Recent Nieuws dinsdag 14 oktober, 2025 18:28
Halveren van het eigen risico: Gaat het nog gebeuren of blijft het bij beloften?
Het eigen risico is dat bedrag dat je zelf moet betalen als je naar de dokter gaat, een specialist bezoekt of medicijnen nodig hebt. Nu is dat 385 euro per jaar – daaronder betaal je alles zelf. Een groot thema tijdens de verkiezingscampagne van 2023 was precies dit: het eigen risico. Geert Wilders van de PVV beloofde ronduit: we schaffen het helemaal af. Uiteindelijk werd het tijdens de formatie een compromis: vanaf 2027 zou het gehalveerd worden, naar 165 euro. Fleur Agema, destijds minister van Volksgezondheid en zelf ook uit de PVV, moest dat gaan regelen. “Het is superbelangrijk dat dit goed komt te staan”, zei ze toen vol overtuiging.
Maar nu? Er hangt veel onduidelijkheid rond die halvering. Om het eigen risico daadwerkelijk te verlagen, moet er een nieuwe wet komen. En die ligt er nog steeds niet. De huidige zorgminister, Jan Anthonie Bruijn van de VVD, heeft de wet nog niet op tafel gelegd. Zijn voorganger Agema begint zich zorgen te maken: “Ik vraag me serieus af waar die wet blijft. Je moet nu echt snel in beweging komen als je die deadline van 2027 wilt halen.” Ze spreekt tegen RTL Nieuws en laat duidelijk merken dat ze gefrustreerd is.
Bruijn reageert door te zeggen dat de Raad van State advies heeft uitgebracht: er moeten nog wat punten in de wet beter worden toegelicht. Maar goed nieuws: het wetsvoorstel komt binnenkort voor de ministerraad en daarna kan het naar de Tweede Kamer.
Alleen: de politieke kaarten liggen wisselvallig. Voor nu wil een meerderheid in de Tweede Kamer nog steeds dat het eigen risico daalt naar 165 euro. Partijen als PVV, GL-PvdA, BBB, SP, DENK, PvdD en Forum voor Democratie zijn daarvoor. Maar andere partijen denken juist anders. D66, ChristenUnie, NSC en SGP willen gewoon dat het bij 385 euro blijft. En dan zijn er nog partijen die het eigen risico zelfs wilden verhogen naar 440 euro – zoals VVD, CDA, JA21 en Volt.
Waarom? CDA-leider Henri Bontenbal legt uit: “Het klinkt leuk om het eigen risico te verlagen, vooral voor mensen met een laag inkomen. Maar economen waarschuwen: als het makkelijker wordt om zorg te pakken, gaan meer mensen dat doen. En nu al hebben we te weinig mensen in de zorg. Dan maak je het probleem alleen maar groter. Dus wij vinden het geen slim plan.”
Toch speelt er nog iets groters: bijna alle partijen willen minder geld uitgeven aan zorg. Waarom? Omdat er miljarden nodig zijn voor defensie, om aan de NAVO-norm te voldoen. Maar oud-minister Agema vindt dat gevaarlijk: “Veel partijen zien de zorg als een soort spaarpot die je kunt leeghalen voor defensie. Maar stel je voor: er breekt oorlog uit. Dan hebben we toch allemaal zorg nodig?”
Ze krijgt steun van Frans Timmermans (GroenLinks-PvdA), die benadrukt dat lagere drempels in de zorg ertoe leiden dat mensen sneller hulp zoeken als dat nodig is. Dat kan juist gezonder zijn op de lange termijn.
Agema baalt flink dat ze als minister haar grote belofte niet kon invullen. Maar ze geeft de schuld niet aan zichzelf: “Het waren de vier partijleiders die besloten te stoppen met onderhandelen. Ik stond erbij en keek ernaar.” Haar overtuiging is groot: “Als wij doorgespeeld hadden, was dit nu al geregeld. Jazeker.”
Maar of we straks écht minder eigen risico gaan betalen? Dat weten we pas na de verkiezingen eind deze maand. En dan is er nog een verrassende kant: de Raad van State concludeert namelijk dat de halvering van het eigen risico sommige kwetsbare groepen juist harder treft. Hoezo? Omdat de zorgpremie dan wel met zo’n 200 euro per jaar omhoog gaat. Die stijging wordt gecompenseerd via lagere inkomstenbelasting – maar voor gezonde mensen met een laag inkomen is die compensatie te weinig. Zij betalen dus uiteindelijk meer, terwijl ze relatief weinig zorg gebruiken.
Kortom: het idee om het eigen risico te halveren klinkt mooi, maar de realiteit is complex. Of het straks echt gebeurt? Daar is nog helemaal geen garantie op.
Website RIVM tijdelijk offline na ongeautoriseerde toegang
De website van het RIVM is voorlopig van het internet gehaald, en dat heeft een vervelende reden: hackers hebben hun weg naar binnen gevonden. Blijkbaar zijn ze ingebroken via een externe plugin die gebruikt werd voor een contactformulier op de site. Dat kleine achterdeurtje was blijkbaar genoeg om erop te komen.
Door die inbraak konden de indringers kortstondig irritante, opvallende teksten plaatsen – ook wel bekend als clickbait – die niets met het RIVM te maken hadden. Gelukkig duurde dat maar even, maar het was al genoeg om alarmbelletjes te laten rinkelen. De hack kwam aan het licht toen iemand van Reddit screenshots deelde van de vreemde meldingen. Snel daarna ging de site offline.
Het RIVM bevestigt tegen de NOS dat ze er alles aan doen om de situatie te onderzoeken. Ze kijken nu goed naar wat er precies is gebeurd en hoe ze de site veilig weer terug kunnen zetten. Wanneer de website weer beschikbaar is? Geen idee, daarover is nog niets bekend.
Wanneer de familie twijfelt over orgaandonatie van een dierbare
Als je in Nederland je 18e verjaardag haalt, komt er vanzelf een briefje op je mat van het ministerie van Volksgezondheid. Daarin wordt gevraagd of je wel of niet donor wilt zijn. Je kunt zelf kiezen, of juist zeggen: laat mijn familie beslissen. Als je na twee keer niets terugstuurt, staat er automatisch ‘geen bezwaar’ in het register. Dat betekent dat je potentiële donor bent als je ooit overlijdt.
Maar hier ligt precies het knelpunt, zo blijkt uit gesprekken met mensen in het ziekenhuiswereldje. Volgens de Transplantatiestichting gaat het vaak mis bij die groep mensen die wél ‘geen bezwaar’ hebben aangegeven – maar nooit hardop hebben gezegd dat ze donor wilden zijn.
Geertine Zwijnenburg van de stichting legt uit: “Zodra iemand overlijdt, vertelt de arts de nabestaanden dat diegene donor was. Veel families kunnen zich daar wel in vinden, maar soms ook helemaal niet. Dan barst het gesprek los, vaak vol emotie. Ze denken: had hij/zij dit echt bewust gekozen? Of staat dit gewoon omdat-ie niks heeft teruggestuurd?”
Ronald Wesselink, anesthesioloog-intensivist, herkent dat beeld. “Familieleden twijfelen dan of hun dierbare het echt wilde. Zeker als het plotseling gebeurt – door een ongeluk of herseninfarct – is alles al heftig genoeg. En dan komt er ineens het onderwerp orgaandonatie bij. Als er nooit over gesproken is, voelen ze zich overvallen. Soms zeggen ze nee, alleen omdat ze twijfelen.”
Wat veel mensen niet weten: de wens van de overledene telt. De wet zegt dat artsen geen toestemming hoeven te vragen aan de familie – maar wel moeten informeren. “Het draait om respect voor wat iemand zelf wilde”, benadrukt Wesselink. “We proberen altijd te doen wat de overledene zou hebben gewild.”
Toch speelt angst mee bij veel nabestaanden. Zwijnenburg: “Er zit nog steeds veel onwetendheid. Mensen denken bijvoorbeeld dat donatie het afscheid bemoeilijkt. Dat is niet waar. Bij huiddonatie draagt de overledene lange mouwen. Bij oogdonatie komen er protheses in, dus er zijn geen ingevallen ogen. Alles wordt netjes en waardig verzorgd.”
Ook worden er rare aannames gemaakt – zoals dat je pas donor kunt zijn als je heel gezond was. Of dat je religie het verbiedt. Terwijl dat voor veel geloven juist géén probleem is. “Door misverstanden zeggen mensen soms ‘nee’ in het register. Terwijl één donatie meerdere levens kan redden of iemand weer kan laten zien”, zegt Zwijnenburg.
De kern? Praat erover. Thuis. Voor het te laat is. “Het gaat niet om toestemming vragen, maar om duidelijkheid”, zegt Wesselink. “Nu blokkeert de familie in de helft van de gevallen de donatie, terwijl de overledene wel ‘geen bezwaar’ had. Dat is zonde.”
Sinds de nieuwe donorwet (waarbij iedereen automatisch wordt geregistreerd) is het wel beter. “Vroeger stonden veel mensen nergens in. Nu weten we tenminste wat hun standpunt was. Maar zonder gesprek thuis, blijft het lastig”, aldus Wesselink.
Hij weet uit eigen ervaring hoe zwaar zo’n keuze kan zijn. Toen zijn vader overleed, wilde hij hem met rust laten. “Ik dacht: laat hem gaan. Maar later kreeg ik spijt. Hij had met zijn organen nog zoveel mensen helpen. Dat cadeau hebben we gemist.”
Daarom pleit hij voor meer openheid – en betere scholing voor artsen. Het Antonius Ziekenhuis krijgt nu extra geld om medewerkers speciaal te trainen in donorbesprekingen. “Een jonge arts kan zo’n gesprek niet zomaar goed voeren. Het is emotioneel, complex, en moet met tact. Maar een goed gesprek kan rouwen verzachten én donatie mogelijk maken.”
Wesselink: “Praat over je wensen. Niet alleen voor jezelf, maar voor je familie. En bedenk: jouw keuze kan iemand anders redding brengen – misschien wel binnen je eigen gemeenschap, misschien verder weg. Donatie is een krachtig geschenk. Maar het begint met één stap: praten.”
Grote schrik op sportterrein in Deurne: jongen zakt in elkaar, traumahelikopter komt eraan
Dinsdagmiddag heerste er grote paniek op het sportpark aan de Energiestraat in Deurne. Een jongen raakte plotseling onwel en kon niet meer verder. Gelukkig was er snel hulp ter plaatse: zowel ambulances als een traumahelikopter werden opgeroepen om bij te springen.
De helikopter landde zelfs op een van de voetbalvelden – een zeldzaam en indrukwekkend tafereel. Toch had het incident een positieve wending: de jongen was aanspreekbaar en kon zelfs zelfstandig op de brancard kruipen. Daarna is hij per ambulance overgebracht naar het ziekenhuis voor verdere controle.
Wat precies de oorzaak van zijn onwel zijn was, is nog niet duidelijk. Dat wordt nu uitgezocht door medisch personeel.
Militaire machtsovername in Madagaskar na politieke chaos
Het leger heeft de controle overgenomen in Madagaskar, en dat is niet zomaar een klein knikje in het nieuws. Een hoge officier deed de aankondiging zelf via de nationale radio – dus dit is serieus. De reden? President Andry Rajoelina zou het land hebben verlaten tijdens het weekeinde, precies op het moment dat de situatie escalleerde.
Wat speelde er? Nou, er waren al wekenlang protesten van jongeren die het zat zijn met armoede en corruptie. En toen sloot een elite-eenheid van het leger zich plotseling aan bij die beweging. Dat gaf de doorslag.
Net voor de militaire interventie stemde het Lagerhuis van het parlement bijna met algemene stemmen voor de afzetting van president Rajoelina. Maar wacht even – het wordt nog gekker. Vanochtend plaatste Rajoelina zelf nog een decreet op de officiële Facebookpagina van het presidentschap. Daarin ontbond hij per direct het Lagerhuis.
Alleen: volgens oppositieleider Siteny Randrianasoloniaiko is dat decreet juridisch gezien waardeloos. Geen geldige basis, zegt hij. Rajoelina daarentegen beweert dat de stemming over zijn afzetting juist ongrondwettelijk was. Kortom: iedereen roept dat de ander buiten de wet treedt, terwijl het leger nu de touwtjes in handen heeft.
De situatie is instabiel, en wie er uiteindelijk de baas wordt, is voorlopig nog onduidelijk.
Oranje Comité Tilburg rolt de tent in na ruim een eeuw
Na ruim 105 jaar is het klaar met de feestjes van het Oranje Comité in Tilburg. Het bekende comité dat jarenlang verantwoordelijk was voor populaire evenementen zoals het Leijparkfestival op Koningsdag en het emotionele bevrijdingsconcert op 5 mei, stopt ermee. De reden? Ze krijgen het gewoon niet meer voor elkaar om alles draaiende te houden.
“Best wel heftig”, zo omschrijft voorzitter Frank van der Schoot de beslissing. En dat is ook logisch – je laat niet zomaar los wat je jarenlang met hart en ziel hebt gedaan. Maar de realiteit dringt zich op: er zijn simpelweg te weinig mensen die willen helpen achter de schermen.
Jaar in, jaar uit organiseert het comité grote festiviteiten in de stad. Denk aan muziek, vuurwerk, activiteiten voor jong en oud – allemaal gratis toegankelijk en met veel sfeer. Maar hoe mooi het ook is, de organisatie ervan kost enorm veel tijd, energie en werk. En dat wordt elk jaar lastiger.
Er zijn steeds strengere regels, de kosten lopen op, en vrijwilligers zijn schaars. “Mensen denken vaak: ach, dat komt wel goed. Maar ze hebben geen idee hoeveel er echt bij komt kijken”, vertelt Van der Schoot. Op dit moment telt het bestuur nog maar vijf leden. Vijf vrijwilligers die het hele jaar door bezig zijn met subsidies aanvragen, sponsors werven, vergunningen regelen – je snapt het al: het is geen kattenpis.
“Afgelopen jaar hebben we het echt op ons tandvlees gedaan”, zegt hij. En hoewel er op de dag zelf altijd genoeg handen waren om te helpen bij de opbouw of begeleiding, misten ze structurele vrijwilligers. Mensen die het hele traject volgen, van planning tot afronding. En die zijn er gewoon niet meer.
Sinds de coronapandemie is het aantal betrokkenen alleen maar afgenomen. Nieuwe vrijwilligers vinden? Dat is niet gelukt. Dus na veel overleg en met pijn in het hart is de keuze gemaakt: stoppen. De stichting Oranje Comité Tilburg gaat worden opgeheven.
“Het voelt niet goed”, geeft de voorzitter toe. “Ik heb er buikpijn van, en mijn hart doet zeer. We hebben zoveel mooie momenten mogen creëren voor de stad.” Maar ze willen niet alles meteen in de prullenbak gooien. Het Leijparkfestival komt er sowieso niet meer, maar er wordt nog wel gekeken of het Bevrijdingsconcert op 5 mei misschien door iemand anders kan worden overgenomen.
“Dinsdagavond hebben we daarover overleg”, vertelt Van der Schoot. “Misschien dat het met steun van de gemeente kan blijven bestaan. En wie weet ontstaan er in de toekomst weer andere mooie initiatieven. Je weet maar nooit.”
Tot zover dus het einde van een tijdperk. Een einde dat verdrietig is, maar waarvoor begrip is. Want zonder mensen, zonder passie en inzet, kunnen zelfs de mooiste feesten niet blijven bestaan.
