Recent Nieuws maandag 27 oktober, 2025 11:45
Meer geïsoleerde stammen dan ooit gedacht: minstens 196 leven volledig buiten contact
Er zijn veel meer inheemse groepen die bewust geen contact hebben met de rest van de wereld dan we tot nu toe dachten. Volgens een nieuw rapport van Survival International – een organisatie die strijdt voor de rechten van geïsoleerde volkeren – zou het aantal ongecontacteerde stammen wereldwijd oplopen tot maar liefst 196. En dat is flink meer dan eerder werd aangenomen.
Deze volkeren kiezen er bewust voor om afstand te houden van de ‘moderne’ samenleving. Soms is dat om zichzelf te beschermen tegen invallen van buitenstaanders, zoals kolonisten of bedrijven die hun land willen gebruiken. Het gaat niet alleen om stammen die helemaal nooit contact hebben gehad, maar ook om groepen waarvan een deel wel in isolatie leeft, terwijl andere leden wel verbinding hebben met de buitenwereld.
Het recht om zo te leven is trouwens internationaal erkend. Inheemse volken mogen zelf bepalen hoe ze hun cultuur en leefwijze behouden – ook als dat betekent dat ze niemand van buitenaf toelaten.
Eén van de bekendste voorbeelden is de Mashco Piro, een stam in het Peruaanse Amazonegebied. Zij worden gezien als de grootste nog geïsoleerde groep ter wereld, met naar schatting zo’n 750 mensen. Ze jagen met pijl en boog, bouwen hun eigen onderdak en halen alles wat ze nodig hebben uit het regenwoud. Voor hen is de natuur niet zomaar een plek om doorheen te lopen – het is hun thuis, hun supermarkt én hun medicijnkast.
Maar dat afgesloten bestaan brengt ook risico’s met zich mee. Omdat ze weinig weerstand hebben tegen alledaagse ziektes (zoals griep of waterpokken), kunnen zelfs kleine ontmoetingen fataal aflopen. Daarom verbiedt de Peruaanse overheid elk contact met deze groepen. Toch komen er steeds vaker incidenten voor.
Zo werden houthakkers in augustus vorig jaar aangevallen met pijl en boog – minstens één persoon raakte gewond. En in 2022 eindigde een confrontatie in dood: twee houthakkers werden geraakt door pijlen tijdens het vissen. Eén man overleed, de ander raakte zwaargewond. Deze gewelddadige botsingen zijn vaak het gevolg van indringers op grond die de stam als hun territorium beschouwt.
Survival International waarschuwt dat de toekomst van deze volkeren in het gedrang komt. Zonder betere bescherming van hun leefgebied zouden maar liefst de helft van deze stammen binnen tien jaar kunnen verdwijnen. De grote bedreigingen? Mijnen, houtkap, veeteelt, maar ook missionarissen en influencers die zonder toestemming hun gebied binnendringen – soms gewoon voor likes.
Sinds 2013 werken het Peruaanse Ministerie van Cultuur en Fenamad (een lokale inheemse organisatie) samen aan een controlepost bij een bos waar de Mashco Piro rondtrekt. Agenten daar proberen conflicten te voorkomen tussen de stam en dorpsbewoners. Dat is hard nodig: in 2013 kwam een confrontatie zelfs tot slachtoffers.
Toch is het beeld van de Mashco Piro niet alleen eenzaam of agressief. De BBC meldt dat ze soms nieuwsgierig zijn naar de agenten. Ze stellen vragen over familie, woonplaatsen, en delen zelfs menselijke warmte. Toen een vrouwelijke agent met zwangerschapsverlof ging, gaven stamleden haar een zelfgemaakte rammelaar – gemaakt van de keel van een brulaap – voor de pasgeborene.
Wanneer iemand vraagt hoe ze vuur maken, reageren ze mild verbaasd. “Je hebt hout, weet je,” zeggen ze. En als iemand blijft aandringen: “Je hebt al die dingen al – waarom wil je dat weten?”
Volgens het hoofd van de controlepost verhuizen de Mashco Piro regelmatig. “Ze blijven een tijdje op één plek, bouwen een kamp, verzamelen de hele familie. Als alles in de buurt is opgebruikt, trekken ze verder.” En nee, zij willen niet anders leven. Ze kiezen ervoor om precies zo te blijven.
Als eerste op de hoogte van het laatste nieuws
AI-plaatjes van Timmermans leiden tot aangifte door GL-PvdA – Wilders reageert met excuses
GroenLinks-PvdA heeft besloten aangifte te doen over een serie AI-afbeeldingen die lijsttrekker Frans Timmermans in een kwalijk daglicht stellen. De beelden, die via kunstmatige intelligentie zijn gegenereerd, verschenen op een Facebookpagina met de naam ‘Wij doen geen aangifte tegen Geert Wilders’. Volgens berichtgeving van de Volkskrant zouden de PVV-Kamerleden Maikel Boon en Patrick Crijns achter de pagina zitten. Ook De Groene Amsterdammer meldde al dat zij de beheerders zouden zijn.
Op de plaatjes is Timmermans onder andere te zien terwijl hij geboeid wordt afgevoerd door politieagenten, of terwijl hij geld van een blanke man pakt en aan een moslimkoppel geeft. Een ander beeld toont zijn portret met het woord ‘CORRUPT’ eronder. Volgens GroenLinks-PvdA gaat dit ver boven het strijdbare politieke debat uit.
“Politici worden steeds vaker bedreigd, vooral tijdens deze campagne. Dat is gevaarlijk voor onze democratie. Pagina’s zoals deze maken het alleen maar erger. Daarom gaan we aangifte doen van laster tegen de mensen die deze pagina beheren”, zo stelt de partij. Daarnaast wordt ook aangifte gedaan vanwege doodsbedreigingen die in de reacties onder de plaatjes zijn achtergelaten.
Geert Wilders reageerde op X (voorheen Twitter) door afstand te nemen van de afbeeldingen. Hij noemt ze “ongepast en ongehoorzaam” en biedt zijn excuses aan Timmermans: “Mijn excuses aan collega-Timmermans.”
Timmermans zelf reageerde geschokt en sprak van “een beschamend dieptepunt”. Op X schreef hij: “Als Kamerleden zich verlagen tot het organiseren van opruiing en het aanzetten tot haat, dan raakt dat onze democratie als geheel.”
Ook D66-leider Rob Jetten liet weten dat hij het verspreiden van dergelijke nepbeelden verwerpelijk vindt. Volgens hem ondermijnt het het vertrouwen in de politiek.
Inmiddels is de Facebookpagina offline gehaald. Het Team Bedreigde Politici van de politie doet onderzoek naar de zaak. Boon en Crijns staan beide nog steeds op de kandidatenlijst van de PVV, op plek 23 en 34.
Wilders excuses voor nepfoto’s van Timmermans: ‘Ongepast en ongehoor’
Geert Wilders heeft publiekelijk zijn excuses aangeboden nadat er op een Facebookpagina AI-afbeeldingen waren verschenen van Frans Timmermans in handboeien, afgevoerd door de politie. De foto’s waren zo realistisch dat ze volgens het Team Bedreigde Politici van de politie nauwelijks van echt te onderscheiden waren.
Op X (voorheen Twitter) reageerde Wilders direct: “Ongepast en ongehoor”, schreef hij. “Ik neem er afstand van. De site is offline. Excuses aan collega-Timmermans.”
De beelden stonden op de pagina ‘Wij doen geen aangifte tegen Geert Wilders’, die inmiddels offline is gehaald. Volgens de Volkskrant en De Groene Amsterdammer zouden twee PVV’ers, Maikel Boon en Patrick Crijns, achter deze groep zitten.
GroenLinks-PvdA kondigde vanochtend aan dat ze aangifte gaan doen, niet alleen van laster tegen de beheerders van de pagina, maar ook van doodsbedreigingen die onder de plaatjes waren geplaatst. “Politici worden steeds vaker bedreigd, vooral tijdens deze campagne. Dat is gevaarlijk voor onze democratie. Pagina’s als deze maken het alleen maar erger,” aldus de partij.
Ook Timmermans zelf reageerde op X. Hij noemde de affaire “een beschamend dieptepunt”. Volgens hem raakt dit soort acties de kern van de democratie. “Als Kamerleden zich verlagen tot opruiing en haatzaaien, dan schaadt dat ons hele systeem. Maar wij laten ons niet intimideren.”
Amsterdam viert 750ste verjaardag met taart, muziek en jubileumvlag
Vandaag is het officieel: Amsterdam bestaat precies 750 jaar! En dat wordt natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Burgemeester Femke Halsema gaf om 07.50 uur – een mooi symbolisch tijdstip – het startschot voor de grootste verjaardagsviering ooit in de stad. Met een flinke snede door een reusachtige taart van maar liefst 75 meter lang, was het feest pas echt begonnen.
Ook al hield het weer zich niet echt koest, toch stonden er voldoende trotse Amsterdammers klaar op de Dam om een stukje mee te vieren. Er werd gezongen (natuurlijk ‘Lang zal ze leven’), gejuicht en genoten van een stukje gebak uit de gigantische traktatie. Die taart, versierd met de drie kruizen uit het stadswapen, wordt uiteindelijk in 7500 porties verdeeld en verspreid over verschillende buurten in de stad. Dus wie nog geen stuk heeft gehad: houd je ogen open!
Tevens werd vanochtend de speciale jubileumvlag trots gehesen boven de Westertoren – een sfeervolle blikvanger voor deze bijzondere dag. Voor wie de stad graag van dichtbij wil bekijken: in de lobby van het WTC op de Zuidas is nu een gedetailleerde maquette van Amsterdam te bewonderen. Een cadeautje van een vastgoedondernemer aan de hoofdstad zelf.
Het hele afgelopen jaar was er al volop feest in verband met het 750-jarig bestaan. Denk aan het populaire festival Op de Ring, waarbij de A10 tijdens een bloedhete junidag écht werd afgesloten voor het verkeer. Er waren optredens, trouwpartijen en zelfs een hardloopwedstrijd op de ringweg – uniek in zijn soort!
Vanavond wordt het jubileumjaar dan eindelijk afgesloten met een muzikale ode aan de stad. En jawel, koning Willem-Alexander, koningin Máxima en kroonprinses Amalia zijn er persoonlijk bij. Dan weet je dat het serieus is.
Een mooi einde van een jaar vol Amsterdamse trots, snoep en feestgedruis.
Auto belandt in water bij Heeswijk-Dinther – vrouw weet zichzelf in veiligheid te brengen
Zondagnacht heeft een bestuurster het flink te verduren gehad op de N279 tussen Den Bosch en Veghel. Haar auto belandde namelijk in het water naast de weg, rond kwart over drie in de nacht. Het ongeval gebeurde op de rijstrook richting Veghel, waar de wagen uiteindelijk in de berm en daarna in het slootwater terechtkwam.
Hoe het precies kon gebeuren dat de auto van de weg raakte, is nog niet duidelijk. Dat wordt nu onderzocht. Gelukkig voor de vrouw achter het stuur had het geen fatale afloop: ze wist er zelf uit te komen én zichzelf naar de kant te trekken. Net op tijd, want kort daarna stopte een automobilist die toevallig langskwam. Die zag de situatie en belde direct de hulpdiensten.
Ambulancepersoneel heeft de vrouw ter plekke onderzocht. Gelukkig bleek ze geen ernstige verwondingen te hebben opgelopen. Wel was de schrik natuurlijk enorm. De auto zelf? Die zonk volledig weg en ligt nu onder water. Om het voertuig weer boven te halen, moet een stuk van de N279 tijdelijk worden afgesloten – en dat gebeurt pas na de drukke maandagochtendspits, om verkeershinder te beperken.
Chirurg Ron keert terug naar Gaza: “Schieten gaat door, maar er is lichtpuntje”
Na twee maanden weer thuis in Dongen te zijn geweest, is chirurg Ron van Doorn (63) opnieuw onderweg naar de Gazastrook. Voor hem geen rust na een zomer vol intensieve spoedoperaties – de dokter voelt zich geroepen om terug te gaan, ook al is het daar nog lang niet veilig.
“Er wordt nog steeds geschoten, ja,” vertelt hij, “maar er hangt ook iets anders in de lucht: hoop.”
De tocht naar zuid-Gaza begint met een lange busrit van ruim twaalf uur, dwars door Israël en bezet gebied. De bus slingert over verwoeste wegen, tussen puinhopen die op een maanlandschap lijken. Geen gepantserde voertuigen meer vrij, dus moeten ze het doen met een gewone bus. En scherfvesten? Die zijn er nauwelijks. De VN-begeleider waarschuwt ernstig: als er geschoten wordt, moeten ze zich tegen de zijkant van de bus drukken en bukken. “Als kogels de bus raken, biedt dat misschien wat bescherming,” aldus Ron.
Het is zo dat zijn tweede reis naar Gaza begint.
Eerder hielp hij in een medisch kamp van UK Med bij levensreddende ingrepen. Nu is hij er weer, klaar om hulp te bieden in tijden van relatieve rust – al is ‘rust’ hier relatief. Het staakt-het-vuren heeft wel effect, maar het werk is nog lang niet afgelopen.
Wat hem raakt? De leegte. “Ik keek rond en zag niets. Geen huizen, geen mensen. Alleen stapels stenen waar eerder nog dorpen stonden.” In juni waren er tenminste nog ingestorte muren en dakbalken. Nu? “Alles is weg. Na uren rijden zag ik pas de eerste bewoners. Het was hartverscheurend. Hoe kan dit ooit weer een thuis worden?”
In het medische kamp is er vooruitgang geboekt sinds hij er in de zomer werkte. “Ze zijn continu bezig om de zorg beter te maken,” zegt Ron. Maar de tekorten blijven hardnekkig. Net voor zijn komst was het gaas en verband op. Nu mankeert het aan medicijnen.
Daarom nam hij zelf een koffer mee van maar liefst 25 kilo aan medische benodigdheden. Onderweg kochten hij en zijn team extra spullen in Jordanië. “We zijn afhankelijk van de WHO voor de grote hoeveelheden, maar dat loopt stroef. Sinds hun opslagloods is gebombardeerd, weet niemand wanneer er weer voorraden komen.”
Terugrijden naar Jordanië voor nieuwe voorraden? Geen optie. Een rit van 250 kilometer kost twaalf uur, vooral door de vele grenscontroles. Elke vervoersgoed moet weken van tevoren worden goedgekeurd. “Als er thuis iets met mijn familie gebeurt, ben ik op z’n vroegst pas over twee weken terug,” zegt hij nuchter.
Hoewel het minder vechten is dankzij het bestand, is het werk in het ziekenhuis nog steeds druk. Geweld tussen bendes zorgt nog regelmatig voor slachtoffers met schotwonden – niet meer tientallen per week, maar zo’n vijf. “Dat is al een verbetering,” zegt Ron.
Maar er zijn nieuwe gevaren. Kinderen lopen risico’s op achtergebleven explosieven. “Vorige week verloor iemand zijn hand,” vertelt hij. “Tragisch, maar helaas niet nieuw in gebieden die net uit een oorlog komen.” Ron heeft dit soort trauma’s al eerder gezien, tijdens missies in Mosul en Afghanistan.
Ondanks alles merkt hij een verandering bij de lokale bevolking. Ze zijn opgelucht, maar ook behoedzaam. “Zolang het duurt, duurt het. En als het stopt, dan breekt alles weer los,” hoort hij vaak. Hij vermijdt het expres om er zelf over te beginnen. “Hoop is het meest kostbare wat ze hebben. Daar wil ik niet aan tornen.”
Voorheen droomden de mensen in Gaza van een einde aan het geweld. Nu dat er is, kijken ze voorzichtig verder. “Steeds vaker vragen ze me hoe het in Nederland is, of ze daar kunnen komen, wat ze moeten doen.” Of ze écht willen vertrekken? Dat weet hij niet zeker. “Maar het verschil met twee maanden geleden is groot.”
Van de rust van Dongen naar de chaos van Gaza – de omschakeling is enorm, maar Ron klaagt niet. “Thuis kan ik dankbaar zijn voor wat ik heb. En nu ben ik dankbaar dat ik hier terug mag zijn, om echt iets te betekenen.”
Zijn vrouw Christine steunt hem, al vindt ze het niet makkelijk. “Ze is niet blij dat ik ga, maar ze snapt het wel.” Voor zijn vertrek had ze nog gezegd: “Ik doe ook iets voor de mensen in Gaza – ik laat jou gaan.” Ron glimlacht. “Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor.”
