Recent Nieuws zondag 23 februari, 2025 11:35
De Paus Rust Uit Na Een Zware Tijd
Hé daar! We hebben een update voor je over de gezondheid van paus Franciscus. Volgens het Vaticaan heeft hij vannacht eindelijk eens lekker rustig geslapen. Dat is natuurlijk supergoed nieuws na alles wat-ie de afgelopen tijd heeft meegemaakt.
Gisteren was er nog even spanning, want zijn toestand leek te verslechteren door een lange astma-aanval. Maar gelukkig lijkt-ie nu weer op weg naar beter. Twee weken geleden kreeg hij een dubbele longontsteking, waardoor-ie in het ziekenhuis in Rome moest blijven. Ze ontdekten dat probleem dankzij een CT-scan. Vanaf afgelopen donderdag zag het er steeds beter uit, en hij had al een paar nachten goed geslapen. Zijn artsen waren voorzichtig hoopvol, maar ze wilden hem nog minstens een week in het ziekenhuis houden om zeker te weten dat-ie helemaal hersteld.
Later op zaterdag kwam er echter een nieuwe update: de toestand van de paus was weer wat slechter geworden door die langdurige astma-aanval. Hij had ook meer pijn dan eerder, maar bleef bij kennis. Om hem te helpen onderging-ie een bloedtransfusie en kreeg-ie extra zuurstof. Buiten het ziekenhuis verzamelden gelovigen om samen te bidden voor zijn herstel. Sommigen staken zelfs kaarsjes aan bij het beeld van Johannes-Paulus II, die hier vroeger ook vaak lag.
Zijn artsen maken zich wel zorgen over mogelijke complicaties, zoals sepsis, vooral omdat-ie al een fragiele patiënt is door zijn leeftijd en andere oude gezondheidsproblemen. Zo ontbrak er al een stukje van zijn long sinds zijn jeugd, en twee jaar geleden had-ie last van bronchitis. Bovendien heeft-ie recentelijk problemen met zijn knieën en rug, waardoor-ie soms in een rolstoel zit.
Door deze ziekenhuisopname moest de paus allerlei plannen afzeggen, inclusief activiteiten voor het Heilige Jaar. Overal ter wereld riepen bisschoppen gelovigen op om te bidden voor zijn snelle herstel.
Een Jonge Dominee met een Bijzondere Missie
Stel je voor: terwijl de meeste van je leeftijdsgenoten nog liggen te dommelen, staat Ruth Six al klaar om haar bijzondere werkzaamheden te beginnen. Op 26-jarige leeftijd is ze al een jaar actief als dominee, en dat maakt haar één van de jongste in Nederland. Ze volgt hiermee niet alleen de voetstappen van haar moeder, maar ook van een vader die ze nooit heeft gekend. “Al op jonge leeftijd wilde ik mijn geloof delen met anderen,” vertelt ze openhartig. “En zelfs toen het niet goed met me ging, bleef dat verlangen overeind.”
Ruth verschijnt in spijkerbroek, fietst net op tijd naar de dienst en noteert dingen op haar telefoon. Muziek die de kerkgangers meezingen wordt online afgespeeld. Tijdens een ochtendgebed – iets wat ze uit haar stageperiode bij St-Martin-in-the-Fields in Londen heeft overgenomen – blijkt meteen dat Ruth niet past in het klassieke plaatje van een dominee. Dit ochtendgebed biedt mensen de kans om stil te staan bij persoonlijke zorgen, zoals een zieke familieleden of een vriend die het moeilijk heeft. Ook recente wereldproblemen komen aan bod.
“Als kerk in Nieuwegein kunnen we de wereldproblematiek natuurlijk niet oplossen door te bidden,” legt Ruth uit. “Maar we willen wel samenlevingsbewust zijn, elkaar steunen en vertrouwen dat God bij iedereen is, ongeacht hoe moeilijk het moment ook is.”
Een Persoonlijke Reis van Verlies en Geloven
Ruth’s eigen leven is niet zonder uitdagingen geweest. Ze groeide op in Nieuwegein-Zuid, niet ver van waar ze nu werkt. Toen haar moeder vijf maanden zwanger was, overleed haar vader plotseling aan een hartaanval. “Dat was een enorme slag voor mijn moeder, en daardoor was er soms een verdrietige sfeer thuis,” herinnert ze zich. Maar ook al miste ze een vaderfiguur, Ruth koesterde van kinds af aan een sterk geloof. “Mijn vader had een enorm sterke band met de kerk, en dat voelde ik ook altijd.”
Toen Ruth drie was, verhuisde ze met haar moeder naar Gouda, waar ze veel tijd doorbracht bij haar gelovige grootouders. Hoewel ze een levendige jeugd had, voelde ze zich vaak anders dan haar leeftijdgenootjes. “Wij hadden geen ‘normaal’ gezin,” zegt ze. “En ik had al jong ervaring met rouw, waarmee ik me nauwelijks kon verbinden met mijn vrienden.”
Tijdens haar puberteit ontmoette haar moeder Rob, die later haar stiefvader werd. Hij gaf Ruth de ruimte om haar eigen verdriet te voelen, wat resulteerde in een eetstoornis op haar 16de. “Ik wist niet hoe ik met mijn emoties om moest gaan,” bekent ze. Met therapie en ondersteuning van haar familie herstelde ze echter, en haar geloof bleef een belangrijke steunpilaar.
Van Studeren tot Dominee Worden
Na haar schooltijd verhuisde Ruth naar Amsterdam om University College te doen, een breed gerichte studie voor mensen die alles interessant vinden. “Ik had geen idee wat ik precies wilde,” zegt ze. “Maar ik merkte dat in gesprekken met studiegenoten vaak grote vragen kwamen kijken, zoals wie ik ben en wat mijn doel in het leven is. Die vragen spraken me aan, en God speelde daarbij een centrale rol.”
Na veel nadenken besloot ze theologie te gaan studeren, hoewel ze aanvankelijk dacht dat ze nooit dominee zou worden. “Misschien omdat mijn moeder dat baan ook had,” lacht ze. Gedurende haar opleiding trok het werk van een dominee haar steeds meer aan.
Een Moderne Benadering van de Kerk
Ruth heeft verschillende stages gelopen, waarvan een in Londen, waar ze veel leerde over het creëren van een gemeenschapsgerichte kerk. “Het hoeft niet altijd expliciet over het geloof te gaan,” zegt ze. “De kerk kan een hart zijn voor de hele buurt.” Nadat ze haar master afrondde, besloot ze zich ‘beroepbaar’ te stellen. Na een gesprek met de landelijke kerk en een sollicitatie bij de kerk in Nieuwegein, begon ze haar werk als dominee.
Hoewel haar manier van voorgaan eerst wat wennen vraagte bij de kerkgangers, staat Ruth vast in haar visie. “Ik wil het geloof dichter bij de mensen brengen,” zegt ze. “Denk aan een rustige plek in het winkelcentrum waar mensen terecht kunnen als ze even pauze nodig hebben.” En ze organiseert diverse activiteiten, zoals ochtendbijeenkomsten waar vrouwen kaarten maken onder het genot van een kop koffie.
Voor Iedereen Belangrijk
Volgens Ruth hebben alle mensen – of ze zich nu gelovig noemen of niet – dezelfde basisbehoeften. “We willen allemaal graag gezien en begrepen worden,” zegt ze. “Liefde en vrede zijn universele waarden die ons allen aangaan, of je nou in Gaza woont, een atheïst bent of een christen in Nieuwegein.”
Stoppen van Spoorloos: “Het was tijd voor verandering”
Nou, wat moet ik zeggen? Barbara Quee uit Assen is blij dat het programma Spoorloos niet langer wordt voortgezet. Volgens haar was de stopknop echt nodig. KRO-NCRV maakte eergisteren bekend dat ze met directe ingang stoppen met het programma, omdat er fouten zijn gemaakt bij het koppelen van geadopteerden aan hun biologische families. Dat is natuurlijk behoorlijk ernstig.
Barbara zelf heeft ook last gehad van zo’n mismatch. Ze ontdekte namelijk dat ze niet bij haar echte biologische moeder in Colombia was geplaatst. Het programma had al meer dan 35 jaar lang mensen geholpen om familieleden te vinden die door de jaren heen uit het oog waren verloren. Maar zoals blijkt, ging alles niet altijd even soepel.
Kees van der Spek, een misdaadjournalist, gooide ongeveer een halfjaar geleden de kat uit de zak over deze problemen. En nog geen week geleden kwam er weer een nieuwe persoon naar voren die ontdekte dat ze door Spoorloos aan de verkeerde familie was gekoppeld. “Hoe heeft dit nou kunnen gebeuren?” vraagt Barbara zich af. Ze benadrukt dat je heel grondig moet controleren wat je doet. Je kunt niet gewoon aannemen dat dingen kloppen als een paar details overeenkomen. Dat is veel te riskant.
Barbara vraagt zich ook af of het programma eigenlijk wel eerlijk was in zijn intenties. Ging het om het teruggeven van identiteiten, of om een mooi televisieverhaal te maken? Toch zegt ze dat het nooit haar bedoeling was om het programma helemaal kapot te maken. Daarom richtte ze samen met een vriendin een stichting op, genaamd Buscas tu familia en Colombia. Dit betekent “Op zoek naar je familie in Colombia”. Met deze stichting bieden ze mensen een alternatief om hun zoektocht naar familie te beginnen, maar zonder alle druk van de televisie.
Volgens Barbara was Spoorloos lang een van de weinige manieren om zo’n zoektocht te starten. Veel geadopteerden wilden immers niet meteen met hun verhaal in de openbaarheid treden. Dus als andere opties niet werkten, was Spoorloos vaak het laatste redmiddel. Of er nu meer mensen bij haar stichting aankloppen nu Spoorloos gestopt is, daar is ze niet zeker van. Ze weten immers niet alleen Colombianen te helpen, terwijl Spoorloos dat wel deed. Maar als iemand contact opneemt, zien ze het als een eer om mee te werken aan de persoonlijke zoektocht van diegene.
Herhaling is de moeder van succes… of niet?
Nou, dit is een verhaal dat je waarschijnlijk niet snel vergeet. In Bergen op Zoom heeft de politie gisteren nacht weer eens een vent aangehouden die duidelijk geen boodschap had aan de regels. De 32-jarige man reed gewoon door zonder geldig rijbewijs – en raad eens wat? Dit was al de twintigste keer dat hij daarvoor werd tegengehouden!
Rond een uur of twee ’s nachts reden de agenten hem tegen op de Boulevard Noord. Aanvankelijk wilden ze alleen even controleren of-ie nuchter achter het stuur zat, maar toen bleek dat er iets anders aan de hand was: de speekseltest wees uit dat hij mogelijk onder invloed van cocaïne reed. Toen ze verder keken naar zijn papieren, kwam er ineens een gigantische lijst met overtredingen tevoorschijn. En ja hoor, geen rijbewijs in zicht. Blijkbaar is dit al een tiental jaren een terugkerend probleem voor deze gast.
Maar wacht, het wordt nog beter. De vrouw die naast hem zat (en blijkbaar de eigenaresse van de auto was), heeft nu ook een flinke straf te verduren. Want weet je wat? Deze kerel reed de vorige keer ook in haar auto. De politie had haar al eerder gewaarschuwd dat als dit nog eens gebeurde, ze haar karretje kwijt zou raken. En zo gaat het soms: als je waarschuwingen negeert, kom je er uiteindelijk zelf voor te boeten.
Dit verhaal laat zien hoe belangrijk het is om de regels te volgen – en om ervoor te zorgen dat anderen dat ook doen, vooral als ze met jouw spullen bezig zijn!
Waarom Nadia besloten heeft om toch te stemmen, ondanks dat ze zichzelf niet meer als Duitse ziet
Volgende week zijn het weer verkiezingstijd in Duitsland. Dit is een belangrijk moment omdat de uitkomst gaat bepalen welke politieke richting Duitsland de komende jaren opgaat, en dat gebeurt tegen een achtergrond van veel spanning en discussie. Ook mensen die al lang niet meer in Duitsland wonen, pakken hun tweede nationaliteit erbij om hun stem uit te brengen. Zo ook in Nederland.
Nadia Hagen (44) woont al heel wat jaren in Eindhoven. Ze studeerde hier, trouwde met een Nederlander, speelt tennis, houdt van fotograferen en werkt hier. “Ik voel me echt een Nederlandse,” zegt ze zonder aarzeling. Nadia vindt dat Nederlanders iets losser in de benen lopen vergeleken met Duitsers. “Hier zeg je gewoon ‘hoi’ tegen je buurman en excuseer je als je iemand per ongeluk aanraakt in de supermarkt. Dat soort dingen doe je in Duitsland minder snel.” Toch blijft er een band met haar geboorteland bestaan, hoewel ze soms moeilijk kan plaatsen hoe ze daar precies over denkt. “Het is een beetje zoals een roestige liefde,” vertelt ze. “Soms mis ik dingen, zoals hoe serieus Duitsers kunnen zijn, maar anderzijds is het land ook weliswaar stijver dan Nederland.”
De afgelopen tijd kwam er veel nieuws uit Duitsland dat haar aandacht trok. Het ging niet alleen over de politiek, maar ook over hoe de samenleving erop reageert. Volgens journalist Christa Koeyvoets, die in Hamburg woont, hebben veel Duitsers angst en wordt dat steeds duidelijker zichtbaar. “Protesten trekken grote menigtes, zelfs honderdduizenden mensen in Berlijn,” vertelt ze. Vooral het asieldebat maakt de sfeer gespannen. Na tragische aanslagen door voormalige asielzoekers ontstond er een heftig debat. Nadia merkte dat dit alles een enorme impact had op hoe ze naar Duitsland kijkt. “Mensen lijken steeds minder bereid om met elkaar te praten. Er ontstaat een soort scheidslijn in de samenleving,” zegt ze.
Toen Nadia zag hoe de situatie in Duitsland eraan toe was, drong het tot haar door dat ze iets kon doen. Hoewel ze al jaren niet meer actief aan Duitsland had gedacht, herinnerde ze zich plotseling dat ze nog steeds mag stemmen. “Het voelde alsof ik een superkracht was vergeten,” lacht ze. Binnen een paar dagen had ze haar stembiljet ontvangen en klaarliggen.
Ze weet wel dat haar stem maar een kleine druppel is in een enorm reservoir, maar ze gelooft dat elke stem telt. “Misschien maak ik geen verschil, maar ik hoop dat er meer mensen zijn die net zo denken. Mensen die vinden dat we meer voor elkaar moeten doen en open staan voor echte gesprekken.”
Reconstructie van dodelijk ongeluk met vuilniswagen
Je vraagt je natuurlijk af of die chauffeur nou echt niet merkte dat ze over een 14-jarige fietser heen reed. Of kon ze het echt niet voelen door alle bewegingen van de wagen in de bocht en die stevige vering? De politie wil daar antwoord op krijgen en heeft daarom een reconstructie gedaan. Om beter te begrijpen wat er precies gebeurde, hebben ze die trieste dag opnieuw ingezet. Het ging om een 41-jarige vrouwelijke chauffeur uit Nijmegen die vorig jaar december een tragisch ongeluk veroorzaakte. Ze reden op de kruising van de Stevensbeekseweg en het Rondveld toen ze 14-jarige Esmee aanreed. Helaas overleefde het meisje haar verwondingen niet. Na het ongeval reed de chauffeur gewoon door, maar meldde zich later bij de politie.
Zaterdag stond dus dezelfde vuilniswagen weer klaar in Sint Anthonis, maar deze keer onder supervisie van de verkeerspolitie uit Oost-Brabant. Het bedrijf dat verantwoordelijk was voor de chauffeur werkte mee aan de reconstructie. Twee maanden na het ongeluk is de schok in de buurt nog steeds voelbaar. “Wat verschrikkelijk, ze was nog zo jong,” zegt een passerende fietser die langs de kruising rijdt waar de reconstructie plaatsvond. “Het heeft echt indruk gemaakt in de buurt.”
Normaal gesproken doen de politie en justitie dit soort reconstructies na ernstige verkeersongevallen. Ze nemen dan een zogenaamde ‘zichtreconstructie’ uit om te zien wat de chauffeur op dat moment wel en niet zag. Door alles zo nauwkeurig mogelijk na te bootsen, proberen ze vast testellen of de bestuurder schuld heeft aan het ongeval.
Maar dat is niet alles. Er komt nog een extra wrange twist aan het verhaal: de chauffeur was blijkbaar onder invloed van amfetamine toen het ongeluk plaatsvond. Later kwam uit onderzoek van het afvalverwerkingsbedrijf uit Uden naar voren dat zij niet de enige was. Vorige maand bleken meerdere chauffeurs van hetzelfde bedrijf ook onder invloed aan het werk te zijn. Volgens bronnen uit het bedrijf werden er in januari een aantal voertuigen gecontroleerd door agenten. Sommige chauffeurs werden zelfs op straat aangesproken, zoals op de snelweg en in woonwijken tijdens hun werk. En ja hoor, een aantal testen kwam positief uit op verdovende middelen. De ouders van het omgekomen meisje zijn hiervan op de hoogte gesteld.
