Recent Nieuws zaterdag 19 juli, 2025 11:45
De laatste bakker van Erp stopt: “Ik heb nog nachtmerries van corona”
Wie tegenwoordig de deur openduwt van bakkerij Barten in Erp, voelt zich meteen thuis. Het is er net zoals vroeger – een beetje alsof je bij oma binnenloopt. Er staat een tafel waar klanten gezellig koffie drinken en een broodje eten. Maar dat vertrouwde beeld verdwijnt binnenkort voorgoed.
Bakker Jac Barten (70) en zijn vrouw Marjon (64) hebben besloten om na jarenlang harde werk hun winkel definitief te sluiten. En dus komt er op zaterdag een einde aan de laatste bakkerij die Erp nog telde. De afgelopen dagen was het een komen en gaan van trouwe klanten die afscheid kwamen nemen. Sommigen brachten bloemen mee, anderen chocolaatjes. Een vaste klant: “Het is echt zielig dat hij stopt, dit is de beste bakker die ik ken. Van mij had hij nog wel 25 jaar door mogen gaan.”
Tijd voor rust
Maar langer doorgaan? Dat willen Jac en Marjon niet meer. Het vroege opstaan – elke dag om half drie ’s nachts uit bed – en de lange werkdagen eisen hun tol. Ooit hoopten ze dat hun zoon de zaak zou overnemen, maar die ziet ervan af. Het is gewoon te veel gedoe en werk, vindt hij. Dus is er geen opvolging.
En het bakkersvak is de afgelopen jaren ook steeds zwaarder geworden. Veel collega’s gingen failliet tijdens of na de coronapandemie, soms door de schrik van toen, andere kregen het te kwaad door de onbetaalbare energierekeningen. Jac heeft daarvan nog steeds last in zijn hoofd: “Van corona krijg ik nog steeds nachtmerries. Ik probeer het wel weg te duwen, maar het blijft toch hangen.”
Hij vertelt hoe Erp een echte corona-haard werd in Brabant. “Je zag het aan de klokken. Bijna iedere week weer een begrafenis. Mensen kwamen binnen met mondkapjes, iedereen moest afstand houden. Je mocht het brood niet meer binnen afgeven, maar moest het aan de deurknop hangen. Dat gaat je echt aan.”
Zelf verloor hij zijn moeder aan corona in een verzorgingshuis in Volkel. Toch is de bakkerij wonderlijk genoeg de storm door komen. Pandemie én energiecrisis overleefd – maar nu is het tijd voor iets anders.
Antiek vak
“Als je iets graag doet, dan vliegt de tijd,” zegt Jac. En hoewel hij bijna 71 is, vindt hij het zelf helemaal niet gek dat hij nog zo lang is doorgegaan. “Maar ik kan natuurlijk niet eeuwig doorgaan.” Wat hij straks het meeste zal missen? De contacten met de klanten – de gesprekken, de glimlachen, de vertrouwde gezichten.
Vroeger telde Erp maar liefst vier bakkerijen. Nu is er niets meer over. Met lede ogen ziet Jac hoe kleine, antieke zaken als groenteboeren, slagerijen en bakkers steeds vaker verdwijnen. “Maar als wij straks onder een parasol liggen, dan zien we de mensen uit Erp vast nog wel ergens tegenkomen.”
Het was geen makkelijk besluit om te stoppen, geeft hij toe. Maar als de bouwvakperiode voorbij is en de drukte weer volledig terugkeert, dan hadden ze daar allebei geen zin meer in. Deze zomer voelt daarom als het juiste moment om er een punt achter te zetten.
Stolp en speculaas
Jac nam de bakkerij ooit over van zijn ouders en groeide erin op. “Het bakkersvak is me letterlijk met de paplepel ingegoten.” Hij is trots op wat ze samen met Marjon hebben opgebouwd. Vooral zijn speculaas, anijskrollen en worstenbroodjes prijst hij hoog aan. “Dat gaat de mensen echt missen, dat weet ik zeker.”
Maar ja, iedere bakker denkt natuurlijk dat hij de beste is. “Toch denk ik dat wij er behoorlijk goed in waren,” lacht hij breed. Wie straks zin heeft in een warm worstenbroodje of een knapperige speculaas moet dus elders zijn geluk beproeven.
Pinda’s, beren en verraad: het einde van een Tilburgs dierenpark
Het verhaal van het Tilburgse Dierenpark is een mix van dromen, succes, frustratie en uiteindelijk tragiek. De plek waar het ooit stond, is nog steeds te vinden in de Oude Warande, dat stadspark uit 1712. Het park zelf opende in 1932 onder de naam Burgers Dierenpark, maar kreeg later een andere eigenaar: de familie Van Dijk.
Voor bijna 40 jaar was het een populaire bestemming voor gezinnen. Mensen kwamen hier niet alleen om leeuwen, tijgers en olifanten te zien, maar ook voor de pinda’s. Die verkochten ze voor een paar cent per zak, en de beren hadden daar zo’n trek in dat ze kunstjes leerden om bezoekers extra zakken te ontfutselen. Soms aten ze zoveel pinda’s dat ze hun normale voer lieten staan. In het restaurant liepen obers in nette pakken rond, terwijl kinderen zich uitleefden in de speeltuin. Kortom: het park draaide als een tierelier.
Maar achter de schermen was het niet altijd even rooskleurig. De grond waar het park op stond, was al decennia eerder aangevraagd door de familie Van Dijk, die oorspronkelijk begon met vogels – vooral kanaries – en later exotische dieren ging handelen. Ze droomden van hun eigen dierenpark, maar moesten wachten omdat de gemeente destijds koos voor het plan van de familie Burgers. Pas in 1946 kregen de Van Dijks hun kans. Eerst huurden ze het park, later werd het hun eigendom. Jaar na jaar breidden ze het uit, totdat het in de jaren zestig zo’n tien hectare groot was.
Een droom die uitgroeit – en dan toch strandt
Toch wilde directeur Johan van Dijk nog groter denken. Hij had plannen voor een safaripark, maar weer kreeg hij geen groen licht van de gemeente. En wat gebeurde er? Tilburg zette samen met Hilvarenbeek gewoon zijn eigen safaripark op – Beekse Bergen. Dat werd volgens Van Dijk de doodsteek voor zijn park. “Er zijn 36 wegwijzers naar hun park gezet,” klaagde hij in een interview met de Volkskrant. “Voor ons kreeg ik er twee. Zo klein dat je er echt naar moest zoeken.”
Daarnaast kreeg het park te maken met toenemende druk van dieractivisten en strengere internationale regels voor de handel in exotische dieren. Uiteindelijk werd de verkoop van dieren vrijwel onmogelijk gemaakt. In 1973 besloot Van Dijk om het park te sluiten. Hij liet geen twijfel bestaan over wie hij de schuld gaf: de gemeente.
De gemeente reageerde kort en bondig via een ingezonden brief in dezelfde krant. Daarin betreurde men de sluiting, maar benadrukte men ook dat het park nooit belasting hoefde te betalen en puur commercieel was gerund. Bovendien, aldus de gemeente, had de eigenaar zelf ervoor gekozen om de grond aan te bieden aan de Katholieke Hogeschool.
Een laatste stukje levend erfgoed
Hoewel het park verdwenen is, blijft er wel iets van leven. Tijdens de sluiting in augustus 1973 viel er namelijk een krat met Siberische grondeekhoorns open. Een aantal van deze knaagdieren wist te ontsnappen en vestigde zich in de Oude Warande. Tot op de dag van vandaag zijn deze eekhoorns daar nog steeds terug te vinden – en dat is zelfs de enige plek in Nederland waar je ze kunt tegenkomen!
Bekijk hieronder meer over deze speciale bewoners:
Brand bij papierbedrijf in Oosterhout – grote inzet van brandweer
Gisterenochtend vroeg is er bij het bedrijf Smurfit Kappa in Oosterhout een flinke brand uitgebroken. Het vuur laaide op rond de laad- en losplekken van het bedrijf aan het Wilhelminakanaal-Zuid. Terwijl de brandweer druk in de weer was, stonden medewerkers en chauffeurs buiten op het terrein om te kijken wat er aan de hand was.
Nog niet duidelijk is waar precies de oorzaak van de brand ligt, maar dikke rookwolken waren vanaf de grond goed zichtbaar. Meerdere brandweerploegen zijn ter plaatse gekomen om het vuur onder controle te krijgen.
Steekpartij in Den Bosch: 18-jarige man gewond, vier verdachten op de vlucht
Onderwerp van artikel
Een jonge man uit Zaltbommel is vrijdagavond ernstig gewond geraakt tijdens een incident aan de Brede Haven in Den Bosch. De politie kreeg eerst een melding over een vechtpartij, maar later bleek dat er iemand met een mes was verwond. Getuigen zagen hoe vier jongeren na het voorval snel wegrenden van de plek. Volgens de politie zijn zij mogelijk betrokken bij het gebeuren.
Rond half acht ’s avonds werd de man gevonden, hij had een wond aan zijn been en had behoorlijk wat bloed verloren — op straat was een duidelijk bloedspoor te zien. Hij is met spoed naar een ziekenhuis gebracht, maar gelukkig verkeert hij niet in levensgevaar.
Wat precies zich heeft afgespeeld, is nog onduidelijk. Ook of er daadwerkelijk met een mes is gestoken en waarmee exact, moet verder onderzocht worden. Wel is duidelijk dat er een groepje jongeren ter plaatse was, dat kort na het incident wegliep of wegrend.
Signalement verspreid
De politie heeft via Burgernet een signalement verspreid van vier jongens die mogelijk betrokken zijn. Het gaat om getinte jongeren van rond de twintig jaar oud. Ze zijn ongeveer 1,80 meter lang en hebben kort zwart haar. Inwoners worden gewaarschuwd de verdachten niet zelf te benaderen.
De politie is ter plaatse druk bezig met het onderzoek. Agenten spreken met buurtbewoners en getuigen in de hoop meer informatie boven tafel te krijgen. Mensen die iets gezien of gehoord hebben, worden opgeroepen zich te melden.
Transgender Netwerk waarschuwt: jarenlange wachttijd voor zorg leidt tot ernstige mentale klachten
Het Transgender Netwerk, een organisatie die zich inzet voor de rechten en zorg van genderdiverse mensen, slaat alarm. Mensen die toegang willen krijgen tot transgenderzorg moeten vaak ongelofelijk lang wachten — soms wel zes jaar — voordat ze zelfs maar hun eerste intakegesprek kunnen voeren. Volgens Remke Verdegem, voorzitter van het netwerk, is de situatie volledig uit de hand gelopen. “Deze crisis loopt echt de spuigaten uit. De wachttijden groeien al jaren harder dan dat er oplossingen worden gevonden.”
Zo luidt het nieuwe norm: wie hulp zoekt bij genderdysforie of andere gendergerelateerde vragen, moet niet alleen geduld hebben, maar ook worstelen met toenemende mentale druk. Verdegem benadrukt dat dit soort vertragingen gevaarlijk is. “Mensen die levensreddende zorg nodig hebben, belanden in een soort niemandsland waarin ze maanden of zelfs jaren in onzekerheid verkeren. Dat zie je terug in hun mentale gezondheid. Die verslechtert steeds vaker.”
Onderzoek van 113 Zelfmoordpreventie laat zien hoe serieus het probleem is: meer dan 80 procent van de transmensen in Nederland heeft ooit overwogen om zelfmoord te plegen. Dat percentage ligt véél hoger dan bij niet-trans mensen.
Tijdens de Pride Walk vanmiddag in Amsterdam roept het Transgender Netwerk op voor bewustwording. Met slogans als “Blijf aan de lijn, er zijn nog 7000 wachtenden voor u!” wil men de aandacht vestigen op de hardnekkige problemen binnen de zorgsector.
En terwijl Engeland vanaf komend seizoen trans vrouwen verbiedt mee te doen aan vrouwelijke sportteams, maakt Nederlandse Tiffany zich zorgen dat iets dergelijks hier ook zou kunnen gebeuren. In een kort filmpje vertelt ze haar kant van het verhaal:
Tussen kunst en controverse: hoe gaan festivals om met politiek protest?
De festivalzomer van 2025 zorgt voor meer dan alleen warme dagen en muzikale hoogstandjes. Politieke uitspraken van artiesten op grote podia zijn dit jaar steeds vaker een bron van discussie. Van Gaza tot Black Lives Matter – de grens tussen artistieke vrijheid en provocatie wordt steeds vager. Hoe reageren festivals hierop? En waar ligt eigenlijk de grens?
Rode lijn als stil protest
Het begon al vroeg in het festivalseizoen. Op Zwarte Cross, tijdens het optreden van Typhoon, werd samen met Amnesty International en de organisatie een rode lijn van honderd meter getrokken. Een symbolisch gebaar tegen het geweld in Gaza. De keuze voor deze actie kreeg extra lading doordat het moederbedrijf van Zwarte Cross recent overgenomen was door KKR – een investeringsmaatschappij die volgens sommigen banden heeft met bedrijven op de Westelijke Jordaanoever. Daarom kozen artiesten zoals Hang Youth en Goldband ervoor zich terug te trekken uit het programma.
Van Gaza naar Glastonbury
Deze zomer is het niet bij één incident gebleven. Bob Vylan trok op Glastonbury veel aandacht – en kritiek – door tijdens hun set leuzen als “dood, dood aan de IDF” te laten horen, een verwijzing naar het Israëlische leger. De Britse politie startte vervolgens een strafrechtelijk onderzoek. Ook Kneecap raakte betrokken bij het onderzoek, omdat ze sympathiseerden met een pro-Palestina-actiegroep die onlangs verboden werd. In Nederland traden zij op bij Best Kept Secret, waarbij ook daar Palestina-leuzen werden gescandeerd.
Festivals in de knoop
Zo’n groeiende polarisatie bereikt ook de organisatoren van festivals en poppodia. Willem Westermann van de Vereniging van Evenementenmakers en Berend Schans van de Vereniging Nederlandse Poppodia en Festivals bevestigen dat het thema flink om zich heen grijpt. Volgens hen zien we steeds meer groepen tegenover elkaar staan zonder echt naar elkaar te luisteren. Westermann benadrukt: “Cultuur moet juist de plek zijn waar mensen met elkaar in gesprek blijven.”
Schans benadrukt dat het niet aan de brancheverenigingen is om standpunten in te nemen, maar aan de festivals zelf. Hij waarschuwt ook voor censuur: “Anders krijg je Hongaarse toestanden. Dat willen we absoluut voorkomen.”
Muziek als spreekbuis
Laurens Ham, docent Moderne Nederlandse Letterkunde aan de Universiteit Utrecht en expert op het gebied van protestsongs, ziet duidelijke parallellen met historische bewegingen. “We leven in een extreem politiek muzikaal tijdvak”, stelt hij. Met bewegingen als Extinction Rebellion, Black Lives Matter en het boerenprotest, vinden steeds meer artiesten het belangrijk om zich uit te spreken over maatschappelijke kwesties. En dat is volgens hem geen nieuw fenomeen. “Alleen is er nu wel een heel consistente lijn te ontdekken. Veel artiesten voelen zich genoodzaakt om iets te zeggen. Stil blijven is vaak geen optie meer.”
Censuur of veilige ruimte?
Het Big Rivers Festival in Dordrecht liep tegen de grenzen aan van dit dilemma. Voorafgaand aan het evenement liet de organisatie weten dat politieke statements tijdens optredens niet waren toegestaan. Dat leidde tot veel verontwaardiging, onder andere bij Kane-zanger Dinand Woesthoff, die sprak van ‘censuur’. De organisatie moest later schipperen: “Wij willen artiesten niet censureren of beperken. Het bericht is blijkbaar verkeerd ontvangen.”
Ook Paradiso in Amsterdam kwam onder vuur te liggen na het aankondigen van Bob Vylan. Twee gemaskerde mannen verschenen met een dreigende boodschap: “Als Bob Vylan speelt, komt Amsterdam protesteren.” Toch koos Paradiso ervoor om het optreden door te laten gaan. “Vylan heeft zijn uitspraken later genuanceerd. Binnen de wettelijke perken mag hij zich uiten. Wij staan voor een podium waar artiesten durven te spreken.”
Grenzen kennen én handhaven
Pukkelpop in België laat weten dat controversiële acts als Kneecap gewoon op het programma mogen staan. “Muziek is sinds eeuwen een medium voor persoonlijke en politieke boodschappen.” Ook Mojo, de organisatie achter Lowlands en Down The Rabbit Hole, benadrukt dat de mening van een artiest niet automatisch de mening van het festival is. “Je weet wat je boekt. Als Massive Attack activistisch is, dan weet je dat vooraf.”
Maar het is niet altijd makkelijk. Volgens Willem Westermann van de branchevereniging moeten festivals goed nadenken over wat ze boeken. “Organisaties moeten de regie behouden. Want wat doe je als iets onverwachts gebeurt, midden in een show, waar duizenden mensen bij zijn?”
Douwe Bob: terug op het podium
Douwe Bob stond op 5 juli weer voor het eerst op een podium, na de commotie rond zijn afgezegde optreden bij een Joods kinderevenement. Zijn openingszin: “Zullen we het vanavond weer over leuke dingen hebben?” Een poging om de spanningen los te laten en gewoon muziek te maken.
