Recent Nieuws vrijdag 17 oktober, 2025 20:24
Waarom steeds meer verpleeghuiskamers in Brabant leeg blijven
Een complete ommezwaai
‘Een paar jaar terug stonden we te springen om nieuwe ruimte,’ vertelt Mireille de Wee, bestuurder van zorginstelling Mijzo. Vorig jaar rond de feestdagen keek ze vreemd op: plotseling lagen er twintig kamers stil in de 26 verpleeghuizen van de organisatie. Geen wachtlijst, maar leegstand – een absoluut tegenbeeld van wat ze had verwacht.
Nieuwe ouders, nieuwe wensen
Waarom die kanteling? De Wee heeft een eenvoudige verklaring: de nieuwe generatie ouderen wil liever zelf bepalen waar en hoe ze leven. “Ze stellen andere eisen: meer regie, langer thuis en hulp die naar hen toe komt.”
Dat laatste cijfer in de praktijk: vier jaar geleden wilde nog maar 5% van de mensen met een indicatie voor een verpleeghuis thuis blijven. Nu zijn dat al ruim 40.000 mensen, goed voor 20%. Dat zijn geen incidenten, maar een duidelijke stroom die het werk omgooit.
Langer vitaal, korter ziek – en toch anders
De recente cijfers van Reable Nederland bevestigen het beeld: we leven steeds gezonder, maar krijgen chronische aandoeningen wel al vroeger. Volgens De Wee juist daarom minder opnames: “Als je op tijd weet hoe je met een aandoening omgaat, kun je er prima zelfstandig oud mee worden. De meeste mensen komen pas nog bij ons als thuis écht niet meer gaat – en blijven dan ook korter.”
Geen rust voor de zorgmedewerkers
Zie je lege bedden, dan hoeft dat dus niet te betekenen dat het rustiger wordt. Het team van Mijzo werkt inmiddels ‘andersom’: de medewerkers reizen af naar mensen thuis, in plaats van bewoners naar de locatie te halen. Het werk verplaatst zich, maar het volume blijft.
De vraag of deze trend tijdelijk of blijvend is, blijft lastig. Volgens De Wee in ieder geval een knipperlicht dat de toekomst van de ouderenzorg niet meer draait om bedden, maar om maatwerk en flexibiliteit.
Nog een Nederlandse tiener (17) blijkt mee te hebben geholpen aan Russische spionage-actie
Volgens het Openbaar Ministerie had één van de jongens contact met een hackersgroep die nauwe banden onderhoudt met de Russische overheid. Hij gaf de andere twee opdracht om wifi-netwerken in Den Haag in kaart te brengen. De verzamelde gegevens zouden daarna naar de Russische opdrachtgever zijn doorgestuurd, mogelijk om later digitale spionage of cyberaanvallen uit te voeren.
Eind september werden de eerste twee verdachten al opgepakt. Ze liepen met een wifisniffer – een apparaatje dat draadloos netwerkverkeer kan opvangen en analyseren – langs gevoelige plekken zoals Europol, Eurojust en de Canadese ambassade. Of ze écht hebben gespioneerd of alleen voorwerk hebben gedaan, wordt nog uitgezocht.
De derde tiener kwam pas later in beeld. Bij hem zijn computers, laptops en telefoons in beslag genomen, maar hij is (nog) niet aangehouden omdat zijn rol “te beperkt” zou zijn.
Eerder werd al gemeld dat de jongens via Telegram contact hadden met een pro-Russische hacker. Volgens de vader van één van de verdachten is zijn zoon een fanatieke gamer die goed is met computers en gefascineerd is door hacken. “Een probleemgeval kun je hem niet noemen: hij gaat naar de havo, zit op hockey en slaapt nog met een knuffel in bed,” zei hij tegen de Telegraaf.
De ouders zeggen compleet overvallen te zijn. “Je bereidt je kinderen voor op gevaren zoals roken, alcohol of drugs, maar niet op zoiets als dit.”
Het Team Staatelijke Inmenging van de Landelijke Eenheid onderzoekt de zaak, onder leiding van het Landelijk Parket. De veiligheidsdiensten NCTV, AIVD en MIVD waarschuwen dat buitenlandse landen jongeren online proberen te ronselen voor spionage- en sabotageopdrachten.
Het OM benadrukt dat er tot nu toe geen aanwijzingen zijn dat anderen uit de omgeving van de verdachten betrokken zijn of dat er druk op de hoofdverdachte is uitgeoefend. Het onderzoek loopt nog en “vanwege de jonge leeftijd van de verdachten zijn we zeer terughoudend in het delen van verdere informatie.”
Tragisch einde in de Catalanen: de Mango-miljardair die zijn laatste wandeling niet overleefde
Vorige week kwam het Spaanse gerecht met een onthulling die het hele land in rep brengt. Isak Andic, de oprichter van modemerk Mango, wilde kort voor kerst in 2023 nog even een verzoeningswandeling maken met zijn zoon Jonathan. Nu – bijna tien maanden later – is Jonathan plots dé verdachte in wat van een ongeluk omslaat in een moordzaak.
Elke Spanjaard kent die kleurrijke Mango-deur, maar wie stond erachter?
Isak Andic (71) was geen beginnelijk op de Spaanse bergpaden. Als globe-trottende CEO wandelde hij al jaren tussen werkafspraken door. Die naam ‘Mango’ – vind je echt in iedere Spaanse kledingkast. Koningin Letizia staat er in bladen mee: simpelweg mode voor een prikkie, maar dan stijlvol. Wereldwijd staan zo’n 3.000 winkels, waaronder 30 in Nederland. En de cijfers zwollen ondertussen door: vorig jaar scoorde het concern 3,3 miljard euro omzet en de winst groeide met een dikke 27 procent. De verkopen in de VS rijzen momenteel de pan uit.
De theorie stort in: niet uitglijden, maar opzettelijk einde
Gisteravond kreeg Jonathan Andic het harde bericht: de politie heeft genoeg bewijs om hem aan te merken als hoofdverdachte van moord. Hij was nu eenmaal de enige getuige in dat ravijn bij Barcelona; vader en zoon waren samen op weg voor een gesprek waarvan de spanning al lang hing. Het hoor je op Spaanse talkshows: conflicten over de prestaties van divisies onder Jonathan, die steeds achterbleven bij de rest van het concern. De Spaanse rechtbank besloot Jonathan niet in voorarrest te nemen – dat gebeurt alleen bij échte vluchtgevaar of vernielingsdrang – maar zijn paspoort blijft nu kluwen. Wereldwijd expeditie plannen? Niet zo handig als je plots niet meer mag vliegen.
Stilte in de familie: “We geloven in zijn onschuld”
In een kort bericht aan Spaanse media schreven de zussen Judith en Sarah plus schoonzus Paula Nata – getrouwd met Jonathan – dat er geen commentaar komt over details, “ook niet nu”. Ze vermelden wel: “We vertrouwen erop dat de onschuld van Jonathan snel zal worden bewezen. We blijven volledig meewerken.” Voorlopig blijft de echte vraag onbeantwoord: wat gebeurde er dat moment, honderd meter diep in dat ravijn?
Kabinet in de lucht: een eigen “kerncentrale-coördinator” op komst
Gefopt: binnen een halfjaar wil het ministerie van Klimaat en Groene Groei een splinternieuw overheidsbedrijf in de lucht hebben dat alleen maar draait om kerncentrales. Ze noemen het vooralsnog de Nucleaire Energie Organisatie (NEO). De NEO gaat niet zelf stukje voor stukje een centrale bouwen of ernaast staan om draadjes te solderen; het regelt de opdrachten, de voorwaarden en de portemonnee, zodat echt bestaande bouwbedrijven het allemaal voor ons kunnen doen.
Kleine begroting, grootse plannen
Startersbudgetje? 45 miljoen euro voor dit jaar en daarna mogelijk doorlopen tot 222 miljoen. Om alles te bootsen is er al een headhunter aan de slag: hij/zij zoekt de eerste directeur.
De vorige stap staat nog níet in baksteen
Twee centrales eerst. Later eens kijken naar nog een tweetal. De stip op de horizon is 2035 – als we dat halen, champagne. Prijskaartje: minstens 20 à 30 miljard.
Weetjes voor later:
- Geen CO₂-uitstoot
- Geen weerbericht-afhankelijkheid in tegenstelling tot zon en wind
- (Maar) nog géén definitief besluit over wie, wat, waar en of überhaupt
De politieke kermis
Op 29 oktober kunnen stemmen alles anders maken:
- PvdA-GroenLinks wil kernenergie niet per se afsluiten, maar geen publiek geld erin stoppen. In de praktijk = geen centrales.
- D66 wil het alleen wel als het “doelmatig” is.
- CDA wil er minstens twee.
- VVD en JA21 mikken liever meteen op vier.
- PVV: pro.
Waarom de hele rekening bij Den Haag ligt
Financiers in pakken komen in groepjes langs om te kijken en lopen dan snel weg. Te groot en te traag. Erfenis uit Finland en Frankrijk: over tijd én geld liepen ze wild.
Dus: in de opstartfase betaalt de overheid vrijwel het hele feest. Misschien komen bedrijven later mee sjoelen, plus een vaste stroom-prijsgarantie.
TNO praat een beetje schuld weg
Volgens TNO kost het totaalpakket energie op lange termijn in twee van de drie rekenmodellen ongeveer hetzelfde met of zonder kerncentrales. Scenario drie ziet wel hogere kosten, maar toekomst = glazen bolletje. En andere voor- of nadelen (afval?) laat TNO aan burgers over om zelf op te zoeken.
Kleine kerncentrales? Even niet
“Kleine modulaire reactoren” klinken hip, maar nog geen enkel westers land heeft er een draaiende staan. Het ministerie heeft geen zin om voorproefkonijn te spelen; bewezen techniek levert zekerder en goedkoper, vinden ze.
Nog wat blauwe envelop-nieuws
Voor het echt kan starten moet Sophie Hermans ook Brussel en zowel de Eerste als de Tweede Kamer vragen of dat wel een goed idee is. Dus: bijna starten, nog net niet.
VVD en BBBB vinden werk’ke accoord om stikstofplafond op te trekken (maar straks pas)
Een beetje zoals twee studenten die net voor de deadline hun project groepswerk lekker knopen: demissionair kabinet, VVD én BBB hebben bedacht hoe ze het stikstofdossier het hoofd kunnen bieden zonder dat het meteen storm loopt. Kort door de bocht: boeren en bouwers mogen straks meer stikstof de lucht in blazen voordat ze een natuurvergunning nodig hebben, maar dat gaat niet meteen. Pas eind dit jaar wordt duidelijk of de nieuwe norm vanaf 2026 definitief ingaat.
Waar botsten ze nu eigenlijk over?
Simpele vraag: hoe laag moet de rekenkundige ondergrens nog worden? Die ondergrens is namelijk de hoeveelheid stikstof die vanaf een boerderij of bouwproject op natuurgebieden mag neerdalen. BBB wil die opschroeven naar 1 mol per hectare (ongeveer 14 gram), wat 200 keer zoveel is als de huidige, waanzinnig laag gezette norm van 0,005 mol. Tijdens een campagnebijeenkomst twee weken geleden zei BBB-vicemon premier Mona Keijzer nog stoer: “Femke (landbouwminister Wiersma) pakt dit deze maand op, want het kan én het moet.”
Spoiler: het ging even niet snel
Voor het VVD-kopstuk Hermans was dat tempo echter te gortig: “Zorgen dat boeren en bouwers niet opnieuw in onzekerheid worden geloosd”. Want als de boel juridisch niet deugt, komen we weer in een tweede PAS-melder-scenario terecht: eerst leek alles geregeld, later blaat de rechter toch ‘njet’ – en dan staan ondernemers met lege handen.
De deal in bulletpoints
- Komende maanden gaan juristen checken of een verhoging naar 1 mol juridisch steekt.
- Vereiste: overal in Nederland moet er zeker zijn dat de totale stikstof daalt. Geen gekke uitschieters, geen tricks.
- Voor het eind van 2024 moet er een proefproces lopen.
- Provincies moeten mee willen – anders wankelt het hele bouwwerk.
- En tja: wie weet heeft de nieuwe Tweede Kamer straks een andere mening en verklaart ze ‘stikstof’ gewoon weer controversieel.
Kortom: iedereen wil eraf, maar geen zin om weer rad voor ogen te lopen. De bouwvakkers, boeren én woningzoekenden wachten nog één jaar – maar weten nu tenminste wel vanaf welk jaar ze het feestje mogen vieren. Als alles lukt tenminste.
Zoveel meer dan Roos Vink: waarom Jan Vriends met strips bij jou op de deur klopt
Jan Vriends uit Helmond tekent al jaren de wekelijkse strip van brugpieper Roos in Tina, maar volgens hem kunnen strips véél meer dan kinderen entertainen. Als ‘Stripmaker der Nederlanden’ – ja, dat is echt een titel – wil hij dat de overheid en bedrijfsleven straks net zo luid om strips roepen als 12-jarigen om het nieuwste album. Want waarom zou je een dik handboek of dure promo-video maken als een paginagroot beeldverhaal ook kan?
Helmond wil vanaf volgende week officieel ‘stripstad’ heten
Vanuit die overtuiging organiseert Vriends vanaf volgende week de Stripmakersdagen in Helmond. Geen beurs vol kratten oude Suske en Wiske’s, maar 24 kraampjes waar je de makers zelf ontmoet en hun verse werk meteen mee naar huis kunt nemen. “Het past hier perfect,” zegt hij. “Helmond is een stad van makers – nu nog meer dan ooit.”
‘Guilty pleasure’? Het is tijd voor een rebranding
Stripwereld is nu een klein clubje van tekenaars, winkels en uitgeverijen die elkaar – lief maar oppervlakkig – high-five-geven. De buitenwereld kijkt er een beetje schuin naar. Volwassenen lezen undercover en noemen het een ‘guilty pleasure’. Kinderen kijken liever naar TikTok. Terwijl een strip, goed getekend, je net zo meesleurt als de wildeste achtbaan. “Als je zonder stotteren van paneel naar paneel glijdt, zit de maker al die maanden harde werk goed,” aldus Vriends.
Twintig van de tweehonderd kunnen ervan leven – help jij mee?
Er zijn in Nederland zo’n tweehonderd stripmakers. Ruwweg twintig verdienen er hun boterham mee. De rest klust, zoekt subsidies of springt op zakelijke opdrachten.
– Reorganisatie uitleggen aan nieuwe medewerkers? Strip.
– Engelstalig personeel laten snappen hoe je dakpannen legt? Strip.
– Een nieuw bedrijfsproces in mensentaal? Strip!
Een strip is goedkoper dan een filmproductie én valt meteen op in een personeelsblad, weet Vriends uit ervaring. Hij tekent voor zelfs een dakdekkersbedrijf dat mensen die altijd hoorden dat ze “niks zouden worden” nu helemaal in de spotlight zet.
Namen die straks op jouw deurmat liggen
Op zoek naar fris talent? Noteer:
- Nova de Hoo – prachtige lijnvoering, stijlvol als een mode-illustratie
- Abel Dijkstra – recalcitrante taart in het gezicht van conventies
- Aimée de Jongh – horloge-loos werkend, al een stapel sterke graphic novels op haar naam
Kom langs en spreek strips zelf aan
Of je nu een gemeente, multinational of piepklein bedrijf bent: bij de Stripmakersdagen draait het om ontmoeting. Vraag een schets, hoor hoe een idee geboren wordt en laat je verrassen door het enorme bereik van platen én pratende ballonnen.
