Sport Nieuws donderdag 23 oktober, 2025 23:19
Europese wedstrijden Feyenoord en AZ aangepast door storm
De Europese avonden van Feyenoord en AZ krijgen een tijdelijke make-over – maar niet op voetbalsportief gebied. Door de zware storm die donderdagavond richting Nederland raast, zijn de duels van beide clubs vervroegd. Het KNMI heeft namelijk code oranje afgegeven voor het westen van het land, met name vanwege extreem harde windstoten.
Feyenoord, dat Panathinaikos ontvangt in De Kuip, begint hun Europa League-wedstrijd al om 16:30 uur. Normaal gesproken zou er pas om 18:45 uur worden afgetrapt, maar vanwege de weersomstandigheden is besloten eerder te starten. Ook AZ moet vroeger aan de slag: hun Conference League-duel tegen Slovan Bratislava begint om 18:45 uur in plaats van de gebruikelijke 21.00 uur.
In het westen van Nederland kunnen windstoten van 100 tot zelfs 120 kilometer per uur verwacht worden, vooral tijdens de late avond en nacht naar vrijdag. Om reizigers en supporters veilig thuis te krijgen, zijn deze aanpassingen gemaakt.
Opvallend genoeg blijft de wedstrijd tussen Go Ahead Eagles en Aston Villa ongewijzigd. Die kickt gewoon om 18:45 uur af in Deventer.
Pétanque-spelers klaaglijk over tent: “We kunnen zo niet winnen!”
Het is lawaaiig, het vocht druipt bijna van de wanden, het is krap en – misschien nog wel het ergste – er is geen eigen plek om na een potje te borrelen. De pétanque-vereniging Bois le Duc uit Den Bosch heeft er genoeg van. Sinds het voorjaar spelen ze hun competitiewedstrijden in twee grote grijze noodtenten, en dat werkt allesbehalve goed. Zo zeggen ze zelf in ieder geval. “Onze spelers raken hun focus kwijt door deze omstandigheden”, vertelt voorzitter Antoon van Mil. En dat merk je aan de resultaten.
De club bestaat al negen jaar en heeft nog steeds geen echt thuis. Buiten spelen in regen of kou? Geen optie. Dus hielp de gemeente met het plaatsen van tijdelijke tenten op het terrein van Pétanque Union Bois le Duc. Een stap vooruit, ja – maar volgens Antoon lang niet ideaal. “Het is hier gewoon té rumoerig. Dat speelt vooral Bois le Duc 1 parten. De sfeer binnen het team is er sterk onder te lijden.”
Te stil om adem te halen?
Ook de spelers zelf ervaren het als lastig. Inge, die vaak langs de zijlijn zit, wijst naar de spelers op de baan. “Ik denk dat wij hen afleiden”, zegt ze lachend. “Soms mogen we amper ademhalen, zo intens zijn ze bezig. Nee hoor, dit is niet bepaald gunstig voor de wedstrijd.”
Tegenstanders hebben er daarentegen meestal juist lol in. Voor hen is het een soort dagje uit, met enthousiasme en plezier. Maar als jij als club niet volledig bij de wedstrijd bent, dan verlies je makkelijk – ook mentaal.
Leden zijn uiteraard blij met een droge plek boven hun hoofd, maar dromen wel van iets beters: een échte accommodatie. Iets waar ze professioneel kunnen spelen, trainen én samen komen in een eigen kantine. Want laten we eerlijk zijn: de derde helft is net zo belangrijk als de eerste twee. “Dat is een must”, zegt de trainer stellig. “Zonder kantine is er geen echte clubgeest.”
Droom van een Bossche pétanque-hal
Waar zo’n gebouw moet komen, daar maakt de club zich niet druk om. Belangrijker is dat het een plek wordt die ook andere verenigingen kunnen gebruiken. “Iets wat de hele gemeenschap ten goede komt”, benadrukt Antoon. Er is zeker animo voor pétanque in Den Bosch – bewijs daarvan is het Europees kampioenschap dat drie jaar geleden hier werd gehouden. En terwijl omliggende dorpen en steden allemaal hun eigen jeu de boules-zalen hebben – denk aan Maasdriel, Sint-Michielsgestel, Boxtel, Eindhoven – staat er in Den Bosch nog niets.
Vanaf 1 november moeten ze zelfs helemaal weg. Dan trekken ze tijdelijk naar een zaal in Ammerzoden, in Gelderland. Daar speelden ze vroeger al eens bij slecht weer, voordat de tenten kwamen. Maar het is natuurlijk geen oplossing op lange termijn. De club hoopt nu op politieke steun om eindelijk een fatsoenlijke hal te realiseren. Want wie wil er nou wedstrijden spelen in een campingtent?
Van de Wouw rijdt door naar kwartfinales op WK baanwielrennen
Lotte van de Wouw heeft zich geplaatst voor de kwartfinales van het sprinttoernooi op het wereldkampioenschap baanwielrennen. Geen verrassing, want de Nederlandse topper had al tijdens de kwalificatierondes een van de beste tijden neergezet – op één na, om precies te zijn. Daardoor mocht ze meteen doorgaan naar de volgende ronde en de eerste heat overslaan.
Ook Steffie van der Peet was van de partij, maar voor haar liep het minder goed af. Met de vijftiende tijd in de kwalificatie moest ze wel starten in de eerste ronde, waar ze helaas uitgleed tegen de Slovaakse cyclistka Mária Jaderníková (ook wel Jabornikova genoemd). Daarmee was haar individuele WK-droom voorbij.
Vanaf 22.58 uur gaan de kwartfinales van start, waarin wie twee heats wint, doormag naar de halve finales. De strijd om medailles wordt dan vrijdag afgemaakt.
Overigens hadden Van de Wouw en Van der Peet woensdag samen met Kim Kalee al een mooie overwinning op hun naam staan: het goud in de teamsprint. Dus ook al gaat het individueel hard, er is zeker reden voor feest.
Tour van 2026: Alpe d’Huez twee keer in de spotlight
De Tour de France van 2026 wordt écht zwaar – en voor de Nederlandse klimmers is het een droomscenario. Want dit jaar telt het parcours niet één, maar liefst twee aankomsten op de legendarische Alpe d’Huez. Ja, die berg waar Nederlandse wielrenners vroeger geregeld hun naam in het boekje schreven. Deze editie belooft dus extra drama, emotie en misschien wel historie.
We starten sterk: de 113e Ronde van Frankrijk begint in Spanje, met het Grand Départ in Catalonië. Op 4 juli gaat het van start met een ploegentijdrit van 19 kilometer in Barcelona. De tweede etappe eindigt met drie ronden over de Montjuïc, de olympische heuvel van de stad. Dan volgt direct een flinke dosis bergen: op dag drie rijden de renners Frankrijk binnen via een pittige Pyreneeënrit met maar liefst 3.950 hoogtemeters. Duidelijk: de rustige aanloop is er niet bij.
Sprinters, hou je hart vast: pas op rit vijf is er een echte kans op een massasprint, met de finish in Pau. Een dag later duiken we alweer de hoogtes in, met beklimmingen als de Aspin en de Tourmalet. De etappe eindigt in Gavarnie-Gèdre, na een lange klim van twintig kilometer – niet supersteil, maar lang genoeg om de benen te voelen branden.
Daarna gaat het richting het westen, en daar is goed nieuws voor de Nederlandse wielerfans: Bordeaux keert terug als finishplaats! Na twee jaar afwezigheid mogen we hier weer hopen op een Nederlandse overwinning. Twaalf keer wonnen Nederlandse renners hier al, de laatste was Servais Knaven in 2003. Voor fans van Raas, Van Poppel of Knaven: dit klinkt als muziek in de oren.
Op 14 juli, de Franse nationale feestdag, hoopt de organisatie op een herhaling van het spektakel uit 2023, toen Tadej Pogačar alles leek te domineren, maar door gebrek aan eten uiteindelijk werd ingehaald door Jonas Vingegaard. Die dag besliste de Deen het duel in een millimetersprint in Le Lioran. Wie weet of dat moment zich in 2026 opnieuw afspeelt?
Even daarna krijgen de sprinters een paar adempauzes, tot de Tour de Vogezen in trekt. In de dertiende etappe van Dole naar Belfort wordt er een knieval gemaakt naar de geschiedenis: de Tour brengt een ode aan de Ballon d’Alsace, de allereerste berg in de Tourgeschiedenis uit 1905. Een dag later wacht een pure klimmersetappe van Mulhouse naar Le Markstein, met onderweg de Grand Ballon, Col du Page, opnieuw de Ballon d’Alsace, en kort voor de finish de minder bekende Le Haag.
Vlak voor de rustdag nog een zware cross in de Jura: 3.950 hoogtemeters en een slotklim van 11,3 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,1 procent naar het Plateau de Solaison. Dus nee, rust vinden? Dat wordt lastig.
Het echte vuurwerk begint in week drie. Daar staat namelijk de enige individuele tijdrit op het programma: 26 kilometer van Évian naar Thonon-les-Bains. Daarna mag Olav Kooij mogelijk glanzen in een etappe vanuit Chambéry – toevallig de thuisbasis van zijn nieuwe ploeg Décathlon-AG2R.
Maar dan komt het: drie dagen achter elkaar eindigen we bergop. Eerst Orcières-Merlette, waar Steven Rooks in 1989 een onvergetelijke klimtijdrit wist te winnen, nadat hij de dag ervoor compleet gebroken was. De dag daarna? Gert-Jan Theunisse, die met een solo à la Pogačar triomfeerde op Alpe d’Huez. Hij was de achtste Nederlandse winnaar op ‘de Nederlandse berg’ – en tot nu toe ook de laatste.
In 2026 krijgen onze klimmers dus niet één, maar twee kansen om dat te veranderen. Rit 19 is een korte, explosieve etappe met een moordende start, die eindigt met de beklimming van Alpe d’Huez. En rit 20? Daar doet de Tour een knieval naar 1986, toen Bernard Hinault in zijn laatste Tour weigerde te buigen voor Greg LeMond, maar uiteindelijk in de 21 bochten van Alpe d’Huez de strijd stilde en hand in hand met de Amerikaan over de streep ging.
Ook nu moeten de renners eerst de Croix de Fer, Télégraphe en Galibier (met zijn 2.642 meter het hoogste punt van de Tour) overleven, alvorens ze de Alpe kunnen beklimmen. Bovenaan weten we waarschijnlijk of Pogačar met zijn vijfde Tourzege de club van Anquetil, Merckx en Indurain bereikt.
En de slotrit? Die gaat zoals gebruikelijk naar Parijs, via Montmartre. Maar wie weet of het dit keer niet alleen om spektakel gaat, maar ook om secondes in de slotfase?
Janssen krijgt aanvoerdersband van Veurink voor oefeninterland tegen Polen
Dominique Janssen, beter bekend als Do, gaat morgen de Nederlandse ploeg aanvoeren in de vriendschappelijke wedstrijd tegen Polen. Dat heeft nieuwe bondscoach Arjan Veurink tijdens een persmoment laten weten. En jawel: het is flink wat voor de 30-jarige verdediger van Manchester United, die uiteraard helemaal in zijn nopjes is met de eer.
Veurink koos bewust voor Janssen omdat ze volgens hem precies het soort speler is dat een team samenbrengt. “Do is echt een verbindende kracht binnen de groep. Ze kan goed omgaan met zowel jonge meiden als de ervaren spelers. Dat is nou net wat ik belangrijk vind bij een aanvoerder,” legde hij uit. Hij benadrukte wel dat dit nog niet betekent dat Janssen definitief de armband krijgt. “Ik wil de selectie eerst beter leren kennen. Dit is een stap, geen eindbestemming.”
Janssen zelf reageerde met trots en nuchterheid. “Een enorme eer, echt superleuk. Maar ik weet ook dat het tijdelijk is.” Ze kijkt er vooral naar uit om gewoon te spelen en zichzelf te zijn op het veld. “Ik ben nu een van de oudere speelsters, dus probeer ik dat op mijn manier zo goed mogelijk in te vullen.”
Interessant detail: dinsdag deelt ze de aanvoerdersrol met Sherida Spitse, die na deze interlands afzwaaide als officiële kapitein. Janssen was zelf al aanvoerder bij Wolfsburg tot medio 2024, sindsdien draagt ze de verantwoordelijkheid bij Manchester United – waar ze die rol ook serieus neemt.
Toch benadrukt ze dat ze geen tweede Spitse wil zijn. “Ik ben meer iemand die voelt hoe het zit met de meiden om me heen. Mijn focus ligt erop dat iedereen zich goed voelt. Ik ben meer een verbinder dan iemand die constant praat of commando’s geeft.”
Een mooie erkenning dus voor Janssen, maar ook een test voor Veurink: wie wordt straks dé kapitein van Oranje onder zijn leiding? Voor nu geniet Do gewoon van haar moment – met de armband om en de ploeg achter zich.
Eindelijk goud voor Hetty van de Wouw en het Oranje-driebandje!
Wat een nacht, wat een primeur! Woensdagnacht schreef Hetty van de Wouw uit Kaatsheuvel samen met haar teamgenotes Kim Kalee en Steffie van der Peet geschiedenis op het WK baanwielrennen in Chili. Op de openingsdag pakte het Nederlandse drietal goud op de teamsprint – en dat is nog nooit eerder gebeurd bij de vrouwen. Yes, eindelijk!
In de finale waren ze simpelweg te sterk voor Groot-Brittannië. Bij de teamsprint racen drie rensters achter elkaar: elke ronde wordt er één afgehaakt, waardoor de laatste (in dit geval Van der Peet) de eindsnelheid bepaalt. En die sprintte lekker door naar de wereldtitel.
Lang was het wachten op zo’n moment. Regelmatig eindigden Van de Wouw, Van der Peet en hun voormalige teamgenote Kyra Lamberink als vierde op grote toernooien – ook tijdens de Olympische Spelen in Parijs. Vorig jaar leek er al vooruitgang: zilver op het WK in Ballerup, ook toen weer achter de Britten. Lamberink was toen nog van de partij, maar Kalee nam de startplek over in de finale. Een jaar later groeit het team steeds meer samen.
Eerder dit seizoen in februari pakte het team al de Europese titel in Zolder – hun eerste echte grote prijs. Maar nu dus: wereldkampioenen. Dat voelt natuurlijk nog veel beter.
“Eindelijk gelukt!”
“Het is eindelijk gelukt”, zuchtte Van de Wouw na afloop tegen de NOS-camera. “Zo vaak waren we vierde, vorig jaar tweede… Nu doen we het samen én vieren we het samen. Dit is gewoon supermooi.”
Kalee, die pas een jaar met het team traint, ziet de klik alleen maar groeien. “Er is echt een mooie band ontstaan. We groeien samen.”
Van der Peet daarentegen had minder vertrouwen in haar eigen prestatie. “Technisch ging het niet optimaal. Het voelde zelfs best slecht. Ik kan bijna niet geloven dat we gewonnen hebben!”
Maar winnen deden ze dus wel – en hoe! En er komt nog meer: Van de Wouw gaat de komende dagen ook nog vol voor de sprint, keirin en de kilometer tijdrit. Daar is ze trouwens Europees kampioene, dus wie weet wat er nog mogelijk is.
