Entertainment Nieuws woensdag 30 juli, 2025 19:30
Nieuwe liefde lost oude afspraak op: vervolg op My Best Friend’s Wedding komt eraan
My Best Friend’s Wedding vertelt het verhaal van Julianne en Michael, twee bakkeleien vrienden die elkaar op hun 28ste beloofden elkaar te huwen als ze nog vrijgezel waren. Toen Michael vervolgens wél de ware vond, spande Julianne—gespeeld door een furieuze Julia Roberts—alles op om dé bruiloft van het jaar te laten mislukken. Het resultaat? Een klassieke romcom die bijna 300 miljoen dollar in het laatje bracht en nog steeds op veel mensen haar “skinnylove”-soundtrack herkend.
Liefde 25 jaar later
Nu, een kwart eeuw na dato, gonst het van de geruchten over een vervolg. De New York Post peilde vorige week bij Dermot Mulroney-himself; hij zei dat hij “weet dat er over een sequel wordt nagedacht”, verder kon hij geen details geven. Of Julia en hijzelf weer langs zullen komen, blijft dus een vraagteken. Maar laten we eerlijk zijn: zonder hen is het natuurlijk geen My Best Friend’s Wedding meer—hooguit “My Best Friend’s Recasting”.
Steeds meer vervolgen op komst
Met het succes van recente revivals—trots op Viola Davis in The Hunger Games-prequel—heeft Hollywood duidelijk geleerd dat nostalgie zich wél verkocht. Of we Michael dit keer toch gaan zien draaien op zijn eigen bruiloft, en of Julianne nu naast hem of tegenover hem staat, moeten we geduldig afwachten.
Ted en Mary krijgen de welverdiende spotlight (én niet voor een rol deze keer!)
Stel je voor: je ziet twee van de liefste gezichten uit Hollywood op dat podium, maar het gaat dit keer niet om een stapeltje nieuwe beeldjes voor hun schoorsteenmantel. Nee, Mary Steenburgen en Ted Danson mogen straks, tijdens de Emmy Awards, de Bob Hope Humanitarian Award in ontvangst nemen. En dat is best bijzonder, want sinds 2022 heeft niemand die eer meer gekregen.
Een leven lang weggeven in plaats van alleen verdienen
Waarom die prijs? Simpel: het duo gooit al jaren hoge ogen met filantropie, activism en een tomeloze drive om de wereld wat mooier achter te laten. Ze zeggen: “We verdienen ons bord niet alleen met acteerwerk, we vullen het ook met daden.” Vinden wij mooi gezegd.
Het is eigenlijk dubbel bijzonder:
– Het is de allereerste keer dat een koppel de award wint.
– Oprah kreeg hem ooit als eerste (2002), daarna o.a. George Clooney en Sean Penn.
– Sinds 2022 lag de prijs even op de plank – nu maakt hij dus een feel-good comeback.
Met deze award kleurt hun lijstje nieuw
Met rollen in Cheers en Back to the Future Part III wisten we al dat ze talent hebben, maar met deze humanitaire award voegt het paar sinds 1995 toe wat echt telt: een stip op hun erelijst die veel verder reikt dan Hollywood.
Kortom, reden genoeg om straks extra luid te klappen als Ted en Mary het podium betreden. Ze tonen dat je niet per se superheldenpak nodig hebt om de wereld te redden; soms is een groot hart – en een flinke dosis doorzettingsvermogen – al genoeg.
Wat gebeurde er tussen Jan Slagter en Eus? En waarom zwegen NPO én Mores?
Maandag liet Jan Slagter in Shownieuws weten dat hij niet verder wil met Eus (Özcan) omdat Eus in Zomergasten geen sorry zei over z’n opmerkingen over die video rond Matthijs van Nieuwkerk. Jan hoorde dat publiekelijk te zeggen – en dat viel rauw op z’n dak. Tim Hofman schreef bijvoorbeeld op Threads: vinden we het echt normaal dat een omroepbaas op tv iemand ontslaat plus “een beledigende trap na”? Hij noemde het misbruik van positie. En opvallend: geen piep van de NPO of producent Mores – alleen de standaardlijn: ze gaan nooit in op individuele gevallen.
Jan blikt terug bij Spraakmakers
Woensdag klom hij bij NPO Radio 1 alsnog in Spraakmakers om uitleg te geven. Hij gaf toe dat hij toen “vanuit een bepaalde emotie” sprak. Verder zei hij simpelweg: “Ik heb erover nagedacht, en ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijzelf.” Zin om zijn woorden terug te nemen? Nope.
Andere opdrachtgevers lopen nog gewoon door
Ondertussen blijken andere partijen gewoon zaken te doen met Eus – imagoschade of niet. Hoe dat precies zit, zie je in de video van RTL Boulevard.
Birmingham zegt in bloemen en gezang vaarwel tot Ozzy Osbourne
Je kon het bijna aan de lucht voelen: vandaag was niet zomaar een zaterdag, maar dé dag waarop heel Birmingham zijn rockheld uitwuifde. Tienduizenden fans verzamelden zich langs de route van een rouwstoet die dwars door de stad trok, allemaal om hun “Prince of Darkness” nog één laatste keer te zien.
Een zee van bloemen op de Black Sabbath-brug
Zodra de stoet naderde, klonk er gegil en gefluister: “Ozzy, Ozzy!” Menigeen had tranen in de ogen. Sharon, Jack en Kelly Osbourne stapten even uit om de enorme bloemenzee die de brug bedekte van dichtbij te bekijken. Foto’s tonen hoe ze elkaar stevig vasthielden, zichtbaar geëmotioneerd door de steun vanuit de menigte. Zelfs de rook van de passerende bussen leek stil te staan.
Verderop vanaf het bruggetje en de bijbehorende bankjes van Black Sabbath waren de klaprozen, rode rozen en zwarte sierlinten niet meer te tellen. Per slot van rekening was dit dé plek die naam en faam van de band – en dus van Ozzy – ooit mee schiep.
Privé-begrafenis na openlijke eerbetoon
Na enkele minuten stapten de nabestaanden weer in de auto’s en reed de stoet door naar een besloten locatie waar de werkelijke begrafenis – alleen voor familie en directe vrienden – plaatsvond. De rest van de stad bleef achter met een gevoel dat niemand snel zal vergeten.
Final bow in eigen stad
Vorige week dinsdag, exact een week geleden, kwam het nieuws dat de 76-jarige artiest zijn strijd tegen de ziekte van Parkinson had verloren. Begin deze maand gaf hij met de oorspronkelijke Black Sabbath-bezetting al een kleine, intieme afscheidsshow in Villa Park, het stadion van de voetbalklanten van Aston Villa. Bands als Metallica kwamen special langs om het podium van de pionier te eren; bij elke noot was te merken dat Ozzy zelf wist dat dit zijn laatste grote optreden zou zijn.
“Hij was onze jongen uit de buurt”
Burgemeester Zafar Iqbal sprak bewoners toe met tranen in zijn ogen: “Ozzy was niet alleen een muzikaal fenomeen, hij was en blijft een zoon van Birmingham.” Inmiddels kun je zowel online als in het stadhuis condoleance-registers tekenen; de rij voor de papieren versie liep tot buiten de deur.
Stadshart stilgelegd voor één man
Om alles in goede banen te leiden, werd de flinke verkeersader Broad Street tijdelijk op slot gezet. Geen auto’s, alleen mensen. Op een gegeven moment hield de menigte spontaan een minuut stilte waarin de stilte luider was dan ooit.
Fan Evie Mayo, gehuld in een vintage Blizzard of Ozz-shirt, vertelde tegen persbureau AP: “Je voelt nu pas echt hoe groot zijn invloed was. Ozzy is weg, maar zijn geluid zal nooit doodgaan.”
Van fabriekshal naar wereldpodium
Eind jaren zestig pakten Ozzy, gitarist Tony Iommi, bassist Geezer Butler en drummer Bill Ward gewoon nog een oude fabriekshal in de stad. Daaruit rolde uiteindelijk band die wordt gezien als dé geboorte van heavy metal. Wereldwijd verkocht Black Sabbath meer dan 75 miljoen albums; een getal dat nog steeds groeit als je de streams meerekent. Toen Ozzy er in de late jaren ’70 uit werd gegooid, verraste hij velen door ook solo een gigantische carrière te bouwen.
De reality-tv die iedereen keek
En wie herinnert zich niet het hilarische en chaotische gezin Osbourne uit begin jaren 2000? MTV strooide wekelijks met afleveringen van “The Osbournes”, waarin Ozzy, Sharon, Jack en Kelly door hun eigen huis banjerden. Opeens zaten scholieren én hun ouders lachend voor de buis.
Roos houdt het lekker simpel op Lombok: bootje, biertje en zon
Genieten met een hoofdletter G! Dat doet Roos vanaf Lombok, waar ze op een simpel bootje geen cent te makken heeft. Terwijl de bilnaad van haar zwembroek netjes door de zon wordt bijgekleurd, klinkt een ijskoude Bintang en liggen de voeten gemoedelijk in het fijne zand. Geen superjacht met champagne en flitsende gadgets, maar een eigen draai aan quality time met de familie. Even geen schreeuwende sybaritische luxe – Roos shows wat echt werkt: elkaar, de zee en een telefoon om die zonnestralen vast te houden.
Kleine gelukjes, groot geluk dankzij Regenboogboek van 2023
Wist je dat de titel Kleine Gelukjes van Audrey Adelin zojuist is uitgeroepen tot Regenboogboek van het Jaar? 1.500 lezers plus een jury van Winq-magazine en Hebban staken massaal de handen uit de mouwen om dit Belgische pareltje de hoofdprijs te geven. Het verhaaltje? Superkort: nieuwe studente ontdekt dat ze stapelverliefd wordt op een medestudente. De jury noemde het “een boek waarin de queer community zich veilig kan omrollen van plezier op elke pagina”. Nou, als dat geen compliment is!
Boeken over lesbische liefde zijn hotter dan ooit
Daphne de Heer van Velvet Publishers ziet haar mailbox exploderen. Volgens haar is de vraag naar boeken met lesbische verhaallijnen sinds kort door het dak gegaan. “Die verhalen komen nu veel breder voor dan vroeger,” legt ze uit. Ze richtte haar uitgeverij mede op om een positieve queer-representatie te bieden. Haar lezers? Een bonte stoet van 18- tot 88-jarigen die je tegenkomt op boekenfestivals, lezingen en online.
Lotte Bosch van boekhandel Athenaeum bevestigt: “Online wordt er ontzettend veel gepost en gedeeld over queer boeken. Dat zie je meteen terug in onze winkel: klanten vragen er specifiek naar of pakken ze spontaan uit het schap.”
Waarom vroeger die clichés zo bleven plakken
Even een snelle geschiedenisles: tussen 1950 en 1990 verschenen er nauwelijks boeken met openlijke lesbische personages. En mocht er al eens een vrouwenkoppel in voorkomen, dan was het meestal één groot drama: “Hoe moeilijk het uit de kast komen is”, of “het wordt nooit geaccepteerd”. Daar kwamen weinig feel good vibes vanaf.
Loes van Roozendaal herkent dat pijnlijke patroon. “Toen ik zelf twijfelde, zocht ik boeken die mij steunden. In de bieb vond ik alleen maar verhalen over ‘het probleem van lesbisch zijn’. Bof je even.” Ook Lotte Bosch ziet nog steeds hetzelfde cliché opduiken: “Lesbische liefdes die vastlopen of tragisch eindigen—je komt het nog steeds tegen.”
Van probleemverhaal naar feelgood-roman
Gelukkig verandert alles in rap tempo. De nieuwe generatie schrijvers laat lesbische relaties gewoon ’mee-ademen’ in het verhaal. De romance is er, maar het is niet per se hét hoofdgerecht. Hanna Bervoets, Nina Polak en anderen schrijven verhalen waarin vrouwen van vrouwen houden zonder dat het boek er volledig om draait. Het is méér een detail, net zo logisch als koffie bij het ontbijt.
Dat merkt Van Roozendaal in haar eigen boekenkast: “In mijn moderne collectie staat geen enkel boek dat trapt op ‘kijk, ik ben lesbisch’. Je volgt gewoon een leuk of breekbaar liefdesleven, precies zoals in hetero-romances.”
Zo gewoon wordt het nu – en daar wordt iedereen blij van
Doordat hetero én queer verhalen steeds meer door elkaar gaan lopen, verdwijnt het wij-zij denken. Van Roozendaal geeft een voorbeeld: haar moeder las onlangs een roman van Maartje Wortel met een vrouwenkoppel erin. Tijdens de boekenclub werd daar amper over gepraat. “De lesbische relatie was gewoon onderdeel van het verhaal. Als dat normaler wordt, gaan ook mensen die er verder van af staan het vanzelfsprekender vinden.”
Het mooiste compliment? “Vroeger beeldde ik lesbiennes in als kortharige motorrijders in houthakkersblouses. Tegenwoordig weet ik dat elke vrouw een eigen persoonlijkheid heeft en er is geen standaard-lesbisch meer. Geen clichés, maar gewoon het echte leven.” Tijd om die feelgood-romans in te duiken, dus!
