Recent Nieuws maandag 08 september, 2025 11:46
Steek als man of papa je handen uit de zakken – zo verklein je de angst op straat
Je hoeft maar één rondje op social media te scrollen om het zien: berichten over gluren, naroepen of erger.
Vrouwen lopen niet alleen ’s avonds sneller door donkere steegjes, ze passen zich de hele dag aan: welk kledingstuk kan “verkeerd” overkomen, niet te laat nog naar huis, oordopjes een tikje stiller.
De vraag is dus niet hóe vrouwen zich kunnen “aanpassen”, maar waarom ze het überhaupt moeten.
Helder antwoord: ons gedrag als mannen (en wat we onze zoons meegeven).
Kleintjes kijken 24/7 mee
Vanaf dag één staan kinderen op “neem alles op”-stand.
Joline Martens, orthopedagoog in Tilburg: “Als thuis schreeuwen en schelden hoogtij viert, denken kinderen later: zo hoort het.”
Tieners kopiëren eerder wat ze jaren hebben gezien dan wat je zegt op hun veertiende.
Dus als jij thuis je partner kleineert of boos blijft hangen, hebben ze straks geen handleiding voor respectvol omgaan met vrouwen.
Van dader naar doorbeter
René Haring uit Eindhoven kent de keerzijde als geen ander.
Hij groeide op met klappen en “jij bent niets waard”-commentaar.
Zijn conclusie toen: als je iets wil, pak je het met vuisten.
Jaren mishandelde hij partners en kinderen. De ommezwaai kwam pas toen hij 50 was.
Nu begeleidt hij bij ‘Agressie, en daarna?’ andere mannen die vastzitten in dat patroon.
Zijn tip-mantra: stop met “als hij slaat, sla terug”-adviezen op het schoolplein.
Geweld wordt zo het standaard-antwoord, terwijl praten nog steeds geen schande is.
Playbook voor papa’s (en mama’s)
0-8 jaar: harde spiegel
– Laat je zoon zíen hoe jij met vrouwen praat – ook in de supermarkt.
– Stop zinnen als “jongens huilen niet”. Vertel juist dat gevoelens eruit mogen.
– Leer het “vindt de ander dit fijn”-spel uit voordat ze kunnen spellen.
Pubers: nabellen
– Vanaf 16 voer je geen monologen meer maar voetbal-wisselgesprekken: vraag door, luister écht.
– Check samen vriendengroep-gedrag: “Jullie lachen wel om zo’n flauw fluit-commentaar – snap je dat zíj zich rot voelt?”
– Leg uit dat stilzwijgen medeplichtig is. Met andere woorden: als je iemand een tik geeft, niet kijken is óók fout.
Mannen onder elkaar: doe je mondkapje af
Elke voetbalkantine, elk groepsappje is een mini-opvoedles.
René’s open deur: “Zeg gewoon: ‘ik kan niet lachen om die zin.’
Niet stoer? Bullshit: eerlijk zijn is dé stoerheid.”
Schroom om iemand aan te spreken is makkelijk, maar net die confrontatie breekt het verziekte gedrag voordat het escaleert.
Van “het was maar een grap” tot “het was maar een duw” is een kantelvlak.
School én tv kunnen ook een tandje bijsteken
Joline: “Topografie en breuken zijn leuk, maar waarom geen les: hoe voelt iemand zich als je haar uitlacht?”
Kinderen die dit niet van huis meekrijgen, verdóven het gemis op school helaas nog vaak.
René wijst naar tv-programma’s zoals Vandaag Inside waar vrouwen als lachobject dienen.
Stop die shows, of roep tenminste af: dit gedoe is geen “humor”, het is leerstof voor grenzen-loos gedrag.
Samengevat in één zin
Pak je verantwoordelijkheid, praat met je kind, spreek maten aan en laat respect elke dag zélf zien – dan hoeven vrouwen straks niet meer “voorzichtig te zijn”.
Drama in Jeruzalem: vier doden bij schietpartij
Wees even stil – vandaag werd Jeruzalem opgeschrikt door een gruwelijke schietpartij. Volgens de autoriteiten openden twee schutters op een drukke doorgaande weg, nabij een omstreden nederzetting aan de rand van de stad, opeens het vuur. De daders zijn intussen ‘geneutraliseerd’, politiecode voor: ze zijn overmeesterd of gedood. Grote kans dat we de exacte gang later pas horen, wanneer het forensische onderzoek helemaal is afgerond.
Chaos op de weg
Door het incident zijn alle toegangswegen naar het gebied afgesloten. Het gevolg: files van jewelste in Ramot en flinke vertragingen in heel West-Jeruzalem. Ambulances schieten nog heen en weer om te kijken of er extra slachtoffers tussen het puin liggen.
Wanneer je stepritje meteen een trip wordt: crash én wiet in één klap
Maandagmorgen, rustig weekbegin, klok nog geen half zeven: iemand besluit dat een rondje e-step scheuren door de Bergstraat in Loon op Zand een briljant idee is. Enthousiasme: hoog; helm: strak op, maar niet voor lang…
Turbo op fietspad
Volgens omstanders vloog hij er in zó’n vaart langs dat zelfs een motorrijder een stapje opzij moest. Op het fietspad – dat naast de gewone rijbaan ligt – leek alles nog goed te gaan. Totdat hij aan het einde van het pad zomaar de weg op reed. Klap: botsing met een auto, helm zweeft als een discus de lucht in, step en voertuig er slechter vanaf.
Puzzelstukje drugs
Ambulance ter plaatse: de man zegt dik “ik red het wel”. Politie ter plaatse: snelle speekseltest, en jawel – positief op drugs. Daarom: aanhouding, tripje naar het bureau, naald in de arm voor bloedonderzoek. Zijn snelle tweewieler? Die is nu gestald, officieel in beslag genomen omdat de topsnelheid niet bepaald “doe-het-zelf”-veilig bleek.
Minder stress op de bankrekening: bijna 80% van de Nederlanders cheerde vorig jaar “één-en-al-oké”
Tijd voor een klein feestje: 77% van alle volwassenen gaf vorig jaar een dikke voldoende voor z’n eigen geldsituatie. Ter vergelijking: in 2021 scoorde ons landje zelfs 82% – dus we zitten nog steeds lekker in de lift. Ruim 5.400 van de 7.000 ondervraagde CBS’ers lieten weten zich voorlopig geen zier zorgen te maken over wat komen gaat. Een jaar eerder was dat nog maar de helft. Vertrouw jij er ook op dat de rekeningen vanzelf betaald worden? Dan zit jij in het groene kamp.
Vertrouwen vs. consumentenbui – hoe werkt dat?
Heb je ook zo’n koppelpunt gehad: de inflatie zakt, er is minder armoede, veel mensen hebben een dik spaarpotje én toch blijft het consumentenvertrouwen een beetje sip. CBS-hoofdeconoom Peter Hein van Mulligen snapt het ook niet helemaal: “We staan er niet zo beroerd voor, maar het sentiment blijft voorzichtig.” Kennelijk kijken we dus liever naar onze eigen cijfers dan naar de stemming op de beurs.
Wie lacht er het hardst?
- Hoogste inkomens: 83% geeft zichzelf een dikke voldoende. Ongerust over de toekomst? Slechts 17%.
- Middeninkomens: hangen lekker in het midden qua tevreden én qua zorgen.
- Laagste inkomens: hier maakt 38% zich boos veel zorgen over later. De elektriciteit die straks weer duurder wordt, de huur die stijgt … de lijst is lang.
Kids, een partner of solo?
- Stellen zonder kinderen pakken de hoofdprijs: 85% straalt.
- Alleengaanden zonder kroost scoren een 73%.
- Eenoudergezinnen komen het meest in de problemen: 61% is tevreden, 39% heeft het gevoel dat er elke maand een klein gat valt.
Huren of kopen?
- Koopwoning: 79% lacht. Zorgen? Slechts 21%.
- Huur zonder huurtoeslag: nog altijd 35% die ’s avonds ligt na te rekenen.
- Huur mét huurtoeslag: hier daalt het zorgenpercentage wel van 46% naar 37% – vooruitgang, maar nog lang geen feest.
Het verschil? Niet de muren zelf, maar het inkomen achter de voordeur. Hoe meer euro’s er binnenkomt, hoe rustiger het hoofd.
Agent krijgt klap in het gezicht tijdens hulpverlening
Een politieman liep zaterdag een flinke beuk op toen hij in Schaijk een hart onder de riem wilde steken. De meldkamer had net een signaal binnengekregen dat iemand het leven niet meer zag zitten. Terwijl de agent en de ambulancebroeders hun best deden om diegene te steunen, kwam plots de vader van het slachtoffer thuis.
De man van 56 vloog meteen uit de hoek, schreeuwde en sloeg om zich heen. Een van zijn klappen landde recht op het gezicht van een agent. Toen de collega’s hem wilden aanhouden, verzette hij zich zo wild dat nog een agent gewond raakte.
De politie heeft hem aangehouden en een proces-verbaal opgemaakt voor mishandeling, verzet en het dwarsbomen van hun werk. Hij zit nu vast en Justitie bepaalt straks hoe zwaar de rekening wordt.
Anne (24) is al negen jaar kaal en sleept prijs in de wacht: ‘Eindelijk erkenning’
Zaterdag was het raak voor Anne Teerink (24) uit Den Bosch: ze kreeg de allereerste Bald Award uitgereikt. Die nieuwe prijs is bedoeld voor mensen die zich extra inzetten om alopecia – haaruitval door het eigen afweersysteem – bespreekbaar te maken. Ongeveer twee op de honderd Nederlanders heeft ermee te maken. Anne glundert: “Fijn dat dit erkenning geeft.”
‘Mijn haar viel ineens uit met hele plukken tegelijk’
Anne was veertien toen ze merkte dat er iets mis was. “Het gebeurde ineens: grote bosse haren bleven aan mijn borstel hangen.” Haar beste vriendin schoot meteen te hulp. “Ze vlocht mijn haren zo dat je de kale plekken niet zag of veegde stiekem haren van mijn trui.”
Bij alopecia valt het afweersysteem de haarzakjes aan alsof het ziektekiemen zijn. De zakjes sterven af en je haar valt uit. Voor Anne kwam dat hard aan. “Mijn haar hoorde bij mij. Het werd in de zomer vanzelf lichter, het was dik en lang – ik was er trots op.”
Kaal scheren werd haar redding
Een half jaar later, in oktober, was er zoveel weg dat Anne besloot haar hoofd kaal te scheren. Dat pakte onverwacht positief uit. “Jarenlang had ik me aangepast om erbij te horen: andere kleren, ander gedrag. Toen mijn haar wegviel, paste ik toch al niet meer in dat perfecte plaatje.” Het gaf haar rust: ze liet los wat anderen van haar vonden en ontdekte wie zíj werkelijk was. “Daar ben ik mijn alopecia dankbaar voor.”
Niet altijd makkelijk: “Mensen denken dat ik kanker heb”
Toch is het niet altijd feest. Op straat wordt Anne soms nagekeken of krijgt ze meelevende blikken omdat mensen denken dat ze chemo krijgt. “Dat is het lastige: alopecia heeft een enorme mentale impact. Veel mensen durven niet meer zwemmen of komen de deur niet uit.” Als de omgeving beter wist wat de aandoening inhoudt, zou dat de drempel verlagen, denkt ze.
Een haarwerk van 1500 euro – en de verzekeraar zegt ‘cosmetisch’
Veel mensen grijpen daarom naar een haarwerk of pruik. Anne laat in haar badkamer haar favoriet zien. “Meestal draag ik ‘m niet – alleen als het bij m’n outfit past of als het koud is.” Anderen zijn er veel afhankelijker van. “De verzekeraar noemt het cosmetisch en betaalt (deels) niet mee, maar vergeet dat het mentaal ontzettend zwaar kan zijn om zonder naar buiten te gaan.” De haarwerken zijn bovendien prijzig: die van Anne was “relatief goedkoop” en kostte toch al 1500 euro. Gemiddeld gaat zo’n pruik twee jaar mee. “Ik hoop dat meer bewustzijn ervoor zorgt dat de verzekering beter meewerkt.”
Instagramaccount biedt steun: ‘Je mag er zijn, met of zonder haar’
Via haar account @alopeciangirlboss deelt Anne persoonlijke verhalen, video’s en info. “Toen ik jong was, miste ik leeftijdsgenoten die hetzelfde meemaakten. Nu probeer ik die steun zelf te bieden.” Ze wil laten zien dat je er mag zijn – met pruik, kaal hoofd of sjaaltje. Ook mannen krijgen aandacht. “Ook zij worstelen ermee, terwijl we het vaak luchtiger afdoen. Hun haar is net zo goed onderdeel van hun identiteit.”
De allereerste Bald Award
Die inzet leverde Anne afgelopen weekend dus de Bald Award op. Deze prijs is in het leven geroepen als eerbetoon aan mensen die zich hard maken voor alopeciapatiënten. Ook Marion Kremer en Josee Beets van de Alopecia Vereniging kregen hem uitgereikt. Anne straalt: “Het voelt echt als erkenning. Hopelijk helpt dit om het gesprek te openen.”
