Recent Nieuws zondag 10 augustus, 2025 11:46
Katholieken vechten tegen sluiting van hun geliefde kerk: “We bereiken ook jongeren”
De strijd om de Caeciliakerk in Berkel-Enschot
De Caeciliakerk in Berkel-Enschot staat op de lijst voor sluiting, maar dat laat een groep trouwe parochianen niet zomaar gebeuren. Voor hen is deze kerk meer dan alleen een gebouw – het is een plek van ontmoeting, rust en spirituele verbinding. En ja hoor, ook jongeren blijken zich aangetrokken te voelen tot dit stukje traditie midden in de Kerkstraat.
De zomerserie De Kerkstraat brengt vandaag Berkel-Enschot in beeld. Het kerkbestuur kondigde al in 2022 aan dat de Caeciliakerk moet sluiten, maar wanneer dat precies gaat gebeuren, is nog onduidelijk. Een actieve groep kerkgangers heeft zich echter verenigd en een daadkrachtige actiegroep opgericht. Ze hebben al 300 steunbetuigingen verzameld in een poging het parochiebestuur over te halpen. Want volgens hen is de parochie juist bloeiend: “We hebben heel veel vrijwilligers en activiteiten. Op zondag zit de kerk met tachtig tot honderd mensen aardig vol,” vertelt Koert Rasenberg.
Jongeren zoeken verbinding
Rob Elings, die in de Kerkstraat is geboren, merkt dat ook jongeren zich hier thuis voelen: “Ik heb hier afgelopen week zitten bidden met twee jongens van vijftien. Die konden het Weesgegroet Maria niet bidden. Dus ik heb het voorgebeden en zij baden het na. En ze waren heel blij. Dus die komen terug.”
Rasenberg benadrukt dat jongeren vaak leegte ervaren in een wereld waarin alles draait om schermen: “Het is natuurlijk een leeg bestaan, alleen achter je tablet. Ze hebben vaak op jonge leeftijd al een burn-out en allerlei aandoeningen. Dus dan zoeken ze ergens steun. En ze zijn niet bevooroordeeld door alle negativiteit over de katholieke kerk.”
Verankerd in de geschiedenis
Anton van Dorp is sinds zijn negende jaarlijks verbonden met de parochie. Hij heeft zelfs een boek geschreven over de rijke geschiedenis ervan: “Al in 1164 stond er een kerk in Enschot. Maar omdat katholieken van de protestantse overheid hun geloof niet mochten belijden, ging die dicht. Er kwam hier op het kerkplein een als schuur vermomde kerk voor terug. Het gebouw dat er nu staat, is van veel later: 1899. Met dubbeltjes en kwartjes van parochianen is die gebouwd.”
Maar Van Dorp gaat het vooral om de ‘ziel’ van de Caeciliakerk: “Het is een punt van ontmoeting, van rust en bezinning. Om stil te staan bij iets anders dan de aanbiedingen bij de Action.” Dat geldt zeker voor Elings: “In mijn jeugd ging ik dagelijks naar de kerk. Iedere dag was ik hier. En dan was ik altijd blij. Ik zat linksachter op een klapstoeltje en dan was ik beschouwend. Ik had een Vader in de hemel en die was heel belangrijk voor mij.”
Er is hoop
Voor de parochianen in Berkel-Enschot is er nog hoop. In Oisterwijk lukte het onlangs om de Joanneskerk open te houden, nadat Rome ingreep tegen de oorspronkelijke beslissing van de bisschop. In Berkel-Enschot hopen ze dat het niet zo ver hoeft te komen. Elings: “Het parochiebestuur heeft een brief naar de bisschop gestuurd, met het verzoek de kerk aan de eredienst te onttrekken, zoals dat heet. Maar de bisschop heeft nog niets getekend, dus we hebben nog steeds hoop.”
Juriste Noor Heemskerk had kortgeleden overleg namens de actiegroep met het bisdom: “Er is al uitstel van sluiting. Er wordt gedacht aan een periode van meerdere jaren, om samen met het parochiebestuur de parochie nieuw leven in te blazen.”
Koert Rasenberg: “We willen mensen weer motiveren om naar de kerk te komen. Jong en oud.” Rob Elings licht toe: “Een jong meisje van 14 komt hier en zegt: ‘Mijn moeder heeft me niet laten dopen, maar ik wil gedoopt worden’. Die komt naar de kerk, met haar vriendinnen. Maar dan moet er natuurlijk wel een aangepaste mis komen.”
Heemskerk deelt nog een leuk detail: “Mijn dochter zit in een studentenkoor in Utrecht en is hier komen zingen. De pastoor zat op de eerste rij.”
Het bisdom kan vanwege vakantie even niet reageren op het verhaal. Meer informatie over Behoud Caeciliakerk vind je via de officiële website.
Werkloze jongeren in China zoeken uitweg in nepkantoren
In China is een vreemd fenomeen opgekomen: de zogenaamde ‘doe-of-je-werk-hebt’-kantoren. Voor een klein bedrag – tussen de 4 en 6 euro per dag – kunnen werklozen terecht in een kantoorruimte waar ze doen alsof ze werken. Het klinkt absurd, maar het is helaas een realiteit voor veel jongeren die worstelen met de druk van de maatschappij.
Sociale druk en werkloosheid
In China hangen professioneel succes en sociale status sterk aan elkaar. Wie geen baan heeft, loopt het risico gezichtsverlies te lijden bij familie, vrienden of zelfs onbekenden. En gezien de economische situatie is dat voor steeds meer mensen een reëel probleem. De groei van de Chinese economie vertraagt en geschikte banen zijn schaars. Daardoor zien jongeren zich genoodzaakt tot creatieve (maar soms betreurenswaardige) oplossingen.
Deze nepkantoren verschijnen overal, van Peking tot Guilin. Je kunt er een bureau huren, lunchen en doen alsof je werkt – gewoon om te voorkomen dat mensen vragen stellen als “Waarom heb je nog geen baan?” Een reclamevideo benadrukt dit duidelijk: “Wil je niet uitleggen dat je werkloos bent? Kom hierheen!”
Reclame voor nepwerk
Ook uitbaters van deze kantoren geven interviews. Zo legt één van hen uit: “Er is niets mis met het geruststellen van je familie.” Maar niet iedereen ziet het zo. Op internet woedt een heftige discussie. Sommigen vinden het wel begrijpelijk dat mensen onder druk staan, maar dat je geld betaalt om te doen alsof je werkt en dan ook nog liegt tegen wie je lief bent? Dat gaat volgens velen echt te ver.
Critici stellen dat werklozen hun tijd en geld beter kunnen investeren in het leren van nieuwe vaardigheden. Dat zou hun kansen op een echte baan vergroten, in plaats van het probleem voor je uit blijven schuiven.
Toch zijn er ook voorstanders. Zij denken dat deze kantoren juist helpen om regelmaat en structuur in je leven te brengen. In plaats van dagenlang thuis te liggen, dwing je jezelf om op te staan, iets aan te trekken wat op een werkoutfit lijkt, en ergens naartoe te gaan. Bovendien ontmoet je misschien mensen waarmee je later iets kunt beginnen.
Regels en rituelen
Sommige van deze nepkantoren hebben zelfs regels. In Hangzhou bijvoorbeeld mogen huurders niet te laat komen, geen spelletjes spelen of roken. In plaats daarvan krijgen ze klusjes of opdrachten, alsof het een echte baan is. Dit moet mensen weerbaar maken voor wanneer ze écht een functie vinden.
Maar het vinden van werk is momenteel allesbehalve makkelijk. China kampt al jaren met hoge werkloosheidscijfers, vooral onder jongeren. Vorige zomer werd de jeugdwerkloosheid zelfs zo hoog dat de overheid besloot om bepaalde cijfers niet meer openbaar te maken. Later veranderde men van tactiek en werden andere manieren gevonden om de cijfers wat gunstiger te laten lijken.
Een vertekend beeld
Het officiële werkloosheidspercentage geeft trouwens maar een deel van het verhaal. Iemand die slechts één uur per week werkt, wordt al niet meer geregistreerd als werkloos. Dat zorgt voor een flinke vertekening van de werkelijke situatie.
Eén van de grootste oorzaken van de werkloosheid is de mismatch tussen wat werkgevers nodig hebben en wat werkzoekenden te bieden hebben. Tegelijkertijd stroomt het land vol met hogeropgeleiden. Van 7 naar 12 miljoen diploma’s per jaar tussen 2014 en 2024. Families investeren zwaar in opleidingen, maar de verwachtingen worden niet altijd waargemaakt. En dus zoekt men uitweg in het doen alsof.
Tijd voor een ander gesprek
Of je nu voor of tegen deze nepkantoren bent, over één ding lijken veel mensen het wel eens: het stigma rond werkloosheid moet verdwijnen. Want in deze economische context is werkloosheid voor veel mensen gewoon een feit, hoe hard ze ook proberen.
Jongen (16) wordt bedreigd door man (19) met pistool, maar GPS-tag in fatbike leidt tot snelle oplossing
Het gebeurde gistermiddag in Middelburg, in de wijk Dauwendaele. Een 16-jarige jongen was onderweg met de fatbike van zijn vriendin en maakte even een stop in een parkje om wat vrienden te bezoeken. Daar trof hij een groep mensen aan, waaronder iemand die hij niet kende — later bleek dat de verdachte.
Volgens de politie liep het zo: de verdachte vroeg gewoon of de jongen hem even ergens naartoe kon brengen op de fiets. De jongen stemde daarmee in en reed de man naar de afgesproken plek. Maar zodra ze daar aankwamen, stapte de man af… en trok een pistool.
Met het wapen in de hand eiste hij de fatbike op. Wat hij echter niet wist: de fiets had een GPS-tag erin zitten. De jongen belde direct de politie, en dankzij die tracker werd de fiets al snel weer gevonden. Kort daarna werd ook de dader aangehouden.
De man van 19 wordt overigens niet alleen verdacht van dit incident. De politie ziet namelijk een patroon in verschillende meldingen waarbij een persoon op dezelfde manier wordt beschreven, inclusief het bedreigen met een pistool. Er wordt daarom verder onderzoek gedaan naar mogelijke andere feiten waarvan deze man zou kunnen zijn verdacht.
Borculo herdenkt de vernietigende tornado van 100 jaar geleden
Vandaag precies een eeuw geleden beleefde het Achterhoekse dorp Borculo een van de heftigste natuurrampen uit de Nederlandse geschiedenis. Een enorme windhoos trok door het dorp, met vreselijke gevolgen: drie mensen verloren hun leven, tachtig raakten gewond en maar liefst tweeduizend mensen stonden plots zonder dak boven hun hoofd.
Hoewel het officieel geen cycloon was – die komen hier niet voor – wordt de gebeurtenis in Borculo al snel de “Cycloon van Borculo” genoemd. Het was wel degelijk een zware tornado, een van de vele die op die dag over delen van Brabant, Gelderland en Twente trokken.
NOS-weervrouw Roosmarijn Knol legt uit hoe zo’n windhoos werkt: “Windhozen zijn soort slurfen of kurkentrekkers onder een bui. Ze kunnen niet bestaan zonder een bui.” Wat de schade in Borculo zo bijzonder maakte? De kracht van de wind, de locatie waar het zich afspeelde én het feit dat huizen destijds minder stevig gebouwd waren dan nu.
Rond 19.00 uur zagen de mensen in Borculo de buien en de draaiende wolken snel naderen. Ooggetuigen vertelden later over angstaanjagende beelden: bomen knapten als lucifers, daken vlogen de lucht in. En hoewel de windhoos maar zo’n acht minuten duurde, had hij een compleet verwoest landschap achtergelaten.
Hulp uit het hele land
De nasleep bracht iets nieuws voort: hulp uit heel Nederland. Volgens stadshistoricus Peter Nieuwenhuis was dit de eerste grote, landelijke inzamelingsactie ooit. “Eigenlijk is dit de basis geweest voor wat later Giro 555 zou worden.” Er werd maar liefst drie miljoen gulden opgehaald – een gigantisch bedrag voor die tijd.
De reden dat er zoveel geld binnenkwam? Borculo was ineens wereldnieuws. Internationale kranten berichtten over de ramp, en foto’s van de verwoesting werden zelfs afgedrukt in kranten, iets wat destijds uitzonderlijk was.
Publieke aandacht en ramptoerisme
Een grote rol in die publiciteit speelde de toenmalige burgemeester Robert de Muralt. Hij zocht actief de schijnwerpers op en vroeg om hulp van de regering. Al snel daarna bezocht koningin Wilhelmina het getroffen dorp, samen met haar dochter Juliana.
In de weken daarna stroomde Borculo vol met nieuwsgierigen. Meer dan een half miljoen mensen kwam langs om de schade met eigen ogen te zien. Voor wie niet kon komen kijken, werd speciaal een bioscoopfilmpje gemaakt – een soort journaalitem voordat het journaal zelfs bestond.
Herdenking vandaag
Vandaag vindt in Borculo een herdenkingsdienst plaats in de kerk. Deze dienst wordt naar verwachting goed bezocht, ook door familie van de betrokkenen – zoals een achterkleinzoon van burgemeester De Muralt.
Ralf werd besprongen door een heel klein beestje – en Frans heeft het antwoord!
Iedereen kent die momenten: je zit rustig ergens, of loopt gewoon door de tuin, en dan landt er ineens iets onverwachts op je arm. Zo ging het in elk geval bij Ralf de Jong. Hij kreeg tijdens een wandeling namelijk een minuscule ‘aanval’ te verwerken van een piepklein diertje dat plots op zijn hand sprong.
Gelukkig is er iemand die precies weet wat dit mysterieuze insect was: boswachter Frans Kapteijns. In zijn wekelijkse Stuifmail deelt hij zijn natuurlijke kennis en beantwoordt vragen van lezers. Dit keer kwam onder andere een foto van Ralf langs, waarop duidelijk te zien is welk beestje hem had gevonden.
Wat was dat voor beest?
Het blijkt te gaan om een dwergcicade, ook wel bekend als een bladspringer. De wetenschappelijke naam van deze soort is Lassus scutellaris. In het Engels heet het diertje elm leafhopper, wat vrij vertaald neerkomt op “iepbladspringer”. Hoewel de Nederlandse naam nog niet officieel vaststaat, is het duidelijk dat dit insect behoort tot de groep van cicaden – een grote familie met wereldwijd zo’n 20.000 beschreven soorten.
Deze kleine sprintrippenaar kan zich snel bewegen en springt gemakkelijk van het ene blad naar het andere. Volwassen exemplaren kunnen zelfs vliegen. Bij gevaar vluchten ze doorgaans naar de schaduwzijde van een blad of maken dat ze wegkomen met hun vleugels. Ze leven van plantensap, dat ze opzuigen met hun zuigsnuit.
Hoe zeldzaam is dit?
Zelfs al zie je ze bijna nooit voorbijkomen, dwergcicaden zoals deze Lassus scutellaris komen best vaak voor in Nederland. Alleen merk je ze meestal niets aan – tenzij ze toevallig op jou belanden, zoals bij Ralf het geval was. Dus ja, het is een beetje pech (of geluk?), maar het gebeurt echt wel vaker.
Wil je meer weten over dit piepkleine wonder van de natuur? Of heb je zelf ooit iets vergelijkbaars gezien? Stuur je vraag dan even naar [email protected], dan hoef jij straks niet per ongeluk last van een mini-sprinkhaan te krijgen.
Helft van Nederlanders wil schermtijd op vakantie drastisch verminderen – ouders vooral
Corine van Vuren uit Hillegom mag binnenkort met haar gezin de deur uit voor een welverdiende vakantie. Met haar twee kinderen, 9 en 11 jaar oud, gaat het naar een boederijcamping in Friesland. En ja, de telefoons gaan mee. De oudste heeft er al één, de jongste wil er dolgraag een cadeau krijgen. Maar of dat al is geregeld? Nee hoor, dat blijft nog even een discussiepunt.
Thuis krijgt Corine’s zoon maar een paar uur per dag schermtijd, via een app die zijn gebruik beperkt. Hij mag alleen WhatsApp’en en spelletjes doen, sociale media zijn nog taboe. Op vakantie willen ze dat verder terugbrengen. “We hebben afgesproken dat overdag geen van allen de telefoon gebruikt. Pas na het einde van de middag mag het een uurtje”, vertelt ze.
En zij staan daarmee niet alleen: liefst 51 procent van de mensen wil tijdens de vakantie bewust minder tijd doorbrengen voor het scherm. Dat is volgens gezinspsycholoog Kimberley Galenkamp een perfecte kans om nieuwe gewoontes te ontwikkelen. “Een verandering in omgeving werkt vaak als een kickstart,” legt ze uit. “Thuis ben je gewend om na een drukke dag automatisch te grijpen naar je telefoon. Je bent moe, en scrollen voelt dan makkelijker dan bijvoorbeeld de was opvouwen.”
Maar op vakantie is het anders. Daar heb je meer ruimte voor leuke activiteiten en minder verplichtingen. En hoe meer je daarvan geniet, hoe minder je je telefoon mist. Hoe minder je dus scrollt, hoe beter je je voelt.
Ouders maken afspraken over schermtijd
Bijna een derde van de ouders in het RTL Nieuwspanel (33 procent) heeft samen met hun kinderen regels afgesproken over het gebruik van telefoons, tablets en dergelijke. Sommige ouders laten weten dat slecht weer iets meer schermtijd toelaat dan wanneer het mooi weer is. Anderen nemen juist strengere maatregelen: “De telefoon mag niet mee naar het zwembad of het strand” of “Hij ligt gewoon in de kast, behalve als we op excursie gaan of de stad in trekken.”
Toch blijven veel ouders zelf de baas over de schermtijdregels. Niet minder dan 67 procent laat weten dat de kinderen hierin geen inspraak hebben. “Ik bepaal gewoon hoeveel uur ze mogen,” zegt één ouder. Een ander voegt eraan toe: “Alleen als alles opgeruimd is, mogen ze naar het scherm kijken.”
Galenkamp wijst erop dat het belangrijk is om als gezin afspraken te maken én ook aan te houden – al moet je als ouder zelf natuurlijk ook meedoen. Ze benadrukt dat de aanpak per leeftijd verschilt. Bij jonge kinderen zonder eigen telefoon raadt ze aan om de vakantie zo schermvrij mogelijk te houden. “Zelfs geen filmpje kijken in een restaurant,” want dit kan kinderen overprikkelen. “Ze raken gewend aan snelheid en constante prikkels, waardoor ze zichzelf steeds moeilijker kunnen vervelen. Terwijl dat precies is wat nodig is voor creativiteit en mentale groei.”
Tips voor minder schermtijd op vakantie
Voor tieners is het lastiger om schermtijd volledig te verbannen, omdat social media en communicatie via apps nu eenmaal een grote rol spelen in hun leven. Toch is het goed om het gesprek aan te gaan: “Vraag hoe zij het zien. Wat willen ze graag doen op vakantie, en past de telefoon daar eigenlijk wel bij?” Zo creëer je samen een balans.
Ook op lange reizen, zoals autoritten of vliegreizen, kun je afspraken maken. Galenkamp stelt voor: “Één filmpje en dan gaat de telefoon weg. Of: je mag hem alleen gebruiken onderweg, zodra je aankomt, gaat hij in de koffer.” Corine herkent dit: “Wij willen allemaal even loskomen van onze telefoon en juist meer met elkaar praten.”
Het onderzoek waarin deze cijfers naar voren kwamen, is uitgevoerd tussen 5 en 8 augustus onder ongeveer 22.000 leden van het RTL Nieuwspanel. Dit panel bestaat momenteel uit ruim 59.000 personen en is representatief voor verschillende demografische kenmerken zoals leeftijd, geslacht en opleidingsniveau.
Wil jij ook meedoen aan toekomstige enquêtes van het RTL Nieuwspanel? Meld je dan hier aan!
