Recent Nieuws woensdag 22 oktober, 2025 20:25
Exotische meerkikker verspreidt zich snel in Nederland: ‘Eet alles wat erin past’
Er is een nieuwe ongenode gast in de plassen en vijvers van Nederland – en die blijkt behoorlijk opdringerig. De exotische meerkikker, afkomstig uit Oost-Europa, de Balkan en delen van Turkije, maakt zich hier steeds meer thuis, vooral in Limburg. En dat zorgt voor hoofdbrekens bij onderzoekers van de Universiteit Leiden en Naturalis.
Deze kikkers zijn niet van plan om zich stil te houden. Integendeel: ze verspreiden zich razendsnel en stellen inheemse amfibieën voor serieuze uitdagingen. Al sinds rond 1990 zien we trouwens al meerkikkers in Nederland, maar die waren waarschijnlijk ingevoerd via de handel in kikkerpootjes. Die oudere populaties waren al lastig genoeg om van andere groene kikkers – zoals poel- en bastaardkikkers – te onderscheiden. Maar nu komt er nog een extra laagje chaos bij.
Door middel van DNA-onderzoek bleek dat er ineens allerlei nieuwe varianten van de meerkikker opduiken. Sommige zijn zelfs zo anders dan de bestaande soorten dat ze eigenlijk als aparte soort zouden kunnen gelden. “We hebben hier een echte mengelmoes aan meerkikker-varianten die zijn geïntroduceerd,” zegt onderzoeker Ben Wielstra. “En dat maakt het extreem moeilijk om te volgen wat er precies gebeurt.”
Het probleem? Deze exoten zijn agressieve concurrenten. Ze eten alles wat erin past – en gezien hun flinke muil, is dat behoorlijk veel. Insecten, kleine amfibieën, misschien zelfs jonge visjes. Kortom: ze pakken niet alleen voedsel af van inheemse soorten, maar jagen er soms ook gewoon op. Daarnaast kunnen ze ziektes binnenbrengen die onze lokale kikkertjes niet aankunnen.
Deze invasieve kikkers vormen dus een reëel gevaar voor de biodiversiteit. Terwijl we al genoeg te maken hebben met verlies van natuurlijke habitats, komt dit er nu bovenop. En omdat ze er visueel vaak net zo uitzien als onze eigen soorten, duurt het lang voordat we doorhebben dat er iets mis is.
Dus ja, die kikker lijkt misschien onschuldig – maar achter dat groene glimlachje schuilt een flinke indringer met een grote eetlust.
Waarom zit er een gigantische ring onder die helikopter boven West-Brabant?
Je kent het wel: je kijkt uit het raam of loopt even naar buiten, en dan zie je hem plots – een helikopter met een reusachtige cirkel onder zich. Die vreemde combinatie is de afgelopen dagen al flink opgevallen in West-Brabant. Maar geen zorgen, het is geen scène uit een sci-fi-film. Het is gewoon wetenschap aan het werk.
Deze opvallende luchttaxi is bezig met een soort ‘grondscan’ van onderaf. Met andere woorden: ze zijn aan het speuren naar wat er écht onder onze voeten zit. Denk aan waterlagen, klei, en of het water daar beneden nou zoet of zout is. “Vergeet niet: we zijn hier op zoek naar informatie die straks echt verschil gaat maken,” legt Erik Heskes, projectleider bij de provincie, uit. “Je kunt het eigenlijk zien als een ontdekkingsreis, maar dan onder de grond.”
Hoe werkt dat ding eigenlijk?
Die enorme hoepel onder de helikopter? Dat is geen decor uit een pornofilm, maar een geavanceerde sensor. Die zendt elektromagnetische signalen uit – net zoals je mobiel dat doet, maar dan gericht op de bodem. De helikopter vliegt op ongeveer 80 meter hoogte, terwijl de ring zo’n 40 tot 50 meter boven de aarde hangt. In rechte lijnen, steeds 200 meter uit elkaar, cruiest het toestel over het landschap.
Doel? Een gedetailleerde kaart maken van de ondergrond tot wel 300 meter diep. En dat gebeurt de komende weken langs de Brabantse Wal, te beginnen bij Hoogerheide. Daarna volgt het westen tot Moerdijk, het Land van Altena en uiteindelijk de Westelijke Langstraat.
Waarom doen ze dit?
Eenvoudig: om beter te begrijpen hoe we omgaan met verdroging en verzilting. Want ja, dat is een groeiend probleem. Door precies te weten waar welk type grond en water zit, kunnen gemeenten en waterschappen slimmer beslissen over landgebruik, irrigatie en zelfs toekomstige drinkwaterwinning. “We willen weten waar we mogelijk nog zoet water kunnen vinden, en hoe we de natuur beter kunnen ondersteunen,” zegt Heskes.
En de dieren dan?
Goede vraag. Een laagvliegende helikopter met een bzzzz-geluid en een zwevende ring eronder? Dat kan dieren behoorlijk stressen – denk aan koeien of paarden in de wei. Daarom worden boeren en bewoners van tevoren ingelicht over de vluchtroutes en -tijden. Ook is er overleg geweest met natuurbeschermingsorganisaties over wanneer er het beste kan worden gevlogen, zodat de impact op fauna zo klein mogelijk blijft.
“Het veroorzaakt zeker wat overlast,” geeft Heskes toe. “Maar uiteindelijk doen we dit juist om de natuur én de regio te helpen. Dus het is tijdelijk, maar belangrijk.”
Wat gebeurt er daarna?
Na afloop van alle metingen – eind 2026 – worden de resultaten samengevoegd tot een interactief 3D-model van de ondergrond. Dan kun je online letterlijk ‘boren’ met je muis en zien wat waar zit. Cool, toch?
Tot die tijd: als je die helikopter ziet, geef dan even een knipoog. Hij is hard aan het werk voor onze toekomst.
Architecten twijfelen aan Trumps plannen voor het Witte Huis: ‘Hiermee toont hij zijn macht’
Architect Reinier de Graaf, werkzaam bij het bekende bureau OMA, kijkt met grote zorg naar de verbouwingsplannen die rondzweven rond het Witte Huis. Zijn oordeel? “Het voelt alsof alles wat Trump aanraakt een soort gigantische grap is – alleen is het dit keer serieus.” En dat vindt hij nou juist zo verontrustend.
De stijl die Trump voor ogen heeft? Absoluut niets voor De Graaf. “Dat is niet mijn wereld, en ik zou nooit zoiets ontwerpen.” Op de concepttekeningen die Trumps team heeft laten circuleren, zie je een indrukwekkende hal in goud en wit, met klassieke boogvensters, cassetteplafonds, Griekse zuilen en een vloer met schaakbordpatroon. “Het lijkt wel een moderne versie van Versailles,” zegt De Graaf, doelend op het beroemde Franse koninklijke paleis. Maar het gaat hem niet alleen om de look – het gaat hem om de boodschap erachter.
Hij wijst op een bevel dat Trump in augustus uitvaardigde, waarin hij de neoklassieke stijl verplicht stelt voor alle federale gebouwen. Dat betekent dat andere architectonische stijlen nauwelijks nog een kans krijgen. “Dat sluit af voor diversiteit in bouwkunst,” aldus De Graaf. “En dat is gevaarlijk.”
Toch zijn er ook praktische redenen voor de verbouwing, legt Amerika-deskundige Koen Petersen uit. “De huidige balzaal is gewoon te klein. Bij grote staatsdinners moeten gasten worden verdeeld over meerdere ruimtes, of er komt zelfs een tent in de tuin.” Volgens Petersen vindt Trump dat belachelijk. Hij wil luxe evenementen kunnen hosten met kroonluchters, glans en grandeur – echt ‘allure’, zoals hij het zelf zou willen.
Daarom wil Trump een nieuwe balzaal bouwen die plaats biedt aan maar liefst 600 mensen. En dan wordt het pas echt gek: die balzaal moet zo’n 8300 vierkante meter groot worden. Terwijl het hele Witte Huis zelf maar 5100 vierkante meter telt. “Je kunt je afvragen wanneer een verbouwing eigenlijk ophoudt én begint te herbouwen,” zegt De Graaf. “Trump staat daar dichtbij.”
Hij ziet hoe Trump zijn persoonlijke merk – denk aan gouden accenten en de luxe uitstraling van de Trump Tower – letterlijk het Witte Huis binnenhaalt. “Hij brengt de iconografie van zijn privébedrijf naar het meest publieke gebouw van het land.” En dan is er nog de snelheid: de haast waarmee alles geregeld wordt, zonder tijd voor goede procedures. “Haastige spoed is zelden goed, zeker niet bij historische monumenten,” benadrukt De Graaf.
Ook erfgoedspecialisten in de VS zijn ongerust. De sloop zou al zijn gestart zonder formele toestemming van de betrokken commissie. Een slecht precedent, vrezen zij, voor toekomstige ingrepen in nationale monumenten.
Interessant is hoe het project gefinancierd wordt. Een deel komt uit Trumps eigen zak, maar de rest – zo’n 250 miljoen dollar – wordt gesponsord door grote bedrijven zoals Alphabet (Google’s moederbedrijf), Lockheed Martin en Blackstone. In Nederland zou dat raar overkomen, maar in de VS is het gebruikelijker dat privégeld openbare projecten ondersteunt. “Maar ja,” zegt Petersen, “dit is niet zomaar een gebouw. Dit is het politieke hart van Amerika. Dát maakt het gevoelig.”
Hij ziet wel een patroon: bedrijven zijn steeds alert op wat Trump fijn vindt. “Er zit een risico in dat politiek en zakelijke belangen gaan samenvallen.”
Natuurlijk roept het plan ook politieke weerstand op. Maar volgens Petersen is dat niet verrassend: “Alles wat Trump doet, wordt meteen als slecht bestempeld door zijn tegenstanders. Het is een reflex geworden.” Toch blijft het feit dat het Witte Huis traditioneel bescheiden is gehouden, in tegenstelling tot het Kremlin of het Verboden Paleis in China.
Toch ziet De Graaf méér dan alleen een renovatie: “Dit is een symptoom van een grotere trend. Architectuur is voor Trump gewoon weer een middel om zijn macht te tonen.”
Directeur Louvre: Beveiligingscamera’s lieten ons in de steek bij juwelenroof
Het Louvre in Parijs heeft er flink op moeten terugkomen na de brutale diefstal van afgelopen weekend. Museumdirecteur Laurence des Cars heeft tijdens een verhoor in de Franse Senaat toegegeven dat het cameratoezicht op het moment van de inbraak gewoonweg niet goed genoeg was. Drie dagen nadat acht kostbare kroonjuwelen werden gestolen, sprak ze openhartig over wat er misging.
Des Cars noemde de roof een “verschrikkelijke mislukking” en zei daar zelf gedeeltelijk verantwoordelijk voor te zijn. Het incident heeft zowel personeel als bezoekers van het museum diep geschokt achtergelaten, zo benadrukte ze. Als gevolg van de klappen die het Louvre kreeg, bood ze haar ontslag aan aan de minister van Cultuur – maar die wilde dat niet accepteren.
Tijdens haar getuigenis voor de cultuurcommissie legde Des Cars uit dat men intussen weet waar de knelpunten in de beveiliging zitten. De videobewaking bleek namelijk “zeer ontoereikend”. De camera’s rondom het gebouw hadden bijvoorbeeld niet alle gevels goed in beeld, waardoor de daders onopgemerkt konden opereren.
De inbraak vond zondagochtend plaats. De dieven kwamen via een verhuislift het museum binnen, sneed met een slijptol vitrines open en waren binnen enkele minuten weer verdwenen – op motorscooters. De gestolen kroonjuwelen hebben een geschatte waarde van zo’n 88 miljoen euro. Tot nu toe is nog niemand aangehouden. De politie zoekt naar vier verdachten, maar houdt rekening met meer betrokkenen.
Een groot probleem blijkt de verouderde infrastructuur van het beveiligingssysteem. Die maakt het lastig om moderne technologie toe te voegen. Daarom heeft Des Cars het installeren van nieuwe camera’s nu tot absolute prioriteit gemaakt. Ze pleit er ook voor om een politiebureau in het museum zelf te vestigen. “Ik denk dat de aanwezigheid van agenten ter plekke ons veel effectiever zou laten ingrijpen.”
Toch benadrukte ze dat de alarmsystemen wel degelijk goed functioneerden tijdens de diefstal. Ook had ze lof voor de beveiligers: “Dankzij hun professionaliteit raakte niemand gewond. In deze nachtmerrie is geen enkel mensenleven getroffen.”
Het Louvre is vandaag weer open voor publiek vanaf 09.00 uur. Alleen de Apollo-galerij, waar de diefstal plaatsvond, blijft voorlopig gesloten.
Waarom goud, zilver en diamanten steeds vaker in de smiezen worden van kunstrovers
De tijd dat kunstdiefstal alleen draaide om beroemde schilderijen lijkt langzaam voorbij. In plaats van Van Goghs of Rembrandts richten criminelen zich nu steeds vaker op glinsterende buit: denk aan goud, zilver en diamanten. En er is een duidelijke reden waarom deze materialen zo populair zijn onder dieven.
Volgens Arthur Brand, dé bekende kunstdetective, zie je al tien tot vijftien jaar een duidelijke trend: edelmetalen en edelstenen zijn gewoon makkelijker te verhandelen dan kunstwerken. “Goud en zilver gaan hard in prijs omhoog,” legt hij uit tegen RTL Z. “Maar het grote verschil zit hem in de verkooptactiek. Een schilderij herken je direct – als het gestolen is, blijft het herkenbaar. Maar wat doe je met een gouden ring? Die kan net zo goed ooit een museumstuk zijn geweest, maar niemand merkt dat. Je smelt het om, je bewerkt het, en poef – het spoor is dood.”
Hij noemt een paar flinke voorbeelden. Denk aan de gouden helm die dit jaar werd gestolen in Drenthe. Of die absurde zaak uit 2019 in Engeland, waar een massieve gouden toiletpot werd gejat – en later simpelweg werd omgesmolten. In 2022 verdwenen in Duitsland miljoenenwaardige gouden munten onder mysterieuze omstandigheden. En zelfs in Frankrijk was het niet veilig: vorige maand werd goud gestolen uit het National Museum of Natural History.
Internationale experts zien dezelfde ontwikkeling. Marc Balcells, gespecialiseerd in misdaad tegen cultureel erfgoed, legt het kort en krachtig uit: “Een Van Gogh blijft een Van Gogh – en dus lastig te verkopen zonder op te vallen. Maar bij juwelen of diamanten kun je ze breken, splitsen, en losse stenen verkopen op de zwarte markt.” Dat maakt het werk van opsporingsdiensten extreem lastig.
Christopher Marinello, oprichter van Art Recovery International, bevestigt dat: “We pakken vaak de daders, maar het gestolen materiaal? Bijna nooit. Zodra goud is omgesmolten of diamanten zijn geslepen, is alles ontraceerbaar. Het kansje dat we sieraden terugvinden is nog kleiner dan bij schilderijen.”
Wat verdien je eraan? Dat verschilt per geval, zegt Brand. Maar neem nou de recente roof in het Louvre – daar ligt de buit mogelijk in de miljoenen. Op de zwarte markt krijg je als dief meestal ‘maar’ een derde van de echte waarde. “Logisch eigenlijk,” zegt Brand. “Het risico is groot, dus kopers betalen minder.”
Hoe verdienen dieven dan toch? Goud en zilver worden doorgaans omgesmolten en daarna doorverkocht. Diamanten gaan anders: kleine steentjes worden eruit gehaald en kunnen vrijwel direct de illegale markt op – want wie controleert nou elke minuscule steen? Grotere diamanten worden vaak bijgesneden of in kleinere stukken verdeeld. “Dat kost wel aan waarde,” geeft Brand toe, “maar een grote, herkenbare diamant kun je gewoon niet zomaar verkopen. Dan loop je te veel risico.”
Zo’n heuse museumroof zoals in het Louvre is volgens experts uitzonderlijk. Brand benadrukt: “Museumdiefstallen gebeuren wereldwijd regelmatig – ik zou zeggen, elke week ergens. Maar het Louvre? Binnen zeven minuten een deel van de collectie klauwen uit het bekendste museum ter wereld? Dat zie je normaal alleen in Hollywoodfilms.”
De Franse overheid noemt het incident zelfs een ‘nationale vernedering’. En het stopt niet bij één keer. In de afgelopen twee maanden zijn al minstens vier Franse musea overvallen. Volgens Marinello is dit geen toeval: “Van Frankrijk tot Nederland en zelfs Egypte – als je goud of juwelen in je collectie hebt, moet je echt alert zijn.”
De achterliggende oorzaak? Mogelijk een combinatie van stijgende metalenprijzen én krimpende museumbudgetten. Kimmo Leva, directeur van de Finse National Gallery, wijst op de moeilijke balans: “Je moet economische keuzes maken, maar hoeveel geld stop je nou echt in beveiliging?”
De hoop op terugvinding hangt vooral af van snelheid. Brand: “Als de daders snel gepakt worden, heb je nog een kans. Maar hoe langer het duurt, hoe groter de kans dat alles al is omgesmolten of geslepen.”
En ja, hij verwacht copycats. “Criminelen zien zo’n succesvolle roof en denken: dat kan ik ook. Maar wie straks met een verhuislift voor het Rijksmuseum wil staan… wees gewaarschuwd. De daders van de Louvre-roof? Die gaan hoogstwaarschijnlijk gepakt worden.”
Hieronder een reconstructie van de juwelenroof in het Louvre, gemaakt door BFMTV met behulp van Artificial Intelligence.
Vrouw ziet gras als levend wezen en wil niet maaien – nu moet de rechter beslissen
Er is een straat in Zegge waar de tuinen netjes zijn aangelegd: hier en daar wat grind, een paar tegels, misschien een klein boompje. Maar dan kom je haar tuin tegen. Die is helemaal verwilderd. Hoge grassen, struiken die vrij voor zich uit groeien, en ja – er staat zelfs een jong boompje pal op de oprit. Voor de vrouw die hier woont, is dit geen verwaarlozing. Dit is principieel.
Zij ziet het onkruid niet als last, maar als leven. Echte, levende wezens. En grasmaaien of snoeien? Dat voelt voor haar als moord. Daarom doet ze het al jaren niet. Maar haar huisbaas, woningcorporatie Thuisvester, ziet het anders. Die vinden dat de oprit en voortuin toch echt onderhouden moeten worden – gewoon vanwege de regels en de burenvrede. En dus belandde de zaak deze week bij de kantonrechtbank in Bergen op Zoom.
De corporatie heeft foto’s meegenomen. Van gisteren. Ze tonen een tuin die dichtgroeit, een paadje dat nauwelijks nog begaanbaar is. Volgens Thuisvester probeerden ze jarenlang vriendelijk te blijven. Brieven, e-mails, gesprekken – alles bleef zonder reactie. In 2022 stuurde de bewoonster zelfs een snoeiteam weg. En als buren al eens wilden helpen, werd hen ‘moordenaar’ naar het hoofd geslingerd.
Haar advocaat legt uit: dit draait niet om luiheid. Het is een morele keuze. “Mevrouw beschouwt de planten op haar erf als levende wezens die zij beschermt. Ze heeft ethische bezwaren tegen het ‘verwijderen’ ervan.” Wetenschappelijk onderzoek over biodiversiteit wordt aangehaald. De tijd van ‘tegels wippen’ is nu juist goed voor het milieu, zegt de advocaat. Alleen is de vrouw hier de enige die er volledig voor gaat.
Ze gebruikt trouwens nooit het woord ‘onkruid’. Voor haar zijn het ‘stoepplantjes’. En die zijn belangrijk: “Net zoals wij naar de frituur gaan voor eten, komen insecten bij mijn stoepplantjes.”
Maar het conflict neemt zwaar op haar psychisch. Haar hulpverleenster zit achterin de rechtszaal en bevestigt: het gaat slecht met haar. Ze durft haar huis amper nog uit. De stress is zo hoog dat een opname dreigt. Ze zou zichzelf nu verdoven met alcohol, vertelt de advocaat. En dwingen tot maaien? “Dat kan niet. Je kunt iemand niet verplichten tot het ‘vermoorden’ van levende wezens.”
Toch blijft Thuisvester benadrukken: ze willen haar niet eruit gooien. Ze willen gewoon dat de voortuin weer netjes is, zodat buren hun genoegen hebben en de oprit bruikbaar blijft.
Tijdens de zitting komt de vrouw zelf tussenbeide. “Jullie liegen,” roept ze. “Ik heb iets geschreven.” Maar dan zwijgt ze. “Ik kan het niet lezen… ik ben licht aangeschoten.” De rechter geeft haar de kans om het uit haar hoofd te vertellen. En dan komt ze met een hartgrondige uitleg: “Ratten komen niet vanwege een verwilderde tuin. Die komen door etensresten. Hier komen vogels. Alle soorten. Ik geloof gewoon dat elk wezen op aarde het recht heeft om te leven. Geen bloemen, geen insecten… dan zijn wij mensen er niet meer. Als dit een misdaad is, dan ben ik een crimineel. Maar ook criminelen worden vaak vrijgesproken.”
De rechter toont begrip. Hij noemt haar een pleitbezorger voor de natuur. En hij vraagt beide partijen: “Probeer samen een oplossing te vinden.” Even wacht hij buiten de zaal. Maar het lukt niet. Te veel principes. Te veel spanning.
Uitspraak volgt over een paar weken. Dan moet de rechter beslissen: wie wint? De wet of het geweten?
