stad steeds verder af te snijden. Een belangrijke weg door Pokrovsk is onbruikbaar geworden door de gevechten. Daarom probeert Oekraïne nu via helikopters troepen binnen te brengen. Volgens Oekraïense media is dat op verschillende plekken gelukt, inclusief een complexe landingoperatie door speciale eenheden in gebieden onder Russische controle.
Het Russische ministerie van Defensie reageerde direct: “Alle elf militairen die met een helikopter landden, zijn gedood.” Maar een bron binnen het Oekraïense leger ontkent dit tegenover Reuters en stelt dat de operatie nog steeds loopt.
Pokrovsk ligt op zo’n 50 kilometer ten noordwesten van de stad Donetsk. En terwijl de winter naderbij komt, scherp je jezelf: de aanvallen op energievoorzieningen nemen toe – en dat geldt zowel voor Oekraïne als voor doelen in Rusland.
Aanhoudingen bij politieactie tegen illegale autogatherings
Twee mensen zijn vrijdagavond aangehouden tijdens een grootschalige politieactie in Eindhoven en Best. De controleposten waren op diverse plekken opgezet om te voorkomen dat er weer een verboden carmeeting doorging. Denk aan die typische situaties waarbij tientallen auto’s bij elkaar komen, vaak met veel lawaai, snelheid en onveilige sfeer.
De politie was alert na eerdere incidenten in de regio – zoals in Budel – waarbij het allemaal uit de hand liep: er werd vuurwerk naar agenten gegooid, wapens werden aangetroffen en de openbare orde was duidelijk verstoord. Om zoiets dit keer te voorkomen, besloot de politie vroegtijdig in te grijpen.
Tijdens de controles vielen ze onder meer bivakmutsen, laserpennen en vuurwerk tegen. Niet bepaald spullen die je normaal bij je hebt als je gewoon van mooie auto’s houdt. “Als je echt alleen komt kijken, waarom heb je dan een bivakmuts op?” vraagt de politie zich – terecht – af op Instagram. Ze benadrukken dat er niets mis is met het waarderen van een knappe wagen, maar dat bepaalde items direct alarmbellen doen rinkelen.
Meerdere betrokkenen kregen uiteindelijk een proces-verbaal mee, en twee personen werden vastgehouden. De actie laat zien dat de politie serieus is over het tegengaan van deze illegale bijeenkomsten, vooral als ze dreigen te escaleren.
Lente-achtig herfstweer komt eraan: komende week kan het bijna zomer aanvoelen
Je zou bijna vergeten dat we in november zitten! Want er komt een periode aan met onverwacht zacht en aangenaam weer, terwijl de herfst officieel nog volop doorgaat. Johnny Willemsen van Weerplaza deelde tijdens zijn optreden in het radioprogramma Weekend op Omroep Brabant dit zondagochtend alvast wat goede weersverwachtingen.
Hoewel het vandaag bewolkt begint, trekt er vanuit het zuidwesten steeds meer helderder weer binnen. “Tijdens de ochtend en begin van de middag zie je regelmatig de zon doorbreken”, aldus Willemsen. Maar pas op: in de late middag schuift er van west naar oost een reeks buien over het land. En als je pech hebt, kom je midden in zo’n flinke plensbui terecht. Toch blijft het redelijk mild: rond de 13 graden.
Maandag blijft het bewolkt, met hooguit hier en daar een spatje motregen. Maar maak je niet druk – volgens de weerman is dat eigenlijk niet eens echt noemenswaardig. Ook temperatuurtechnisch verandert er weinig: het wordt wéér zo’n 13 tot 14 graden.
Pas vanaf donderdag gaat het écht goed zitten. Dan stijgt het kwik naar ongeveer 16 graden, en lokaal zou het zelfs kunnen oplopen tot 17 graden. En dat met grotendeels droog weer, afwisseling tussen zon en wolken. Kortom: heerlijk zacht en mooi herfstweer, bijna alsof de lente al aan het gluren is.
Israël herdenkt een verloren kans op vrede: 30 jaar geleden werd premier Rabin vermoord
In Tel Aviv kwam gisteren een schatting van 150.000 mensen samen om Yitzhak Rabin te herdenken, de voormalige premier die dertig jaar geleden in het hart van de stad werd doodgeschoten. Het was precies op die plek – nu bekend als het Rabinplein – dat alles veranderde. Rabin was net klaar met een toespraak tijdens een vredesdemonstratie toen hij door drie kogels werd geraakt, afgevuurd door Yigal Amir, een Joodse student die fel gekant was tegen het vredesproces met de Palestijnen.
Twee jaar voor zijn dood had Rabin samen met Palestijnse leider Yasser Arafat en de Amerikaanse president Bill Clinton de Oslo-akkoorden ondertekend in Washington. Een historisch moment. Die akkoorden moesten leiden tot een tweestatenoplossing: Palestina voor de Palestijnen, veiligheid voor Israël. Er hing hoop in de lucht. Maar die hoop werd steeds harder aangevallen, vooral door extremisten binnen Israël, zoals kolonisten en hardliners die vreesden voor hun grondgebied.
De sfeer in het land was al gespannen, maar de toon zette zich nog verder scherp. Voormalig legerchef Gadi Eisenkot sprak tijdens de herdenking over hoe anders de politieke cultuur er toen aan toe was. “Toen namen leiders echt verantwoordelijkheid, met woorden én daden. Dat is precies waar Israël nu naar snakt,” zei hij onder groot applaus. Zijn woorden waren een stille kritiek op huidig premier Benjamin Netanyahu, die bij veel Israëliërs in diskrediet is geraakt.
Er heerst grote verdeeldheid over Netanyahou’s rol, niet alleen nu, maar ook in het verleden. Sommigen maken hem medeverantwoordelijk voor het giftige klimaat dat uiteindelijk tot de moord leidde. Zo riep hij nog geen maand voor de aanslag op tot verzet tijdens een protest in Jeruzalem, waar demonstranten Rabin afbeeldden in een nazi-uniform. Eisenkot noemde het duidelijk: “De moord op Rabin was het directe gevolg van polarisatie en ophitsing.”
De organisatoren van de herdenking benadrukten dat het niet alleen ging om één man, maar om een idee. “Dertig jaar geleden, op het gruwelijke hoogtepunt van een lastercampagne zonder remmingen, liep Rabin de trap af… en vuurde een laffe moordenaar drie kogels af. Hij doodde een leider, maar probeerde ook een droom te doden: die van vrede,” aldus The Times of Israel. Ook oppositieleider Yair Lapid legde de nadruk op dat idee: “Die drie kogels waren niet alleen bedoeld om een leider te vermoorden, maar ook om een visie uit te wissen.”
Een jaar na de moord werd Netanyahu voor het eerst premier. Eerst van 1996 tot 1999, daarna weer van 2009 tot 2021. Sinds 2022 leidt hij de meest rechtse regering die Israël ooit heeft gekend. Voor veel aanwezigen op het plein was de boodschap duidelijk: de wonden van toen zijn nog lang niet geheeld.
De verwarring rond deze ‘slijmzwam’ is compleet, zegt Frans
Boswachter Frans Kapteijns deelt elke week weer zijn passie voor de natuur via vragen van kijkers en luisteraars. Stuur jij ook iets door? Dat kan naar [email protected]. Deze keer gaat het onder andere over iets glibberigs in het bos, een opvallende mug op het raam én wat je eigenlijk ziet als je denkt: “Ah, lieveheersbeestje!” De Stuifmail met dit verhaal verscheen zaterdagochtend, en elk weekend is er ook een nieuwe podcastaflevering te beluisteren.
Wat is dat rare spul in het bos?
Tommie Rijkers stoof op 23 april iets vreemds tegen het lijf tijdens een boswandeling. Toen Frans de foto zag, wist hij meteen: dit is geen mos, geen plant, en al helemaal geen echte zwam. Het is namelijk een myxomycete – een organisme dat we hier nog steeds vaak ‘slijmzwam’ noemen. En daar zit volgens Frans juist de kneep: die naam brengt iedereen in de war.
Wat Tommie vond, is specifiek de witte heksenboter. Samen met de gele heksenboter worden ze soms ook wel ‘runbloemen’ genoemd. Maar ja, wat heeft dit nou met bloemen te maken? Helemaal niks! Het organisme bloeit niet, heeft geen bloemblaadjes, en is dus absoluut geen bloem. Die naam komt gewoon doordat het er een beetje uitziet als een exotische bloeiende plant. Niet bepaald handig voor duidelijkheid.
En dan hebben we nog het woord ‘run’. Dat klinkt misschien mystiek, maar het heeft niets met toverij te maken. Het komt van het oude proces van looien – waarbij huiden tot leer werden bewerkt. In eikenschors zit looizuur (‘run’), en vroeger dacht men dat deze slijmzwammen alleen op eikenbast voorkwamen. Vandaar de naam. Maar nu weten we beter: ze groeien op allerlei dood hout.
Belangrijkste les: witte en gele heksenboter zijn géén paddenstoelen of schimmels. Ze behoren tot de myxomyceten – eencellige organismen die zich kunnen verplaatsen. Hun lichaam, het plasmodium, is broos en sponzig, en laat vaak een soort slijmspoor achter. Ze eten micro-organismen en vind je meestal op rottend hout. Dus nee, het is geen zwam, en al zeker geen mos. Gewoon een heel apart wezentje uit een wereld waar we nog veel over moeten leren.
Langpootmug op het raam? Geen zeldzaam bezoek
Op 2 mei keek Gaby Donders-Lubeck uit haar raam – en zag ze een indrukwekkende langpootmug hangen. Was dit ding zeldzaam? Frans heeft goed nieuws: het is het vrouwtje van de zwarte houtlangpoot, een soort die behoort tot de tweevleugeligen (dptera) en dus familie is van vliegen en muggen.
Er bestaat ook een verwante soort: de oranje houtlangpoot. Beide zien er erg variabel uit qua kleur, waardoor ze lastig uit elkaar te houden zijn. Het vrouwtje is groter dan het mannetje en heeft een spitse achterkant. Mannetjes daarentegen herken je aan hun antennes, die bijna op geweien lijken – mooi gevorkt en opvallend.
Hoewel ze op een langpootmug lijken, vliegen ze vaak als grote sluipwespen. En sinds Nederland meer natuurlijk bosbeheer toepast – met meer dood hout in de bossen – zie je deze muggen steeds vaker. Maar Gaby had toch echt geluk: kort na de foto werd er op haar raam gezoend én gepaard! Een romantisch tafereel, midden in de stad.
Eitjes op de blauweregen? Nee, geen lieveheersbeestje
Bas Bertrand dacht op 30 augustus lieveheersbeestjes te zien in zijn tuin, op de blauweregen. Fout gedacht, Bas! Wat hij vastlegde, waren de eitjes en larven van de bessenschildwants. Belangrijk verschil: lieveheersbeestjes gaan door een volledige gedaantewisseling (van larve naar pop naar imago), terwijl wantsen – zoals de bessenschildwants – een onvolledige gedaantewisseling kennen. De baby’s lijken dus al een beetje op de volwassen dieren.
Deze wants wordt maximaal 14 mm groot en leeft vooral van april tot november. Je vindt hem graag op sleedoorn en planten uit de rozenfamilie, maar ook op kruiden. Hij zuigt sap uit vruchten en bloemen, wat misvormingen kan veroorzaken. En ja, hij maakt er ook een stinkend verdedigingsmiddel van – net als andere schildwanten. Dus ruik je iets venigs? Dan is er waarschijnlijk een bessenschildwants in de buurt.
Net als lieveheersbeestjes overwintert de bessenschildwants als volwassene. Dus hou je ogen open in het voorjaar – misschien zie je straks dezelfde exemplaren weer terug.
Mooie foto van de maand
Tom en Nellie van den Heuvel maakten in september een prachtige foto van een nachtvlinder: de appeltak. Deze vlinder fladderde vrolijk rond in het donker – een mooi moment vastgelegd.
Natuurtip: avontuur in het donker
Zaterdag 8 november kun je van 20.00 tot 22.00 uur meedoen aan een avondwandeling in het Oisterwijkse bos. Ga op zoek naar bosuilen en ander nachtleven. Het ‘oehoe’ van het mannetje bosuil wordt vaak beantwoord door het vrouwtje met een zachtere, melodieuze kreet. Het is extra indringend in de avonduren – als je geluk hebt, hoor je het zelf!
Let op: aanmelden is verplicht, en het kost 16 euro (leden van Natuurmonumenten: 11,20 euro). Vertrek is vanaf het bezoekerscentrum aan de Van Tienhovenlaan 4 in Oisterwijk. Zaklampen zijn verboden – we lopen in het donker. Trek stevige schoenen aan, draag weerbestendige kleding, en vergeet niet na afloop op te checken op teken. Honden mogen niet mee, en kinderen zijn welkom onder begeleiding van een volwassene.
Jos (82) maakt al bijna 50 jaar schilderijlijsten – en zoekt nu iemand om het vak door te geven
Jos Geelen uit Drunen is 82, maar in zijn werkplaats voelt hij zich nog net zo actief als toen hij begon – liefst 47 jaar geleden. Wat ooit een simpele oplossing was voor een wachttijd bij de winkel, groeide langzaam uit tot een passie die zijn hele leven beïnvloedde. En nu hij wat ouder wordt, denkt hij er serieus over na: wie neemt dit ambacht van hem over?
In zijn kleine atelier naast huis zit Jos nog steeds gebogen over zijn werkbank, een lijstje in de maak. Het snijden, zagen, afwerken – alles doet hij met precisie en zorg. “Ik wil niet dat dit vak verdwijnt,” zegt hij. “Het zou zonde zijn als al die kennis gewoon wegraakt.”
Het begon allemaal eenvoudig. Zijn vrouw moest iets laten inlijsten, maar de wachttijd was lang. “Toen zei ze: ‘Kan jij dat niet zelf?’” lacht Jos. Van huis uit timmerman, dacht hij: waarom niet? Zijn eerste poging was klein, simpel – maar al snel merkte hij dat het veel lastiger was dan het leek. “Je hebt echt techniek voor nodig. En goede materialen. Maar het gekke is: je kon nergens cursussen volgen of het vak officieel leren. Meestal leer je het van je vader, als het al wordt doorgegeven.”
Maar stilzitten is niets voor Jos. Dus ging hij op zoek naar kennis. Via een contact kende hij iemand die bereid was om hem alles bij te brengen – in slechts een paar maanden tijd. Vanaf dat moment raakte hij helemaal verslingerd. Na zijn reguliere baan stond hij ’s avonds en in het weekend in zijn eigen zaagje. “Er kwamen zoveel verzoeken binnen dat ik echt moest schalen.”
Om efficiënter te worden, investeerde hij in nieuwe apparatuur. Vroeger sneed hij passe-partouts handmatig met liniaal en mes – soms urenlang. Nu doet een machine dat binnen seconden. “Het blijft een traditioneel ambacht, hoor. Maar een beetje moderne hulp mag ook,” grinnikt hij.
In al die jaren heeft Jos duizenden stukken ingelijst. Van schilderijen en borduurwerk tot rouwkaartjes, geboortekaartjes en zelfs bruidsjurken. “Alles met herinneringen eraan vast. Elk stukje heeft een verhaal. Soms vrolijk, soms triest. Maar altijd persoonlijk.”
Ook nu, nu de drukke tijden achter hem liggen, komt er nog regelmatig werk binnen. “In de winkel koop je standaardmaatlijsten,” legt hij uit. “Maar vaak hebben mensen iets unieks. Dan willen ze ook een unieke lijst. Iets dat écht past bij het stuk en de betekenis ervan.”
Op zijn werkbank liggen nog wat opdrachten te wachten. Jos geniet nog steeds van het maken, van het zien van een mooi afgewerkt resultaat. “Ik kan wel doorgaan tot mijn honderdste, hoor. Het is geen zwaar beroep.” Maar toch voelt hij dat het tijd wordt om rustiger aan te doen.
Al jaren zoekt hij iemand die hij het vak kan leren. Niet zomaar iemand – iemand met plezier in handwerken, geduld en interesse. “Er is weinig bekendheid rond dit beroep. Iedereen kent een loodgieter of een elektricien, maar een lijstenmaker? Dat is wat anders.”
Terwijl hij de laatste nagel in een lijstje tikt, kijkt hij hoopvol. “Als je een beetje handig bent, kun je het leren. Ik zou het echt fijn vinden als iemand langskomt die zegt: ‘Ja, dit wil ik doen.’ Dan geef ik alles door wat ik weet.”
