Recent Nieuws zaterdag 23 augustus, 2025 20:24
Hoe een spirituele sessie Indira’s perfecte tattoo vond – zonder dat zíj zelf iets koos
Een scheiding als startsein
Toen Indira Van Tongerlo (47) ooit door een scheiding schudde, had ze geen idee dat ze een paar jaar later in ceremoniële kleding op een ‘troon’ zou zitten terwijl een kunstenaar bladgoud op haar huid legt. “De stap om mijn oude leven achter me te laten wilde ik vieren,” legt ze uit. “Een tatoeage leek logisch, maar ik wilde hét perfecte symbool. Alleen… ik had geen idee wat dat moest zijn.”
Geen idee uittekenen, maar dromen volgen
Dus liet ze het los. Negen jaar lang. Geen schets, geen moodboard, gewoon openstaan voor wat komen ging. Pas tijdens een training over het ‘higer self’ – jawel, zweverige termen – ontmoette ze Duncan. Hij was zat vol nieuw elan en wilde het concept sacred tattoo uitproberen: even in meditatie duiken, kijken welk teken zich aandient en waar op het lichaam het hoort. “Of ik meeging? Ik zei meteen ja,” lacht Indira.
Van Zoom-meditatie tot Egyptisch goud
In een twee uur durende online sessie kreeg Duncan beeld van een oog. Hij stuurde het door, klaar om te schrappen als het niks was. Maar Indira zag het en wist meteen: dit klópte. Geen pijn, geen twijfel, alleen maar een gevoel van ja, míjn lichaam is er klaar voor. Tijdens het tatoeëren zat ze op een “troon”, stroomde er symbolisch goud door haar arm en zweefde haar gedachten af en toe naar Egypte. Bizar mooi.
Waarom ze het verhaal nu wél deelt
Eerst wilde ze het voor zich houden. “Maar elke keer als ik naar mijn onderarm kijk, denk ik: moet ik mensen hierover vertellen.” Want er schuilt een wijdere boodschap achter. “We denken vaak zwart-wit: of het kan wel of het kan niet. Maar echt contact met je lijf en met anderen is waardevoller dan spullen en ego.” En dus is haar rebelse oog-tattoo nu ook een open deur naar een fijner gesprek met de buren – of met jou, lezer.
Turkse first lady schrijft openhartige brief aan Melania Trump: ‘Denk ook aan de kinderen in Gaza’
Emine Erdogan, de vrouw van de Turkse president, schreef vorige week een persoonlijke brief aan haar Amerikaanse collega Melania Trump. In de brief vraagt ze Melania om onder de aandacht te brengen wat er gebeurt met de kinderen in Gaza. Specifiek vraagt ze om contact op te nemen met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en te pleiten voor een einde aan hun lijden.
Hoe een brief inspiratie werd
Wat mij bijzonder raakte is dat Emine erbij zei dat ze geïnspireerd is door wat Melania eerder deed. Onlangs schreef Melania namelijk ook een brief, maar dan gericht aan de Russische president Poetin. Daarin sprak ze haar zorgen uit over de Oekraïense kinderen die meegenomen zijn naar Rusland. Ze schreef letterlijk: “Door de onschuld van deze kinderen te beschermen, dient u meer dan alleen Rusland. U dient de mensheid zelf.”
Donald Trump overhandigde die brief zelf aan Poetin tijdens hun bijeenkomst in Alaska. Een opvallend gebaar dat de boodschap extra kracht bijzette.
Hoop in donkere tijden
De Turkse first lady hoopt nu dat Melania’s betrokkenheid bij de Oekraïense kinderen ook geldt voor de kinderen in Gaza. Ze schrijft: “Ik hoop dat uw gevoeligheid voor de 648 Oekraïense kinderen ook geldt voor de kinderen in Gaza.”
In de Gazastrook is het al maanden crisis. Vanwege de Israëlische blokkade heerst er een van ernstige hongersnood en de gevolgen voor kinderen zijn desastreus. Wij maakten eerder dit jaar een video over de 12-jarige Mohammed, die in pure wanhoop letterlijk zand in zijn mond propte. De beelden gingen razendsnel de hele wereld over, maar ironisch genoeg veranderde er weinig ter plekke.
Provincie dreigt dwang bij Eersel, vuurwerkbom bij villa én een spannende achtervolging: dé Brabantse verhalen van vandaag op een rij
Bestuurlijk steekspel rond huizen bouwen in Eersel
De provincie Noord-Brabant is flink uit z’n slof geschoten: het lokale plan om “maar” 2.750 woningen te bouwen in plaats van de afgesproken 5.500 stuit op een aankondiging van … dwang. Volgens de provincie moet Eersel gewoon haar huiswerk afmaken, anders schakelt Brabant de wettelijke noodrem in. Als extra straf krijgen ook de nieuwe Brainporthub en uitbreiding van bedrijventerreinen een tik op de vingers. Spannend of het zover komt!
Bom bij voordeur: hond thuis, eigenaar weg
Stel je voor: je komt thuis en je deurbel ligt in de tuin. In Uden gebeurde dat deze week – letterlijk – toen een vuurwerkbom ontplofte bij een villa. Wonder boven wonder was alleen de huis-hond aanwezig en bleef ongedeerd. De dader (junk, schulden, heroïne) tikte vanmiddag 16 maanden cel op zak, maar mag weldra vrijkomen omdat hij al 14 maanden in de cel heeft gezeten.
Tilburg in actiefilm-modus
Koffie nog op tafel? Gooi maar achterover, want zaterdagochtend stond Tilburg op z’n kop – al was het vooral een politie-auto die op het dak belandde. De achtervolging begon als een routine-dingetje, eindigde als een Hollywood-scène. De 30-jarige Eindhovenaar die wilde ontsnappen, zit nu achter de tralies. De agent ligt nog in het ziekenhuis, maar maakt het goed.
Een brug met stoere voorvader
File op de A27? Dan kun je je tenminste vermaken met geschiedenis: de Keizersveerse brug heet zo omdat Napoleon er in 1811 stiekem de Maas overstak. De huidige brug is een gerecyclede Moerdijkbrug die het land inruilde voor een nieuwer model. Resultaat: regelmatige files, maar wel een leuk verhaal in de file-app.
Notoire nachtvlinder gespot in Tilburg
Natuurliefhebber Maya Maes had vandaag haar dag: ze zag de zeldzame en knalgekleurde walstropijlstaartvlinder fladderen in Tilburg. Met zijn olijfgroene vleugels en oranje accenten lijkt hij wel een mini-kunstwerkje, maar nachtdieren zijn nou eenmaal lastig te vinden. Nog nooit van gehoord? Geeft niks – Maya heeft ‘m in beeld!
Flinke kater voor PSV: twee doelpunten voorsprong weggeven in amper een kwartier
Team van PSV Vrouwen moet de Supercup-lift nog even uitstellen. FC Twente greep zaterdagmiddag in een knotsgekke pot de prijs: 3-2.
Twente was (weer) te sterk
De Johan Cruijff Schaal, maar dan voor vrouwen. Zo kun je de strijd om de Supercup het beste omschrijven. Normaal vindt ‘m tussen kampioen en bekerwinnaar, maar omdat Twente afgelopen seizoen beide bekers binnenhaalde, kreeg PSV, de nummer twee én verliezend bekerfinalist, een uitnodiging. Kans schoon dus om eens te laten zien dat de Eindhovense formatie nóg een tandje bij kan zetten.
Eerste helft: allemaal PSV
En het begon zowaar goed. Renate Jansen schoot venijnig, Nina Nijstad kon uithalen… maar pas na een klein half uur hing de bal erin. Lore Jacobs knikte haar kans koel binnen nadat een Twentse verdedigingsblunder Ripa de ruimte gaf.
Tweede helft: met 2-0 leek het binnen
Na rust drong Twente aan, maar het was (hoe toepasselijk) oud-Twentenaar Sisca Folkertsma die haar boontjes flink duur verkocht: kopbal, 2-0, Eindhoven puur zaken. Klassieke bekerfinalescenario’s rolden door de hoofden, maar die gingen snel op slot.
Amper dertien minuten later: 2-3
• 67’ – Oude Elberink knijpt een bal tóch nog binnen.
• 73’ – Ravensbergen verdient en benut strafschop; gelijk.
• 79’ – Invaller Van Dijk prikt het ergerlijke derde erin.
Eindstand: 3-2, feestje in Enschede, kater in Eindhoven. De Supercup bestaat sinds 2022 en de beker bij het vrouwenvoetbal blijft maar naar Twente verhuizen. PSV kan er nóg steeds alleen van dromen.
Van Wagner naar Africa Corps: Rusland’s huurlingen krijgen een fris likje verf
Op 23 augustus 2023 knalde een vliegtuigje uit de lucht en verdween het bekendste gezicht van de beruchte Wagnergroep: Jevgeni Prigozjin. Meteen na zijn dood begon het Kremlin een metamorfose van jewelste. De honderden huurlingen die overal ter wereld optraden onder de vlag van Wagner krijgen nu een nieuw pak aan: het Africa Corps. Same old, same old – maar mét een officieel stempeltje erop.
Wat verandert er nou écht?
Eigenlijk is het een mega-rebranding. Vroeger kon Poetin nog zeggen van “Wie? Die jongens van Wagner? Geen idee, hebben we niets mee te maken”. Nu valt het Africa Corps rechtstreeks onder het Russische ministerie van Defensie en kunnen ze niet meer doen alsof hun neus bloedt. Het pluspunt voor de krijgers zelf: als ze sneuvelen of gewond raken, krijgen ze plots een papieren bevestiging én staatssteun – iets dat er met Wagner nooit inzat.
Helikopterview op de Sahel
De Sahel is een regio met meer terreuraanslagen dan waar ook ter wereld en dat trekt blijkbaar de Russen aan als een soort koekjesdeeg. Al jaren vechten ze daar tegen jihadistische groepen en proberen ze Westerse invloed te verdringen. Ze helpen lokale regimes, maar vragen er natuurlijk wat voor terug: goud, diamanten of een ander schaars stukje Afrika dat in hun oorlogskastje kan verdwijnen. Handig voor de Russische kas, minder handig voor de lokale bevolking.
Ongeneeslijk optimistische regimes
Frankrijk en andere westerde landen trekken zich terug uit de regio, dus duiken sommige Afrikaanse leiders blij in de armen van Poetin’s jongens. Geen gezeur over mensenrechten of democratie, gewoon blitse wapens en huurlingen voor een schijntje van een frans legertje. De prijs: huurlingen die bijna allemaal ex-Wagner zijn, maar nu een mondain jasje dragen én nog altijd beschuldigd worden van martelingen, executies en het verminken van lichamen. Vrolijk vooruitzicht.
Mali als micro-cosmos
In Mali was Wagner al jaren actief. De laatste publieke video van een nog levende Prigozjin werd ergens in Mali opgenomen. Een paar seconden later (of het leek erop) kondigt de oude groep zijn vertrek aan – en hetzelfde moment komt het Africa Corps melden dat ze wel blijven. ACLED noemt juni 2025 de dodelijkste maand van het jaar tot nu toe. En terwijl Malinezen sterven, duiken beelden op van gesneuvelde Russische huurlingen die diezelfde streek bewaken.
Mama Marie-José strijdt tegen pesterijen, net als haar zoon het had gewild
Pesten op school liep volledig uit de hand
Gerard Wagemakers was een jongen met twee passies: hij had technische vingers én wilde muzikant worden. Niet de meest populaire combinatie op de middelbare school in Rijen. Daarom werd hij jarenlang flink gepest. Het begon met gekke blikken en nare woorden, maar escaleerde ernstig. Pesters gooiden cola in zijn nek en staken hem zelfs met een passer. Hij stal sieraden van zijn ouders om hen tevreden te houden. Op veertienjarige leeftijd probeerde hij voor het eerst een einde aan zijn leven te maken – dat mislukte, maar de wond die het achterliet bij zijn familie bleef.
Even leek alles beter te gaan
Na die donkere periode kon Gerard opnieuw beginnen. Hij verhuisde naar een andere school, kreeg intensieve therapie en maakt nieuwe vrienden en vriendinnen. Voor het eerst glommen zijn dromen weer terug. Hij praatte over een muzikale toekomst en stapte vol goede moed het leven in. Toch bleek de schade die jarenlang gepest was voor hem te groot; op zijn drieëntwintigste maakte Gerard definitief een einde aan zijn leven.
Stichting Gradje: koekjes helpen dromen waarmaken
Na die verschrikkelijke dag blijft de pijn voor Marie-José en Victor, zijn broer, voelbaar. Marie-José zag dat er nog steeds kinderen in vergelijkbare situaties zitten – door scheidingen, pesterijen of omdat volwassenen roepen dat hun dromen onmogelijk zijn. Daarom richtten zij Stichting Gradje op (vernoemd naar de lieve bijnaam van Gerard). Samen rennen ze – letterlijk – voor het doel. Victor traint voor een marathon en met verse koekjesacties in de lokale supermarkt sparen ze gestaag geld bij elkaar om twee ton op te halen. Dat bedrag gaat naar een creatieve plek waar kinderen in Rijen straks vrij kunnen bollen en hun dromen kunnen najagen zonder dat een ander ze ooit weer tegenhoudt. Marie-José lacht: “Dat had Gradje fantastisch gevonden.”
