Recent Nieuws zondag 16 februari, 2025 11:34
Verbod op huiskoop voor buitenlanders in Australië
Hé daar! Weet je dat Australië een nieuwe regel gaat invoeren om de woningcrisis aan te pakken? Vanaf 1 april mag geen enkele buitenlander meer een bestaand huis kopen in het land. Dit geldt dus ook voor mensen die tijdelijk in Australië verblijven, bijvoorbeeld omdat ze daar werken of studeren. Het is allemaal bedoeld om de stijgende huizenprijzen tegen te gaan.
Australië staat bekend als een van de duurste landen ter wereld als het om wonen gaat. Stel je eens voor: Sydney, de grootste stad van het land, is zelfs de op één na duurste stad ter wereld om in te wonen. De crisis speelt al jaren en wordt veroorzaakt door een tekort aan beschikbare woningen. Door deze ontwikkeling hebben starters en huurders het steeds moeilijker om een geschikte plek te vinden om te wonen.
In Sydney zijn de huizenprijzen de afgelopen tien jaar met bijna 70% gestegen. Dat maakt dat de gemiddelde huizenprijs er nu ruim boven de miljoen Australische dollar (ongeveer 600.000 euro) ligt. Klinkt niet bepaald betaalbaar, hè?
Maar dat is nog niet alles. De overheid gaat ook strenger optreden tegen iets wat ze “land banking” noemen. Dit betekent dat buitenlandse investeerders die braakliggend grondgebied kopen, binnen een korte tijd verplicht zijn dit te ontwikkelen. Zo hopen ze meer woningen beschikbaar te maken.
Natuurlijk zijn er critici die twijfels hebben over hoe effectief dit alles zal zijn. Volgens sommigen is het aantal buitenlandse aankopen van huizen eigenlijk behoorlijk laag. Daardoor verwachten ze dat het verbod nauwelijks invloed zal hebben op de onbetaalbaarheid van de woningen.
Overigens komt dit allemaal op een belangrijk moment, want er zijn binnen drie maanden verkiezingen in Australië. En ja hoor, wonen is een van de grootste thema’s waarover de kiezers zich zorgen maken.
Een Persoonlijke Reis Door de Woestijn: Hoe Marloes Sterker Uitkwam
“Heel jezelf zijn” – dat is wat Marloes Olde Agterhuis (38) in haar eigen woorden probeert te bereiken. Met een tatoeage op haar linkerzij die luidt “You are your own limit,” laat ze duidelijk weten dat grenzen er vooral zijn om verlegd te worden. Ondanks diabetes type 1 koos ze voor een uitdaging die veel mensen met gemak al zwaar vinden: een voettocht van 250 kilometer door de Sahara-woestijn. Ze deed het niet alleen, maar ook zonder dat haar conditie haar tegenhield.
Marloes vertelt enthousiast over hoe deze onderneming haar persoonlijk groei heeft gestimuleerd. “Het was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten,” zegt ze terwijl ze foto’s toont van zichzelf in de woestijn. De beelden spreken boekdelen: een vrouw midden in een oneindige zee van zand, onder een hemel die bijna te mooi lijkt om waar te zijn. “De natuur daar is gewoon… onbeschrijfelijk.”
Voorbereiding Was Essentieel
Maar hoe kom je aan zo’n avontuur toe als je met diabetes te maken hebt? Marloes had een kunstmatige alvleesklier tot haar beschikking, een pilootstechnologie die automatisch haar bloedsuikerspiegel controleerde. Hoewel dit apparaat enorm hielp, vereiste het dagelijks extra aandacht. “Elke dag moest ik alles controleren en verversen. Dat duurde wel een uur per dag.” En toen ontdekte ze dat ze een belangrijk onderdeeltje thuis had laten liggen. “Eerst dacht ik: nou, dan gaat dit niet gebeuren. Maar uiteindelijk lukte het me om het ding te redden en hergebruikbaar te maken.”
Diabetes Als Dagelijkse Realiteit
Marloes werd op haar twintigste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Het kwam plotseling: een extreme dorst, veel plassen, en een bloedsuikerspiegel die alarmbelletjes deed rinkelen. “Ik prikte mezelf en kreeg een getal van 33. Dat is veel te hoog!” Uiteindelijk belandde ze in het ziekenhuis, waar ze leerde hoe ze met insuline moest omgaan. “Je leert snel hoe je met je lichaam moet dealen. Wat kan en wat niet?”
Ze koos ervoor om verder te studeren en zich te verdiepen in voeding en coaching. “Als je je fysiek en mentaal goed voelt, maakt dat je sterker.” Nu helpt ze anderen in haar sportschool om hun grenzen te verleggen, of dat nu betekent dat ze een marathon lopen of simpelweg weer makkelijk kunnen opstaan.
Waarom Zo Ver Gaan?
Niet iedereen begrijpt waarom Marloes steeds nieuwe extremen zoekt. “Ben je gek?” is een reactie die ze vaak hoort. Maar voor haar is het juist een kans om zichzelf te ontdekken. “Toen ik een filmpje zag van de Marathon des Sables, wist ik meteen dat ik dat wilde doen. Ik wilde weten hoe ik ermee om kon gaan en wat ik nodig had om het te voltooien.”
En het was niet altijd makkelijk. Tijdens de race zelf kwam ze soms in mentale dippen. “Op een gegeven moment dacht ik echt: waar ben ik mee bezig?” Maar ze hield vol. “In de woestijn leer je jezelf heel goed kennen. Je komt jezelf hard tegen, maar dat maakt je sterker.”
Na De Finishlijn
De finishlijn was niet het einde van de beloning. “Avonturen verrijken mijn leven. Ze maken me veerkrachtiger en helpen me om uitdagingen in mijn dagelijkse leven beter aan te pakken.” Ook privé heeft Marloes uitdagingen moeten aangaan, zoals een scheiding van haar langdurige partner. “Dat was een zware tijd, maar blijven bewegen hielp me enorm.”
Toekomstgericht
Hoewel ze af en toe haar kwetsbaarheid voelt – zoals recentelijk tijdens een feestje waarbij haar apparatuur het liet afweten – staat ze vast dat angst haar niet zal tegenhouden. “Ik wil blijven ontdekken en zien wat ik nog meer kan.”
Rebellengroep M23 bereikt centrum van Bukavu in Oost-Congo
Een groep rebellen, bekend als M23, heeft het centrum van Bukavu weten te bereiken. Dat vertelde een woordvoerder van de rebellengroep zelf, samen met ooggetuigen aan Reuters. Op een vrijdagmiddag namen ze al het vliegveld in handen dat vlak bij de stad ligt. Dit vliegveld is mega belangrijk voor het regeringsleger om spullen en versterkingen naar de stad te krijgen. Nadat ze het vliegveld hadden ingenomen, leek het maar een kwestie van tijd voordat ook Bukavu viel. Later die avond waren de rebellen al bijna in de stad, die meer dan een miljoen mensen telt.
Volgens AP brak er gisteren een enorme paniek uit onder de bevolking van Bukavu. Duizenden mensen en soldaten hebben de stad verlaten omdat ze bang waren voor wat er zou komen. Sommige burgers vertelden aan AP dat winkels en fabrieken werden leeggehaald, en er lagen zelfs lijken op straat. Er zijn ook berichten dat gevangenen zijn ontsnapt of door de rebellen zijn bevrijd. Als M23 de stad inneemt, wordt hun territorium nog groter, wat een flinke hoofdpijn betekent voor de regering in Kinshasa, de hoofdstad van Congo.
Deze rebellengroep, die volgens sommigen steun krijgt van Rwanda, had vorige maand al de stad Goma veroverd. Dat is trouwens de grootste stad in het oosten van Congo. Tijdens de strijd om Goma vielen er duizenden burgerdoden. Na de inname van Goma trokken de rebellen verder naar het zuiden langs het Kivumeer, dat Congo scheidt van Rwanda. Onderweg grepen ze verschillende kleine plaatsen in.
In Congo woedt nu al jaren een gewapend conflict tussen het regeringsleger en allerlei rebellengroepen. De reden hiervoor? Nou, het gaat vaak om grondgebied, maar vooral om de waardevolle grondstoffen die Congo rijk maakt. Deze materialen worden gebruikt in allerlei technologische apparaten zoals smartphones en laptops. Om je een beter beeld te geven, maakte NOS op 3 deze uitlegvideo:
Australië neemt maatregelen tegen woningcrisis: buitenlanders mogen tijdelijk geen huizen kopen
Zo te horen heeft Australië besloten om een strengere aanpak te nemen tegen de steeds groter wordende woningcrisis. Vanaf een bepaalde datum mag geen enkele buitenlandse investor, inclusief tijdelijke inwoners of bedrijven uit het buitenland, een bestaand huis kopen. Dit tijdelijke verbod loopt voorlopig twee jaar, en dat begint dus op 1 april. Volgens minister van Huisvesting Clare O’Neil blijft dit zo tot 31 maart 2027. Daarna wordt er gekeken of het verbod misschien nog verlengd moet worden.
De reden achter deze stap? De frustratie over de woningnood is de laatste tijd enorm toegenomen. Vooral jonge mensen maken zich zorgen dat ze nooit meer een eigen thuis kunnen kopen. In steden zoals Sydney zijn de prijzen de afgelopen tien jaar met bijna 70% gestegen. Dat betekent dat de gemiddelde huizenprijs nu al rond de 1,2 miljoen Australische dollar (ongeveer 730.000 euro) ligt. Huurprijzen zijn ook niet bepaald meegevallen. Toch verwachten veel experts dat dit nieuwe verbod maar weinig effect zal hebben op de prijzen zelf. Volgens minister O’Neil komt dit initiatief slechts ongeveer 1800 woningen vrij voor lokale kopers.
Met de verkiezingen in Australië eind mei op komst staat dit thema hoog op de agenda. Peilingen laten zien dat inflatie en de woningcrisis onder de belangrijkste zorgen van de kiezers vallen. Dus ja, dit is een onderwerp dat de komende weken zeker nog vaak ter sprake zal komen.
Toekomst van Moerdijk op het spel door energietekort
Volgens havendirecteur Paul Dirix zit de haven van Moerdijk in een lastig parket. Als er niet snel iets gebeurt aan het elektriciteitsnet, kunnen we binnenkort problemen krijgen met bedrijven die weggaan. Dat wil niemand natuurlijk zien. Dirix staat achter de roep om actie vanuit Den Haag, net zoals wat we eerder hebben gezien bij de haven van Rotterdam. Hij zegt dat als iets geldt voor Rotterdam, hetzelfde ook voor Moerdijk geldt.
Rotterdam worstelt al een tijdje met dalende activiteiten rondom de haven. Daarom vragen ze aandacht van de overheid. Gelukkig is er in Moerdijk nog geen grote krimp te zien. Maar Dirix waarschuwt: als er geen duidelijke plannen komen, kunnen bedrijven beginnen twijfelen of ze hier wel blijven investeren. “Als dit zo doorgaat, kan de industrie hier langzaam stilvallen,” zegt hij.
Moerdijk speelt een belangrijke rol in de economie van West-Brabant. Veel mensen werken rechtstreeks of indirect in de industrie rond de haven. Bedrijven zijn momenteel afhankelijk van een oud hoogspanningsstation. Dat maakt het lastig om over te schakelen naar duurzame energiebronnen. “We willen minder fossiele brandstoffen gebruiken en meer elektriciteit, maar zonder extra capaciteit lukt dat niet,” legt Dirix uit.
Nieuwe hoogspanningslijn nodig
De regio heeft ambitieuze plannen om de transitie naar schone energie en circulariteit te versnellen. Hiervoor hebben ze ruimte nodig voor nieuwe industrieterreinen. Maar daarvoor is een nieuw 380 kV hoogspanningsstation essentieel. Volgens Dirix wordt er hard gewerkt aan de details van deze installatie. Hopelijk komt er tegen eind dit jaar duidelijkheid over waar het station komt.
Onlangs was Moerdijk zelfs de locatie van een bezoek van verschillende ministers en een staatssecretaris. Ze kwamen informeren over de noodzaak van uitbreiding van de energie-infrastructuur. “Iedereen begrijpt dat het nodig is, nu draait alles om de juiste plek te vinden. We moeten gewoon niet te lang wachten,” benadrukt Dirix. Hoewel er veel aandacht is, zijn er nog geen concrete beloftes gedaan.
Naast het energietekort speelt ook het stikstofdossier een rol. Dit is een landelijk probleem, dus Dirix is optimistisch dat er een oplossing komt. Voor de bedrijven in Moerdijk is echter één ding heel belangrijk: duidelijkheid. Ze willen weten wat er gaat gebeuren, zodat ze hun plannen kunnen maken.
Het afscheid van een legende: Tijn (83) zegt vaarwel aan zijn geliefde restaurant en geboortegrond
Een echte karakterfiguur uit de horeca is Tijn Kruijssen (83), die vroeger het Bosch en Duin in Udenhout runde. Als je hem ontmoette, kon je niet anders dan denken dat hij een combinatie was van Tijl Uilenspiegel, Pietje Bell en John Cleese. Maar achter al die humor en charme zit een bijzonder verhaal vol hoogtes en dieptes.
Tijn groeide op in een familie die al sinds 1930 een bedrijf had in de horecabranche. Hijzelf werd hier zelfs geboren, in 1941, midden in de Tweede Wereldoorlog. In 1965 nam hij samen met zijn vrouw El de zaak over. “Elke cent die binnenkwam, ging weer terug naar de zaak,” vertelt Tijn met een glimlach. Hij had zijn eigen manier van zaken doen, en dat leverde hem veel gasten op. Schrijver Joost van der Loo vertelt bijvoorbeeld over een keer dat er kangoeroes waren ontsnapt in Kaatsheuvel. Tijn maakte toen zelf afdrukken van kangoeroepoten en lokte zo de hele buurt naar zijn restaurant. Volgens schrijver Jan de Kort zijn dit soort verhalen oneindig talrijk.
Maar zoals vaak in het leven, kwamen er ook donkere tijden. In de jaren ’90 raakte Tijn zijn naasten één voor één kwijt: zijn vader, vrouw El en moeder overleden allemaal binnen een paar jaar. En als dat nog niet genoeg was, brandde zijn restaurant in 1993 tot de grond toe af. Volgens de politie was het brandstichting, maar wie het precies heeft gedaan, is nooit duidelijk geworden. Toch liet Tijn zich niet klein krijgen: “Je kunt altijd kiezen om door te gaan of om stil te staan. Ik koos ervoor om door te gaan.” En dus bouwde hij zijn restaurant opnieuw op, zelfs nog groter dan eerst.
In 2000 besloot Tijn echter te stoppen met werken. Het was te veel voor een man alleen, en zonder zijn vrouw El voelde hij dat het tijd was om te rusten. Hij bleef wel op het terrein wonen, maar dat leidde uiteindelijk tot een langdurig juridisch conflict met de nieuwe eigenaar. In 2011 moest hij eindelijk vertrekken. “Met tranen in mijn ogen heb ik alles achtergelaten,” herinnert hij zich. “Ik ben maar een mens, weet je.”
Toch is er een blijvende nalatenschap. Joost van der Loo en Jan de Kort hebben een boek geschreven over Tijns leven en carrière, getiteld Als je moe van het wandelen bent. Dit boek wordt vrijdag voorgesteld in hetzelfde restaurant waar Tijn ooit zoveel gelukkige momenten beleefde.
