Recent Nieuws woensdag 11 juni, 2025 11:53
Waarom We Zo Graag Achter Elkaar Aanlopen Tijdens de Avondvierdaagsen
Heb je weleens die bekende liedjes gehoord zoals “Ik heb een potje met vet…” of “We zijn er bijna…”? Precies, die klinken tegenwoordig in veel Brabantse dorpen tijdens de avondvierdaagsen. Elk jaar lopen tienduizenden mensen, voornamelijk kinderen, vier dagen achter elkaar door hun dorp of stad. En ja, ze doen dat ’s avonds, nadat de zon al is ondergegaan. Maar waarom vinden we het nou eigenlijk zo leuk om elke avond achter elkaar aan te wandelen? Dat ga ik je vertellen!
Eerst even terugblazen naar de geschiedenis van dit hele gebeuren. De eerste vierdaagse werd in 1909 geïntroduceerd in Nijmegen door de Nederlandse Bond voor Lichamelijk Opvoeding. Het idee was simpel: samen vier dagen lopen om de gezondheid van de Nederlanders te verbeteren. Pas na de Tweede Wereldoorlog verplaatste de vierdaagse zich naar de avonduren en sindsdien blijft het steeds populairder. Van Bergen op Zoom tot Boxmeer lopen jaarlijks ongeveer 35.000 mensen mee.
Volgens cultuursocioloog Peter Achterberg van Tilburg University heeft onze liefde voor deze avonturen alles te maken met ons sociale karakter. “Mensen zijn gewoon groepsdieren,” legt hij uit. “We willen graag dingen samen doen.” Je zou denken dat in een tijd waar iedereen zijn eigen ding doet, dit soort grote gemeenschapsactiviteiten minder aantrekkelijk zouden zijn. Maar dat is dus niet zo! Denk maar aan festivals of andere grote bijeenkomsten waar massa’s mensen heen gaan.
Tijdens de avondvierdaagsen ontstaan er spontaan allerlei interacties. Ouders praten met elkaar, kinderen zoeken elkaar op om liedjes te zingen, en anderen proberen gewoon hun medaille te halen. Achterberg zegt dat dit allemaal bijdraagt aan een gevoel van eenheid. “Je bent niet alleen een individu, maar ook deel van een grotere groep,” aldus de expert.
En wie zegt “avondvierdaagse” denkt vaak direct aan tradities zoals het feestelijke ontvangstcomité met bloemen en snoepzakken, versnaperingen onderweg en natuurlijk dat gewilde kruisje op je shirt. Traditioneel gezien is het iets wat we allemaal ooit hebben meegemaakt – als kind, ouder of zelfs als organisator. En omdat tradities nu eenmaal belangrijk zijn, blijft dit evenement year after year populair.
Maar laten we eerlijk zijn: het blijft ook supergezond om een stukje te lopen. Of het nou 5, 10 of 15 kilometer is, je beweegt lekker en dat is goed voor je lichaam en geest. Achterberg raadt zelfs aan om er gewoon mee te doen: “Voor een heerlijk groepsgevoel is het echt aan te raden.”
Nieuwsgierig naar wanneer je zelf kunt meedoen? Dinsdagavond starten nieuwe wandelingen in Berkel-Enschot, Schaijk, Gilze, Heeswijk-Dinther, Huijbergen, Nuenen, Oisterwijk en Gemonde. Vanaf volgende week maandag kun je beginnen in Odiliapeel, of een dag later in Moergestel. Dit zijn voorlopig de laatste vierdaagsen in Brabant. Later in de zomer, op 4 augustus, begint er weer een tocht in Achtmaal en in september zijn er nog een paar in Halsteren, Cuijk en Huisseling.
Wil je weten waar je precies kunt meelopen? Klik dan op de link hieronder:
Wachten op een nieuwe vierpotige maat: Maikel mist zijn overleden hulphond
Stel je voor dat je dagelijks afhankelijk bent van een trouwe vierpotige vriend om je door het leven te helpen. Voor Maikel Bader (38) is dit geen denkfout, maar de realiteit. Hij is slechtziend en leunde volledig op zijn hulphond Orris. Maar sinds Orris plotseling overleed, voelt hij zich weer sterk beperkt in zijn vrijheid. “Het is alsof ik mijn beste maatje en tegelijkertijd mijn persoonlijke chauffeur kwijtgeraakt ben,” zegt hij openhartig.
Maikel wacht nu al zeven lange maanden op een nieuwe hulphond. De oorzaak? Er is momenteel een tekort aan deze speciale honden, omdat het vinden van pleeggezinnen tijdens en na de coronaperiode lastiger geworden is. Monique Velten van KNGF Geleidehonden legt uit dat het proces om een puppy tot hulphond te laten groeien niet eenvoudig is. “We fokken zelf de pups en als ze acht weken oud zijn, gaan ze naar een pleeggezin waar ze een jaar lang leren hoe het leven werkt. Het is belangrijk dat ze in een stabiele omgeving opgroeien.”
Corona heeft het werk van KNGF enorm bemoeilijkt. Veel activiteiten werden stilgelegd en het aantal mensen dat bereid was een puppy in huis te nemen daalde. Daarnaast neemt de vraag naar hulphonden toe, wat de situatie er niet makkelijker op maakt. Eenmaal klaar voor actie kunnen deze hulphonden minstens zes jaar meegaan en uiterlijk op hun tiende met pensioen gaan. Twee jaar voordat een hond pensioen gaat, wordt de eigenaar op een wachtlijst gezet voor een nieuwe hond. Maar omdat Orris zo onverwachts overleed, staat Maikel nu in een rij die wel 1,5 jaar kan duren.
Hij mist Orris elke dag. Met hem kon hij spontaan dingen doen, zoals een wandeling maken of bij vrienden langs gaan. “Als iemand belde en vroeg of ik iets wilde komen doen, dan kon ik gewoon vertrekken met Orris aan mijn zijde. Nu moet ik steeds afhankelijk zijn van anderen.” Zelfs naar zijn werk in Hilversum lopen is zonder hulphond een uitdaging. “Met een blindegeleidestok kost het me zoveel energie dat ik vaak genoodzaakt ben om een taxi te nemen.”
Maikel blijft hoopvol en is klaar voor een nieuwe hulphond. Hij dringt erbij aan dat meer mensen zich bewust moeten worden van de rol van puppypleeggezinnen. “De kosten voor de pup worden vergoed en je helpt echt iemand die een grote behoefte aan een hulphond heeft.” Karin van Rees en haar gezin hebben zelf een puppy in huis genomen en ervaren het als een leerzame en liefdevolle tijd. “Je leert veel als gezin en de hond brengt veel vreugde mee. Natuurlijk is het afscheid moeilijk, maar we weten dat Ulay straks iemand zal helpen die hem nodig heeft.”
Nederland zetelt in kinderrechtenlijst en blijft achter bij digitale uitdagingen
Zo te horen is Nederland niet bepaald een voorbeeldige leerling op het gebied van kinderrechten. We zijn namelijk weer een plekje gedaald in de KidsRights Index, een soort schoolrapport voor landen over hoe ze omgaan met de rechten van kinderen. Dit onderzoek wordt jaarlijks uitgevoerd door de organisatie KidsRights samen met de Erasmus Universiteit Rotterdam. En ja, we hebben dit jaar een minder goed cijfer gehaald dan vorig jaar.
Volgens Marc Dullaert, de bazin van KidsRights, ligt dat vooral aan twee grote punten: we hebben de basisrechten van kinderen niet helemaal op orde, en we zijn totaal niet klaar voor wat hij noemt “de digitale toekomst”. Nou, dat klinkt niet echt bemoedigend, hè?
Een paar dingen die de makers van de lijst extra storend vinden in Nederland? Zoals dat steeds meer ouders ervoor kiezen hun kinderen niet te laten vaccineren, waardoor de vaccinatiegraad onder de drempel van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) ligt. Volgens Dullaert heeft de overheid moeite om daar iets effectiefs aan te doen. Daarnaast komen er ook problemen naar boven rond seksueel misbruik van kinderen op internet, en de manier waarop we kinderrechten behandelen in politiek beleid over asielzoekers, migratie en armoede. Blijkbaar geven we daar gewoon niet genoeg aandacht aan.
Dit jaar zijn we zelfs uit de top 20 gevallen: van plek 19 naar plek 21. Landen als Qatar en Litouwen scoren nu beter dan wij, vooral wanneer het gaat om gezondheid en levenskwaliteit. Gelukkig blijft Nederland wel redelijk goed presteren in domeinen zoals bescherming, het creëren van een gunstig milieu voor kinderrechten en onderwijs.
Wat Dullaert ook heel belangrijk vindt, is dat we meer moeten doen om de mentale gezondheid van jongeren te ondersteunen, vooral in verband met sociale media. Hij stelt dat nergens ter wereld deze kwestie goed wordt aangepakt, maar dat Nederland hierin absoluut kan verbeteren. “We blijven hangen bij databescherming en financiële veiligheid online,” zegt hij, “maar we negeren andere schadelijke aspecten zoals inhoud die kinderen emotioneel pijn doet.”
En dan heb je nog de discussie rond Netflix-serie Adolescence, die laat zien hoe complex de relatie tussen jongeren en digitale media kan zijn. Dullaert benadrukt dat we meer onderzoek nodig hebben en dat we de mening van jongeren zelf serieus moeten nemen. Want wie weet beter wat er speelt dan zijzelf?
Vorig jaar waren we al een beetje gezakt, van plek 4 naar plek 20. Dit jaar herstellen we één plekje, maar blijven onder andere achterlopen op België en Duitsland. Problemen in jeugdzorg, asielzoekerscentra en kinderarmoede blijken jarenlang onopgelost te blijven. Dullaert vergelijkt Nederland met België, dat actiever is geweest om kritiek op te pakken. In Nederland blijft het vaak bij praten zonder daadwerkelijke verbeteringen.
Een Nachtelijk Bezoek: Merlijn ontmoet Addy, de Paragnost met een Gave
Stel je voor, het is midden in de nacht en plotseling voel je dat er iemand in je slaapkamer aanwezig is. Geen gewone bezoeker, maar een geest uit een ander wereldje. Voor Addy Faes is dit geen onbekend fenomeen. “Soms gooi ik zelfs kussens naar de deur om ze te verdrijven,” vertelt hij lachend. Addy is een van de nachtuilenvogels die Merlijn Passier ontmoet in zijn nieuwe avontuurlijke reis door de nachtelijke wereld van Brabant, getiteld Merlijn en de Nachtbrakers. Terwijl de rest van de stad rustig slapen, duikt Merlijn onderzoekend de duisternis in om te ontdekken wat er allemaal speelt wanneer iedereen denkt dat alles stil is.
Addy legt uit dat het ‘leeg zijn’ van je hoofd essentieel is om paranormale signalen op te vangen. “Als je jezelf kunt kalmeren, dan kun je dingen ontvangen die anderen misschien over het hoofd zien,” zegt hij. Hij heeft al van kinds af aan de gave om gedachten, stemmen en energieën te voelen. En ’s nachts, als de drukte van de dag verstomd is, wordt alles sterker. “Dan heb ik meer ruimte om te luisteren.”
Binnen tien minuten nadat Merlijn Addy’s huis betreedt, legt de paragnost hem al op de ‘paranormale snijtafel’. “Ik zie een klein jongetje dat enorm onzeker was en dat kenmerk blijft bij je hangen,” zegt Addy tegen Merlijn. Maar hij houdt niet op bij persoonlijke observaties. “Je wilt heel graag belangrijk zijn en dat mensen je leuk vinden. Maar wees gewoon jezelf – dat is veel belangrijker dan andermans mening.”
De reden waarom Merlijn hier is? Hij heeft een speciale foto bij zich: een afbeelding van zijn vader Karel, die overleed toen Merlijn net 20 was. Dat is nu al een paar decennia geleden. Addy staat bekend om zijn vermogen om contact te leggen met overleden zielen, zoals hij ooit deed met André Hazes tijdens een uitzending van het Zesde Zintuig. Bij die gelegenheid zat Roxanne zelfs onherkenbaar in de studio. Addy doet zijn readings zonder voorafgaande informatie over de betrokken personen.
“Vaak zie ik overleden mensen echt alsof ze levend naast me staan,” vertelt Addy. Hij wil voor de reading zo min mogelijk weten, alleen een foto van de overledene is nodig. Snel begint Addy dingen te voelen. “Deze man is snel overleden, het ging snel. Hij staat nu bij jou… Ik word er emotioneel van,” vertelt hij. Addy voelt een sterke band tussen Merlijn en de gestorvene. “Jullie waren maatjes, ik voel een soort slijmachtige energie die aangeeft dat jullie een goede relatie hadden.” Hoewel Addy de precieze relatie niet kan benoemen, is hij er zeker van dat de man een grote rol in Merlijns leven heeft gespeeld.
Na de sessie vraagt Addy of Merlijn zelf ook iets heeft gevoeld. “Je vader heeft even achter je gestaan en zijn hand op je schouder gelegd,” zegt hij. Merlijn voelt niets, maar Addy heeft daar een verklaring voor. “Je bent gewoon te veel in je hoofd. Als je meer rust vindt, kun je dit soort dingen ook zelf ontvangen.”
Elon Musk betreurt harde woorden over Trump: “Had misschien wat milder moeten zijn”
Hé hallo! Weet je nog dat Elon Musk, die super slimme vent achter SpaceX en Tesla, een tijdje goed bevriend was met Donald Trump? Nou, het blijkt dat hun vriendschap de laatste tijd wat stormachtig is geworden. Gisteren liet Musk weten dat hij spijt heeft van een paar flinke uitspraken die hij maakte over Trump. Ze waren volgens hem “iets te ver gegaan”. Maar raar genoeg vertelt hij niet precies welke berichten hij bedoelt.
Eergisteren verwijderde Musk al een paar posts waarin hij Trump in verband bracht met dat hele Epstein-dossier. Dat ging behoorlijk viral, zoals je je waarschijnlijk nog wel herinnert. Ooit was Musk een groot geldschieter voor Trumps campagne en kreeg hij zelfs een belangrijke rol als adviseur om de Amerikaanse overheid te laten slanken. Maar ongeveer een maand geleden begon die vriendschap al wat af te koelen. De situatie escaleerde toen Musk lastig viel over een belastingwet van Trump, wat natuurlijk niet in goede aarde viel bij de voormalige president.
Via sociale media scholden ze elkaar de huid vol. Trump dreigde zelfs de overheidscontracten van Musks bedrijven te stoppen. Hij vond het maar niks dat Biden dat niet eerder had gedaan en beweerde dat het een eenvoudige manier was om geld te besparen. Musk reageerde daarop met de opmerking dat Trump zonder zijn steun nooit de verkiezingen had kunnen winnen.
Nou ja, zoiets blijft hangen tussen mensen, hè?
De laatste hoek van Nederland: Schiermonnikoog en de lange weg naar vrijheid
Stel je voor, je bent een kind van 9 en zit midden in een oorlog die voor bijna iedereen al voorbij is. Dat was de situatie voor Theun Talsma op Schiermonnikoog. Het Waddeneiland was het allerlaatste stukje Nederland dat werd bevrijd, eind mei begin juni gisteren… eh, tachtig jaar geleden. Ja, je las het goed! Terwijl de rest van Nederland al feestvierde, mochten de eilanders nog even geduld hebben.
Theun, nu 88 jaar oud, herinnert zich hoe het voelde om zo lang te moeten wachten. “We waren eigenlijk al blij dat we het overleefd hadden,” vertelt hij met een glimlach. Maar ja, als je bedenkt dat de Duitsers pas op 11 juni van dat jaar verdwenen uit Schiermonnikoog, terwijl ze al in mei hadden gecapituleerd, dan snap je wel waarom de eilanders een beetje gefrustreerd waren.
Volgens militair deskundige Joël Stoppels had het allemaal logistieke redenen. “De Canadezen hadden eerst prioriteit voor andere delen van Nederland, zoals Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Ze dachten: ‘De eilanders kunnen wel even wachten.'” En dus bleven de Duitsers gewoon patrouilleren alsof er niets aan de hand was. Je kunt je voorstellen hoe gekmakend dat moet zijn geweest als je aan de horizon de Nederlandse vlag zag wapperen!
Maar het wachten kreeg een extra draai toen een groep beruchte nazi’s vluchtte naar Schiermonnikoog. Ze hoopten via het eiland naar Duitsland te ontsnappen, maar liepen vast in de boerderij van Theuns familie. “Mijn vader moest zelfs elke dag terugkomen om de koeien te melken, terwijl die kerels door ons huis marcheerden,” zegt hij. Gelukkig vertrokken ze uiteindelijk, en niet veel later kwamen de Canadezen om de rest van de Duitse soldaten te verdrijven.
Toen de oorlog echt voorbij was, kon Theun weer genieten van alles wat hem was ontzegd: de duinen, het strand, en gewoon buiten spelen. “Een groot deel van het eiland was tijdens de oorlog verboden terrein. Nu konden we eindelijk weer vrij rondlopen,” herinnert hij zich.
Vandaag de dag woont Theun nog steeds in de boerderij waar hij destijds werd verdreven. Hij kijkt met trots naar de lege bunkers en herinnert zich hoe anders het eiland er toen uitzag.
