Sport Nieuws donderdag 16 oktober, 2025 15:37
Knijnenburg pakt overwinning op dramatische manier tijdens Ronde van Chongming
Wat een slotacte was het op Chongming! Anne Knijnenburg heeft de eindzege in de Ronde van Chongming beet, en dat op een manier die je bijna niet kunt verzinnen. De 23-jarige renster van VolkerWessels reed in China met een knappe derde plaats in de laatste etappe langs landgenote Sofie van Rooijen – en zo ook naar de algemene overwinning.
De slotrit, ruim 111 kilometer lang en volledig vlak, begon en eindigde op het eiland Chongming, net boven Shanghai. Pas in de slotfase ontstond er een serieuze kopgroep van elf rensters, wat het peloton pas echt op scherp zette. Knijnenburg droeg de bolletjestrui als beste jonge renster en ging al vrij vroeg aan de sprint. Ze leek een gat te slaan, maar op de streep werd ze nog gepasseerd: eerst door de Australische Josie Talbot, die de rit won, en daarna ook nog net door haar landgenote Riejanne Markus.
Toch maakte het niets uit voor Knijnenburgs plan: dankzij haar sterke prestatie greep ze de eindzege. Vooraf lag ze zevende, op 16 tellen van Van Rooijen (UAE Team ADQ), die na haar winst in de tweede etappe de leiderstrui had gekaapt. Maar toen gebeurde het drama: op slechts 300 meter voor de finish ging Van Rooijen in het peloton hard onderuit. Een valpartij die alles veranderde. Ondanks de smak wist ze nog te finishen, maar de schade was aangericht – de trui was weg.
Een bitter einde voor Van Rooijen, maar een droomoverwinning voor Knijnenburg. Een mooie beloning na een week vol strijd in het Chinese wielerveld.
Zwemster met gouden glorie stopt verrassend vroeg
Viervoudig olympisch kampioen Ariarne Titmus heeft de zwemwereld flink opgeschrikt: op maar 25-jarige leeftijd maakt ze een definitief einde aan haar carrière op het hoogste niveau. Na een jaar pauze, die volgde op de Olympische Spelen in Parijs, heeft de Australische topzwemster besloten dat het tijd is om afscheid te nemen van de baan.
Titmus staat bekend als één van de grootste talenten uit de geschiedenis van het Australische zwemmen. Met acht olympische medailles – waaronder vier gouden – en vier wereldtitels op zak, mag ze zich zonder twijfel tot de elite behorend rekenen. Haar epische duels met de Amerikaanse Katie Ledecky sierden jarenlang de internationale zwemarena. Maar nu lijkt die strijd voorbij, want Titmus heeft vandaag officieel bevestigd dat ze niet meer terugkeert.
Na Parijs, waar ze goud pakte op de 400 meter vrije slag individueel én met de 4×200 meter estafetteploeg, koos ze bewust voor rust. Oorspronkelijk leek dat een tijdelijke stap richting Los Angeles 2028, maar blijkbaar heeft die pauze haar andere prioriteiten doen herontdekken. Dit jaar was ze nog wel te zien – maar dan als tv-commentator bij het WK in Singapore. Nu komt dus het grote nieuws: ze stopt helemaal.
“Het was echt een moeilijke keuze, serieus hé,” vertelt Titmus in een emotionele video op sociale media. “Maar ik ben er ontzettend blij mee.” Ze erkent dat zwemmen altijd haar passie is geweest, al vanaf dat ze als klein meisje in het water sprong. “Toch heeft die tijd weg van het zwembad me duidelijk gemaakt wat nou echt belangrijk is in mijn leven. En sommige dingen zijn gewoon iets belangrijker dan wedstrijdzwemmen.”
Eén van haar meest iconische momenten? Haar overwinning op de 400 meter vrije slag in Parijs. In een bloedstollende finale hield ze zowel Canadees wonderkind Summer McIntosh als Ledecky achter zich – en verlengde daarmee haar olympische titel uit Tokio. Dat deze prestatie extra zwaar woog, komt doordat Titmus acht maanden eerder een zware operatie onderging: tumoren werden verwijderd uit haar eierstokken. Die ervaring raakte haar diep. “Dat gezondheidsprobleem heeft me doen beseffen dat er meer is dan alleen records en medailles. Ik had altijd al andere dromen buiten het water. En nu kijk ik gewoon naar wat er voor me ligt.”
Geboren op Tasmanië, verhuisde Titmus als tiener naar Queensland om getraind te worden door Dean Boxall, een coach met een indrukwekkend palmares. Al op 18-jarige leeftijd blonk ze uit bij de Gemenebest Spelen in eigen land, waar ze goud won op zowel de 400 als 800 meter vrije slag. Daardoor kreeg ze de bijnaam ‘Terminator’ – een knipoog naar het meedogenloze filmicoon van Arnold Schwarzenegger.
Voetbal als brug tussen mensen: meer dan alleen een spel
Het is dinsdag en er heerst spanning bij het ‘tournament office’ op de KNVB Campus in Zeist. Hier wordt het EK voor vluchtelingen gespeeld, of eigenlijk: de Unity Euro Cup. Op een scherm verschijnen langzaam de uitslagen. “Yes!”, juicht David als hij ziet dat Spanje op veld 2B met 1-0 verloor van Team EU. Dat betekent dat Slovenië nét doorgaat naar de tussenronde. De geboren Nigeriaan sprint naar zijn team om het goede nieuws te delen – er breekt gejuich uit. Maar daarna zoekt hij direct de uitgeschakelde Spaanse spelers op om ze te troosten. Ook groet hij het Duitse team: zij zijn de volgende tegenstander.
“Het is gewoon fijn om al die mensen uit verschillende landen te ontmoeten en samen op één voetbalveld te staan,” vertelt David. Alle spelers en speelsters hebben één ding gemeen: ze zijn ooit gevlucht en vonden een nieuwe thuis in Europa. Woensdag stonden ze in Zeist tegenover elkaar in een toernooi dat door UEFA, UNHCR en de KNVB wordt georganiseerd. David vat het mooi samen: “We genieten van het voetbal. Het is de taal die we allemaal spreken.”
En daar draait het ook precies om bij de Unity Euro Cup – dit jaar al de vierde editie. Het evenement laat zien hoe voetbal veel meer is dan een sport. “Op het veld komt iedereen uit zijn bubbel. Het is de plek waar je écht verbinding maakt,” legt Gijs de Jong, secretaris-generaal van de KNVB, uit. “Daar ligt de kracht van voetbal.” Volgens hem helpt het spel mensen die een moeilijke weg hebben afgelegd om weer een plek in de samenleving te vinden. “Het is jammer dat zulke initiatieven nodig zijn. Maar het is wel mooi om te zien hoe dit toernooi meehelpt om vluchtelingen niet langer alleen als slachtoffer te zien – of zelfs als ‘probleem’. Nee, juist als een verrijking.”
Nederland heeft samen met Slovenië de groepsfase overleefd en speelt in de tussenronde tegen Albanië. Bondscoach René van Rijswijk, oud-speler van onder meer NEC en Cambuur, vindt het een eerlijke tegenstander. “Maar vooral: ga ervan genieten,” moedigt hij zijn gemengde team aan. En genieten doen ze zeker. De doelpunten worden uitbundig gevierd, en Oranje bereikt zo de kwartfinales. Daar staat Finland – uiteindelijk de winnaar van het toernooi – te wachten, en die zijn helaas te sterk.
Even verdwijnt de lach van de Nederlandse spelers. Totdat Van Rijswijk grappend zegt: “Jullie weten toch dat het altijd de schuld van de bondscoach is?” Meteen is de sfeer weer goed. En als aanvoerder Waleed eraan herinnert dat de avond nog niet voorbij is – “Vanavond is de afterparty!” – is de bui helemaal over.
Kluivert vertrekt als bondscoach van Indonesië na droom over WK-kwalificatie die ver te zoeken was
Patrick Kluivert is geen bondscoach meer van het Indonesische voetbalelftal. De samenwerking tussen hem en de Indonesische voetbalbond is per direct beëindigd – en dat op basis van wederzijds akkoord, zo wordt gemeld. Kluivert had nog maar een paar maanden de leiding, maar nu is het alweer afgelopen.
De druppel was de 1-0-nederlaag tegen Irak in de WK-kwalificatie. Daardoor is de droom om zich te plaatsen voor het wereldkampioenschap volgend jaar in de VS, Canada en Mexico definitief verkeken. En blijkbaar was dat reden genoeg om afscheid te nemen van de Nederlandse coach, ook al noemt de bond zelf geen expliciete redenen.
Op Instagram laat de voetbalbond weten dat er een “goed, open en respectvol” gesprek is geweest tussen beide partijen. Uit dat overleg kwam de beslissing voort om niet verder te gaan. Meer details geven ze niet prijs.
Mijn rug is krom, maar mijn dromen gaan kaarsrecht
Kiara Derks kent pijn als een oude bekende. Elke dag voelt ze het: een constante trek in haar spieren, alsof iemand continu aan haar lijkt te plukken. Toch is er één moment waarop al die pijn even opzij wordt geschoven – wanneer ze haar ski’s onderbindt en de piste op schiet. Dan telt alleen de adrenaline, de focus, en de snelheid. Want hoewel haar rug krom is door scoliose, staan haar doelen fier overeind. En één ervan? Olympisch skierster worden in Milaan.
De Almeerse, 24 jaar jong, leeft al vanaf haar geboorte met een afwijking in haar wervelkolom. Maar dat houdt haar niet tegen. Integendeel: haar droom om ooit bij de Spelen te staan, begint steeds meer vorm aan te nemen. Vorig jaar eindigde ze voor het eerst op een WK binnen de top 30 – een grote stap. Nu moet ze nog één keer in de World Cup binnen de beste dertig eindigen om kans te maken op een startbewijs. En dat voelt plots behoorlijk haalbaar.
Toch blijft het soms gek voelen, vertelt Kiara. Ze kan nu gewoon praten met Mikaela Shiffrin, een van de grootste namen in het wereldje. “Maar weet je wat? Zij is ook gewoon een mens.” Haar ogen fonkelen als ze het zegt. En dan is er natuurlijk Lindsey Vonn, haar grote voorbeeld. Die kracht, die passie – daar put ze inspiratie uit. Maar Kiara wil zelf ook zo’n rol gaan vervullen: voor anderen een lichtpuntje zijn.
Want laten we eerlijk zijn: dat zij op dit niveau staat, is allesbehalve vanzelfsprekend. Haar scoliose dateert al van kort na haar geboorte, toen ze het KISS-syndroom kreeg. Dat zorgde voor een scheve kaak, wat uiteindelijk haar hele ruggengraat deed verdraaien. “In mijn jeugd had ik tijdens het skiën vaak extra veel last. Dan verschoven er weer wervels.” Toch gaf ze nooit op. Het skiën bleef leuk, ondanks de pijn.
Met hulp van een gespecialiseerde fysiotherapeut heeft ze geleerd om die pijn tijdelijk los te laten – vooral op de piste. “Als ik in de slalom zit, ben ik zo gefocust en vol adrenaline, dat ik eigenlijk niets voel.” Jammer genoeg kan ze die fysio niet altijd bij zich hebben. Financieel is dat gewoon niet mogelijk. Dus als ze naar het buitenland gaat voor training of wedstrijden, zoekt ze ter plekke iemand op. “Ideaal zou zijn om twee keer per week behandeld te worden. Als dat niet lukt, merk ik dat mijn lichaam langzaam terugvalt.”
Een operatie? Nee, daar kiest ze bewust niet voor. Niet nu ze in de piek van haar carrière zit. “Dat is geen optie in een topsporttraject.” In plaats daarvan werkt ze aan alternatieven. Zo gebruikt ze nu een speciaal bitje dat haar kaak weer op de juiste plek brengt. En dat maakt echt verschil. “Er zitten drie zenuwen in je kaak die je hele lichaam beïnvloeden. Als die miscommuniceren, werkt je krachtbalans niet goed. Maar als alles weer op zijn plek zit, kan ik meer kracht ontwikkelen.” Elk detail telt, als het aankomt op dat ene grote doel: de Olympische Spelen.
“Stel je voor: na al die jaren trainen, al die pijn, al die inzet… dan als Nederlandse staan op zo’n groot podium. Dat zou uniek zijn.” En misschien, denkt Kiara, is haar scoliose juist wel de sleutel tot haar kracht. “Misschien is mijn kromme rug wel mijn superkracht. Ik ben wie ik ben door wat ik heb meegemaakt. Anders had ik misschien nooit zoveel doorzettingsvermogen gehad. Ik zie het niet alleen als belemmering – ik haal er ook energie uit.”
Bovenaan de piste is ze gewoon een skiester. Net als de rest. “Dan maakt het niet uit of je scoliose hebt of niet. Iedereen begint gelijk. Iedereen rijdt dezelfde slalom. Het draait allemaal om je tijd.” En daarmee wil ze een boodschap meegeven: ook als je lichaam anders is, is er zoveel mogelijk. “Ik hoop dat kinderen die me in Milaan zien skiën, denken: hé, dat kan ik ook. Ook al heb je iets medisch dat ‘afwijkend’ is – je kunt gewoon dromen. Je lichaam is een cadeau. En als je de balans weet te vinden, kun je er ongelofelijk veel mee doen.”
Titmus, de ‘Terminator’ van het zwemmen, hangt badpak op
Wat een verrassing: Ariarne Titmus, viervoudig olympisch kampioen en één van de grootste namen in het wereldzwemmen, stopt op maar liefst 25-jarige leeftijd met topsport. Na een jaar afwezig te zijn geweest uit de competitie, maakt ze nu bekend dat ze definitief afscheid neemt van het hoogwaardig zwemmen.
De Australische, die vooral bekend staat om haar epische duels met de Amerikaanse Katie Ledecky, laat een indrukwekkende carrière achter. Acht olympische medailles, vier wereldtitels – geen klein bier. En toch is het genoeg geweest.
Titmus had al aangegeven na de Spelen in Parijs even pauze te nemen. Daar prolongeerde ze haar goud op de 400 meter vrije slag en pakte ze ook nog eens teamgoud met de 4×200 meter estafetteploeg. Toen liet ze dit jaar de WK in Singapore links liggen, maar wel als commentator vanuit de studio actief te zien. Niemand zag dus aankomen dat ze helemaal zou stoppen.
In een emotionele video op sociale media legt ze uit waarom ze deze stap zet. “Het was echt een zwaar besluit, ik heb er lang over nagedacht. Maar uiteindelijk voel ik me er ontzettend goed bij.” Ze benadrukt hoeveel ze van zwemmen houdt – sinds ze als meisje voor het eerst in het water sprong, was het haar passie. “Maar die tijd weg van het zwembad heeft me duidelijk gemaakt wat er écht toe doet in mijn leven. En die dingen staan net iets hoger dan wedstrijdzwemmen.”
Eén race zal altijd blijven hangen: de 400 meter vrije slag in Parijs. Daar hield ze niet alleen Ledecky op afstand, maar ook de Canadese toptalent Summer McIntosh. Een krachtige prestatie, zeker gezien het feit dat Titmus acht maanden daarvoor een zware operatie onderging aan tumoren in haar eierstokken. Die ervaring raakte haar diep. “Het heeft me doen beseffen dat er meer is dan records en medailles. Ik heb altijd andere dromen gehad naast het zwemmen. En nu kan ik die gaan najagen.”
Geboren op Tasmanië, verhuisde Titmus als tiener naar Queensland om getraind te worden door Dean Boxall – dezelfde coach die haar tot grootheid bracht. Op amper 18 jaar schopte ze het al tot dubbel goud bij de Gemenebestspelen in eigen land, op de 400 en 800 meter vrije slag. Daar kwam de bijnaam ‘Terminator’ vandaan – een knipoog naar het meedogenloze personage van Arnold Schwarzenegger. En terecht: ze leek onverslaanbaar in het water.
Nu sluit ze een belangrijk hoofdstuk af. De zwemwereld is verrast, maar respecteert haar keuze. Want soms is de moedigste move niet verder pushen, maar weten wanneer je genoeg hebt gedaan.
