Recent Nieuws zaterdag 06 september, 2025 18:27
Monique verkoopt Oekraïense honing om haar vriend in oorlog te helpen
Monique Meulendijks uit Rosmalen verkoopt al een jaar lang Oekraïense honing in Brabant. Niet om rijk te worden, maar om een bijenbedrijf in Oekraïne overeind te houden — en daarmee haar vriend Dmytro en zijn broers te steunen die nu in het leger zitten.
Tot nu toe zijn er al meer dan 1500 potten honing verkocht, en elk potje draagt bij aan het behouden van hun toekomst. “Ik wil dat hun bijenboerderij blijft bestaan, zodat ze na de oorlog weer verder kunnen en een toekomst hebben,” vertelt Monique.
De oorlog was nog maar een half jaar gaande toen Monique voor het eerst contact kreeg met Dmytro Kushnir. “Ik werkte vroeger voor een Frans bedrijf met siropen en likeuren. Die verkocht ik in Nederland, Dmytro deed hetzelfde in Oekraïne. We hadden elkaar nog nooit gezien, maar volgden elkaar al op LinkedIn.”
Toen hun werkgever een paar jaar geleden stopte, stapte Dmytro over naar het bijenbedrijf van zijn broers Yuriy en Yevhen. Sinds 2016 runnen ze samen Honey Brothers UA. “Ze hebben zelf ongeveer 60 bijenvolken,” legt Monique uit. “Maar honing verkopen in Oekraïne is lastig, dus besloten ze ook andere imkers te helpen. Honey Brothers werd een soort paraplu voor alle imkers daar.”
Monique is gek op honing. Of het nou op appeltaart is, bij kaas of noten — ze is er dol op. “Honing smaakt overal anders, omdat de bloemen en planten verschillen. Ik neem overal een potje mee waar ik kom: van Frankrijk tot Duitsland.”
Door die passie raakten ze in gesprek, gingen ze videobellen, en ontstond er een echte vriendschap. Maar de oorlog veranderde alles. Monique zag de verschrikkelijke beelden op tv en maakte zich zorgen — maar nu voelde het ineens persoonlijk. Daar zaten haar vrienden middenin.
Ze zag veel acties voor hulp aan Oekraïne voorbijkomen: kleding, levensmiddelen, geldinzamelingen. Maar ‘zomaar geld overmaken’ voelde niet goed. “Je weet nooit precies waar het terechtkomt en wie je ermee helpt,” zegt ze.
Totdat ze een LinkedIn-post van Dmytro zag. Daar stond dat vier ambulances waren gekocht met de opbrengst van de verkoop van hun Oekraïense honing in Frankrijk. “Toen dacht ik: als ik een potje koop, kan ik toch iets bijdragen. Zo help ik én met de oorlog, én om hun bedrijf draaiende te houden.”
De broers Yuriy en Yevhen werden opgeroepen voor het leger, en Dmytro bleef achter om het bedrijf te runnen. In eerste instantie kocht Monique de honing alleen voor zichzelf. Maar toen ook Dmytro uiteindelijk het leger in moest, wilde ze meer doen.
“Ik dacht: als ik hun honing hier in Nederland verkoop, kan ik de opbrengsten naar Oekraïne sturen,” vertelt ze. “Wij wonen hier veilig en goed, terwijl zij midden in de chaos zitten. Het zijn mijn vrienden, dus ik help ze.”
Dmytro koos uiteindelijk voor een functie in de bevoorrading van het leger, zodat hij af en toe nog contact kon houden met Monique over de verkoop. “Soms hoor ik weken niks van hem. Maar als ik een berichtje krijg, hoe kort ook, ben ik opgelucht. Dan weet ik dat het goed met hen gaat.”
Ruim een jaar geleden verkocht Monique de eerste potten honing op markten en beurzen. Inmiddels ligt de honing in verschillende supermarkten en winkels, en is het via haar website te koop. Van de drieduizend potten die ze vorig jaar kreeg, is ondertussen de helft verkocht.
“Potje voor potje verkoop ik ze allemaal, steeds met het verhaal erbij,” zegt ze. “Ik woon hier veilig en wil iets terugdoen voor de mensen die alles kwijt zijn. Het voelt als mijn roeping.”
Per verkocht potje gaat minimaal één euro rechtstreeks naar de Honey Brothers UA in Oekraïne. “Het geld gaat echt naar de imkers en hun bijen, niet naar de oorlog. Hoe lang de oorlog nog gaat duren weet niemand. Maar ik wil dat hun bijenboerderijen straks nog intact zijn, zodat ze na de oorlog een toekomst hebben.”
Spectaculaire bloedmaan vanavond te zien boven Nederland
Als je van mooie natuurfenomenen houdt, dan wil je morgenavond echt even naar buiten gaan. Er is namelijk een totale maansverduistering op komst, waarbij de maan een prachtige rode kleur krijgt. Het wordt dus een spectaculair schouwspel dat je niet zomaar vergeet.
Het hele gebeuren begint op het moment dat de maan nog onder is. Volgens meteoroloog Philippe Schambergen van Buienradar komt de maan rond 20.12 uur rood op boven Nederland. Dat is ook het perfecte moment om het fenomeen goed in beeld te krijgen. Heb je zin om de bloedmaan te bewonderen? Zoek dan een plek op met een vrij zicht op de oostelijke horizon. Of stap gewoon vlak na zonsondergang naar buiten: het mooiste moment zit rond de opkomst van de maan. Met een verrekijker of telescoop zie je het natuurlijk allemaal nét iets scherper.
Schambergen legt uit: “Tot ongeveer 20.50 uur is de maan echt helemaal rood. Daarna verschuift hij langzaam weer naar de normale kleur van een volle maan. Je ziet dan de schaduw van de aarde langs de maan schuiven, totdat de maan rond 22.00 uur weer volledig verlicht is. Vervolgens is hij iets minder fel, tot de verduistering om 22.57 uur helemaal voorbij is. Dan heeft de maan zijn normale schittering terug.”
Gelukkig zijn de weersomstandigheden goed voor het zicht op dit schouwspel. Schambergen: “In de avond zijn er brede opklaringen. Alleen in het zuidwesten kan er later wat bewolking komen, maar rond het hoogtepunt van de verduistering is het op veel plekken helder. Er kan hooguit wat sluierbewolking hangen, maar dat heeft waarschijnlijk weinig invloed op de zichtbaarheid van de maan.”
Een maansverduistering ontstaat als de zon, aarde en maan precies op één lijn staan. De aarde komt dan tussen de zon en de maan, waardoor de maan in de schaduw van de aarde verdwijnt. Het rode effect ontstaat doordat het zonlicht door de aardse dampkring wordt gebogen. Alleen het rode licht bereikt de maan, waardoor die een koperkleurige gloed krijgt.
Totale maansverduisteringen zijn niet heel vaak. Ze komen een paar keer per jaar voor, maar niet altijd zijn ze vanuit Nederland te zien. Wat deze verduistering extra bijzonder maakt, is dat de maan al rood opkomt. Dat maakt het schouwspel extra geschikt voor mooie foto’s.
Bianca ontsnapt aan moord door ex: “Ik kan het navertellen, zij niet”
“Jij had dat kunnen zijn, Bianca.” Dat hoorde ze van vrienden en familie toen het nieuws uitlekte over haar ex. Hij zit nu vast, verdacht van doodslag. Zijn nieuwe vriendin is overleden aan de gevolgen van ernstig huiselijk geweld. “Ik voel me verschrikkelijk voor haar familie. Die arme mensen… Zij kunnen haar verhaal niet meer vertellen, ik wel.”
Bianca (32) kreeg onlangs een belletje van haar moeder terwijl ze aan het werk was. Die had het nieuws gezien over de dood van die vrouw en dacht meteen aan haar dochter. “Mam vroeg of ik fijne collega’s om me heen had. Ze was bang dat mijn ex er iets mee te maken had.” En ja, dat had hij. “Ik raakte compleet in paniek. Ik heb daarna een hele week zitten trillen.”
Vier jaar lang had Bianca een relatie met een man die ze al van vroeger kende. “In de eerste paar maanden had ik al kunnen weten dat het niet goed zou aflopen. Hij loog, schoof de schuld altijd op anderen en keek nooit naar zichzelf. En empathie? Nul komma nul.” Dat was precies wat Bianca wél had. “Hij speelde altijd de kwetsbare, alsof hij hulp nodig had. Ik heb mezelf helemaal opgegeven voor hem.”
Na twee jaar besloten ze om samen een huis te kopen. Vanaf dat moment ging het steeds meer mis. “Hij bleef nachten weg en zei dat dat mijn schuld was. Ik mocht volgens hem niets moois hebben.” Uiteindelijk ontdekte Bianca dat hij haar bedroog. “Elke keer dat ik er iets over zei, werd hij agressief. Het was altijd mijn schuld. Hij maakte me leeg, mentaal én fysiek.”
In het laatste half jaar van hun relatie sloeg de vlam in de pan. “Hij kneep me regelmatig in mijn nek. Ik kon soms niet naar mijn werk omdat mijn gezicht zo opgezwollen was. Eén keer sloeg hij me zo hard in mijn gezicht dat hij zijn eigen vinger brak. De dagen erna klaagde híj over pijn, terwijl ik met een hersenschudding in bed lag.”
Bianca herinnert zich nog een verschrikkelijke gebeurtenis: “Ik werd ooit bewusteloos wakker op de vloer van de woonkamer. Ik had geen idee hoe ik daar terecht was gekomen. Dezelfde avond vertelde hij me trots dat zijn high kick perfect was gelukt.” Ze schudt haar hoofd van walging. “Ik dacht echt: dit is mijn laatste dag. Ik ga dood.”
Voor haar familie en vrienden verborg ze alles. “Ik schaamde me. Ik loog tegen mijn ouders, terwijl ze altijd voor me klaarstonden. Pas toen het echt niet meer ging, moest ik erover praten. Ik moest naar de SEH voor mijn verwondingen en vertelde het aan een vriendin. Later ben ik ook naar de huisarts gegaan.”
Waarom bleef ze zo lang? “We hadden een koophuis, ik voelde me daar thuis. We hadden een hond en ik wilde niet dat hij me uit mijn eigen huis schopte.” Aangifte heeft ze nooit gedaan. “Ik wilde gewoon dat het voorbij was. Hij had me zo in de war geslagen dat ik dacht dat ik er ook iets mee te maken had. Ik nam hem zelfs nog in bescherming.”
Maar nu? “Ik vind het vreselijk dat er iemand anders… Nou ja, je snapt me. Voor mij voelt het niet eerlijk dat zij er niet meer is, terwijl ze niks wist van zijn verleden.” Bianca vertelt dit met tranen in haar ogen.
Hoewel ze zelf geen aangifte deed, heeft ze wel met de politie gesproken in het onderzoek naar de dood van zijn nieuwe partner. “Ze zeggen dat er één keer in de acht dagen een vrouw in Nederland wordt vermoord. Maar als ik het nieuws zie, denk ik eerlijk gezegd dat het dagelijks gebeurt. En het voelt steeds normaal te worden. Ik vind het fijn dat mensen de straat op gaan, maar wat doen we eraan voordat het zover is?”
Bianca denkt dat de overheid en scholen veel meer aandacht moeten besteden aan partnergeweld. “Er worden wel lezingen gegeven over gamen, verslaving of criminaliteit, maar waarom niet over partnergeweld? Dat komt in elke cultuur en op elke leeftijd voor.”
Daarom heeft ze een website gemaakt en wil ze haar verhaal gaan delen op scholen. “Ik wil praten met jongeren – de toekomstige daders en slachtoffers. Ik wil weten of ze al een relatie hebben of of hun vrienden of vriendinnen hun locatie willen weten, tegen ze liegen of dingen verdraaien. Ik heb het gevoel dat ik dit heb meegemaakt voor een reden.”
Bianca ontsnapte aan haar ex – hij doodde zijn nieuwe vriendin
“Jij had dat kunnen zijn, Bianca.” Dat was het eerste wat haar moeder zei toen ze hoorde dat de ex van Bianca betrokken was bij de dood van zijn nieuwe vriendin. De man zit momenteel vast op verdenking van doodslag. De vrouw overleed uiteindelijk aan de gevolgen van ernstig huiselijk geweld.
Bianca (32) kreeg het telefoontje van haar moeder terwijl ze aan het werk was. Haar moeder had het nieuws gezien en dacht meteen aan haar ex. “Ik wist meteen dat het hem betrof,” vertelt Bianca. “Ik raakte volledig in paniek. Ik heb een hele week nauwelijks kunnen kalmeren.”
Haar relatie met de man duurde vier jaar. Ze kenden elkaar al van vroeger uit het dorp. Al in het begin had ze een slecht gevoel. “Achteraf gezien had ik al in de eerste drie maanden kunnen weten dat het verkeerd zou aflopen. Hij loog, schoof de schuld altijd op anderen en had echt geen empathie.”
Bianca probeerde hem te helpen, maar het werd juist haar eigen ondergang. “Hij deed alsof hij hulp nodig had en ik moest hem redden. Ik heb mezelf volledig opgegeven voor hem.”
Na twee jaar gingen ze samenwonen. Maar vanaf dat moment werd het alleen maar erger. “Hij bleef nachten weg en zei dat dat mijn schuld was. Ik mocht niks hebben. Ik gunde hem niks.”
Ze ontdekte dat hij haar bedroog, maar elke keer dat ze daar iets over zei, werd hij agressief. “Het was altijd mijn schuld. Hij maakte me leeg. Helemaal leeg.”
In het laatste halfjaar sloeg het echt toe. “Hij kneep me regelmatig in mijn nek. Ik kon soms weken niet naar mijn werk omdat mijn gezicht zo opgezwollen was. Een keer sloeg hij me zo hard in mijn gezicht dat hij zijn vinger brak. En terwijl ik met een hersenschudding in bed lag, klaagde hij over zijn pijn.”
Een keer werd Bianca bewusteloos wakker op de vloer van de woonkamer. “Ik wist niet hoe ik daar terecht was gekomen. Diezelfde avond vertelde hij me trots dat zijn high kick perfect was gelukt,” zegt ze met walging in haar stem.
“Ik heb meerdere keren echt gedacht: dit is mijn laatste dag. Het is voorbij.”
Bianca voelde zich zo vernederd dat ze niets durfde te zeggen tegen haar familie of vrienden. “Ik schaamde me. Ik heb tegen mijn ouders gelogen, terwijl ze altijd voor me klaarstonden. Pas toen het echt te erg werd, had ik geen keus meer. Ik moest naar de EHBO en vertelde het aan een vriendin. Later ben ik ook naar de huisarts gegaan.”
Waarom is ze niet eerder vertrokken? “We hadden een koophuis. Ik voelde me daar thuis. We hadden een hond en ik dacht: ik laat me niet verjagen uit mijn eigen huis door zo’n gek.”
Ze heeft nooit aangifte gedaan. “Ik wilde gewoon dat het voorbij was. Dat we allebei verder konden. Hij had me zo in de war geslagen dat ik dacht dat ik er ook iets mee te maken had. En dat ik hem op een of andere manier moest beschermen.”
“Ik vind het verschrikkelijk dat er nu iemand anders dood is. Iemand die niets van zijn verleden wist. Voor mij voelt dat gewoon niet eerlijk.”
Hoewel Bianca geen aangifte heeft gedaan, heeft ze wel met de politie gesproken in het onderzoek naar de dood van zijn nieuwe partner. “Ze zeggen dat één keer in de acht dagen een vrouw in Nederland wordt vermoord. Maar als ik het nieuws zie, lijkt het eerder dagelijks te gebeuren. Het is aan het normaliseren. Ik vind het goed dat mensen de straat op gaan, maar wat doen we eraan voordat het misgaat?”
Bianca vindt dat er meer moet gebeuren op het gebied van voorlichting. “Scholen en de overheid moeten meer aandacht besteden aan partnergeweld. Er worden lezingen gegeven over gamen, verslavingen, criminaliteit – maar waarom partnergeweld niet?”
Daarom heeft Bianca een website gemaakt en wil ze haar verhaal gaan delen op scholen. “Ik wil praten met jongeren, de toekomstige daders en slachtoffers. Partnergeweld komt echt overal voor – in elke cultuur, op elke leeftijd.”
“Ik wil dat het gesprek op gang komt. Ik wil weten of ze zelf een relatie hebben, of hun vriend of vriendin bijvoorbeeld hun locatie wil weten, tegen ze liegt of dingen verdraait. Ik heb het gevoel dat ik dit heb meegemaakt voor een reden.”
Frank blijft weg uit Zundert om onbevangen te blijven
Het corso in Zundert is een van de hoogtepuntjes van het jaar. Na maanden van harde arbeid rollen zondag de twintig corsowagens door de straten. Spanning hangt in de lucht, want er staat veel op het spel. De deelnemers hebben alles gegeven — bloed, zweet en tranen zijn letterlijk in hun creaties verwerkt. En de jury heeft de zware taak om te bepalen wie uiteindelijk de winnaar is.
Frank Timmers is dit jaar de voorzitter van die jury, en hij neemt zijn rol serieus. Tijdens een rondleiding wijst hij uit waar de tribunes komen te staan. “Als de winnaar arriveert, klinken de historische woorden: ‘Jullie mogen stoppen’. Dan breekt de Zundertse jubel los — dat is één grote emotionele knal. Fantastisch om mee te maken.”
Het niveau van het corso is hoog, en het kiezen van een winnaar is dan ook geen makkelijke klus. Frank legt uit hoe de jury in elkaar zit: “We kijken naar vormgeving, theatrale kwaliteit en het gebruik van materiaal. Elk jurylid heeft zijn of haar eigen expertise. We hebben een kunstenaar, een zand- en ijssculteur en een bloemvormgever, allemaal internationaal actief.” Zijn rol als juryvoorzitter? Zorgen dat alles goed georganiseerd verloopt. “Juryleden zijn vaak creatieve geesten die niet per se denken in structuren. Maar we moeten snel tot een eerlijk oordeel komen. Ik zorg ervoor dat we dat voor elkaar krijgen — en dat ze het ook blijven leuk vinden.”
Of je nu wint of niet, de ontlading is groot. “Je hebt het gered, samen met je team. Dat geeft een onbeschrijfelijk gevoel van trots. Maar niks is te vergelijken met de emotie van de winnaars. Dat geluk, dat is echt intens. Dan krijg ik zelf ook kippenvel.”
Vroeger genoot Frank mee met het feest na afloop, maar sinds hij juryvoorzitter is, ziet hij dat niet meer zitten. “Ik woon in Prinsenbeek en kom sinds ik deze rol heb niet meer naar Zundert, behalve tijdens het corso zelf. Ik wil afstand bewaren. Geen kennissenkring opbouwen, geen risico lopen om beïnvloed te worden. Serieus, hoor.”
Toch is Frank op de grote dag misschien wel net zo blij als de winnaars. “Als zij beginnen te huilen, dan pink ik ook wel even een traantje weg.”
Vanaf volgende week krijgen eerste baby’s prik tegen RS-virus
Elk jaar opnieuw breekt het RS-virus los in Nederland, meestal vanaf oktober. Voor de meeste mensen is het niets ernstigers dan een verkoudheid, maar voor pasgeboren baby’s kan het echt gevaarlijk worden. Tijdens de wintermaanden zien we dan ook jaarlijks een toename van baby’s met RS, wat vaak leidt tot volle kinderintensive cares. Gelukkig lijkt dit jaar misschien anders te gaan – dankzij de nieuwe prik tegen het RS-virus.
Deze prik is opgenomen in het Rijksvaccinatieprogramma, maar het is een beetje een apart geval. Het is namelijk geen vaccin in de klassieke zin van het woord, maar een zogenaamde immunisatie. Alle andere prikken die baby’s op het consultatiebureau krijgen, zijn echte vaccinaties waarbij het lichaam zelf antistoffen aanmaakt. Dat kan soms gepaard gaan met bijwerkingen.
Bij de RS-prik gaat het anders: hier krijgen baby’s meteen kant-en-klare afweerstoffen ingespoten. Zo zijn ze direct beschermd en is het risico op bijwerkingen veel kleiner. De bescherming werkt zes maanden, precies door het RS-seizoen heen, dat loopt van ongeveer 1 oktober tot 1 april. De piek zit meestal halverwege of eind december.
De prik is daarom alleen bedoeld voor baby’s die geboren zijn tijdens het RS-seizoen. Kinderen buiten dat seizoen krijgen de prik niet, omdat hun risico op een ernstige besmetting dan veel kleiner is.
Louis Bont, hoogleraar luchtweginfecties bij kinderen aan het UMC Utrecht, is erg blij met deze nieuwe aanpak. “In veel andere landen zijn al jaren beschermingsprogramma’s actief. Daar zie je dat het goed werkt. Soms vaccineren ze zelfs zwangere vrouwen, maar vaak gaat het om prikken voor de baby’s. Ik heb er veel vertrouwen in dat deze prik hier ook een verschil gaat maken.”
Volgens Bont kan dit betekenen dat de komende winter de kinder-ic’s minder vol zullen liggen dan in de afgelopen jaren. “Het RS-virus is de meest voorkomende ernstige ziekte in de kindergeneeskunde. In andere landen is na invoering van deze prikken een groot deel van die ziekte al verdwenen.”
Maar om die bescherming daadwerkelijk te krijgen, moeten wel veel ouders akkoord gaan met de prik. Jeanne-Marie Hament van het RIVM benadrukt dat het belangrijk is dat ouders goed geïnformeerd worden. “Iedereen krijgt een persoonlijke uitnodiging. Maar we weten dat er ouders zijn die om diverse redenen geen prik willen. Er is nog steeds veel werk aan de winkel om desinformatie tegen te gaan en mensen de juiste informatie te geven.”
Ouders als Saskia weten al hoe hard het RS-virus kan toeslaan. Zij maakte mee hoe haar baby ernstig ziek werd door het virus. Zulke ervaringen zijn precies waarom deze nieuwe prik zo belangrijk is.
