Sport Nieuws zondag 13 juli, 2025 15:33
Onderwerp van artikel
Nieky Holzken: Vader en bokser in één, samen met zoon Geraldo op het gala
Nieky Holzken (41) is nog steeds helemaal onder de indruk van wat er zaterdagavond in Helmond gebeurde. Niet als kickbokser, maar dit keer als bokser trad hij aan – en dat was ook nog eens samen met zijn zoon Geraldo. “Dit is wereldnieuws, hoor”, zegt een trotse Holzken. “Nergens ter wereld is ooit eerder zo’n vader-zoon-gala geweest.”
Maar het was niet alleen trotsheid, ook emotie speelde een grote rol. “Ik heb bijna niet geslapen, door al die adrenaline. Het voelt alsof je leeg bent na afloop.” De spanning zat hem dwars, zowel voor zijn eigen wedstrijd als voor die van zijn zoon. “Vóór mijn eigen gevecht moest ik me al volledig rauw voelen van stress om te zien hoe Geraldo het deed.”
Geraldo stond als eerste in de ring. Een korte maar krachtige optreden: binnen 32 seconden lag zijn tegenstander knock-out. “Zo moet het, daar word je als vader beter van”, lacht Nieky. “Hij deed het echt super goed.”
Maar daarna begon pas echt de lastigste taak: zichzelf weer mentaal klaarzetten voor zijn eigen gevecht. “Ik ben met hem mee naar de ring gegaan, en toen moest ik mezelf weer helemaal opladen voor mijn beurt. Dat was zwaar, mentaal én fysiek.”
In zijn eigen duel had hij te maken met Edison Demaj, een stevige Albanese bokser met, zoals Holzken het noemt, “een dikke nek”. “Dat is geen lolletje om tegen te boksen. Dan sla je steeds op zijn dekking en dan wordt het een klus.” Toch won Nieky overtuigend: alle tien de rondes gingen naar zijn naam.
Maar hij blijft kritisch op zichzelf. “Als je 41 bent, moet je dat wel. Anders houd je het niet zo lang vol.” En hoewel de wedstrijd zelf niet de mooiste was om te zien, genoot hij wel van het totale geheel. “Het gala was knettergoed, de sfeer was top. Dus vanavond pakken we er vast een lekker koud pilsje bij!”
Groenewegen blijft hopen op kans om Milan te kloppen
Dylan Groenewegen zet zijn hoop op zondag, als de Tour de France de negende etappe in gaat. De Nederlandse sprinter van Jayco – AlUla hoopt dan eindelijk in de juiste positie te komen om mee te doen naar de dagzege. Tot nu toe is het nog niet gelukt: in geen enkele rit wist hij tot nu toe een top tien te behalen.
“Iedereen in de ploeg staat klaar om me in de beste positie te brengen,” vertelde Groenewegen vooraf in Chinon tegen NOS. Maar tot zover zit het gewoon niet mee. “Je moet ook in de goede positie zien te komen om te kunnen sprinten. Dat was gisteren gewoon niet het geval,” keek hij terug op de rit die Jonathan Milan in Laval won. Groenewegen moest genoegen nemen met een zestiende plek.
“Ik had daarna een verplaatsing, waarin ik alles even kon verwerken. Vooral boos was ik op mezelf. Maar we hebben er wel rustig over gesproken in een meeting. Het voelde teleurstellend, want er zat meer in. Nu probeer ik mijn hoofd leeg te maken. Ik heb vaker meegemaakt dat de eerste sprints niets opleverden, en later het beter werd – zelfs pas in Parijs. Als ik de sprint nog eens terugzie, denk ik wel: Milan is sterk, maar verslaan kan hem.”
Gerommel in de groep, zware taak voor Oranje: EK-droom op losse schroeven
Een pijnlijk einde van het EK komt steeds dichterbij voor het Nederlands vrouwenvoetbalteam. Vanavond staat het laatste groepswedstrijdje tegen Frankrijk gepland, en alleen een overwinning met minimaal drie doelpunten verschil – mits Engeland geen punten verliest – kan nog redding brengen. En dat voelt als een missie onmogelijk.
De ploeg is behoorlijk aangeslagen na die harde 4-0 nederlaag tegen Engeland, terwijl Frankrijk juist goed in vorm zit. Met twee sterke overwinningen achter de rug lijken ze vol vertrouwen richting dit duel te marcheren. Voor bondscoach Andries Jonker zou het ook zijn laatste interland kunnen worden; na het EK neemt Arjan Veurink het stokje over. Een roemloos afscheid dreigt dus, maar natuurlijk wil Jonker er alles aan doen om de boel nog rechtop te trekken.
Alleen: dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er is namelijk meer aan de hand binnen de selectie dan alleen slecht spel. Tijdens en na de wedstrijd tegen Engeland kwamen er verschillende stemmen naar buiten. Daniëlle van de Donk liet bijvoorbeeld duidelijk weten dat ze graag had willen starten, maar dat besluit was blijkbaar al eerder genomen. Ze was snel duidelijk: “Het besluit was gisteravond al genomen. Maar ik voelde me vandaag goed genoeg om te starten.” Geen kritiek op Jonker, zoals ze zelf benadrukte, en ook Jonker zag geen probleem. Toch leek het niet de enige wrijving binnen de ploeg.
Ook Sherida Spitse had wat te zeggen over de manier waarop het spel verliep. “Misschien was de tactiek niet helemaal helder, anders hadden we hem wel uitgevoerd. Maar wij doen dit samen, dus wij staan er ook allemaal achter.” Damaris Egurrola was nog iets scherper in haar uitspraken. In een interview met De Volkskrant vertelde ze openlijk dat ze zich soms buitenspel voelde en keek uit naar de komst van de nieuwe coach.
Kortom: mentaal lijkt het team de periode-Jonker al aan het afsluiten. Terwijl de trainer juist nu moet proberen om de boot weer stabiel te krijgen. De metaforische lekken zitten hem volgens rechtsachter Kerstin Casparij in de manier van druk zetten. Zowel zij als Esmee Brugts werd regelmatig gepasseerd door de Engelse flankspelers. “Onze press kwam niet goed uit, en daardoor hadden we het lastig. Maar in de tweede helft hebben we daar wat aan verbeterd.”
En dan dat extra zeil? Dat zal moeten komen uit de aanval, want Jill Roord, Vivianne Miedema en Chasity Grant kregen weinig kans tegen Engeland. Sommigen opperen dat Brugts als rechtsbuiten moet spelen om meer impact te creëren.
Toch blijft het realistisch gezien een zware opgave. Frankrijk is een sterke tegenstander, die Nederland de laatste vier keer drie keer versloeg. Volgens statistische modellen heeft Nederland slechts 12% kans op kwalificatie – maar veel fans denken dat dat percentage nog hoog ingeschat is.
Zondagavond wordt dus niet alleen de laatste test voor Oranje op dit EK, maar ook mogelijk het slotstuk van Jonkers periode als bondscoach. Of hij straks met hoofd geheven of gebogen vertrekt, hangt af van wat er op het veld gebeurt. En dat voelt wel even spannend.
Etappe 9: Alleen één mag de snelste zijn in ‘Cavendish City’
Als je het over Châteauroux hebt in de context van de Tour de France, dan draait het bijna automatisch om één naam: Mark Cavendish. De stad is door wielrenners en fans alike al lang gedoopt tot “Cavendish City”, en dat heeft te maken met een mooie traditie die sinds 2008 steeds terugkeert. In 2008 pakte hij er zijn eerste ritzege, in 2011 nummer zeventien, en in 2021 zelfs zijn recordbrekende 35e overwinning in de Tour. En nu? Nu is het weer zo ver: etappe 9 komt uit in deze sprintersparadijs.
De rit tussen Chinon en Châteauroux is 174,1 kilometer lang, en hoewel het niet volledig vlak is, ligt er onderweg geen enkel bergpunt op de route. Dat maakt het ideaal voor de spurters. Er valt simpelweg niets te winnen voor de klimmers, en dus zal alles uiteindelijk worden beslist in een massasprint.
Marcel Kittel, zelf geen onbekende in de wereld van de sprints, wees er al enthousiast op dat het vandaag weer gaat gebeuren in “Cavendish City”. Volgens hem is de aankomst perfect: breed, vrijwel recht, drie bochten in de laatste vijf kilometer, maar verder geen gevaren. “Een mooie lange sprint”, aldus Kittel, “perfect voor Jonathan Milan en Tim Merlier.” Beiden wonnen al een etappe in deze Tour, maar ook Dylan Groenewegen hoopt hier natuurlijk nog iets te kunnen pakken.
Zij zijn de grote namen van nu, maar vergeleken met Cavendish hebben ze – statistisch gezien – nog een lange weg te gaan. Tadej Pogačar is wellicht de enige rijder die qua aantal ritzeges in de buurt komt. Op zijn 26e heeft hij er al achttien op zijn naam staan, terwijl Cavendish op dezelfde leeftijd al twintig had gepakt. Maar vandaag is geen dag voor geletruidragers of klimmers — nee, dit is echt een feestdag voor de spurters.
Cavendish zelf was vorig jaar voor het eerst als toeschouwer bij de Tour aanwezig, nadat hij zijn carrière afsloot met dat indrukwekkende record. Na een sprint zag hij de verslaggevers met verbazing aankijken: “Het gaat zó snel! We gingen veel sneller dan ik ooit doorhad toen ik het deed.”
Wie er vanmiddag ook over de streep komt, mag zich terecht de snelste noemen. Morgen is het trouwens Franse feestdag, en wordt het relatief vlakke begin van deze Tour afgesloten. Daarna? Dan komen de bergen eraan, en verandert het spelletje compleet. Maar vandaag? Vandaag blijft het plezier voor de sprinters.
Groepswinnaar Zweden maakt korte metten met Duitsland, Polen viert historische doelpunten
Zweden heeft zich op indrukwekkende wijze als groepswinnaar van poule C geplaatst voor de kwartfinales van het EK voetbal. De Scandinavische ploeg versloeg Duitsland met een ruime 4-1 zege en liet zien waarom ze al langere tijd als een van de sterkste teams van het toernooi wordt gezien. Het duel in Zürich was voor beide landen vooral een zaak van trots, aangezien ze zich al eerder hadden geplaatst voor de knock-outfase.
De grote wending in de wedstrijd kwam halverwege de eerste helft, toen Duitse verdediger Carlotta Wamser na een handbal op de doellijn direct naar de kleedkamer werd gestuurd. Fridolina Rolfo benutte de strafschop keurig en zette Zweden op een 3-1 voorsprong. Daarmee was het duel eigenlijk al beslist. Met één man meer speelde Zweden rustig door, en Lina Hurtig maakte tien minuten voor tijd de eindstand: 4-1.
Voor Duitsland betekent de nederlaag dat ze als tweede uit de groep vertrekken en in de kwartfinales het land treffen dat groep D wint — waarschijnlijk Nederland.
In het andere duel van poule C stond Polen tegenover Denemarken. Dat leverde een verrassend spannend duel op, waarin Polen uiteindelijk met 3-2 won. Voor de Poolse vrouwen was het niet alleen hun eerste doelpunt ooit op een EK, maar ook hun eerste officiële overwinning in de geschiedenis van het toernooi.
Natalia Padilla en Ewa Pajor zorgden voor de vroege voorsprong, terwijl Martyna Wiankowska later de beslissende 3-1 maakte. Denemarken probeerde nog terug te komen via Janni Thomsen en Signe Bruun, maar de gelijkmaker bleef uit.
Ondanks dat er voor beide teams niets op het spel stond, was de passie duidelijk merkbaar. Vooral voor Polen, dat alvast een mooie herinnering meeneemt uit dit EK, was het een emotionele triomf.
Voetballers moeten 72 uur rust krijgen tussen wedstrijden
Er komt mogelijk een eind aan het drukke speelschema van voetballers. De FIFA en internationale spelersvakbonden hebben tijdens een bijeenkomst in New York gesproken over meer rust voor spelers. Een van de ideeën die ter tafel kwamen? Dat voetballers minimaal 72 uur vrij moeten krijgen tussen twee wedstrijden. Dit gebeurde vlak voor de finale van het WK voor clubs tussen Paris Saint-Germain en Chelsea.
Het is nog geen officiële regel, maar wel een sterk voornemen. De partijen willen daarnaast dat spelers na een lang seizoen verplicht drie weken vakantie krijgen. Op die manier hopen ze te vermijden dat voetballers zich blijven overwerken of geblesseerd raken door uitputting.
Hoe deze plannen precies worden ingevoerd, is nog onduidelijk. Maar als er bijvoorbeeld op donderdagavond een Europese wedstrijd gespeeld wordt, dan zou dit betekenen dat pas weer op maandag mag worden gespeeld. En dus minder drukte op de kalender.
